Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.506.2021.2.AG
z 13 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2021 r. (data wpływu 31 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji podatkowej – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 27 sierpnia 2021 r. (data wpływu 1 września 2021 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej (dalej: Spółka) z udziałem 1% w Spółce, która jako sprzedawca hurtowy elementów składowych i komponentów rolet jest jednocześnie pracodawcą reprezentowanym przez Wnioskodawczynię.

W tej chwili trwają rozmowy w jaki sposób bardziej zintegrować załogę i zatrzymać pracowników w firmie. Wnioskodawczyni planuje wykonanie siłowni na terenie firmy, chce w ten sposób budować kulturę organizacyjną przedsiębiorstwa, a także markę i wizerunek.

Celem Wnioskodawczyni jest dać pracownikom możliwość integracji w sposób, który połączy ich pasje. Większość pracowników spółki stanowią osoby, które aktywnie uprawiają różne sporty oraz chętnie spędzają czas wspólnie. Ponadto organizując siłownię Wnioskodawczyni ma na celu podtrzymanie pomiędzy pracownikami dobrych relacji, które zwiększają motywację do pracy. Co więcej, miejsce to będzie służyło promowaniu aktywnego i zdrowego trybu życia wśród pracowników, który przyczyni się do poprawy ich kondycji fizycznej, a w efekcie większej efektywności w pracy i mniejszej absencji. Po godzinach pracy siłownia będzie dostępna dla pracowników i ich rodzin.

Poprzez zorganizowanie siłowni Wnioskodawczyni chce jednocześnie budować pozytywny wizerunek, jako atrakcyjnego i konkurencyjnego pracodawcy, jak również umożliwić pracownikom lepszą identyfikację z celami Wnioskodawczyni, jak i Spółki.

Siłownia zostanie całkowicie sfinansowana ze środków bieżących działalności gospodarczej, a związane z tym wydatki nie zostaną zwrócone w jakikolwiek sposób. W szczególności Wnioskodawczyni nie planuje pobierania opłat z korzystania z siłowni przez pracowników ani jakichkolwiek innych ekwiwalentów z tego tytułu.

Przewidywany koszt netto to około 50 000 zł, na co składać się będą koszty zakupu takich urządzeń jak:

• ławka (…) ze stojakami i skosem w dół,
• (…) na stosy i krążki (…),
• zestaw montażowy do stosu przy bramie (…),
• sztaba stalowa 7,5 kg,
• suwnica (…) do domowej siłowni (…),
• ławka regulowana (…),
• ławka skośna (…),
• maszyna na przywodziciele i odwodziciele (…),
• wyciąg (…),
• suwnica do siłowni (…),
• Orbitrek Magnetyczny (…),
• Rower treningowy Magnetyczny,
• Bieżnia (…),
• gryf olimpijski prosty,
• zestaw hantli i mat etc.
  
  

Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym. Ponadto przewidywany okres używania siłowni będzie dłuższy niż rok, a w dniu przyjęcia do używania będzie kompletna i zdatna do użytku.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:

• jest wspólnikiem Spółki jawnej od 16 października 2020 r.,
• każde z wymienionych w opisie urządzeń wchodzących w skład siłowni będzie stanowiło samodzielne urządzenie,
• każde z wymienionych w opisie urządzeń zostanie zakwalifikowane jako odrębny środek trwały, natomiast będą stanowiły razem zorganizowaną siłownię w przystosowanym pomieszczeniu,
• wartość żadnego urządzenia nie przekroczy 10 000 zł,
• Wnioskodawczyni planuje zakwalifikować jednorazowo w dacie przyjęcia do używania, a jeżeli nie będzie to możliwe, to ze stawką 20% metodą liniową, zgodnie z klasyfikacją środków trwałych dla grupy 8,
• przewidywany okres używania środków trwałych będzie dłuższy niż jeden rok,
• środki trwałe będą kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• odpisy amortyzacyjne od środków trwałych – jednorazowo zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić środki trwałe do ewidencji środków trwałych do używania jak tylko będzie miała klarowną sytuację co do przepisów prawa podatkowego w zakresie amortyzacji,
• siłownia zostanie wykonana wewnątrz budynku (siedziba firmy), Wnioskodawczyni dysponuje pustymi pomieszczeniami, które chciałaby zagospodarować na siłownię.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zakupione urządzenia do siłowni sfinansowane ze środków obrotowych Spółki jako zakładu pracy będą stanowiły środek trwały podlegający amortyzacji w myśl art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy zakupione urządzenia do siłowni sfinansowane ze środków obrotowych Spółki jako zakładu pracy będą stanowiły środek trwały podlegający amortyzacji w myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy odpisy amortyzacyjne tych urządzeń będą stanowiły koszt uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych w myśl art. 22 ust. 8?
   
   

Treść powyższych pytań wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakupione urządzenia, spełniają kryteria uznania ich za środki trwałe, czyli są współwłasnością Wnioskodawczyni i jej wspólnika jako podatnika. Są kompletne i zdatne do użytku, o przewidywanym okresie użytkowania na cele związane z prowadzoną działalnością (cele firmowe) powyżej 1 roku, ale ich cena nie przekracza 10 000 zł (netto ).

Wnioskodawczyni uważa, że co do zasady nie muszą zostać ujęte w ewidencji środków trwałych, ale zdecydowała się na wprowadzenie ich do ewidencji ŚT, wówczas z uwagi na niską wartość ma prawo zastosować amortyzację jednorazową, a odpis amortyzacyjny księgowany będzie w miesiącu przyjęcia środka trwałego do użytkowania.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że odpisy mogą być kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Treść powyższego stanowiska wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni (wspólnik spółki jawnej) planuje wykonanie siłowni na terenie firmy. Urządzenie siłowni ma na celu przede wszystkim dbałość o kondycję psychofizyczną pracowników, poprzez poprawę ich kondycji fizycznej, a w efekcie zmniejszenie absencji w pracy, ale także wzrost zaangażowania i lojalności względem pracodawcy. Ponadto korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służyć będzie integracji i poprawie komunikacji między samymi pracownikami oraz pracownikami i pracodawcą. Elementy te mogą mieć zatem wpływ na wyższą jakość i efektywność pracy, a w konsekwencji na zwiększenie przychodów z działalności gospodarczej. Pracownik odpowiednio zrelaksowany jest bardziej wydajny, pracuje szybciej, popełnia mniej błędów (albo w ogóle ich nie popełnia), jest potencjalnie mniej konfliktowy, ma też lepszy kontakt z zespołem.

Poniesione przez Spółkę wydatki na zorganizowanie siłowni mają zatem związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. przyczyniają się do poprawy stanu psychicznego pracowników, a tym samym jakości pracy osób zatrudnionych, co ma niewątpliwy wpływ na efekt końcowy tej pracy. W związku z tym wydatki, jakie poniosła Wnioskodawczyni na wyposażenie siłowni, będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Środki trwałe stanowią jeden ze składników majątku trwałego firmy. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22d ust. 1 tej ustawy: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo –w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik – nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych – może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych, po czym dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym lub
• dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h-22m.
  
  

Natomiast gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest zobowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ww. ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, urządzenie, itp. W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne składniki majątku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdatny do użytku.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Spółka zakupi poszczególne urządzenia wchodzące w skład siłowni ze środków obrotowych. Całkowita wartość poszczególnych urządzeń wchodzących w skład siłowni wyniesie ok. 50 000 zł netto. Będą one kompletne i zdatne do użytku, o przewidywanym okresie użytkowania powyżej jednego roku, cena jednostkowa za poszczególne urządzenie nie będzie przekraczać 10 000 zł (netto).

Zatem, jeżeli wartość poszczególnych urządzeń wchodzących w skład siłowni nie będzie przekraczać 10 000 zł, a każde z tych urządzeń będzie stanowić odrębny środek trwały, który będzie kompletny i zdatny do użytku, a okres jego użytkowania wyniesie ponad jeden rok oraz będą one wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadzonej w formie spółki jawnej, to takie urządzenia będą stanowić środek trwały i mogą zostać wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi na okoliczność, że wartość początkowa poszczególnych środków trwałych nie przekroczy 10 000 zł, Wnioskodawczyni może dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania ich do używania albo w miesiącu następnym.

Reasumując – wydatki na wyposażenie siłowni mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni (w odpowiedniej proporcji do jej udziału w zysku Spółki), jako tzw. koszty pośrednie, tj. poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro wartość poszczególnych urządzeń stanowiących odrębny środek trwały nie będzie przekraczać 10 000 zł, Wnioskodawczyni będzie mogła dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania takiego urządzenia do używania albo w miesiącu następnym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.