2021.09.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-1.4011.541.2021.3.ISL

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.541.2021.3.ISL
z 13 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 22 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 sierpnia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 24 sierpnia 2021 r.) oraz pismami, które wpłynęły za pośrednictwem platformy ePUAP 24 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

sposobu ustalenia wartości początkowej lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej – jest nieprawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, uzupełniony pismem z dnia 22 sierpnia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 24 sierpnia 2021 r.) oraz pismami, które wpłynęły za pośrednictwem platformy ePUAP 24 sierpnia 2021 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne:

Wnioskodawca – XYZ zakupiła do majątku osobistego (Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim i posiada rozdzielność majątkową) w dniu 2 kwietnia 2021 r. prawo własności trzech lokali użytkowych w … przy ul. … wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W każdym z trzech aktów notarialnych umowy sprzedaży ww. lokali użytkowych wskazana jest cena sprzedaży danego lokalu, którą Wnioskodawca zapłacił za nabycie prawa własności danego lokalu użytkowego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w tym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu. W każdym z trzech aktów notarialnych określono cenę nabycia całej nieruchomości lokalowej, bez wyodrębnienia ceny nabycia lokali oraz ceny gruntu. Lokale użytkowe stanowią przedmiot odrębnej własności i dla każdego lokalu założona jest odrębna księga wieczysta. Lokale położone są w budynku posadowionym na nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym. Lokale użytkowe przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Po nabyciu ww. lokali użytkowych Wnioskodawca osiąga dochody z najmu lokali użytkowych na rzecz dotychczasowych najemców tych lokali. Wnioskodawca rozlicza osiągnięte dochody na zasadach ogólnych przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku. Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca zamierza, w związku z nabyciem ww. lokali użytkowych, rozpocząć amortyzację tych lokali i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wartość nabywanych lokali przekracza kwotę 10 000,00 zł. W związku z tym, że lokale użytkowe są trwale związane z ułamkową częścią gruntu przypadającą na dany lokal, pojawiają się wątpliwości dotyczące amortyzacji i ustalenia jego wartości początkowej.

Wnioskodawca – XYZ zakupiła do majątku osobistego (Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim i posiada rozdzielność majątkową) w dniu 20 kwietnia 2021 r. prawo własności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem przeznaczonym na prowadzenie działalności usługowej i handlowej, położonej w … przy ul. …(KW …). W budynku nie ma wyodrębnionych lokali. Księga wieczysta prowadzona jest dla nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem. W akcie notarialnym umowy sprzedaży ww. nieruchomości gruntowej zabudowanej wskazana jest cena sprzedaży, którą Wnioskodawca zapłacił za nabycie prawa własności nieruchomości gruntowej zabudowanej. W akcie notarialnym określono cenę nabycia całej nieruchomości gruntowej zabudowanej, bez wyodrębnienia ceny nabycia budynku oraz ceny gruntu. Po nabyciu ww. nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem Wnioskodawca osiąga dochody z najmu części powierzchni użytkowej budynku na rzecz dotychczasowych najemców. Wnioskodawca rozlicza osiągnięte dochody na zasadach ogólnych, przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku. Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca zamierza, w związku z nabyciem ww. nieruchomości gruntowej zabudowanej, rozpocząć amortyzację tej nieruchomości gruntowej zabudowanej i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym, że nieruchomość gruntowa jest zabudowana budynkiem użytkowym (niemieszkalnym), pojawiają się wątpliwości dotyczące amortyzacji i ustalenia jego wartości początkowej. Wartość nabywanej nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem przekracza kwotę 10 000,00 zł.

W piśmie z dnia 24 sierpnia 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że powierzchnia lokali użytkowych jest następująca:

lokal użytkowy nr aaa w budynku przy ul. … w …., o pow. 900,70 m²;

lokal użytkowy nr bbb w budynku przy ul. … w …, o pow. 93,62 m²;

lokal użytkowy nr ccc w budynku przy ul. … w … o pow. 56,38 m².

Nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w kwietniu 2021 r., a amortyzowane są od maja 2021 r. Środki trwałe wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmują lokale użytkowe. Amortyzacji nieruchomości Wnioskodawca dokonuje przy zastosowaniu stawki indywidualnej 10% rocznie. Wartość początkowa nieruchomości uwzględnia 100% ceny zakupu danego lokalu z aktu notarialnego oraz koszty dodatkowe, które powiększyły amortyzację, jak koszty notariusza, koszty pośrednika nieruchomości i koszty obsługi prawnej. Przy wyliczeniu odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca przyjął stawkę 10% w skali roku. Nieruchomości zostały sklasyfikowane według Klasyfikacji Środków Trwałych - budynki niemieszkalne - 103 - budynki handlowo-usługowe. Budynek, w którym znajdują się lokale użytkowe, został wybudowany w 1985 r. i od tego momentu był przez poprzednich właścicieli wykorzystywany, czyli budynek użytkowy, w którym znajdują się ww. lokale użytkowe przed nabyciem przez Wnioskodawcę, był wykorzystywany u poprzedniego właściciela co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Natomiast powierzchnia nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem położonej w … wynosi 453 m². Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w kwietniu 2021 r., a amortyzowana jest od maja 2021 r. Środki trwałe wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmują wyłącznie budynek posadowiony na nieruchomości gruntowej. Amortyzacji nieruchomości Wnioskodawca dokonuje przy zastosowaniu stawki indywidualnej 5% rocznie. Wartość początkowa nieruchomości uwzględnia cenę zakupu z aktu notarialnego, pomniejszoną o wartość gruntu ustaloną przez rzeczoznawcę majątkowego w operacie szacunkowym. W wartości początkowej uwzględniono: koszty notariusza oraz koszty rzeczoznawcy majątkowego wg proporcji między wartością budynku, a gruntu. Przy wyliczeniu odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca przyjął stawkę 5% w skali roku. Nieruchomość została sklasyfikowana według Klasyfikacji Środków Trwałych - budynki niemieszkalne - 103 - budynki handlowo-usługowe. Budynek posadowiony na nieruchomości gruntowej został wybudowany w 1999 r. i od tego momentu był przez poprzednich właścicieli wykorzystywany, czyli budynek użytkowy przed nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany u poprzedniego właściciela co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w sytuacji opisanej w pkt 1) Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, ma prawo do amortyzacji lokali użytkowych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodu?
Czy w sytuacji opisanej w pkt 1) na potrzeby amortyzacji przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego uwzględnić należy cenę nabycia prawa własności trzech lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali?
Czy w sytuacji opisanej w pkt 2) Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, będzie miał prawo do amortyzacji nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem i dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodu?
Czy w sytuacji opisanej w pkt 2) na potrzeby amortyzacji przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego uwzględnić należy wyłącznie wartość budynku posadowionego na nieruchomości gruntowej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W sytuacji opisanej w pkt 1), Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, korzysta z prawa do amortyzacji lokali użytkowych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1128, z poźn. zm.), a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 8 tej ustawy. Wnioskodawca wskazuje, że lokale użytkowe będące odrębną własnością podlegają amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie mieszczą się w katalogu wyłączeń, o którym mowa w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei Wnioskodawca, mimo że nie prowadzi działalności gospodarczej, jest podatnikiem, o którym mowa w art. 22f ust. 1 ww. ustawy i będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli od wartości nabytych lokali użytkowych.

Ad. 2.

W sytuacji opisanej w pkt 1), na potrzeby amortyzacji przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego uwzględnić należy cenę nabycia prawa własności trzech lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 1 i art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa będzie uwzględniała 100% ceny nabycia prawa własności trzech lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, w tym w prawie użytkowania wieczystego gruntu. Dla przyjęcia takiego sposobu ustalenia wartości początkowej nie ma wpływu okoliczność, że Wnioskodawca nabył wraz z odrębną własnością lokali użytkowych udział w nieruchomości wspólnej, którą stanowi między innymi prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowiony jest budynek, w którym wyodrębniono wspomniane 3 lokale użytkowe. W ocenie Wnioskodawcy, w tej sytuacji udział w prawie użytkowania wieczystego związany z odrębną własnością lokali użytkowych nie podlega wyłączeniu, o którym mowa w art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazuje, że udział w nieruchomości wspólnej, w tym udział w prawie użytkowania wieczystego gruntu, jest nierozerwalnie związany z prawem odrębnej własności lokalu użytkowego. Udział w nieruchomości wspólnej, z uwagi na brak cechy samodzielnej zbywalności, nie przedstawia żadnej wartości majątkowej. W świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego, w tym art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali, nie można zbyć udziału w nieruchomości wspólnej bez własności lokalu, z którym ten udział jest nierozerwalnie związany. Precyzując, udział w gruncie związany z lokalem nie może być przedmiotem odrębnej sprzedaży. Tym samym, Wnioskodawca na potrzeby amortyzacji i ustalenia wartości początkowej, nie musiał ustalać odrębnie wartości odrębnej własności lokali użytkowych oraz wartości udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, który stanowi jeden z elementów nieruchomości wspólnej. Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do wartości początkowej 100% ceny odrębnej własności lokali użytkowych, z którymi związany jest udział w nieruchomości wspólnej.

Ad. 3.

W sytuacji opisanej w pkt 2) Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, ma prawo do amortyzacji wyłącznie budynku posadowionego na nieruchomości gruntowej i dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazuje, że wyłącznie budynek posadowiony na nieruchomości gruntowej podlega amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, a nieruchomość gruntowa mieści się w katalogu wyłączeń, o którym mowa w art. 22c pkt 1 ww. ustawy. Z kolei Wnioskodawca, mimo że nie prowadzi działalności gospodarczej, jest podatnikiem, o których mowa w art. 22f ust. 1 ww. ustawy i może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, czyli od wartości budynku nabytego wraz z nieruchomością gruntową.

Ad. 4.

W sytuacji opisanej w pkt 2), na potrzeby amortyzacji przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego uwzględnić należy wyłącznie wartość budynku posadowionego na nieruchomości gruntowej. Wnioskodawca wskazuje, że wyłącznie budynek posadowiony na nieruchomości gruntowej podlega amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nieruchomość gruntowa mieści się w katalogu wyłączeń, o którym mowa w art. 22c pkt 1 tej ustawy. W konsekwencji powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22f ust. 1 i art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa uwzględnia wyłącznie wartość budynku z pominięciem wartości gruntu, na którym budynek jest posadowiony. Tym samym, Wnioskodawca na potrzeby amortyzacji i ustalenia wartości początkowej musiał ustalić odrębnie wartość budynku oraz wartość gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych w zakresie:

sposobu ustalenia wartości początkowej lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej – jest nieprawidłowe,

w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać, jaki związek ma on z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22 ust. 2a ww. ustawy poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji, są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile spełniają określone warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,

są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania,

przewidywany okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok,

są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Amortyzacji zatem nie podlegają grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z treścią art. 22d ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa
w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 1 i 3 powołanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 22g ust. 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z treści powyższych uregulowań wynika, że podatnik zobowiązany jest ustalić wartość początkową posiadanego środka trwałego, która to wartość stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Sposób jej ustalenia zależy przy tym od sposobu nabycia danego składnika majątku.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie natomiast z treścią art. 22h ust 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla - wskazanych w pkt 3 - budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych – dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,

- dla – wskazanych w pkt 4 - budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbą lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika.

Stosownie do art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, ma prawo do amortyzacji opisanych we wniosku lokali użytkowych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisy amortyzacyjne od ww. lokali użytkowych stanowią bowiem koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 8 tej ustawy i podlegają amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca, mimo że nie prowadzi działalności gospodarczej, jest podatnikiem, o którym mowa w art. 22f ust. 1 ww. ustawy i będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli od wartości nabytych lokali użytkowych.

Jednakże, na potrzeby amortyzacji przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego, tj. lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia, uwzględnić należy odrębnie cenę nabycia prawa własności trzech lokali użytkowych oraz udziału w nieruchomości wspólnej, który stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu

W związku z powyższym w przypadku ww. lokali użytkowych, na ich wartość składać się będą dwa składniki: wartość lokali oraz wartość udziału w gruncie (w prawie wieczystego użytkowania gruntu), na którym usytuowany jest budynek, w skład którego wchodzą wyodrębnione lokale. Dokonując amortyzacji ww. lokali należy wyodrębnić z wartości łącznej lokali i gruntu (udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu) tylko wartość lokali i od nich dokonywać amortyzacji.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stanowisko takie nie zaprzecza uznaniu,

że w przypadku lokalu stanowiącego odrębną własność, udział w gruncie jest nierozerwalnie związany z prawem odrębnej własności lokalu. Wyjaśnić jednak należy, że amortyzacja od łącznej wartości lokali i udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu byłaby sprzeczna z powołanym wcześniej art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ Wnioskodawca wbrew temu przepisowi amortyzowałaby prawo wieczystego użytkowania gruntu, który amortyzacji nie podlega.

Ponadto, Wnioskodawca jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej ma prawo do amortyzacji budynku posadowionego na nieruchomości gruntowej i dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisy amortyzacyjne od ww. budynku użytkowego (niemieszkalnego) stanowią bowiem koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże wyłącznie budynek posadowiony na nieruchomości gruntowej podlega amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, a nieruchomość gruntowa mieści się w katalogu wyłączeń, o którym mowa w art. 22c pkt 1 ww. ustawy. Zatem Wnioskodawca, mimo że nie prowadzi działalności gospodarczej, jest podatnikiem, o którym mowa w art. 22f ust. 1 ww. ustawy i może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, czyli od wartości budynku znajdującego się na nieruchomości gruntowej.

Natomiast, wartość początkową ww. nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem, nabytej w drodze kupna, należy ustalić w oparciu o cytowany art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, na potrzeby amortyzacji przy ustaleniu wartości początkowej środka trwałego w postaci nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem - uwzględnić należy odrębnie wartość początkową budynku posadowionego na nieruchomości gruntowej oraz wartość początkową gruntu, według ceny nabycia nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem – odrębnie w części, która przypada na budynek oraz odrębnie w części, która przypada na grunt. Jednakże, jak słusznie wskazał Wnioskodawca, grunt związany z tym budynkiem nie podlega amortyzacji.

Należy podkreślić, że skoro Wnioskodawca osiąga dochody z najmu części powierzchni użytkowej budynku, znajdującego się na nieruchomości gruntowej, na rzecz dotychczasowych najemców, to odpisów amortyzacyjnych, może dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej tego budynku, odpowiadającej stosunkowi powierzchni przeznaczonej do najmu, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Zatem, Wnioskodawca jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej ma prawo do amortyzacji lokali użytkowych oraz budynku i dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych. Jednakże, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z nabyciem udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu, w związku z zakupem prawa własności do lokali użytkowych oraz nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem nie stanowią kosztów uzyskania przychodów i jako niepodlegające amortyzacji nie będą powiększały wartości początkowej zaliczanych do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych lokali użytkowych oraz budynku. Tym samym, Wnioskodawca powinien wydzielić z łącznej ceny nabycia lokali i budynku osobno ceny tych gruntów i osobno ceny nabycia lokali i budynku. Wówczas od tak ustalonej wartości lokali i budynku Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej sposobu ustalenia wartości początkowej lokali użytkowych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz części budynku i urządzenia jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanów faktycznych podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stany faktyczne są zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin