Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.18.2017.10.S.AZ/RK
z 6 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 26 lipca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2917/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia oraz zwrotu akt sprawy 2 czerwca 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 17 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podstawy ustalenia wartości transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

28 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podstawy ustalenia wartości transakcji.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

25 maja 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Banku postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, znak 0114-KDIP2-2.4010.18.2017.2.AZ w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podstawy ustalenia wartości transakcji.

Postanowienie zostało skutecznie doręczone 30 maja 2017 r.

Wnioskodawca na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z 25 maja 2017 r., znak 0114-KDIP2-2.4010.18.2017.2.AZ wniósł 6 czerwca 2017 r. zażalenie (data wpływu 14 czerwca 2017 r.).

W odpowiedzi na zażalenie Organ wydał 5 lipca 2017 r. postanowienie utrzymujące w mocy postanowienie I instancji, znak 0114-KDIP2-2.4010.18.2017.2.AZ/SO (skutecznie doręczone 10 lipca 2017 r.)

27 lipca 2017 r. Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z 26 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2917/17 uchylił ww. postanowienie z 5 lipca 2017 r.

Organ, nie zgadzając się z powyższym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, pismem z 16 października 2018 r., złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

20 kwietnia 2021 r. do organu wpłynęło orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 marca 2021 r., sygn. akt II FSK 3688/18, w którym Sąd oddalił skargę kasacyjną organu.

2 czerwca 2021 r. doręczono prawomocny wyrok z 26 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2917/17 oraz zwrócono akta sprawy dotyczące uchylonego postanowienia z 5 lipca 2017 r., znak 0114-KDIP2-2.4010.18.2017.2.AZ/SO.

W wyżej powołanym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że:

„(…). Uzasadnienie zaskarżonego w sprawie postanowienia DKIS wskazuje na dwa powody odmowy wszczęcia postępowania interpretacyjnego. Pierwszy to brak podstawy prawnej do rozpatrzenia treści żądania Banku, gdyż pojęcia „transakcji” nie zdefiniowano w u.p.d.p., a ponadto w art. 9a ust. 1d u.p.d.p. nie wyjaśniono sposobu określania wartości transakcji. Drugi polega na tym, że wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej dotyczy przepisów prawa podatkowego regulujących uprawnienia i obowiązki organów podatkowych i zdaniem DKIS wydanie interpretacji indywidualnej spowodowałoby „zachwianie” rozdziału kompetencji przyznanych organom podatkowym w zakresie odmiennych postępowań, a ponadto odpowiedź na pytanie czy wartość transakcji powinna być skorelowana z wartością przychodów lub kosztów uzyskania przychodów, jakie są wskazywane w księgach rachunkowych, powinna być dokonana przez organ podatkowy w toku prowadzonego postępowania podatkowego czy kontrolnego. (…)

Zdaniem Sądu, warto też wskazać, że DKIS, uzasadniając zaskarżone postanowienie wskazuje – po odwołaniu się również do przepisów art. 4 ust. 2, art. 20, art. 23 u.r. - że stanowisko Banku, opierające się wyłącznie na ustawie o rachunkowości nie jest prawidłowe, gdyż zdaniem DKIS należałoby sięgnąć do umów, porozumień zawartych pomiędzy podmiotami powiązanymi, innych dokumentów dotyczących transakcji lub innych zdarzeń rodzących obowiązek dokumentacyjny (s. 13 zaskarżonego postanowienia).

Sąd nie mógł więc zaaprobować tak wewnętrznie sprzecznego stanowiska DKIS, który z jednej strony uznaje, że nie ma podstaw do merytorycznego rozpatrzenia stanowiska banku i w konsekwencji do wydania interpretacji indywidualnej, a mimo to poddał ocenie poszczególne regulacje prawne i na ich podstawie wskazał, na jakiej podstawie powinna być obliczana wartości transakcji na potrzeby ustalenia przekroczenia progu istotności transakcji, decydującego o obowiązku sporządzenia dokumentacji. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia wskazuje więc, że DKIS zanegował de facto w stanowisko Banku, że podstawę ustalenia wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d u.p.d.p. powinny stanowić dane ujęte w księgach rachunkowych Banku.

Sąd takiego działania DKIS zaaprobować nie mógł, gdyż narusza ono oprócz zasady zaufania do organów podatkowych (art. 121 § 1 O.p. w związku z art. 14h O.p.), także zasady ogólne, które wskazują, w jakich okolicznościach należy wydać interpretację indywidualną.

Sąd zgadza się, że organ interpretacyjny - DKIS - nie jest uprawniony do przeprowadzania postępowania podatkowego, czy też postępowania kontrolnego, ale zgodnie z art. 14b § 1 O.p. oraz art. 14c § 1 i 2 O.p., na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Interpretacja powinna ponadto zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Skoro w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podano - de facto - dlaczego, zdaniem DKIS, nie są wystarczające księgi rachunkowe Banku w zakresie ustalania wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d u.p.d.p. DKIS, w świetle ww. przepisów prawa - art. 14b § 1 O.p. oraz art. 14c § 1 i 2 O.p., dokonał wiec interpretacji indywidualnej, przyjmując za podatnikiem ściśle określony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i uznając go za zindywidualizowany, a także odnoszący się do indywidualnej sytuacji prawnopodatkowej wnioskodawcy. DKIS odwołał się w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia do przepisów u.p.d.p. i u.r., które wskazują na nieprawidłowość stanowiska Banku, a mimo to wydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania interpretacyjnego.

DKIS działał też w ramach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przez Bank. (…)

Sąd stwierdził ponadto, że wniosek, którego skutki podlegają weryfikacji w rozpoznawanej sprawie, dotyczył w istocie interpretacji przepisów u.p.d.p. oraz przepisów u.r., do których odsyłają się przepisy u.p.d.p. Sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych i dokumentowania wydatków ma zasadnicze znaczenie przy określeniu podstawy opodatkowania, a dodatkowo warunkuje możliwość pomniejszenia podstawy opodatkowania i co do zasady podlega wykładni w drodze instytucji interpretacji indywidualnej. Bezpodstawne było więc twierdzenie DKIS wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, że brak zdefiniowania przez ustawodawcę pojęcia „transakcji” w u.p.d.p., a ponadto niewyjaśnienie w art. 9a ust. 1d u.p.d.p. sposobu określania wartości transakcji powoduje niemożliwość wydania interpretacji.

Z art. 9 ust. 1 u.p.d.p. wynika, że podatnicy p.d.p. obowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości podatku (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku za rok podatkowy. Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w u.r. Tym samym ocena prawidłowości stosowania tych odrębnych przepisów - przede wszystkim zawartych w u.r. - może mieć znaczenie przy prawnopodatkowej kwalifikacji zdarzeń, z istnieniem których ustawa podatkowa wiąże powinność przymusowego świadczenia pieniężnego. Możliwe jest zatem dokonywanie przez organ interpretacyjny wykładni przepisów, do których odsyła u.p.d.p., a ponadto wniosek Banku dotyczył interpretacji przepisów - art. 9a ust. 1 i ust. 1d - zawartych w ustawie podatkowej - u.p.d.p., która stanowi źródło prawa, o którym mowa w art. 217 Konstytucji RP i została objęta zakresem przepisu art. 3 pkt 2 O.p. Po drugie, celem Skarżącej było uzyskanie rzetelnej informacji w zakresie wpływu opisanego zdarzenia na jej prawa i obowiązki podatkowe, wynikające z u.p.d.p. Po trzecie, w ramach wydawanej interpretacji organ nie dokonuje tylko wyjaśnienia przepisów prawa materialnego, które są jasne w swej treści, ale ma obowiązek przede wszystkim wykładać przepisy, które budzą wątpliwości, a także wyjaśnić podatnikowi sposób ich zastosowania w indywidualnej sprawie, w sytuacji faktycznej, w której się znajduje lub może się znaleźć osoba zainteresowana.

Z tej perspektywy Sąd nie może zaakceptować stanowiska DKIS, że skoro przepisy ustawy podatkowej, o które pyta Bank, jak i pozostałe przepisy tej ustawy, nie przewidują w sposób konkretny, na jakiej podstawie Bank powinien ustalać wartość transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d u.p.d.p., a jednocześnie u.p.d.p. odsyła do przepisów o ustawy rachunkowości, a poza tym nakłada na Bank obowiązek w obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. obowiązek określonego zachowania się, to uprawnia to organ do odstąpienia od wydania interpretacji.

Bank właśnie dlatego pyta o możliwość zastosowania sposobu wyrażonego we własnym stanowisku w przedstawionej sytuacji, bo ustawodawca w tym zakresie milczy. Gdyby ustawodawca wskazał na konkretny sposób czy sposoby, Bank uzyskałaby interesującą go odpowiedź na poziomie ustawy. Natomiast przez instytucję interpretacji indywidualnych ustawodawca dał podatnikom prawo do uzyskania wyjaśnienia ich wątpliwości, zawartych w przedstawionym przez siebie stanowisku. Istotą interpretacji jest waśnie ich usunięcie, nie tylko poprzez dokonanie interpretacji poddanego ocenie przepisu prawa podatkowego, ale także jego zastosowania do wskazanej sytuacji. Ocena stanowiska wnioskodawcy odnoszona jest nie tylko rozumienia treści poddanej ocenie normy prawnej opisanej w danej jednostce redakcyjnej aktu prawnego, ale tego czy jego sposób zastosowanie jest właściwy z punktu widzenia tej regulacji prawnej w danym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym.

Nie ma żadnych powodów, aby w postępowaniu dotyczącym interpretacji indywidualnej organ był uprawniony odmówić wskazania na sposób stosowania danej regulacji prawnej, ze względu na brak unormowań szczególnych w podnoszonej kwestii. Słusznie powoduje się skarżąca Spółka na utrwalone stanowisko judykatury, które na takie właśnie rozumienie celu interpretacji indywidualnych wskazuje. Sąd tytułem przykładu wskazuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 8 marca 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 95/18 (dostępny na www.nsa.gov.pl).

W ocenie Sądu, do ustalenia prawidłowej wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d u.p.d.p. istotne jest prawidłowe udokumentowanie, na co wskazuje też art. 9 ust. 1 u.p.d.p., jak również przepis art. 9a ust. 1 u.p.d.p. Zadane przez Bank pytanie wiążące się z obowiązkiem dokumentacyjnym, nałożonym przez ww. przepisy u.p.d.p., ma więc znaczenie przy ustaleniu podstawy opodatkowania z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, w tym przede wszystkim z podmiotami powiązanymi. Ww. przepisy art. 9a ust. 1 i 1d u.p.d.p. są też przepisami, za pomocą których dochodzi do konkretyzacji regulacji przepisów podatkowego prawa materialnego - w zakresie dochodu i straty podatnika.

Możliwe jest także - wbrew stanowisku wyrażonemu przez DKIS w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia - bez potrzeby sięgania do postępowania podatkowego czy kontrolnego, uznanie czy prawidłowe albo nieprawidłowe jest stanowisko Banku zaprezentowane we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, czy podstawą ustalenia wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d u.p.d.p. mogą być wyłącznie dane ujęte w księgach rachunkowych Banku, gdy próg istotności transakcji, decydujący o obowiązku sporządzenia dokumentacji przekroczono, czy też konieczne jest sięgnięcie do innych dokumentów. To, że przedłożone i zaewidencjonowane przez Bank dokumenty mogą być przedmiotem odrębnej weryfikacji - w postępowaniu podatkowym czy kontrolnym, z punktu widzenia ich prawidłowości, nie oznacza, że nie można wydać interpretacji indywidualnej w zakresie stanowiska prezentowanego przez Bank - wątpliwości, co do podstaw obliczenia wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1, ust. 1d u.p.d.p.?

Zdaniem Sądu, Bank miał więc prawo oczekiwać od organu interpretacyjnego - DKIS - w trosce o swoje bezpieczeństwo prawne (funkcja ochronna i gwarancyjna interpretacji indywidualnej), zmierzenia się z opisanymi we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej - zagadnieniami i nasuwającymi się wątpliwościami na tle przepisów prawa podatkowego - u.p.d.p. w związku z u.r. - zamiast ich pominięcia, z bezpodstawnym powołaniem się na brak regulacji szczegółowych w tym zakresie, a ponadto odsyłaniem wątpliwości Banku do etapu postępowania wymiarowego, gdy DKIS w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia jednocześnie wskazuje na potrzebę analizowania w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej - innych dokumentów niż księgi rachunkowe Banku - umów czy porozumień zawartych pomiędzy podmiotami powiązanymi lub innych dokumentów dotyczących transakcji rodzących obowiązek dokumentacyjny.

Sąd ocenił więc, że DKIS błędnie odmówił Bankowi prawa do ochrony, co uzasadnionym czyni podniesione w skardze zarzuty uchybienia przepisom prawa procesowego. Sąd wobec tego uznał, że odmowa wszczęcia postępowania w przedmiocie wniosku o interpretację przepisów u.p.d.p. naruszała w szczególności art. 14b § 1 O.p. w związku z art. 121 § 1 i w związku z art. 14h O.p., na skutek odmowy wydania interpretacji indywidualnej oraz art. 165a § 1 O.p. wobec uznania, że zaszły przesłanki do odmowy wszczęcia postępowania wskazane w tym przepisie”.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, posiadającym siedzibę w Polsce i podlegającym obowiązkowi sporządzania sprawozdania finansowego. Bank podlega także w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia.

Bank jest także członkiem grupy kapitałowej, w skład której wchodzą powiązane z Bankiem podmioty w rozumieniu art. 11 ust. 1 i ust. 4 ustawy CIT - w tym podmioty o bezpośrednim albo pośrednim powiązaniu kapitałowym wynoszącym co najmniej 25% (dalej: „Podmioty Powiązane”).

W 2017 r. Bank dokonuje transakcji z Podmiotami Powiązanymi. Ponadto Bank zakłada, że w latach kolejnych również będzie dokonywał transakcji z Podmiotami Powiązanymi.

Bank oświadcza, że jego przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w 2016 r. równowartość kwoty 100 000 000 euro. Bank zakłada także, że jego przychody w rozumieniu przepisów rachunkowości ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczą w latach kolejnych równowartość kwoty 100 000 000 euro.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, od 2017 roku podatnicy są zobowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji lub innych zdarzeń z podmiotami powiązanymi (w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 ustawy CIT), mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) tych podatników.

W myśl art. 9a ust. 1d ustawy CIT, za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika są uznawane transakcje lub inne zdarzenia o określonej wartości.

Mając powyższe na uwadze, Bank powziął wątpliwości odnośnie podstaw obliczenia wartości transakcji na potrzeby ustalenia przekroczenia progu istotności transakcji, decydującego o obowiązku sporządzenia dokumentacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Na jakiej podstawie Bank powinien ustalać wartość transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawę ustalenia wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d ustawy CIT, stanowią dane ujęte w księgach rachunkowych Banku.

Na podstawie art. 9a ust. 1 ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 roku), podatnicy, których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczą w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro będą zobowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) tych podatników oraz innych zdarzeń, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty). Przewidziany przez ustawodawcę obowiązek dokumentacyjny nie dotyczy zatem każdej transakcji lub innego zdarzenia z podmiotem powiązanym, lecz został zawężony wyłącznie do transakcji lub innych zdarzeń mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika.

Definicję legalną transakcji lub innych zdarzeń mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika zawiera art. 9a ust. 1d ustawy CIT. Zgodnie z powołanym przepisem są to transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość w roku podatkowym przekracza równowartość kwoty określonej przez ustawodawcę w euro.

Ustawodawca nie sprecyzował jednak, na jakiej podstawie podatnicy powinni ustalić wartość transakcji w roku podatkowym.

Bank zwraca uwagę, że w zakresie głównego limitu przychodów lub kosztów, wyznaczającego dolną granicę objęcia podatników obowiązkiem dokumentacyjnym, a określonego w art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy CIT (tj. 2 000 000 euro), ustawodawca odwołał się do przychodów lub kosztów w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalonych na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych. Co więcej, w art. 9a ust. 1d ustawy CIT ustawodawca zakłada proporcjonalne zwiększenie progu istotności transakcji wraz ze wzrostem przychodów w rozumieniu przepisów rachunkowych. Powyższe wskazuje, w ocenie Banku, iż wartość transakcji powinna zostać wyliczona na podstawie ksiąg rachunkowych prowadzonych zgodnie z przepisami o rachunkowości. Wykładnia oparta na zasadzie racjonalnego ustawodawcy nie powinna bowiem dopuszczać podejścia, w którym liczenie głównego limitu przychodów lub kosztów decydującego o obowiązku dokumentacyjnym opierałoby się na innych pozycjach niż obliczenie wartości transakcji na potrzeby ustalenia przekroczenia progu istotności, w szczególności z uwagi na wzajemną ich korelację.

Ponadto, zgodnie z art. 9a ust. 2b pkt 3 ustawy CIT dokumentacja podatkowa obejmuje opis danych finansowych podatnika, pozwalający na porównanie rozliczeń transakcji wpływających na dochód, z danymi wynikającymi z zatwierdzonego sprawozdania finansowego, jeżeli obowiązek jego sporządzenia wynika z obowiązujących podatnika lub spółkę przepisów o rachunkowości. W aspekcie praktycznym wypełnienie obowiązku zamieszczenia w dokumentacji danych pozwalających na porównanie rozliczeń transakcji wpływających na dochód, z danymi wynikającymi z zatwierdzonego sprawozdania finansowego możliwe jest wyłącznie w przypadku, gdy dane te będą obejmowały zapisy wynikające z ksiąg rachunkowych Banku.

Mając powyższe na uwadze Bank stoi na stanowisku, że podstawę ustalenia wartości transakcji, o której mowa w art. 9a ust. 1d ustawy CIT, stanowią dane ujęte w księgach rachunkowych Banku.

Wobec powyższego, Bank wnosi o potwierdzenie stanowiska zaprezentowanego w niniejszym wniosku.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2917/17 w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.