2021.09.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.520.2021.1.MB
z 14 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy Nieruchomości przez Gminę w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 20121 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy Nieruchomości przez Gminę w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina Miasto X (dalej: „Gminaʺ lub „Wnioskodawcaʺ) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VATʺ).

W związku z uchwałą Rady Miejskiej w X nr (…) w sprawie regulacji stanu prawnego gruntów użytkowanych przez (…) (dalej: „Zʺ), w dniu 20 czerwca 1997 r. Gmina zawarła z Z umowę dzierżawy nieruchomości gminnych – działek gruntu położonych w X o następujących numerach: 1, 2, 3.

Nieruchomości te zostały nabyte przez Gminę w drodze komunalizacji. Jednocześnie, zgodnie z zapisami wskazanej powyżej umowy dzierżawy, nieruchomości były (i są nadal) zabudowane budynkami, które zostały wybudowane ze środków dzierżawcy, tj. Z i stanowią jego własność.

Budynki powstały jeszcze przed nabyciem przedmiotowych nieruchomości przez Gminę, tj. przed procesem komunalizacji (przed rokiem 1990).

Umowa dzierżawy z Z została zawarta na czas określony, tj. do 31 grudnia 2036 r. W roku 2002 Gmina zawarła z Z aneks do ww. umowy dzierżawy, w którym wskazano, że nieruchomości o numerach 2 oraz 3 zostały – w wyniku decyzji o podziale geodezyjnym nieruchomości gruntowych – połączone w jedną nieruchomość u numerze 4.

Z w drodze prywatyzacji zostało przekształcone w spółkę, która działa obecnie pod nazwą Y z o.o. (dalej: „Yʺ), w konsekwencji stroną umowy dzierżawy z Gminą jest obecnie Y.

Pobierane przez Gminę wynagrodzenie z tytułu przedmiotowej dzierżawy było/jest dokumentowane wystawianymi na dzierżawcę fakturami VAT. Faktury te Gmina ujmowała/ujmuje w swoich rejestrach sprzedaży VAT oraz rozlicza z tego tytułu VAT należny.

Zgodnie z decyzją Prezydenta Miasta X z dnia 11 marca 2021 r. dotyczącą scalenia i ponownego podziału nieruchomości o numerach 1 i 4 została z nich wydzielona m.in. nieruchomość o numerze (…) (dalej: „Nieruchomośćʺ). Na moment wydania ww. decyzji na terenie Nieruchomości znajdowało się sześć budynków, które zostały wybudowane przez dzierżawcę ze środków własnych. Niemniej jeszcze w grudniu 2020 r. dzierżawca uzyskał decyzję Starosty X zatwierdzającą projekt rozbiórki i udzielającą pozwolenia na rozbiórkę trzech z sześciu budynków, które znajdują się na terenie Nieruchomości. Na moment składania niniejszego wniosku został rozebrany tylko jeden z ww. budynków.

Gmina planuje dokonać zamiany Nieruchomości na inną nieruchomość, której użytkownikiem wieczystym jest spółka (…) sp. z o.o. (dalej: „Spółkaʺ). Wartość prawa użytkowania wieczystego jest niższa od wartości Nieruchomości, więc Spółka będzie zobowiązana do dokonania na rzecz Gminy stosownej dopłaty.

Na moment zawarcia transakcji zamiany ze Spółką, na Nieruchomości znajdować się będą 4 budynki wniesione przez dotychczasowego dzierżawcę Nieruchomości. Naniesienia te wypełniają/będą wypełniać definicję budynku w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.).

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość stanowi teren zabudowy mieszkaniowo-usługowej oraz obsługi komunikacji.

Umowa dzierżawy Nieruchomości trwa nieprzerwanie od roku 1997 i do czasu zawarcia transakcji zamiany ze Spółką nie zostanie przez Gminę rozwiązana.

W konsekwencji, w wyniku dokonanej z Gminą zamiany nieruchomości, w drodze następstwa prawnego Spółka wejdzie w rolę wydzierżawiającego Nieruchomość na rzecz Y.

Gmina nie dokonywała dotychczas, jak również do momentu zamiany ze Spółką nie będzie dokonywała rozliczenia z dzierżawcą z tytułu nakładów na budowę budynków znajdujących się na Nieruchomości poniesionych przez dzierżawcę.

Gmina nie ponosiła w przeszłości żadnych nakładów na Nieruchomość ani nie zamierza ponosić żadnych nakładów do momentu zawarcia ze Spółką transakcji zamiany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa Nieruchomości przez Gminę w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką będzie podlegała zwolnieniu z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa Nieruchomości w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką nie będzie podlegała zwolnieniu z VAT, gdyż nie spełnia przesłanek do zastosowania żadnego ze zwolnień wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 2, 9 oraz 10 ustawy o VAT.

W konsekwencji planowana dostawa Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu VAT stawką podstawową tj. 23%.

Uzasadnienie stanowiska Gminy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm., zwanej dalej „ustawa o VAT”), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji, których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium rozróżniającym działanie organu samorządowego w charakterze organu władzy publicznej od działania w charakterze podatnika jest to, czy organ ten działa jako organ władzy, czy też zachowuje się jak przedsiębiorca.

Gmina planuje dokonać zamiany Nieruchomości, na której są posadowione budynki wybudowane przez dzierżawcę. Planowana dostawa nie będzie związana z realizacją zadań publicznych przez Gminę, lecz odbędzie się w ramach stosunku cywilnoprawnego, tj. na podstawie zawartej w tym zakresie umowy w formie aktu notarialnego.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, w zakresie planowanej transakcji zamiany ww. nieruchomości będzie ona występowała w charakterze podatnika VAT.

Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone m.in. w:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKISʺ) z dnia 5 lipca 2018 r. sygn. 0113- KDIPT1-3.4012.388.2018.2.MJ w której organ wskazał, że: „Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych)ʺ;
interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 10 lipca 2018 r. sygn. 0112-KDIL4.4012.218.2018.1.JKU, w której organ stwierdził, że: „Ponadto, jak wynika z orzecznictwa TSUE, działalność podmiotów prawa publicznego powinna być wykonywana w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego. Natomiast jeżeli działają one na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonujący takiej działalności jak organ władzy publicznej. Zatem, dokonując sprzedaży działki nr 52, Miasto działa jako podatnik i tym samym prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 ustawy. W konsekwencji transakcja ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usługʺ.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają zatem wszelkie transakcje, których:

przedmiotem jest odpłatna dostawa towarów lub świadczenie usług, oraz
są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy.

Oznacza to, że żeby czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podmiot działający dla tej czynności w charakterze podatnika VAT.

Mając na uwadze powyższe, Gmina w opisywanym zdarzeniu przyszłym będzie występować w charakterze podatnika VAT. Odpłatna dostawa nieruchomości stanowi zaś czynność podlegającą, co do zasady, opodatkowaniu VAT.

Stosownie do treści art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku czynności polegających na dostawie budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że dostawa nieruchomości zabudowanej opodatkowana jest zasadniczo według stawki VAT właściwej dla dostawy budynku/budowli.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdy w ustawie jest mowa o pierwszym zasiedleniu – rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Gmina jest właścicielem Nieruchomości, na której posadowione są budynki wybudowane przez dzierżawcę. Nieruchomość powstała w wyniku scalenia i ponownego podziału nieruchomości, które zostały nabyte przez Gminę w drodze komunalizacji i już na moment nabycia tych nieruchomości przez Gminę były zabudowane budynkami posadowionymi przez dzierżawcę. Jednocześnie Gmina nie dokonywała ani do momentu zawarcia ze Spółką transakcji zamiany nie będzie dokonywała rozliczenia z dzierżawcą z tytułu poniesionych przez niego nakładów na budowę przedmiotowych budynków. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Gminy, nie przysługiwało/nie będzie przysługiwało jej władztwo ekonomiczne nad budynkami, lecz wyłącznie władztwo ekonomiczne nad gruntem. Budynki posadowione na Nieruchomości zarówno w przeszłości, jak i na moment planowanej dostawy Nieruchomości na rzecz Spółki znajdowały się/będą się znajdować we władaniu dzierżawcy.

W konsekwencji, przedmiotem dostawy Nieruchomości w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką będzie wyłącznie sam grunt.

Analogiczne stanowisko potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 września 2018 r. sygn. I FSK 1274/16 w którym wskazał, że: „W przypadku tym Gmina, jako jedynie ekonomiczny dysponent gruntów, nie dysponując w tej sytuacji możliwością rozporządzania posadowionym na nich pawilonem gastronomicznym, stanowiącym własność ekonomiczną dzierżawcy, nie mogła dokonać jego dostawy. Innymi słowy, Gmina jedynie w przypadku gruntów mogła dokonać przeniesienia prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.t.u., nie mogąc tego uczynić w stosunku do znajdującego się na nich budynku (pawilonu gastronomicznego), którym nabywca dysponował już jak właściciel".

Tożsame stanowisko zostało również potwierdzone przez DKIS w m.in.:

interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2021 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.178.2021.1.IK, w której organ stwierdził, że: „W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, w ramach planowanej dostawy, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania ww. nakładami jak właściciel. W rozpatrywanej sprawie nastąpi bowiem sprzedaż wyłącznie prawa własności gruntu oznaczonego nr ewid. (...), a nie ww. nakładów, które stanowią odrębną ekonomiczną własność innego podmiotu, tj. dotychczasowego Dzierżawcy. Zatem w istocie ww. nakłady nie będą stanowiły przedmiotu dostawy, bowiem nakłady przed dniem sprzedaży nie będą w ekonomicznym posiadaniu Gminy. Pomimo, że z punktu widzenia prawa cywilnego na dzierżawcę formalnie przejdzie prawo własności gruntu wraz z naniesieniami, to jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach planowanej transakcji nie wystąpi dostawa towarów w postaci naniesień posadowionych na gruncie, ponieważ to dzierżawca dysponuje nimi jak właściciel. W wyniku sprzedaży nieruchomości gruntowej, w odniesieniu do ww. nakładów, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, co oznacza, że nie zostanie spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawyʺ;
interpretacji indywidualnej z dnia 15 października 2018 r. sygn. 0115-KDIT1-3.4012.524.2018.l.AP, w której organ wskazał, że: „Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji gdy budynek gospodarczy, posadowiony na przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie stanowi własności Gminy (zbywcy) – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem sprzedaży będzie tylko sam grunt. Rozważając skutki podatkowe transakcji sprzedaży nieruchomości, należy stwierdzić, że z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę nieruchomości formalnie przejdzie prawo własności budynku gospodarczego (znajdującego się na działce Gminy) z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru jakim jest budynek gospodarczyʺ.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Gminy, dostawa Nieruchomości w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką nie będzie spełniać warunków do zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż przedmiotem dostawy nie będą budynki posadowione przez dzierżawcę, lecz wyłącznie sam grunt.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Za teren budowlany w rozumieniu ustawy o VAT rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 33, grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Biorąc pod uwagę brzmienie powyższych przepisów, stwierdzić należy, że zwolniona od podatku jest dostawa terenów niezabudowanych, które nie są przeznaczone pod zabudowę. Jednocześnie, zdaniem Gminy, pomimo, iż przedmiotem planowanej transakcji zamiany będzie de facto sam grunt, to na moment zawieranej transakcji stanowić on będzie teren zabudowany, ponieważ faktycznie będą na nim posadowione cztery budynki.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, planowana transakcja zamiany Nieruchomości ze Spółką nie będzie spełniała przesłanek do zastosowania wyżej opisanego zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Analogiczne stanowisko zaprezentował DKIS w interpretacji indywidualnej wydanej dnia 28 maja 2021 r. sygn. 0111- KDIB3-1.4012.178.2021.1.IK w której wskazał, że: „Jak wynika z treści wniosku, na nieruchomości gruntowej oznaczonej nr ewid. (...) posadowione są naniesienia w postaci stacji benzynowej paliw z obiektami towarzyszącymi, wybudowane przez Dzierżawcę. Nieruchomość gruntowa oznaczona nr... nie stanowi więc gruntu niezabudowanego, o którym mowa w ww. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zatem dostawa ww. nieruchomości nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, albowiem grunt mający być przedmiotem planowanej dostawy już jest terenem zabudowanymʺ.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Gmina nabyła Nieruchomość w drodze komunalizacji, w konsekwencji nie przysługiwało jej prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu jej nabycia. Jednocześnie Nieruchomość od 1997 r. stanowi nieprzerwanie przedmiot odpłatnej opodatkowanej VAT dzierżawy, zatem nie była / nie jest wykorzystywana do działalności zwolnionej z VAT.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że dostawa Nieruchomości w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką nie spełnia warunków do zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Gminy, dostawa Nieruchomości w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką nie będzie podlegać zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż przedmiotem dostawy będzie wyłącznie sam grunt. Władztwo ekonomiczne nad budynkami przysługuje bowiem nadal dotychczasowemu dzierżawcy Nieruchomości. Jednocześnie planowana dostawa nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 z uwagi na fakt, że pomimo iż przedmiotem transakcji będzie sam grunt, stanowi/będzie stanowił on faktycznie teren zabudowany. Ponadto, planowana dostawa Nieruchomości nie spełnia warunków do zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, ponieważ Nieruchomość była/jest przedmiotem opodatkowanej VAT dzierżawy, a zatem była/jest wykorzystywana do działalności innej niż zwolniona z VAT.

Konkludując, zdaniem Gminy, planowana dostawa Nieruchomości w ramach transakcji zamiany ze Spółką powinna podlegać opodatkowaniu VAT stawką podstawową, tj. 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie ust. 2 cyt. artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl ust. 6 tegoż artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gmina zawarła z Z umowę dzierżawy nieruchomości gminnych. Nieruchomości te zostały nabyte przez Gminę w drodze komunalizacji. Jednocześnie, zgodnie z zapisami wskazanej powyżej umowy dzierżawy, nieruchomości były (i są nadal) zabudowane budynkami, które zostały wybudowane ze środków dzierżawcy, tj. Z i stanowią jego własność.

Budynki powstały jeszcze przed nabyciem przedmiotowych nieruchomości przez Gminę, tj. przed procesem komunalizacji (przed rokiem 1990).

Umowa dzierżawy z Z została zawarta na czas określony, tj. do 31 grudnia 2036 r. W roku 2002 Gmina zawarła z Z aneks do ww. umowy dzierżawy, w którym wskazano, że nieruchomości w wyniku decyzji o podziale geodezyjnym nieruchomości gruntowych – połączone w jedną nieruchomość.

Z w drodze prywatyzacji zostało przekształcone w spółkę, która działa obecnie pod nazwą Y z o.o., w konsekwencji stroną umowy dzierżawy z Gminą jest obecnie Y.

Pobierane przez Gminę wynagrodzenie z tytułu przedmiotowej dzierżawy było/jest dokumentowane wystawianymi na dzierżawcę fakturami. Faktury te Gmina ujmowała/ujmuje w swoich rejestrach sprzedaży VAT oraz rozlicza z tego tytułu VAT należny.

Na moment wydania ww. decyzji na terenie Nieruchomości znajdowało się sześć budynków, które zostały wybudowane przez dzierżawcę ze środków własnych. Niemniej jeszcze w grudniu 2020 r. dzierżawca uzyskał decyzję Starosty X zatwierdzającą projekt rozbiórki i udzielającą pozwolenia na rozbiórkę trzech z sześciu budynków, które znajdują się na terenie Nieruchomości. Na moment składania wniosku został rozebrany tylko jeden z ww. budynków.

Gmina planuje dokonać zamiany Nieruchomości na inną nieruchomość, której użytkownikiem wieczystym jest spółka (…) sp. z o.o. Wartość prawa użytkowania wieczystego jest niższa od wartości Nieruchomości, więc Spółka będzie zobowiązana do dokonania na rzecz Gminy stosownej dopłaty.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość stanowi teren zabudowy mieszkaniowo-usługowej oraz obsługi komunikacji.

Umowa dzierżawy Nieruchomości trwa nieprzerwanie od roku 1997 i do czasu zawarcia transakcji zamiany ze Spółką nie zostanie przez Gminę rozwiązana.

W konsekwencji, w wyniku dokonanej z Gminą zamiany nieruchomości, w drodze następstwa prawnego Spółka wejdzie w rolę wydzierżawiającego Nieruchomość na rzecz Y.

Gmina nie ponosiła w przeszłości żadnych nakładów na Nieruchomość ani nie zamierza ponosić żadnych nakładów do momentu zawarcia ze Spółką transakcji zamiany.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy dostawa Nieruchomości przez Gminę w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką będzie zwolniona od podatku VAT.

Na mocy art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Jak wynika z art. 47 § 2 ustawy Kodeks cywilny, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Natomiast zgodnie z art. 47 § 3 ustawy Kodeks cywilny, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Przepis art. 48 ustawy kodeks cywilny stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 ustawy Kodeks cywilny, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit. Zgodnie z tym przepisem, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit.

Z punktu widzenia prawa cywilnego właściciel gruntu oddanego w najem, dzierżawę, użyczenie jest również właścicielem wzniesionych na nim budynków i budowli. Sposób rozliczenia się przez strony umowy najmu/dzierżawy/użyczenia w związku z ulepszeniami poczynionymi przez użytkownika na nieruchomość, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku umowy najmu/dzierżawy/użyczenia, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z brzmienia art. 353¹ Kodeksu cywilnego.

Jak stanowi art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zgodnie z art. 694 ustawy Kodeks cywilny, do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (…).

W myśl art. 676 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 ustawy Kodeks cywilny, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji, pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Powyższe tezy znajdują potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Zatem rozważając skutki podatkowe transakcji polegającej na dostawie gruntu na rzecz dzierżawcy, właściciela nakładów posadowionych na tym gruncie należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

O ile jest oczywiste, że zbycie gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim budynków i/lub budowli, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakimi są niewątpliwie budynki i/lub budowle w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że naniesienia znajdujące się na gruncie gminnym zostały wybudowane przez obecnego Dzierżawcę, a dostawa nieruchomości nie nastąpi na rzecz Dzierżawcy. Umowa dzierżawy Nieruchomości trwa nieprzerwanie od roku 1997 i do czasu zawarcia transakcji zamiany ze Spółką nie zostanie przez Gminę rozwiązana.

W wyniku dokonanej z Gminą zamiany nieruchomości, w drodze następstwa prawnego Spółka wejdzie w rolę wydzierżawiającego Nieruchomość na rzecz Y. Gmina nie dokonywała dotychczas, jak również do momentu zamiany ze Spółką nie będzie dokonywała rozliczenia z dzierżawcą z tytułu nakładów na budowę budynków znajdujących się na Nieruchomości poniesionych przez dzierżawcę. Gmina nie ponosiła w przeszłości żadnych nakładów na Nieruchomość ani nie zamierza ponosić żadnych nakładów do momentu zawarcia ze Spółką transakcji zamiany.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi zatem do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie nastąpi wyłącznie dostawa nieruchomości gruntowej w drodze zamiany na rzecz Spółki. Ponadto – jak wskazano powyżej – Gmina nie dokonywała dotychczas, jak również do momentu zamiany ze Spółką nie będzie dokonywała rozliczenia z dzierżawcą z tytułu nakładów na budowę budynków znajdujących się na Nieruchomości poniesionych przez dzierżawcę. Zatem nie można uznać, że ww. nakłady w aspekcie ekonomicznym będą stanowiły własność Gminy.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, w ramach planowanej dostawy, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania ww. nakładami jak właściciel. W rozpatrywanej sprawie nastąpi bowiem sprzedaż wyłącznie prawa własności gruntu, a nie ww. nakładów, które stanowią odrębną ekonomiczną własność innego podmiotu, tj. dotychczasowego Dzierżawcy. Zatem w istocie ww. nakłady nie będą stanowiły przedmiotu dostawy, bowiem nakłady przed dniem sprzedaży nie będą w ekonomicznym posiadaniu Gminy. Pomimo, że z punktu widzenia prawa cywilnego na nabywcę formalnie przejdzie prawo własności gruntu wraz z naniesieniami, to jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach planowanej transakcji nie wystąpi dostawa towarów w postaci naniesień posadowionych na gruncie, ponieważ to dzierżawca dysponuje nimi jak właściciel.

W wyniku sprzedaży nieruchomości gruntowej, w odniesieniu do ww. nakładów, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, co oznacza, że nie zostanie spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy.

W rezultacie przedmiotem opodatkowania po stronie Gminy z tytułu planowanej dostawy (zamiany) nieruchomości na rzecz Spółki w rozumieniu art. 7 ustawy, będzie wyłącznie prawo własności nieruchomości gruntowej.

Zauważyć należy, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wskazują, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania z ww. zwolnienia z podatku od towarów i usług przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym, o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesądzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Ponadto zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku od towarów i usług i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z treści wniosku, na nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem dostawy na moment zawarcia transakcji zamiany ze Spółką znajdować się będą 4 budynki wniesione przez dotychczasowego dzierżawcę Nieruchomości. Naniesienia te wypełniają/będą wypełniać definicję budynku w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Nieruchomość będąca przedmiotem zbycia nie stanowi więc gruntu niezabudowanego, o którym mowa w ww. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zatem dostawa ww. nieruchomości nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, albowiem grunt mający być przedmiotem planowanej dostawy już jest terenem zabudowanym.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zamiana ww. działki nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w przedstawionej sytuacji grunt ten jest zabudowany budynkami posadowionymi przez Dzierżawcę gruntu.

Dostawa nieruchomości gruntowej o numerze 4 nie może korzystać również ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, bowiem przy nabyciu nieruchomości w drodze komunalizacji nie wystąpił podatek od towarów i usług. Nie można zatem uznać, że Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Gminie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. nieruchomości, lub że takie prawo Wnioskodawcy nie przysługiwało.

Zaznaczenia wymaga przy tym, że NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 Ustawy o VAT), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, planowana dostawa przez Gminę nieruchomości w drodze zamiany nie będzie mogła również korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, bowiem w związku z nabyciem Działek w ogóle nie wystąpił podatek, który mógłby podlegać odliczeniu lub nie. Nie jest zatem spełniony jeden z warunków dla zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Ponadto należy wskazać, że z uwagi na fakt, iż na gruncie będącym przedmiotem dostawy posadowione są budynki będące własnością dzierżawcy - innego podmiotu, to dostawa będzie obejmowała wyłącznie grunt. Zatem dla tej dostawy nie wystąpi prawo do zastosowania zwolnienia określonego art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W rezultacie w związku z brakiem możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT w odniesieniu do czynności zamiany nieruchomości gruntowej na rzecz Spółki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy należy stwierdzić, że ww. czynność zamiany nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, iż dostawa Nieruchomości przez Gminę, w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów niekorzystającą ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, pkt 10 oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko w zakresie zadanego pytania, które dotyczy kwestii zwolnienia od podatku dostawy Nieruchomości przez Gminę w ramach planowanej transakcji zamiany ze Spółką. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii ustalenia właściwej stawki podatku dla planowanej dostawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin