2021.08.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.38.2021.1.AW
z 16 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2021 r. (data wpływu 26 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

możliwości dokonania korekty faktury w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego zasadzającym kwotę netto z wystawionej faktury z uwagi na brak dokonania w opinii Sądu czynności skutkującej opodatkowaniem podatku od towarów i usług – jest prawidłowe,
możliwości uwzględnienia faktury korygującej w deklaracji VAT-7 w dacie doręczenia faktury korygującej kontrahentowi Spółki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. (dalej: Spółka/Wnioskodawca) jest przedsiębiorstwem utworzonym w 2006 r., które jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja systemów kominowych i wkładów kominowych oraz elementów tych systemów i wkładów oraz innych urządzeń wykonywanych z blach stalowych (produkcja pozostałych gotowych wyrobów metalowych, gdzie indziej nieklasyfikowana – oznaczona wg PKD jako 25.99.Z). Oprócz tego do przedmiotu działalności Spółki należy także m.in. obróbka mechaniczna elementów metalowych (wg PKD 25.62.Z), sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana (wg PKD 46.90.Z), oraz wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (wg PKD 68.20.Z).

W ramach prowadzonej działalności od 10 lipca 2012 r. do 15 czerwca 2015 r. Spółkę łączyła umowa z Y Sp. z o.o. – przedmiotem tej umowy było odpłatne przechowywanie produktów Spółki oraz ich sprzedaż. W trakcie przechowywania, aż do momentu sprzedaży, własność produktów przechowywanych przez Y Sp. z o.o. należała cały czas do Spółki.

W okresie od lutego 2012 r. do czerwca 2013 r. na stanowisku przedstawiciela handlowego w Spółce zatrudniony był p. P. S. Następnie został on zatrudniony w Y Sp. z o.o., po czym założył własną działalność gospodarczą, w ramach której prowadził magazyn. W konsekwencji p. P. S. przejął zobowiązanie, które łączyło Y Sp. z o.o. z Wnioskodawcą, i na podstawie ustnej umowy (zawartej w sposób dorozumiany przez jej wykonywanie, w tym uiszczanie należności z tytułu wystawianych faktur VAT przez Spółkę) rozpoczął w ramach własnej działalności współpracę z X Sp. z o.o.

Współpraca polegała na odpłatnym przechowywaniu produktów Spółki, oraz odsprzedaży ich. W przypadku odsprzedaży produktów p. P. S. przekazywał informację do Spółki wraz z prośbą o wystawienie faktury w celu nabycia konkretnego produktu (do tego czasu prawo własności przechowywanych produktów pozostawało przy Spółce), po czym należność tę uiszczał (wraz z podatkiem VAT z uwagi na zawarcie transakcji sprzedaży). Umowa przewidywała dla Spółki uprawnienie do przeprowadzania w każdym czasie inwentaryzacji produktów przechowywanych przez p. P. S.

W drugiej połowie 2016 r. we współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a p. P. S. pojawiły się problemy związane z regulowaniem płatności przez kontrahenta Spółki. Pomimo wezwań do zapłaty p. P. S. nie uiszczał należności wobec czego Spółka skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego – w dniu 4 września 2018 r. Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – w powyższej sprawie trwa postępowanie egzekucyjne.

Kontrahent Spółki konsekwentnie nie regulował następnych zobowiązań, w związku z czym Spółka zdecydowała się zakończyć z nim współpracę. W celu rozliczenia się z kontrahentem (z przekazanych na przechowanie towarów) Spółka kilkukrotnie podjęła próbę dokonania inwentaryzacji, w obecności kontrahenta, produktów, które były przechowywane przez niego – pomimo tego nie udało się dokonać tej czynności, gdyż p. P. S. stwierdził, iż nie znajduje się w posiadaniu produktów należących do Spółki, ponadto w jego opinii stron nie łączyła umowa, gdyż nie została ona zawarta w formie pisemnej.

Z uwagi na brak woli współdziałania przez kontrahenta Spółki, jej przedstawiciel dokonał samodzielnie inwentaryzacji produktów, które przechowywane były w magazynie p. P. S. jedynie na podstawie posiadanych przez Spółkę dokumentów. Po porównaniu stanu magazynowego w momencie przeprowadzania inwentaryzacji z fakturami wystawionymi do tego momentu, Spółka zgodnie z obowiązującą ustną umową wystawiła fakturę VAT nr X, która opiewała na kwotę 53.615,81 zł brutto – w opinii Spółki doszło bowiem do transakcji sprzedaży produktów przechowywanych przez p. P. S. W dniu … października 2017 r. Wnioskodawca przesłał drogą elektroniczną (za pośrednictwem wiadomości mailowej) p. P. S. fakturę – w odpowiedzi z dnia … października 2017 r. kontrahent Spółki poprosił o anulowanie faktury. Pomimo tego Spółka, podtrzymując swoją opinię, iż doszło do zawarcia transakcji sprzedaży, uiściła należny podatek VAT z tytułu wystawionej faktury w wysokości 10.025,72 zł.

P.S. nie uregulował należności pomimo skierowania do niego wezwania do zapłaty, w związku z czym Spółka wystąpiła z powództwem o zapłatę kwoty 53.615,81 zł (43.590,09 zł netto oraz 10.025,72 zł podatku VAT) na drogę sądową. Wyrokiem z dnia … października 2020 r. Sąd Rejonowy … (sygnatura akt: …) zasądził na rzecz Spółki kwotę 43.590,09 zł – jest to kwota odpowiadającą wartości netto wystawionej faktury VAT nr X – Sąd przyjął, za stanowiskiem Spółki, że strony łączyła umowa przechowania, choć nie została ona zawarta w formie pisemnej, oraz że Spółka poniosła szkodę w wyniku działania p. P. S., jednocześnie jako wysokość szkody przyjął kwotę 43.590,09 zł.

Sąd wydając wyrok z dnia … października 2020 r. przyjął jako podstawę roszczenia Spółki art. 471 Kodeksu cywilnego, który przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą dłużnika za niewykonanie, lub nienależyte wykonanie zobowiązania. W związku z tym zasądził odszkodowanie w kwocie netto, tj. bez podatku VAT – w uzasadnieniu do wyroku Sąd wskazał, że pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia transakcji, która zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem, a zatem w konsekwencji Spółka nie powinna wystawiać z tego tytułu faktury VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego …, zasądzającym kwotę netto z wystawionej faktury (z uwagi na brak dokonania w opinii Sądu czynności skutkującej opodatkowaniem podatku od towarów i usług), Spółce przysługuje możliwość dokonania korekty faktury nr X z dnia … października 2017 r.?
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 – Czy w konsekwencji dokonania korekty faktury VAT nr X Wnioskodawca będzie uprawniony także do uwzględnienia tego w deklaracji VAT-7 w dacie doręczenia faktury korygującej kontrahentowi Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym może on dokonać korekty faktury VAT nr X, oraz w konsekwencji korekta tej faktury powinna zostać uwzględniona w deklaracji VAT-7 Spółki. Zgodnie z obowiązującymi przepisami rozliczenie korekty faktury korygującej, a tym samym ujęcie tego w deklaracji VAT będzie możliwe w dacie doręczenia faktury korygującej kontrahentowi Wnioskodawcy, natomiast w zakresie nadwyżki nie będą miały zastosowania przepisy art. 72-80 Ordynacja Podatkowej, tylko przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności art. 87 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy Ad. 1.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Przez dostawę towarów rozumie się przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT), natomiast przez świadczenie usług rozumie się w szczególności każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust 1 ustawy o VAT).

W przypadku czynności które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mamy więc do czynienia z ekwiwalentnością świadczeń, tzn. dostawa towarów lub świadczenie usług (w rozumieniu ustawy) w zamian za wynagrodzenie z tego tytułu, przy czym związek pomiędzy świadczeniem a otrzymaną płatnością powinien mieć charakter bezpośredni.

Odszkodowanie uregulowane w przepisach Kodeksu cywilnego, jest czynnością jednostronną o charakterze odszkodowawczym – po stronie podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania nie ma żadnego ekwiwalentnego świadczenia wobec kontrahenta, w związku z czym nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem VAT (tak m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 stycznia 2015 r., sygn. akt: 1 SA/Gd 1453/14).

W październiku 2017 r., tj. po odmowie wydania produktów będących własnością Spółki przez jego kontrahenta, Wnioskodawca uznał, że zgodnie z obowiązującą strony umową ramową, doszło do zawarcia umowy sprzedaży produktów, które pozostały w posiadaniu kontrahenta, a których zwrotu nie chciał on dokonać. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, doszło do sprzedaży, o której mowa w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, a więc do czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem. W związku z tym, dochowując obowiązku wynikającego z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem), Wnioskodawca wystawił kontrahentowi fakturę, oraz uiścił podatek VAT w wysokości 10.025,72 zł zgodnie z terminem, o którym mowa w art. 103 ust. 1 ustawy o VAT (podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b) – kwota ta stanowiła więc dla Wnioskodawcy podatek należny.

W wyroku z dnia …. października 2020 r. Sąd wskazał, iż transakcja nie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu, a więc Wnioskodawca nie powinien wystawić faktury VAT tylko inny dokument – np. notę odszkodowawczą. Stanowisko wyrażone przez Sąd w uzasadnieniu do wyroku z dnia … października 2020 r. (zasądzenie odszkodowania w kwocie netto) znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów powszechnych – w wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r., sygn. akt IC 379/14, Sąd Okręgowy w Koninie wskazał, iż zdaniem Sądu brak podstaw do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania z uwzględnieniem podatku VAT. Odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT na skutek zniszczenia rzeczy, nie obejmuje bowiem tego podatku – i takie stanowisko jest ugruntowane w judykaturze. Jednocześnie, w wyroku z dnia 26 września 2017 r., sygn. akt: I Cgg 18/16, Sąd Okręgowy w Gliwicach stwierdził, że zasada ta (orzekanie o odszkodowaniu w wysokości netto) ma zastosowanie w każdym przypadku odszkodowania, niezależnie od jego źródła.

Identyczne stanowisko wynika z indywidualnej interpretacji podatkowej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. akt: 0111-KDIB3-1. 4012.710.2019.1.IK, w której organ za prawidłowe uznał stanowisko spółki, zgodnie z którym należność odszkodowawcza nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a także wyrażane jest w piśmiennictwie – m.in. … „Rozliczenie podatkowe kar i odszkodowań. Rozwiązywanie umów, niedotrzymywanie terminów i inne naruszenia umowne w dobie epidemii”, Warszawa 2020 r., w którym autorka powołała się m.in. na przytoczoną powyżej interpretację organu podatkowego.

W podobnych przypadkach w uzasadnieniach do wyroków Sądy przyjmowały, że w przypadku gdy odszkodowanie jest zasądzone na rzecz czynnego podatnika podatku VAT (status taki posiada Wnioskodawca) przysługuje mu prawo co dokonania korekty podatku należnego – w przywołanym wyroku Sąd Okręgowy w Gliwicach wskazał, że podatnikowi podatku VAT przysługuje prawo do odliczenia tego podatku przy nabyciu towaru i usług. Stąd też odszkodowanie za poniesioną przez podatnika podatku VAT szkodę nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się w cenie rzeczy, w zakresie w jakim poszkodowany może odliczyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu rzeczy (powołując się przy tym m.in. na wyrok Sądu Apelacyjnego w … z dnia 2 kwietnia 2015 r., sygn. akt: II AKa 51/15). W uzasadnieniu do wyroku z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt: I ACa 122/13, Sąd Apelacyjny w Białymstoku zaznaczył, że w przypadku czynnego podatnika podatku VAT, który ma możliwość dokonania korekty zasądzenie odszkodowania w pełnej kwocie mogłoby doprowadzić do wzbogacenia takiego podatnika – charakter podatku VAT dla czynnego podatnika jest bowiem z założenia neutralny, co oznacza, że podatnik ma prawo odliczyć podatek naliczony (a więc otrzymany) od podatku należnego (a więc zapłaconego). Podobne stanowisko przyjęte zostało także m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., sygn. akt: III CZP 150/06, oraz w wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 29 sierpnia 2018 r., sygn. akt: V GC 824/18 (a także w przywołanym w powyższych wyrokach orzecznictwie).

Przenosząc powyższe rozważania do okoliczności wskazanych w stanie faktycznym, w opinii Wnioskodawcy uiścił on podatek VAT który okazał się nienależny (brak podstawy w czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług). Tak więc, w opinii Wnioskodawcy, wystąpiła nadpłata podatku w wysokości odpowiadającej nienależnie zapłaconemu podatkowi, tj. w wysokości 10.025,72 zł. W tym aspekcie Spółka podziela stanowisko przyjęte w przywołanych powyżej judykatach, zgodnie z którym z uwagi na charakter podatku VAT, oraz status czynnego podatnika tego podatku, przysługuje jej możliwość złożenia korekty faktury nr X, a tym samym ujęcie tego w deklaracji VAT-7.

Przyjmując stanowisko Sądu wyrażone w uzasadnieniu do wyroku z dnia …. października 2020 r. wystąpiła sytuacja, o której mowa w art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, a więc zjawisko tzw. pustej faktury, tj. sytuacja, w której faktura nie odzwierciedla stanu faktycznego, czyli wykazanie w fakturze czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, do której faktycznie nie doszło. Wnioskodawca pragnie w tym miejscu wyraźnie podkreślić, że okoliczność ta stała się, Wnioskodawcy wiadoma dopiero z dniem doręczenia uzasadnienia wyroku z dnia … października 2020 r. – wcześniej Spółka konsekwentnie stała na stanowisku, iż zawarta została transakcją sprzedaży.

Przepisy dotyczące faktur są uregulowane w art. 106a-108 ustawy o VAT. W przypadku faktury, która zawiera błędne dane podatnikowi przysługują 2 możliwości – korekta faktury, która swoją podstawę prawną znajduje w art. 106j ustawy o VAT, oraz tzw. „anulowanie” faktury – możliwość taka co prawda nie wynika wprost z przepisów ustawy, nie mniej jednak jest dopuszczana zarówno przez organy podatkowe, jak i przez sądy administracyjne.

W opinii Wnioskodawcy nie przysługuje mu możliwość dokonania „anulowania” faktury – organy podatkowe podkreślają bowiem, że czynność ta może zostać dokonana tylko w określonych przypadkach, tj. pod warunkiem, iż nie doszło do faktycznego wykonania czynności określonych w fakturze oraz że przedmiotowa faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego, a podatnik wystawiający ma w swojej dokumentacji oryginał i kopię faktury (kontrahent nie uwzględnił faktury w swoich ewidencjach) – tak interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn. akt: IPPP1/443-1055/10-4/AP (użycie sformułowania „oraz” oznacza, że aby możliwość anulowania faktury przysługiwała podatnikowi spełnione muszą być kumulatywnie obie przesłanki). O ile, co wynika wprost z wyroku Sądu Rejonowego …, pierwsza przesłanka została spełniona – nie doszło do faktycznej czynności określonej w wystawionej fakturze (transakcja sprzedaży) pomiędzy Wnioskodawcą a p. P. S., o tyle, zdaniem Wnioskodawcy, druga przesłanka nie została spełniona.

Wnioskodawca przesłał kontrahentowi fakturę drogą elektroniczną (za pośrednictwem wiadomości mailowej) – jak wynika ze stanowiska organów podatkowych, taki sposób wyklucza spełnienie przesłanki braku wprowadzenia faktury do obrotu prawnego – takie stanowisko wynika m.in. z indywidualnej interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 stycznia 2019 r., sygn. akt: 0112-KDIL4.4012.629.2018.1.NK. Zdaniem organu wynika to przede wszystkim z tego, że nie jest możliwe dokonanie adnotacji uniemożliwiających ich wykorzystanie, oraz nie ma pewności co do braku możliwości ujęcia takich faktur w ewidencji odbiorców. A contrario wskazać można stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażone w indywidualnej interpretacji z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn. akt: IPPP1/443- 1055/10-4/AP który wskazał, iż faktura wygenerowana przez program komputerowy, która nie uzyskała jednak potwierdzenia podatnika i nie została przesłana do kontrahenta może zostać anulowana.

W opinii Wnioskodawcy przysługuje mu natomiast możliwość dokonania korekty faktury nr X zgodnie z art. 106j ustawy o VAT – potwierdza to również stanowisko organów podatkowych przywołane powyżej, m.in. w indywidualnej interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 stycznia 2019 r., sygn. akt: 0112-KD1L4. 4012.629.2018.1.NK, w której organ uznał, że w takich okolicznościach (błędy w wystawionej fakturze, oraz brak możliwości dokonania anulowania tej faktury – przyp. Wnioskodawca) Wnioskodawca powinien wystawić faktury korygujące doprowadzające wystawione, przyjęte przez odbiorców i będące w ich posiadaniu, błędne Faktury Elektroniczne do stanu odpowiadającego rzeczywistości, bowiem faktury korygujące wystawiane są w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionych dokumentów. Podobne stanowisko, tj. korekta faktury do zera w przypadku, gdy dokumentuje ona czynność która nie doszła do skutku, a faktura została wprowadzona do obrotu, i nie może zostać anulowana, zostało zaprezentowane w indywidualnej interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 stycznia 2019 r., sygn. akt: 0114-KDIP1-2. 4012.787.2018.1.IG.

Organy podatkowe wskazują bowiem, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. [...] nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego. [...] Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi oraz ujęta w jego rozliczeniach, (tak interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 października 2019 r., sygn. akt: 0114-KDIP1-3.4012.357.2019.l.RMA). W opinii Wnioskodawcy, za przytoczonymi powyżej stanowiskami organów podatkowych, faktura nr X musi zostać uznana, w świetle praktyki przyjętej przez organy podatkowe, za wprowadzoną do obrotu (nawet jeśli kontrahent Spółki w zwrotnej wiadomości mailowej poprosił o jej anulowanie, a także jeśli przy użyciu tej faktury nie dokonał rozliczenia podatku VAT).

Jako podstawę dokonania korekty faktury nr X Wnioskodawca wskazuje art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, tj. w przypadku gdy po wystawieniu faktury: podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury – podatnik wystawia fakturę korygującą, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza m.in. indywidualna interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 marca 2019 r., sygn. akt: 0111-KD1B3-1.4012.12.2019.2.RSZ, w której organ stwierdził, że gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy, to w takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania takiej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej.

Zgodnie z art. 106j ust. 2 ustawy o VAT, faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.

Stanowisko Wnioskodawcy Ad. 2.

W wyniku dokonania korekty faktury nr X w opinii Wnioskodawcy powstanie nadwyżka w podatku od towarów i usług w wysokości nienależnie uiszczonego podatku, tj. w kwocie 10,025,72 zł. (w opinii Wnioskodawcy nie będzie to jednak nadpłata w rozumieniu przepisów art. 72-80 Ordynacji Podatkowej, a nadwyżka w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, w szczególności art. 87 ustawy). Wnioskodawca wskazuje również, że zgodnie z obowiązującymi przepisami, uwzględnienie korekty faktury nr X będzie możliwe w dacie doręczenia faktury korygującej kontrahentowi Spółki – tak m.in. W. Modzelewski „Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług” red. W. Modzelewski, 2021 r. Stanowisko takie wynika również z uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z dnia 27 listopada 2020 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 2419) – druk sejmowy nr 718, w którym przyjęto, iż jednocześnie podkreślenia wymaga, że przez uzgodnienie warunków transakcji rozumie się posiadanie dokumentów, z których to uzgodnienie wynika. Jeżeli podatnik w konkretnym przypadku nie dysponuje dokumentami innymi niż sama faktura korygująca, to wystawiona faktura korygująca również na gruncie wprowadzanych przepisów ustawy o VAT będzie dokumentem, z którego wynikają nowe warunki transakcji (w przypadku możliwości potwierdzenia, że faktura została dostarczona do nabywcy). Przyjmując powyższe, również nabywca w sytuacji otrzymania faktury korygującej nie może powoływać się na brak uzgodnienia warunków transakcji (jest zatem obowiązany do skorygowania podatku naliczonego). Wnioskodawca wskazuje również, że wyrok z dnia … października 2020 r. wydany przez Sąd Rejonowy … stał się prawomocny w dniu … listopada 2020 r., co oznacza iż został skutecznie doręczony p. P. S., a zatem miał on możliwość zapoznać się z nim (to znaczy, iż ma on świadomość, że na korzyść Wnioskodawcy została zasądzona kwota netto z faktury nr X).

W związku z tym, Wnioskodawcy będzie przysługiwała możliwość uwzględnienia tej nadpłaty w deklaracji podatkowej w podatku od towarów i usług w dacie doręczenia faktury korygującej kontrahentowi Wnioskodawcy. Takie stanowisko Wnioskodawcy znajduje uzasadnienie w praktyce organów podatkowych – w indywidualnej interpretacji z dnia 29 kwietnia 2020 r., sygn. akt: 0114-KDIP1-1.4012.80.2020.1.RR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził bowiem, iż przenosząc powołane wyżej przepisy prawa podatkowego na okoliczności omawianej sprawy należy podkreślić, że nie znajdą tu zastosowania przepisy art. 72-75 Ordynacji podatkowej, na które powołuje się Wnioskodawca. W okolicznościach analizowanej sprawy Wnioskodawca po wystawieniu faktur korygujących: odpowiednio „in minus” – w odniesieniu do faktur dokumentujących zarówno usług doradcze jak i te wykonywane na podstawie Uchwały, oraz „do zera” w odniesieniu do faktury dokumentującej wyłączenie świadczenie usług na podstawie Uchwały i otrzymaniu potwierdzenia odbioru przez Spółkę tych faktur będzie zobowiązany do rozliczenia tychże faktur korygujących w rozliczeniu za okres w którym te potwierdzenia odbioru otrzymał.[...] Zatem w omawianej sytuacji nie zaistnieją/nie zaistniały przesłanki do złożenia korekt deklaracji lecz Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia faktur korygujących w okresie otrzymania potwierdzenia od Spółki zatem de facto „na bieżąco”. Tym samym jeżeli ze składanej deklaracji wynikać będzie nadwyżka podatku naliczonego nad należnym – wynikająca z ujęcia faktur korygujących – Wnioskodawca będzie miał prawo do zwrotu różnicy podatku w trybie art. 87 ustawy o VAT. [...] Tym samym stanowisko Wnioskodawcy z którego wynika, prawidłowym sposobem na odzyskanie kwot wpłaconych nienależnie tytułem podatku VAT było wystawienie faktur korygujących oraz złożenie w urzędzie skarbowym wniosku o stwierdzenie nadpłaty – należało uznać za nieprawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w kwestii:

możliwości dokonania korekty faktury w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego zasadzającym kwotę netto z wystawionej faktury z uwagi na brak dokonania w opinii Sądu czynności skutkującej opodatkowaniem podatku od towarów i usług – jest prawidłowe,
możliwości uwzględnienia faktury korygującej w deklaracji VAT-7 w dacie doręczenia faktury korygującej kontrahentowi Spółki – jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu czy prawidłowo dokonano skorygowania faktury istotne jest właściwe wskazanie czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednakże zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. Sąd wydając wyrok z dnia … października 2020 r. przyjął jako podstawę roszczenia Spółki art. 471 Kodeksu cywilnego, który przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą dłużnika za niewykonanie, lub nienależyte wykonanie zobowiązania. W związku z tym zasądził odszkodowanie w kwocie netto, tj. bez podatku VAT. W uzasadnieniu do wyroku Sąd wskazał, że pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia transakcji, która zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem, a zatem w konsekwencji Spółka nie powinna wystawiać z tego tytułu faktury VAT.

Powyższa kwestia nie jest również przedmiotem zapytania Wnioskodawcy do której sformułowałby własne stanowisko w sprawie.

Zatem, w interpretacji oparto się na stanie przedstawionym przez Wnioskodawcę i powyższa kwestia nie była przedmiotem oceny tut. Organu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Zaś przez fakturę elektroniczną o której mowa w art. 2 pkt 32 ustawy rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Na podstawie art. 106g ust. 1 ustawy – faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W tym miejscu należy wskazać, że faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Co do zasady zatem, faktura musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza np. fakt dostawy określonych towarów i świadczonych usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego, jednakże samo wystawienie faktury nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego.

Zaznaczyć należy, że chociaż wystawienie faktury nie powoduje powstania obowiązku podatkowego, to jej wystawienie może powodować zapłatę podatku na niej wykazanego.

Stosownie bowiem do art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Powyższy przepis koresponduje z art. 103 ust. 1 ustawy, na podstawie którego podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Przepis ten zobowiązuje wystawcę faktury do zapłaty wykazanej w niej kwoty podatku, niezależnie od okoliczności wystawienia takiej faktury. Każda zatem faktura z wykazaną kwotą podatku, wprowadzona do obrotu prawnego, powoduje konieczność zapłaty tego podatku. Już samo wystawianie faktur, które nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych, bez względu na ujęcie ich w rejestrach prowadzonych dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług oraz wykazanie podatku należnego z nich wynikającego w deklaracji, skutkuje zaistnieniem obowiązków wynikających z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Każda osoba, która wprowadza do obrotu prawnego fakturę z wykazaną kwotą podatku (bez względu na powód nieprawidłowego wystawienia faktury) ma obowiązek zapłaty wykazanego w niej podatku VAT.

Przepis art. 108 ust. 1 ustawy kreuje obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze w oderwaniu od regulacji dotyczących obowiązku podatkowego i zobowiązania podatkowego, chodzi bowiem o obowiązek zapłaty podatku i to obowiązek skonkretyzowany w obrębie tego przepisu, bez związku w szczególności z instytucjami takimi jak obliczenie i wpłacenie podatku za okresy miesięczne, oraz kształtowanie zobowiązania podatkowego według określonych relacji między podatkiem należnym i naliczonym.

W kwestii trybu i sposobu rozliczenia podatku zawartego w dokumencie, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że podatek ten winien zostać rozliczony na zasadach ogólnych wynikających z przepisów ustawy tj. art. 103. Zgodnie z tym przepisem podatnicy są zobowiązani bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego do obliczenia i wpłacania podatku za okresy miesięczne, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy na rachunek urzędu skarbowego. Jednakże w sprawie nie będzie miał zastosowania art. 99 ustawy. W tym przypadku obowiązek podatkowy jest w szczególny sposób związany z samym faktem wystawienia faktury. Faktura wystawiona w wyżej wskazanym trybie podlega także przepisom regulującym zasady ich korygowania.

Według art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

Podkreślenia wymaga, że art. 106j ust. 1 ustawy wyraźnie wskazuje, jakie okoliczności zobowiązują podatnika do wystawienia faktury korygującej i uzależniają to od wystąpienia sytuacji enumeratywnie wskazanych w tym przepisie. W tym zakresie podatnik nie ma uprawnień do swobodnego działania, może je podjąć tylko w razie spełnienia przesłanek określonych w przepisie.

Jak wynika z art. 106j ust. 2, faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Zatem, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Z opisu analizowanej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem utworzonym w 2006 r., które jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W późniejszym okresie zobowiązanie, które łączyło Y Sp. z o.o. z Wnioskodawcą przejął pan P. S. i na podstawie ustnej umowy (zawartej w sposób dorozumiany przez jej wykonywanie, w tym uiszczanie należności z tytułu wystawianych faktur VAT przez Spółkę) rozpoczął w ramach własnej działalności współpracę z X Sp. z o.o.

W drugiej połowie 2016 r. we współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a p. P. S. pojawiły się problemy związane z regulowaniem płatności przez kontrahenta Spółki.

P. P. S. nie uregulował należności pomimo skierowania do niego wezwania do zapłaty, w związku z czym Spółka wystąpiła z powództwem o zapłatę kwoty 53.615,81 zł (43.590,09 zł netto oraz 10.025,72 zł podatku VAT) na drogę sądową. Wyrokiem z dnia … października 2020 r. Sąd Rejonowy … (sygnatura akt: …) zasądził na rzecz Spółki kwotę 43.590,09 zł – jest to kwota odpowiadającą wartości netto wystawionej faktury VAT nr X – Sąd przyjął, za stanowiskiem Spółki, że strony łączyła umowa przechowania, choć nie została ona zawarta w formie pisemnej, oraz że Spółka poniosła szkodę w wyniku działania p. P. S., jednocześnie jako wysokość szkody przyjął kwotę 43.590,09 zł.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie sprowadzają się do wskazania czy w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego, zasądzającym kwotę netto z wystawionej faktury (z uwagi na brak dokonania w opinii Sądu czynności skutkującej opodatkowaniem podatku od towarów i usług), Spółce przysługuje możliwość dokonania korekty faktury nr X z dnia … października 2017 r.

W pierwszej kolejności należy rozpatrzeć kwestię czy Wnioskodawca może anulować wystawioną przez siebie fakturę z dnia … października 2017 r.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur. W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Należy jednak podkreślić, że anulowanie faktur powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego lub też dotyczy przypadków, w których faktura dokumentuje czynność rzeczywiście niedokonaną.

W kontekście błędnie wystawionych faktur dokumentujących czynności faktycznie wykonane przepisy regulujące wystawianie faktur przewidują obowiązek wystawienia faktury korygującej. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku, bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych tak, aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

W przedstawionych okolicznościach sprawy wynika, że w dniu … października 2017 r. Wnioskodawca przesłał drogą elektroniczną (za pośrednictwem wiadomości mailowej) p. P. S. fakturę – w odpowiedzi z dnia … października 2017 r. kontrahent Spółki poprosił o anulowanie faktury. Pomimo tego Spółka, jak wskazał Wnioskodawca, podtrzymując na tamten moment swoją opinię, iż doszło do zawarcia transakcji sprzedaży, uiściła należny podatek VAT z tytułu wystawionej faktury w wysokości 10.025,72 zł.

W konsekwencji, skoro błędnie wystawiona przez Wnioskodawcę faktura została wprowadzona do obiegu, Wnioskodawca nie może jej anulować. W takiej sytuacji Wnioskodawca powinien wystawić fakturę korygującą doprowadzając wystawioną, błędną fakturę do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

Z treści wniosku wynika, że w uzasadnieniu do wyroku Sąd wskazał, że pomiędzy Stronami nie doszło do zawarcia transakcji, która zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem, i dlatego odszkodowanie należne Wnioskodawcy jest naliczone w kwocie netto, tj. bez podatku VAT, a zatem Spółka nie powinna wystawiać z tego tytułu faktury VAT.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem, w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na powyższe, stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań i kar umownych nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

W związku z powyższym, skoro, Spółka nie powinna wystawiać z tego tytułu faktury VAT, bowiem według Sądu nie doszło do zawarcia transakcji, to Wnioskodawca powinien skorygować treść pierwotnie wystawionej faktury przesłanej mailowo w dniu … października 2017 r.

Jak wyżej wskazano kwoty należne Wnioskodawcy od Spółki, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie odszkodowanie przyznane Wnioskodawcy przez Sąd nie powinno być dokumentowane fakturami VAT. Wnioskodawca winien skorygować treść pierwotnie wystawionej faktury przez wystawienie faktury korygującej. Jednocześnie korekta ta powinna nastąpić „do zera”, gdyż – jak wskazano – opłaty te w postaci odszkodowania nie podlegają opodatkowaniu.

Tym samym, skoro w analizowanej sytuacji mamy do czynienia z czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, to Wnioskodawca powinien skorygować pierwotnie wystawioną fakturę. Pierwotnie wystawiona przez Wnioskodawcę faktura została wprowadzona do obrotu poprzez wysłanie tej faktury na podany przez odbiorcę adres mailowy i odbiorca jest w jej posiadaniu (nawet jeśli kontrahent Spółki w zwrotnej wiadomości mailowej poprosił o jej anulowanie, a także jeśli przy użyciu tej faktury nie dokonał rozliczenia podatku VAT). Zatem w tej sytuacji Wnioskodawca może wystawić fakturę korygującą.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą terminu dokonania korekty, o której mowa w pyt. 2.

Wskazać należy, że myśl art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 10 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r.), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

W myśl art. 29a ust. 10 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r. na podstawie ustawy z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2020 r., poz. 2419), podstawę opodatkowania, obniża się o:

kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Jak stanowi art. 29a ust. 13 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r.) W przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

W świetle art. 29a ust. 13 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r.) – w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Zgodnie art. 13 ust. 1 przepisu przejściowego ustawy z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw w przypadku faktur korygujących wystawionych po dniu 31 grudnia 2020 r. w związku z obniżeniem podstawy opodatkowania, o którym mowa w art. 29a ust. 13 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, lub w związku ze stwierdzeniem pomyłki na fakturze, o którym mowa w art. 29a ust. 14 ustawy zmienianej w art. 1, podatnicy podatku od towarów i usług w okresie do dnia 31 grudnia 2021 r. mogą stosować przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, jeżeli wybór stosowania tych przepisów zostanie uzgodniony na piśmie pomiędzy dostawcą towarów lub świadczącym usługi a ich nabywcą przed wystawieniem pierwszej faktury korygującej w roku 2021 r.

W myśl art. 13 ust. 2 ww. ustawy rezygnacja z wyboru, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od końca miesiąca, w którym dokonano tego wyboru, pod warunkiem że zostanie ona uzgodniona na piśmie pomiędzy dostawcą towarów lub świadczącym usługi a ich nabywcą. Do faktur korygujących wystawionych po dniu rezygnacji z wyboru stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Według art. 29a ust. 14 ustawy – przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Jak wyżej rozstrzygnięto, nie ma przeszkód, aby wystawiona przez Spółkę faktura z 2017 r. została skorygowana. Jednak faktura korygująca nie odnosi się przypadków wymienionych w art. 29a ust. 10 pkt 1-3 ustawy oraz w ust. 14 ustawy. W konsekwencji nie znajdzie zastosowania przepis art. 29a ust. 13 ustawy.

Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, potwierdzenie odbioru faktury korygującej do faktury wystawionej w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT nie stanowi podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie, bowiem jak wskazano wyżej przepis art. 108 ust. 1 cytowanej ustawy kreuje obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze w oderwaniu od regulacji dotyczących obowiązku podatkowego i zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Należy zauważyć, że skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji.

Wskazane wyżej przepisy statuują ogólną zasadę, prawo podatnika do korygowania uprzednio złożonych deklaracji. Korekta deklaracji VAT zastępuje poprzednio złożoną deklarację, czyli za prawidłowe uważane są te dane, które zostały wykazane w skorygowanej deklaracji. Składając korektę deklaracji podatnik oświadcza, że jego wiedza w zakresie skonkretyzowania zobowiązania podatkowego uległa zmianie, a także wyraża wolę nadania swojemu uprzedniemu oświadczeniu wiedzy w tym przedmiocie odmiennego brzmienia. Zatem skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego korygująca deklaracja zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiając jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

W analizowanym przypadku, jak wskazano wcześniej nie powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonanej dostawy, ponieważ Sąd stwierdził w wyroku, że pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem nie doszło do zawarcia transakcji, czyli że nie doszło pomiędzy Stronami do sprzedaży i tym samym wystawiona przez Spółkę faktura, dokumentuje czynność, która nie miała miejsca.

W związku z tym Wnioskodawca nie był zobowiązany do wykazania podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej.

Zatem korekta sprzedaży powinna zostać dokonana w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca pierwotnie wykazał podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku VAT należnego wynikające z wystawionej faktury dokumentującej sprzedaż.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin