2021.09.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.257.2021.3.ŚS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.257.2021.3.ŚS
z 10 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2021 r. (data wpływu 31 maja 2021 r.), uzupełnionym 13 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota uiszczonego odszkodowania na rzecz wynajmujących z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota uiszczonego odszkodowania na rzecz wynajmujących z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem 29 lipca 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.257.2021.2.ŚS, Znak: 0111-KDIB3-2.4012.409.2021.3.SR wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a także podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych – opodatkowanym od całości swoich dochodów w Polsce i niekorzystającym ze zwolnienia podmiotowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca w dniu 23 listopada 2018 r. zawarł umowę najmu lokali użytkowych na czas określony z terminem obowiązywania do dnia 23 listopada 2023 r., przy czym umowa ta została podpisana z Wnioskodawcą działającym wówczas pod firmą: „C. Sp. z o.o.”

Wnioskodawca w związku z dynamicznym rozwojem i rozszerzeniem działalności gospodarczej, podjął decyzję o zmianie lokalizacji swojej siedziby i zwiększeniu dostępnej powierzchni użytkowej, umożliwiającej m.in. zatrudnienie większej ilości pracowników. Rozwiązanie obecnej umowy najmu i wybranie nowej lokalizacji wpłynie u Wnioskodawcy w przyszłości na zwiększenie przychodów i rozszerzenie prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze względu na powyższe, Wnioskodawca zdecydował się rozwiązać umowę z dnia 23 listopada 2018 r. dotyczącą najmu lokali użytkowych.

Zgodnie z treścią zawartego porozumienia w dniu 10 marca 2021 r. Wnioskodawca zdecydował się wypłacić wynajmującym odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu z dnia 23 listopada 2018 r. w ten sposób, że Wnioskodawca zapłaci kwotę:

650 000 zł (sześćset pięćdziesiąt tysięcy złotych) plus VAT 23% na rzecz X; oraz
650 000 zł (sześćset pięćdziesiąt tysięcy złotych) plus VAT 23% na rzecz Y.

Pod warunkiem zapłaty odszkodowania, o którym mowa powyżej, wynajmujący oświadczyli, że zapłata kwoty odszkodowania w całości wyczerpuje wszelkie jego roszczenia względem Wnioskodawcy, a tym samym wynajmujący zrzeka się w stosunku do Wnioskodawcy wszelkich innych roszczeń obecnych i przyszłych z tytułu rozwiązania umowy najmu z dnia 23 listopada 2018 r.

Wnioskodawca zmierza do rozszerzenia swojej działalności gospodarczej (zatrudnienia większej ilości pracowników), co natomiast pozwoli na generowanie i uzyskiwanie większych zysków. Z tego względu wynajmowany lokal nie byłby adekwatny do rozmiaru i zakresu działalności, którą zamierza prowadzić Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, które zakłada, że kwota uiszczonego odszkodowania na rzecz wynajmujących z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata kwoty wynagrodzenia w formie odszkodowania stanowi w istocie odstępne – wydatek, który można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wskazać należy przede wszystkim, iż wypowiedzenie umowy najmu podyktowane jest tym, że Wnioskodawca zmierza do rozszerzenia swojej działalności gospodarczej (zatrudnienia większej ilości pracowników). Co natomiast pozwoli na generowanie i uzyskiwanie większych zysków. Wnioskodawca mógłby w dalszym ciągu prowadzić działalność gospodarczą w dotychczasowej siedzibie, jednakże nie przełożyłoby się to na maksymalizację zysków i uniemożliwiłoby zwiększenie przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów toteż zdaniem Wnioskodawcy poprzez zapłatę odstępnego i rozwiązanie umowy, ponosi ona wydatek w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z orzecznictwem sądowo-administracyjnym - 1. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. 2. Kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. 3. Związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni". [P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] p. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość. Wyd. XI. Warszawa 2020, art. 15.).

W orzecznictwie sądowym dominuje pogląd, że: nazwanie przez strony wynagrodzenia za wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu karą umowną [która jest zryczałtowanym odszkodowaniem), nie może mieć decydującego znaczenia. Ponieważ istotna jest nie nazwa, a rzeczywisty charakter świadczenia.

(…) Kwota wypłacana na podstawie tak skonstruowanego porozumienia, chociaż nazwana została karą umowną. W istocie stanowi fragment rozliczenia z tytułu umowy najmu. Rodzaj "odstępnego". Zapłatę za zgodę kontrahenta na prawo do wcześniejszego wycofania się z umowy".

W wyroku WSA w Warszawie z dnia 19 czerwca 2020 roku, sygn. akt III SA/Wa 2401/19, stwierdzono, że: Organy Administracji Skarbowej nie mogą wyręczać podatnika w podejmowaniu decyzji biznesowych. Nie mogą oceniać, czy taka decyzja jest trafna, zasadna z puntu widzenia racjonalności przedsiębiorcy i naturalnej intencji maksymalizacji przychodu/dochodu, chyba że decyzja taka jest oczywiście absurdalna i w żadnym przypadku nie mogłaby skutkować zwiększeniem przychodu. Zmniejszeniem kosztów albo jednoczesnym zwiększeniem przychodu i zmniejszeniem kosztów. W tym wyroku WSA wskazał, że wynagrodzenie za wcześniejsze rozwiązanie umów najmu jest kosztem uzyskania przychodu.

Podobne stanowisko zostało wyrażone przez NSA w wyroku z dnia 9 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 244/17 oraz z dnia 2 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 2220/17.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacone z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu spełnia wszystkie wymogi przewidziane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik) - ten warunek został spełniony;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona - ten warunek został spełniony;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą - ten warunek został spełniony;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów - ten warunek został spełniony - Wnioskodawca zmierza do rozszerzenia swojej działalności gospodarczej (zatrudnienia większej ilości pracowników), co natomiast pozwoli na generowanie i uzyskiwanie większych zysków;
został właściwie udokumentowany - ten warunek został spełniony;
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów - odstępne za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu nie znajduje się w katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach u.p.d.o.p., mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami. W tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat. Bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd odchodów. Wskazać ponadto należy, iż jeżeli zapłata odstępnego ogranicza konieczność ponoszenia innych wydatków przez podatnika i ma wpływ na racjonalność alokacji wydatków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. To wydatek z tytułu odstępnego można uznać za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. [vide: wyrok NSA z 7 listopada 2017 r. II FSK 1125/16, lex nr 2412638.]. W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT czy odstępnego) może ograniczać straty. Które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika. Począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat. Wydatki na odstępne mogą zatem, przy spełnieniu wskazanych warunków, stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. [vide: wyrok NSA z 7 listopada 2017 r. II FSK 1125/16. Lex nr 2412638 ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje, więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Jednocześnie wskazać należy, że kary umowne i odszkodowania z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalog, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą lub odszkodowaniem a możliwością uzyskania przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 23 listopada 2018 r. zawarł umowę najmu lokali użytkowych na czas określony z terminem obowiązywania do dnia 23 listopada 2023 r., przy czym umowa ta została podpisana z Wnioskodawcą działającym wówczas pod firmą: „C. Sp. z o.o.”

Ze względu na powyższe, Wnioskodawca zdecydował się rozwiązać umowę z dnia 23 listopada 2018 r. dotyczącą najmu lokali użytkowych.

650 000 zł (sześćset pięćdziesiąt tysięcy złotych) plus VAT 23% na rzecz X; oraz
650 000 zł (sześćset pięćdziesiąt tysięcy złotych) plus VAT 23% na rzecz Y.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy kwota uiszczonego odszkodowania na rzecz wynajmujących z tytułu rozwiązania umowy najmu stanowi wydatek, który będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT

Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny, oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę odszkodowania nie znajdują się w katalogu, zawartym w art. 16 ust. 1 updop, w tym w szczególności nie są karami umownymi, o których mowa w pkt 22 tego przepisu.

Podkreślić jednak należy, że – jak wskazano na wstępie – poniesiony wydatek, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie

w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci odszkodowania i jego wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie Wnioskodawcy.

W tym kontekście należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania albo niezachowania przez niego należytej staranności. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz fakt, że wydatek w postaci zapłaconego odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, nie został wymieniony w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 updop, przy dokonaniu oceny jego racjonalności oraz uzasadnienia gospodarczego, należy stwierdzić, że wykazuje on związek przyczynonowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ wcześniejsze rozwiązanie umowy łączącej Strony nastąpiło w związku z zamiarem rozszerzenia przez Wnioskodawcę swojej działalności gospodarczej (zatrudnienia większej ilości pracowników), co spowodowało, że wynajmowany lokal nie byłby adekwatny do rozmiaru i zakresu działalności, którą zamierza prowadzić Wnioskodawca oraz, że wcześniejsze rozwiązanie umowy łączącej Strony nastąpiło za zgodą obu stron, ponieważ w dniu 10 marca 2021 r. zawarto porozumienie, zgodnie z którym Wnioskodawca miał wypłacić wynajmującym odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Zatem, ww. okoliczności stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że wydatek z tym związany został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania jego źródła.

Podsumowując, wydatek z tytułu zapłaconego odszkodowania za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu spełnia ogólną przesłankę, wynikającą z dyspozycji art. 15 ust. 1 updop, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1, tym samym może być uznany za koszt uzyskania przychodów Spółki.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin