Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.787.2018.1.IG
z 29 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

• jest prawidłowe w zakresie pytania nr 1 i nr 2 oraz
• jest nieprawidłowe w zakresie pytania nr 3.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania oraz dokumentowania czynności opodatkowanych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 5 kwietnia 2018 r. została zawarta Umowa pomiędzy Spółdzielnią S w W i U w P, jako generalnym wykonawcą, której przedmiotem jest wykonanie robót budowlanych koniecznych do wybudowania dwóch budynków mieszkalnych wielorodzinnych i urządzenia zieleńca na działkach nr ewid. 36/10, nr ewid. 36/11 i nr ewid. 36/12 położonych w rejonie ul. C i ul. K. Obowiązkiem generalnego wykonawcy było między innymi wykonanie instalacji zasilającej teren budowy w energię elektryczną. Jeszcze przed przystąpieniem przez generalnego wykonawcę do wykonywania tych robót strony uzgodniły, że Spółdzielnia S w W zleci ich wykonanie bezpośrednio Spółce E Sp. j., za kwotę X (brutto). W dniu 14 czerwca 2018 r. pomiędzy Spółdzielnią S w W i U S.A. w P zostało zawarte Porozumienie nr 1 do Umowy, na mocy której strony ustaliły, że Spółdzielnia S nie zapłaci na rzecz U S.A. całego wynagrodzenia należnego generalnemu wykonawcy przewidzianego w wystawionej przez niego Fakturze z dnia 30 maja 2018 r., lecz pomniejszy je m.in. o kwotę X zł (brutto) stanowiącą wynagrodzenie uiszczone bezpośrednio przez Spółdzielnię S na rzecz Spółki E Sp. j. Już po zawarciu Porozumienia nr 1 Spółka pod firmą U S.A. w P zwróciła się do Spółdzielni S w W o refakturowanie na nią kwoty X zł (brutto). W dniu 20 czerwca 2018 r. Spółdzielnia wystawiła generalnemu wykonawcy fakturę na kwotę X zł. Zdaniem Spółki U S.A. w P do powyższych rozliczeń powinny mieć zastosowanie przepisy art. 17 ust. 1 punkt 8 i ust. 1h ustawy o podatku od towarów i usług, dotyczące tzw. VAT-u odwróconego, a to oznacza, że inwestor, jakim jest Spółdzielnia S w W, stałby się jednocześnie podwykonawcą robót budowlanych na swej własnej inwestycji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w stanie faktycznym opisanym powyżej, Spółdzielnia S w W, jako inwestor powinna refakturować na generalnego wykonawcę robót budowlanych Spółkę U S.A. w P należności uiszczone przez nią bezpośrednio na rzecz Spółki E Sp. j., czyli faktycznego wykonawcy instalacji zasilających teren budowy w energię elektryczną?
2. Czy Spółdzielnia S w W powinna być traktowana jako podwykonawca robót budowlanych, w stosunku do generalnego wykonawcy Spółki U S.A. w P i czy w związku z tym powinny mieć do niej zastosowanie przepisy mechanizmu odwróconego obciążenia podatkiem VAT?
3. Czy Spółdzielnia S w W powinna dokonać korekty faktury VAT z dnia 20 czerwca 2018 r., poprzez jej anulowanie, gdyż nie była zobowiązana do jej wystawienia ponieważ nie miała miejsce transakcja pomiędzy Spółdzielnią i generalnym wykonawcą U S.A. w P?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Nie było potrzeby refakturowania przez Spółdzielnię S w W na rzecz Spółki U S.A. w P kwoty X zł (brutto) zapłaconej bezpośrednio Spółce E Sp. j., gdyż zlecając wykonanie instalacji zasilających teren budowy w energię elektryczną, Spółdzielnia S w W działała jako inwestor całej inwestycji, a nie jako podwykonawca Spółki U S.A. w P. Świadczy o tym w szczególności to, że w Porozumieniu nr 1 do Umowy, strony postanowiły zmniejszyć wynagrodzenie generalnego wykonawcy m.in. o kwotę X zł (brutto).
2. Spółdzielnia S w W nie powinna być traktowana jako podwykonawca generalnego wykonawcy Spółki U S.A. Spółdzielnia będąc inwestorem może zlecić dowolny zakres robót każdemu z wybranych przez siebie wykonawców. Najpierw w Umowie roboty związane z zasileniem terenu w energię elektryczną zostały zlecone Spółce U S.A. w P, a następnie zostały zlecone innemu wykonawcy, czyli Spółce E Sp. j. Z tego też względu zawarto Porozumienie nr 1, w którym zmniejszono wynagrodzenie należne generalnemu wykonawcy na podstawie Umowy, przewidziane w wystawionej przez niego Fakturze z dnia 30 maja 2018 r., które to wynagrodzenie miało pierwotnie obejmować również zapłatę za zasilenie terenu budowy w energię elektryczną. Oznacza to, ze Spółdzielnia S w W nie występowała w stosunku do generalnego wykonawcy, jako podwykonawca części zakresu robót pierwotnie przewidzianych w Umowie.
3. Spółdzielnia S w W nie będąc podwykonawcą robót budowalnych w stosunku do generalnego wykonawcy nie była zobowiązana do wystawienia na rzecz Spółki U S.A. w P faktury VAT a zatem może ona dokonać korekty tej faktury, poprzez jej anulowanie, gdyż transakcja w ogóle nie doszła do skutku.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie objętym pytaniem 1 i 2 oraz nieprawidłowe w zakresie objętym pytaniem nr 3.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zatem pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Jednocześnie w myśl art. 8 ust. 2a ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ponadto zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Przy tym, w myśl art. 17 ust. 1h ustawy w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Zatem art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
   
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
   
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
   
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury
   

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   
   

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur. W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, że anulowanie faktur powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego. Anulowanie faktury dotyczy tylko tych przypadków, gdy faktura dokumentuje czynność rzeczywiście niedokonaną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 5 kwietnia 2018 r. została zawarta Umowa pomiędzy Wnioskodawcą i U S.A. w P, jako generalnym wykonawcą, której przedmiotem było wykonanie robót budowlanych. Obowiązkiem generalnego wykonawcy było między innymi wykonanie instalacji zasilającej teren budowy w energię elektryczną. Jeszcze przed przystąpieniem przez generalnego wykonawcę do wykonywania tych robót strony uzgodniły, że Wnioskodawca zleci ich wykonanie bezpośrednio Spółce E Sp. j., za kwotę X zł (brutto). W dniu 14 czerwca 2018 r. pomiędzy Wnioskodawcą i U S.A. zostało zawarte Porozumienie nr 1 do Umowy, na mocy której strony ustaliły, że Wnioskodawca nie zapłaci na rzecz U S.A. całego wynagrodzenia należnego generalnemu wykonawcy przewidzianego w wystawionej przez niego Fakturze z dnia 30 maja 2018 r., lecz pomniejszy je m.in. o kwotę X zł stanowiącą wynagrodzenie uiszczone bezpośrednio przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki E Sp. j.

Już po zawarciu Porozumienia nr 1 Spółka U S.A. zwróciła się do Wnioskodawcy o refakturowanie na nią kwoty X zł. W dniu 20 czerwca 2018 r. Spółka wystawiła generalnemu wykonawcy fakturę na kwotę X zł. Zdaniem Spółki U S.A. do powyższych rozliczeń powinny mieć zastosowanie przepisy art. 17 ust. 1 punkt 8 i ust. 1h ustawy, dotyczące tzw. VAT-u odwróconego.

Wątpliwości dotyczą tego czy Wnioskodawca powinien refakturować na generalnego wykonawcę robót budowlanych Spółkę U S.A. w P należności uiszczone bezpośrednio na rzecz Spółki E Sp.j., czyli faktycznego wykonawcę instalacji zasilających teren budowy w energię elektryczną (pytanie 1) oraz czy Wnioskodawca powinien być traktowany jako podwykonawca robót budowlanych, w stosunku do generalnego wykonawcy a w związku z tym opodatkowanie powinno nastąpić na zasadzie mechanizmu odwróconego obciążenia (pytanie 2).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Z opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca wykonania instalacji zasilającej teren budowy w energię elektryczną nie nabył od Spółki E Sp.j. we własnym imieniu, ale na rzecz Spółki U S.A. Z wskazanych informacji wynika, że instalacja zasilająca teren budowy w energię elektryczną została bezpośrednio zlecona Spółce E Sp.j przez Wnioskodawcę i następnie bezpośrednio wykonana przez Spółkę E Sp.j. na rzecz Wnioskodawcy. W konsekwencji czego Wnioskodawca za wykonane prace zapłacił bezpośrednio Spółce E Sp.j. Z okoliczności sprawy nie wynika aby Wnioskodawca nabywał świadczenie od Spółki E Sp.j. na rzecz Spółki U S.A oraz aby Wnioskodawca rozliczał się ze Spółką U S.A. za wykonane przez Spółkę E Sp.j. świadczenie.

Zatem mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką U S.A. nie doszło do żadnego świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ustawy. W opisanej sytuacji nie znajduje zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy, gdyż Wnioskodawca nie bierze udziału w świadczeniu usług działając we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej. W związku z tym Wnioskodawca nie powinien refakturować nabytego od Spółki E Sp.j. wykonania instalacji zasilającej teren budowy w energię elektryczną na rzecz Spółki U S.A. W konsekwencji skoro pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką U S.A. nie powinno nastąpić refakturowanie wykonania instalacji zasilającej teren budowy w energię elektryczną przepisy regulujące zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia nie znajdą zastosowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości dotyczą tego czy Wnioskodawca powinien dokonać korekty wystawionej na rzecz Spółki U S.A. faktury VAT z dnia 20 czerwca 2018 r. poprzez jej anulowanie.

Jak już wskazano anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie dopuszczalne jest w przypadku gdy faktura nie została wprowadzona przez podatnika do obrotu prawnego oraz dokumentuje czynność rzeczywiście niedokonaną.

Niewprowadzenie faktury do obrotu prawnego może mieć miejsce gdy faktura nie zostanie wysłana do kontrahenta bądź gdy faktura zostanie wysłana, ale nie zostanie odebrana przez kontrahenta bądź gdy faktura zostanie wysłana i odebrana, a następnie odesłana przez kontrahenta (w taki sposób, że podatnik posiada oba egzemplarze faktur - oryginał i kopię - a kontrahent nie uwzględnił faktury w swoich ewidencjach) a jednocześnie nie doszło do zrealizowania transakcji (świadczenia usługi, dostawy towarów).

Z opisu stanu faktycznego nie wynika, aby wystawiona faktura VAT z dnia 20 czerwca 2018 r. nie została wprowadzona do obrotu prawnego. Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka U S.A. otrzymała wystawioną przez Wnioskodawcę fakturę i stwierdziła, że faktura powinna zostać wystawiona z zastosowaniem odwrotnego obciążenia. Zatem ponieważ przedmiotowa faktura została wprowadzona do obrotu prawnego to w tym konkretnym przypadku nie może zostać anulowana poprzez przekreślenie oryginału i kopii faktury oraz dokonanie na niej adnotacji uniemożliwiającej jej powtórne wykorzystanie.

W opisanej sytuacji Wnioskodawca powinien dokonać korekty „do zera” faktury VAT z dnia 20 czerwca 2018 r. wystawionej na Spółkę U S.A. dotyczącej wykonania instalacji zasilającej teren budowy w energię elektryczną zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 106j ust. 1 i 2 ustawy. W opisanej sytuacji Wnioskodawca w ogóle nie był zobowiązany do wystawienia faktury na wskazane usługi, ponieważ jak wskazano pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką U S.A. nie doszło do transakcji świadczenia usług w tym zakresie. Zatem faktura powinna zostać skorygowana „do zera” a nie jak wskazał Wnioskodawca anulowana.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.