Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.189.2021.3.MD
z 20 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2021 r. (data wpływu 19 lutego 2021 r.), uzupełnionym w dniu 26 maja i 2 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału w lokalu w wyniku zniesienia współwłasności w zamian za spłatę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 26 maja i 2 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału w lokalu w wyniku zniesienia współwłasności w zamian za spłatę.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z byłą żoną zawarli związek małżeński w 1978 r. i w tym roku otrzymali mieszkanie, dzięki zapobiegliwości Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest inżynierem mechanikiem, po studiach dziennych na Politechnice …. Mieszkanie zamienili na inne w 1980 r., bo wystąpiły wady techniczne, co też było inicjatywą Wnioskodawcy. Wnioskodawca pracował zawodowo i na działce teściów. W międzyczasie Wnioskodawca wraz z byłą żoną wykupili mieszkanie na własność ze spłatą ratami. W 1980 r. urodziła im się córka, a w 1983 r. urodził się syn.

By zapewnić lepszy byt rodzinie Wnioskodawca pracował po godzinach i stworzył umową ustną – spółkę z teściami, którzy wzięli w ajencję stację paliw i w zamian za podpisanie „weksli bez protestu”. Wnioskodawca miał mieć udział w zyskach, więc wykazał inne działania, które zwiększały zyskowność. Bez podpisania weksli teściowe nie otrzymaliby zgody. Wnioskodawca nie otrzymał nic, bo mieli wydatki, w tym okazję na wykup mieszkania, kupno kolejnego samochodu, pomoc drugiej córce, bo jugentcajt chce odebrać dzieci.

Wnioskodawca podjął decyzję o budowie domu i jego postawieniu, oraz wprowadzeniu się około 1991 r., wraz z rodziną. W tym czasie trwała nauka dzieci i ich studia. Oboje biegle znają język angielski i niemiecki. Następnie około 2000 r. żona podejmuje za namową Wnioskodawcy studia zaoczne i je kończy w 2005 r.

W 2005 r. była żona R. K., z domu W., podała sprawę do sądu o rozwód. W trakcie rozprawy na pytanie sądu, że dzieci są nie Wnioskodawcy, odpowiedź byłej żony zabrzmiała, że „istnieje taka możliwość”. Wcześniej następowały udokumentowane przypadki zaciągania kredytów przez R. K. i wydawania na własne potrzeby, co powoduje utratę płynności finansowej, a bank kieruje sprawę do sądu, zapada wyrok bez powiadomienia o rozprawie i następują działania komornika.

W październiku 2005 r. nastąpiła śmierć teścia. Żona zostawiła Wnioskodawcę i studiującego syna oraz kłopoty, i idzie mieszkać do swojej mamy pod pretekstem opieki. Podobno jest testament teścia. Była żona go nie ujawniła, natomiast jest akt notarialny, w którym R. K. zostaje współwłaścicielką mieszkania rodziców – teściów.

A więc swoją pracą i wekslami Wnioskodawca przyczynił się do zabezpieczenia mieszkania byłej żonie. Został pominięty i przyczynił się w znacznym stopniu do powstania majątku teściów. Wnioskodawca doprowadził do szczęśliwego zakończenia. Po negocjacjach z komornikiem i bankiem sprzedał dom, zamieniając go w rozliczeniu na sporne mieszkanie przy ulicy dawnej H., obecnie G.

Według prawa osoba, która doprowadza do rozwodu oraz nie przyczynia się do powiększania majątku lub go pomniejsza, poprzez kredyt na siebie, nie ma prawa do tego majątku. Wnioskodawca nie skorzystał z tego, trochę przez niewiedzę, a głównie przez skupienie się na obronie majątku przed komornikiem. Skutkiem tego, przy zamianie domu na mieszkanie, z dopłatą przez kupującego, była żona uczestniczy formalnie i podpisuje akt notarialny, dotyczący zamiany mieszkania i domu. Wynika z tego, że mieszkanie nie jest aktem zamierzonego i celowego działania byłych małżonków, a wynikiem starania Wnioskodawcy, by nie stracić majątku rodzinnego i jest niejako nim dalej.

Wnioskodawca podkreśla, że rozprawa chyba winna dotyczyć podziału majątku, do którego czy ma prawo była żona. Jeżeli już uznać zniesienie współwłasności, była żona nie płaciła kosztów utrzymania mieszkania, sąd to odliczył, ale nie uwzględnił odsetek, a to kwota 19.176,85 zł. Zarówno przy podziale majątku wspólnego, czy istniał w tej sytuacji, jak i zniesieniu współwłasności, prawo mówi o nierównym podziale, o który Wnioskodawca wnioskował w sądzie, jak i inne roszczenia, ale sąd nie pochylił nad nimi głowy. A każdy rozwód winien kończyć się podziałem majątku, jaki by on nie był. Wszystkie postawione zarzuty winny być rozpatrzone, a osoba, której postawiono zarzuty, winna się do nich odnieść – wszystko to pominięto. Na wniosek jednego ze współmałżonków o podział majątku sąd winien to zrobić, a pokierował sprawami inaczej w tej sytuacji. By nie stracić wszystkiego Wnioskodawca nie protestował, tak też radził adwokat.

Była żona sama złożyła pozew o podział majątku i tak Wnioskodawca się ustosunkował. Zniesienie współwłasności winno uwzględnić roszczenia finansowe, tego nie uczyniono. Sąd przeprowadził ugodą zniesienie współwłasności. W związku była ustawowa wspólność majątkowa.

Mieszkanie w wyniku zamiany majątku, jakim był dom, weszło w posiadanie Wnioskodawcy i byłej żony w 2006 r., aczkolwiek wcześniej był rozwód i inne zdarzenia świadczące na niekorzyść byłej żony, czy miała prawo do mieszkania.

Nabycie mieszkania nastąpiło po rozwodzie z 2005 r., a zamiana domu na mieszkanie nastąpiła 25 sierpnia 2006 r. W akcie notarialnym jest tytuł „Umowa zamiany oraz ustanowienie hipotek”. Do zniesienia współwłasności doprowadziła ugoda sądowa, której kopię Wnioskodawca załączył.

Żona po skończonych studiach, za wspólne pieniądze, założyła sprawę o rozwód i uzyskała go bez orzekania o winie. Inwestycja w naukę nie przyniosła Wnioskodawcy żadnych profitów – wszystko zgarnęła żona. Żona Wnioskodawcy wyprowadziła się i zostawiła wszystkie kłopoty finansowe i inne. Przez okres małżeństwa wyprowadzała pieniądze, dwoje dzieci było na studiach. Zarobki Wnioskodawcy zaczynały nie starczać, a żona sprytnie zagospodarowywała swoje. Skutkuje to tym, że bank, w którym Wnioskodawca z żoną mieli kredyt hipoteczny, wystawił nakaz zapłaty i bez powiadomienia ani rozpatrzenia umowy, która dopuszcza opóźnienia spłat i dopisanie ich do kapitału, wydał wyrok sądowy z nakazem zapłaty.

Wnioskodawca przeprowadził rozmowy z komornikiem i za jego zgodą znalazł kupca, który zaakceptował warunki, następnie uzgodnił z komornikiem sposób spłaty długu i nastąpiła zamiana domu na mieszkanie. Różnica wartości była automatycznie odprowadzona na konto komornika, a spłata pozostałych kredytów nastąpiła tak, że do podziału nie zostało nic.

W mieszkaniu został Wnioskodawca i studiujący syn, na którego utrzymanie była żona nie płaciła. Nie dbała o inwestycję, którą jest mieszkanie, nie zajmowała się nim ani jego sprzedażą, natomiast oczekiwała czystych zysków, stąd brak porozumienia i motanie. W sądzie złożyła wniosek o podział majątku i na pierwszej rozprawie, pod wpływem sędziny, zmieniła kwalifikację z podziału majątku na zniesienie współwłasności. W tej sytuacji Wnioskodawca został pozbawiony jego roszczeń i ich rozpatrzenia przez sąd, który doprowadził do ugody korzystnej dla byłej żony, bo nie wyraził zgody nawet na zapłacenie odsetek za niepłacenie należącej do niej części kosztów.

Mieszkanie posiadało wady powstałe po zalaniu dwóch pięter i parteru, czyli mieszkania Wnioskodawcy, i wymagało suszenia oraz kosztownego remontu, na co była małżonka nie wyraziła zgody, zażądała połowy wartości mieszkania i natychmiastowej eksmisji Wnioskodawcy, gdyż mieszkanie chciała sprzedać i oddać Wnioskodawcy pieniądze kiedy będzie chciała.

Syn skończył studia i wyjechał. Sąd doprowadził do ugody i Wnioskodawca otrzymał mieszkanie z obowiązkiem spłacenia byłej żony. W przypadku nie spłacania wyrok był nakazem zapłaty. Połowa mieszkania była Wnioskodawcy, a druga sporna, bo biorąc pod uwagę postępowanie byłej żony Wnioskodawca nie wie czy ma do niego prawo.

Wnioskodawca ponosi kolejną stratę. Wnioskodawca jest na emeryturze, ma 69 lat i spłaca kredyt – pozostałość po małżeństwie. Budując dom za zarobione pieniądze, Wnioskodawca płacił od nich należne podatki jak i od robocizny i kupionych materiałów, więc podatki są popłacone i dlatego prosi o zwolnienie od podatków, jeżeliby takie były, bo płaciłby podatek podwójny.

Poza tym zachowanie byłej żony nie może powodować dalszych obciążeń finansowych Wnioskodawcy, bo ona ma takie fanaberie i za nic nie poniesie odpowiedzialności, a wszystko na koszt Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy, sąd nie dopełnił obowiązku i nie wykazał należytej staranności w zbadaniu sprawy, co skutkuje zmuszeniem Wnioskodawcy do spłacania byłej żony.

W związku ze zdarzeniami opisanymi i potwierdzonymi dowodami oraz prawem, Wnioskodawca rozważa, czy pani R. K. ma prawo do majątku wspólnego, jeżeli nawet tak, to zniesienie współwłasności winno uwzględnić opisane roszczenie i suma do spłaty powinna być inna, o ile Wnioskodawca powinien coś płacić, a może to Wnioskodawcy należy się zwrot poniesionych nakładów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za otrzymaną w trybie ugody sądowej, po rozwodzie z byłą współmałżonką, część mieszkania Wnioskodawca musi zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien w tej sytuacji płacić podatku od osób fizycznych od zakupu mieszkania, od zarobionych pieniędzy, za które wybudował dom zamieniony na mieszkanie, zapłacił podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W świetle przywołanego przepisu, źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
   
2. działalność wykonywana osobiście;
   
3. pozarolnicza działalność gospodarcza;
   
4. działy specjalne produkcji rolnej;
   
5. (uchylony);
   
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
   
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
   
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
   
   
   
   
   1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
      
   2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
      
   3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
      
   4. innych rzeczy,
      - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
      
      
      
   
   8a) działalność prowadzona przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną;
   8b) niezrealizowane zyski, o których mowa w art. 30da;
   
9. inne źródła.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z byłą żoną zawarli związek małżeński w 1978 r. W związku była ustawowa wspólność majątkowa. Wnioskodawca podjął decyzję o budowie domu, oraz wprowadzeniu się około 1991 r., wraz z rodziną. W 2005 r. była żona podała sprawę do sądu o rozwód. Wcześniej następowały udokumentowane przypadki zaciągania kredytów przez R. K. i wydawania na własne potrzeby, co powoduje utratę płynności finansowej, skierowanie przez bank sprawy do sądu i wyrok bez powiadomienia o rozprawie, a następnie działania komornika. Wnioskodawca po negocjacjach z komornikiem i bankiem dokonał sprzedaży domu, zamieniając go w rozliczeniu na sporne mieszkanie. Mieszkanie w wyniku zamiany majątku, jakim był dom, weszło w posiadanie Wnioskodawcy i byłej żony w 2006 r. Była żona sama złożyła pozew o podział majątku i tak Wnioskodawca się ustosunkował. Sąd przeprowadził ugodą zniesienie współwłasności i Wnioskodawca otrzymał mieszkanie z obowiązkiem spłacenia byłej żony.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) współwłasność polega na tym, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Art. 196 § 1 powołanej ustawy stanowi, że współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego (art. 196 § 2 cytowanej ustawy).

Z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. (…).

Na gruncie art. 211 przytoczonej ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zniesienie współwłasności może być dokonane w wyniku postępowania sądowego lub w drodze umowy pomiędzy współwłaścicielami.

Według art. 212 § 1 przywołanej ustawy, jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Przy podziale gruntu sąd może obciążyć poszczególne części potrzebnymi służebnościami gruntowymi.

W myśl art. 212 § 2 ww. ustawy, rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Wskazać przy tym należy, że zniesienie współwłasności nieruchomości polegające na jej przyznaniu jednemu ze współwłaścicieli, podczas gdy pozostali otrzymują spłatę, jest formą odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości, bowiem spłata jest w takim przypadku wyrażoną w pieniądzu równowartością udziału we wspólnym prawie, należy je więc – co do skutków podatkowych – traktować jak sprzedaż nieruchomości. W obu przypadkach dochodzi do wymiany dóbr majątkowych, tj. nieruchomości w zamian za środki pieniężne. W przypadku zniesienia współwłasności nieruchomości obowiązek podatkowy powstaje po stronie dokonującego odpłatnego, tzn. w zamian za spłatę, zbycia udziału w nieruchomości, o ile zdarzenie to ma miejsce przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Z przychodem mamy bowiem do czynienia, gdy podatnik otrzyma tego rodzaju świadczenie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że dokonane pomiędzy Wnioskodawcą a jego byłą współmałżonką zniesienie współwłasności lokalu mieszkalnego, którego oboje byli współwłaścicielami, w wyniku którego Wnioskodawca stał się wyłącznym właścicielem przedmiotowej nieruchomości w zamian za spłatę byłej współmałżonki, nie stanowi źródła przychodu, w myśl art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nabył odpłatnie udział w nieruchomości, podczas gdy źródłem przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych jest m.in. odpłatne zbycie określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww. ustawy. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstał przychód skutkujący obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że stwierdzenie, czy była współmałżonka ma prawo do majątku wspólnego, oraz jakie roszczenia i jaką sumę spłat winno uwzględniać zniesienie współwłasności, pozostaje poza kompetencją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, wykracza poza zakres przedmiotowy interpretacji wydanej w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa. Interpretacja indywidualna wydawana jest w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe). Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie prowadzi postępowania, ani nie podejmuje rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego typu orzekania, w tym kontroli podatkowej, czy postępowania podatkowego prowadzonego w oparciu o konkretną dokumentację i zebrane dowody. Kwestię uwzględniania roszczeń podatnik może dochodzić na drodze sprawy cywilnej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.