2019.01.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.627.2018.2.AR
z 30 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.), uzupełniony pismem z dnia 23 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek oraz stawki podatku VAT przy sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 grudnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: „Zainteresowany”), jako osoba fizyczna nie prowadzi działalności gospodarczej. W marcu 1998 r. zakupił działki o numerach: 15 o powierzchni (…) m², 16 o powierzchni (…) m², 17 o powierzchni (…) m², 18 o powierzchni (…) m², 19 o powierzchni (…) m², 20 o powierzchni (…) m², 21 o powierzchni (…) m². Łączna powierzchnia zakupionych działek wynosiła (…) m². W stosunku do nabytych działek sprzedający nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług a co się z tym wiąże, transakcja nie została udokumentowana fakturą z wyszczególnioną kwotą podatku od towarów i usług.

Działki te nie są zabudowane. Działki są wpisane do jednej Księgi Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…). Zgodnie z rejestrem gruntów działki te są gruntami oznaczonymi symbolem „RII” – Grunty orne.

W akcie notarialnym z marca 1998 r. dokumentującym zakup przedmiotowych działek Wnioskodawca oświadczył, że nabywaną nieruchomość (działki) nabywa jako gospodarstwo rolne w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Dodatkowo oświadczył też, że prowadzi gospodarstwo rolne w (…), gmina (…), o powierzchni (…) ha.

Przedmiotowe działki od chwili ich nabycia do chwili obecnej nie były wykorzystywane w jakikolwiek sposób, tzn. Zainteresowany nie prowadził na nich działalności rolniczej lub gospodarczej, jak też nie były one przedmiotem najmu lub dzierżawy. Od kilku lat działki te są uprawiane przez kogoś w celu produkcji roślinnej przy czym Wnioskodawca nie zna tożsamości tej osoby. Używanie w celach produkcji rolniczej, przez nieznaną Zainteresowanemu osobę, Jego działek odbywa się bez jakiejkolwiek umowy a co za tym idzie Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia. W stosunku do przedmiotowych działek Zainteresowany opłaca podatek rolny, jak też pobiera płatności, o których mowa w Ustawie z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1312).

Wnioskodawca nie występował do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy na tych działkach, a obszar na którym położone są działki objęty jest ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy (...) obszar „B” obejmujący wsie: (…), który wszedł w życie na podstawie Uchwały Rady Miejskiej w (...) z grudnia 2005 r. Zgodnie z tym planem działki te leżą na terenach: PU – tereny produkcyjno-usługowe, MRJ – tereny zabudowy zagrodowej i mieszkalnictwa jednorodzinnego, KD – tereny dróg kołowych. Usytuowanie przedmiotowych działek zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na terenach wymienionych w zdaniu uprzednim sprawia że mogą być one zabudowane, zgodnie z przeznaczeniem podstawowym, budynkami lub budowlami. W żadnym momencie powstawania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Zainteresowany nie był jego inicjatorem, inaczej mówiąc plan ten powstał bez udziału Wnioskodawcy.

Od chwili zakupu w stosunku do przedmiotowych działek Zainteresowany nie czynił żadnych działań, które mogłyby zwiększyć ich wartość, między innymi poprzez wyposażenie ich w urządzenia lub jakiekolwiek sieci, budowę drogi itp.

W dniu 24 listopada 2017 r. Wnioskodawca podpisał przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowych działek jednemu nabywcy. Ostateczne przeniesienie własności działek miało nastąpić do dnia 31 grudnia 2018 r. W chwili obecnej wraz z przyszłym nabywcą działek Wnioskodawca chce przedłużyć termin podpisania umowy ostatecznej. Prawdopodobnie umowa ostateczna zostanie podpisana, nie później niż do dnia 30 czerwca 2019 r. Podpisanie umowy przedwstępnej spowodowane było faktem, że przyszły nabywca zainteresowany jest kupnem działek przylegających do działek będących własnością Zainteresowanego. Uwzględniając, że na przedmiotowych działkach i na działkach leżących w sąsiedztwie, nabywca chce dokonać inwestycji w umowie przedwstępnej, Wnioskodawca udostępnił nabywcy przedmiotowe działki na cele budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Wszelkie czynności, przyszły nabywca, ma wykonać własnym kosztem i staraniem. Udostępniając przedmiotowe działki przyszłemu nabywcy na cele budowlane Zainteresowany ustanowił go pełnomocnikiem do dokonywania wszelkich czynności związanych z procesem inwestycyjnym na działkach wpisanych do księgi wieczystej numer (…). W celu pozyskania nabywcy Wnioskodawca nie prowadził żadnych działań marketingowych mających zachęcić do kupna potencjalnych nabywców.

Prócz przedmiotowych działek Wnioskodawca jest w posiadaniu gruntów, które nabywał w celu zabezpieczania posiadanego majątku. Powierzchnia tych gruntów wynosi około (…) ha i w najbliższej przyszłości Zainteresowany nie ma zamiaru dokonywać ich sprzedaży. Grunty te nie są wykorzystywane do celów prowadzenia działalności gospodarczej lub też do działalności rolniczej. Poprzedni właściciele od których Wnioskodawca kupił te grunty w części je nadal uprawiają zbierając plony dla siebie (nie pobieram za to wynagrodzenia) a około 30% tych gruntów leży „odłogiem”. W roku 2011 Zainteresowany sprzedał (…) ha gruntów rolnych a w roku 2017 – (…) a też gruntów rolnych. W stosunku do tych sprzedaży Wnioskodawca nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług tzn. nie składał deklaracji VAT, jak też nie dokonał rejestracji dla celów podatku od towarów i usług. Podobnie jak przedmiotowe działki były one niezabudowane i kupione w celu zabezpieczenia majątku Zainteresowanego. Pieniądze uzyskane z ich sprzedaży Wnioskodawca przeznaczył na bieżące potrzeby tzn. na utrzymanie.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 grudnia 2018 r. o poniższe informacje będące doprecyzowaniem opisu sprawy:

Działki o numerach ewidencyjnych 15, 16, 17, 18, 19, 20 oraz 21, każda z osobna, nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w jakikolwiek sposób a w szczególności do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Działki te są uprawiane w celach produkcji roślinnej przez nieznaną Zainteresowanemu osobę.

W nawiązaniu do powyższego, wykorzystywanie przez nieznaną Wnioskodawcy osobę działek do produkcji roślinnej odbywało się (i odbywa się) bez zgody Zainteresowanego i Wnioskodawca nie zawarł z nikim żadnej umowy. Działki te (każda z osobna) były wykorzystywane przez nieznane Zainteresowanemu osoby do produkcji roślinnej w okresie od nabycia ich czyli od roku 1998 roku do chwili obecnej. Brak sprzeciwu Wnioskodawcy dla użytkowania tych działek przez osoby nieznane na cele produkcji roślinnej spowodowane było faktem, że grunty te nie stały odłogiem czyli nie traciły one swoich właściwości gruntów rolnych. Uwzględniając, że Zainteresowany nie zna osoby (osób), które uprawiały te działki (każdą z osobna), czynność nie miała charakteru odpłatnego (Wnioskodawca nie otrzymywał za to żadnego wynagrodzenia), jak też nieodpłatnego (nieznana jest tożsamość tej osoby/osób).

Zawarcie w dniu 17 kwietnia 2017 r. umowy przedwstępnej było narzucone Zainteresowanemu przez Kupującego, który w ramach propozycji nabycia przedmiotowych działek przedstawił scenariusz, który zakładał wpierw podpisanie umowy przedwstępnej a następnie umowy ostatecznej. W umowie przedwstępnej Wnioskodawca zobowiązał się do wystąpienia o wydanie interpretacji w zakresie opodatkowania sprzedaży podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany udostępnił też nieruchomość (wszystkie działki) kupującemu celem dysponowania nimi na cele budowlane w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. W umowie Wnioskodawca wyraził zgodę aby przyszły nabywca podjął własnym kosztem i własnym staraniem wszelkie czynności związane z procesem inwestycyjnym i budowlanym na Nieruchomości, w szczególności zaś czynności konieczne dla uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o lokalizacji zjazdu, decyzji środowiskowych, do zawarcia umów na dostawę wszelkich mediów do Nieruchomości, w tym o wystąpienie i wydanie warunków przyłączania mediów do niej oraz do dokonania niezbędnych badań i ekspertyz. W związku z powyższym Zainteresowany ustanowił przyszłego nabywcę pełnomocnikiem i upoważnił go do dokonywania wszelkich czynności związanych z procesem inwestycyjnym na Nieruchomości przed wszelkimi urzędami, władzami, instytucjami, organami administracji państwowej i samorządami, w tym do składania i uzyskiwania dokumentów, opinii, pozwoleń, sprawdzeń i uzgodnień, do składania wniosków i oświadczeń o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane stosowanie do art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zgodnie z zapisami umowy przedwstępnej pełnomocnik (przyszły nabywca) może być drugą stroną czynności prawnych dokonywanych w imieniu Wnioskodawcy. Udostępnienie przyszłemu nabywcy Nieruchomości na cele budowlane i inwestycyjne nie było odpłatne, przy czym Zainteresowanemu nieznane są cele budowlane czy inwestycyjne planowane przez nabywcę.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z informacjami uzyskanymi od przyszłego nabywcy udzielone pełnomocnictwo nie zostało wykonane i nie będzie wykonane, i taki stan należy przyjąć do celów wniosku o wydanie interpretacji.

W umowie ostatecznej nie określono warunków po spełnieniu których zostanie zawarta umowa ostateczną. Przed umową ostateczną nie jest planowany podział lub scalanie działek.

Przed zbyciem działek Wnioskodawca nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów na przedmiotowych działkach lub czynności zmierzających do podniesienia wartości działek.

Termin przeniesienia własności działek „nie później niż 30 czerwca 2019 roku” jest narzucony przez przyszłego Nabywcę i Zainteresowanemu nie są znane powody tego opóźnienia.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności deweloperskiej lub innej działalności do niej podobnej. Żadna z działek nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, gdyż dostęp ten możliwy jest po działce będącej własnością gminy. Zainteresowany nie zamierza wystąpić o wydzielenie jakiejkolwiek drogi wewnętrznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w stosunku do sprzedaży działek o numerach 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21 Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług?
W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pierwsze pytanie, jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować przy sprzedaży działek o nr: 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do sprzedaży działek o numerach 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21 Zainteresowany nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług czyli nie jest to czynność opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Gdyby stanowisko przedstawione w zdaniu uprzednim uznać za nieprawidłowe (czyli sprzedaż ta podlegałaby podatkowi od towarów i usług) sprzedaż ta korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Przywołane powyżej przepisy jednoznacznie wskazują, że odpłatna sprzedaż działek 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, które są towarami, jako przeniesienie prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel za odpłatnością jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy o VAT są odzwierciedleniem art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), który stanowi, że „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, wyłącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. Dyrektywy, państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1 „ w szczególności (...) dostawy działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznaną za budowlaną przez państwa członkowskie. Polska nigdy nie skorzystała z opcji zawartej w art. 12 ust.1 Dyrektywy.

Należy wskazać, że w dniu 15 września 2011 r. został wydany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), z treści którego wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o pracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Istotna dla sprawy będącej przedmiotem zapytania jest sentencja tego wyroku (C-180/10 i C-181/10), gdzie stwierdzono „Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo o skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej Dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zmienionej dyrektywą 2006/l38, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. Okoliczność, iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.”

Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości, przedstawionym w licznych wyrokach, czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (dla potrzeb handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych, nie mogą być same z siebie uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (tak też Trybunał m.in. w wyroku z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 pomiędzy Wellcome Trust Ltd. a Commissioners of Customs & Excise). Ani liczba, ani zakres transakcji sprzedaży gruntów nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem VAT, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Transakcje o dużej wartości mogą być dokonywane w ramach działań dotyczących sfery osobistej.

Nie grają roli także ani długość okresu, w jakim te transakcje następowały po sobie (tydzień, miesiąc, rok), ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Wszystkie te przesłanki mogą bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem osobistym sprzedającego. Fakt natomiast podjęcia dodatkowych działań zmierzających do sprzedaży działek, takich jak m.in. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg oraz działania marketingowe, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią zdaniem Trybunału o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Odnosząc powyższe uwagi do zaistniałego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności, które w przypadku sprzedaży przedmiotowych działek nadawałyby czynnościom charakter profesjonalny. Co więcej, gdyby oświadczenie Zainteresowanego zawarte w akcie notarialnym dokumentującym nabycie działek, co do nabycia ich w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego (które to oświadczenie nigdy nie zostało zrealizowane) uznać jednak za istotne, to nie wpływa to na fakt, że z tytułu sprzedaży działek Wnioskodawca nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, biorąc pod uwagę ostatnie zdanie sentencji wyroku C-180/10 i C-181/10 Trybunału Sprawiedliwości. Istotny dla sprawy będzie też wyrok NSA z dnia 19 lipca 2017 r. (sygn. akt I FSK 2203/15) w którym stwierdzono, że dla oceny, czy dany podmiot, sprzedając grunty, działa w charakterze podatnika, nie ma znaczenia, w jakich celach grunt ten został nabyty. Zdaniem sądu: „należy uwzględniać czynności na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. Nie mają tu zaś znaczenia zamiar czy motywy, jakimi kieruje się podmiot rozpoczynając działalność gospodarczą ani jakie potrzeby zaspokaja z uzyskanych środków pieniężnych. Istotne znaczenie mają obiektywne, a nie subiektywne przesłanki pozwalające odróżnić działania noszące cechy zawodowe, od tych, które mieszczą się w granicach dysponowania majątkiem prywatnym”.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że w stosunku do sprzedaży przedmiotowych działek w opisanym stanie nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług tzn. czynność nie podlega temu podatkowi.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej nr 0461-ITPP2.4512.92.2017.1.AJ z dnia 22 lutego 2017 r.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie ulega wątpliwości że sprzedawane działki są terenem budowlanym zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, co determinuje, że nie mogą one korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, stanowi o zwolnieniu dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. O ile oświadczenie złożone w akcie notarialnym co do zamiaru wykorzystywania przedmiotowych działek do celów działalności rolniczej stanowiłoby przesłankę uznania Wnioskodawcy, przy ich sprzedaży, za podatnika podatku od towarów i usług, to okoliczność, że Zainteresowany nie dokonał rezygnacji jako rolnik ryczałtowy ze zwolnienia od podatku w myśl art. 43 ust 3 ustawy VAT sprawia, że działki te były wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT.

Reasumując sprzedaż tych działek mogłaby korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Powyższe uzasadnienie co do zastosowania właściwej stawki podatku od towarów i usług będzie miało zastosowanie o ile w stosunku do sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług, co w świetle interpretacji przez Zainteresowanego art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, nie powinno mieć miejsca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, jako osoba fizyczna nie prowadzi działalności gospodarczej. W marcu 1998 r. Zainteresowany zakupił działki o numerach: 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21. W stosunku do nabytych działek sprzedający nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług a co się z tym wiąże, transakcja nie została udokumentowana fakturą z wyszczególnioną kwotą podatku od towarów i usług.

Działki te nie są zabudowane, są wpisane do jednej Księgi Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy. Zgodnie z rejestrem gruntów działki te są gruntami oznaczonymi symbolem „RII” – Grunty orne.

W akcie notarialnym z marca 1998 r. dokumentującym zakup przedmiotowych działek Wnioskodawca oświadczył, że nabywaną nieruchomość (działki) nabywa jako gospodarstwo rolne w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego. Przedmiotowe działki od chwili ich nabycia do chwili obecnej nie były wykorzystywane w jakikolwiek sposób tzn. Zainteresowany nie prowadził na nich działalności rolniczej lub gospodarczej, jak też nie były one przedmiotem najmu lub dzierżawy. Od kilku lat działki te są uprawiane przez kogoś w celu produkcji roślinnej przy czym Wnioskodawca nie zna tożsamości tej osoby. Używanie w celach produkcji rolniczej, przez nieznaną Zainteresowanemu osobę, Jego działek odbywa się bez jakiejkolwiek umowy i Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia. W stosunku do przedmiotowych działek Zainteresowany opłaca podatek rolny.

Wnioskodawca nie występował do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy na tych działkach, a obszar na którym położone są działki objęty jest ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy. Zgodnie z tym planem działki te leżą na terenach: PU – tereny produkcyjno-usługowe, MRJ – tereny zabudowy zagrodowej i mieszkalnictwa jednorodzinnego, KD – tereny dróg kołowych. Usytuowanie przedmiotowych działek zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na ww. terenach sprawia że mogą być one zabudowane, zgodnie z przeznaczeniem podstawowym, budynkami lub budowlami. W żadnym momencie powstawania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Zainteresowany nie był jego inicjatorem – plan ten powstał bez udziału Wnioskodawcy.

W dniu 24 listopada 2017 r. Zainteresowany podpisał przedwstępną umowę sprzedaży przedmiotowych działek jednemu nabywcy. Prawdopodobnie umowa ostateczna zostanie podpisana, nie później niż do dnia 30 czerwca 2019 r. Podpisanie umowy przedwstępnej spowodowane było faktem, że przyszły nabywca zainteresowany jest kupnem działek przylegających do działek będących własnością Zainteresowanego. Uwzględniając, że na przedmiotowych działkach i na działkach leżących w sąsiedztwie, nabywca chce dokonać inwestycji w umowie przedwstępnej, Wnioskodawca udostępnił nabywcy przedmiotowe działki na cele budowlane.

Wszelkie czynności, przyszły nabywca, ma wykonać własnym kosztem i staraniem. Zainteresowany ustanowił go pełnomocnikiem do dokonywania wszelkich czynności związanych z procesem inwestycyjnym na przedmiotowych działkach. W celu pozyskania nabywcy Wnioskodawca nie prowadził żadnych działań marketingowych mających zachęcić do kupna potencjalnych nabywców.

Prócz przedmiotowych działek Zainteresowany jest w posiadaniu gruntów, które nabywał w celu zabezpieczania posiadanego majątku. Grunty te nie są wykorzystywane do celów prowadzenia działalności gospodarczej lub też do działalności rolniczej. Poprzedni właściciele od których Zainteresowany kupił te grunty w części je nadal uprawiają zbierając plony dla siebie (nie pobieram za to wynagrodzenia) a około 30% tych gruntów leży „odłogiem”. W roku 2011 Wnioskodawca sprzedał (…) ha gruntów rolnych a w roku 2017 – (…) a też gruntów rolnych. W stosunku do tych sprzedaży Zainteresowany nie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług tzn. nie składał deklaracji VAT, jak też nie dokonał rejestracji dla celów podatku od towarów i usług. Podobnie jak przedmiotowe działki były one niezabudowane i kupione w celu zabezpieczenia majątku Wnioskodawcy.

Działki o numerach ewidencyjnych 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, każda z osobna, nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w jakikolwiek sposób a w szczególności do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Działki te są uprawiane w celach produkcji roślinnej przez nieznaną Zainteresowanemu osobę.

Wykorzystywanie przez nieznaną Wnioskodawcy osobę działek do produkcji roślinnej odbywało się (i odbywa się) bez zgody Zainteresowanego i Wnioskodawca nie zawarł z nikim żadnej umowy. Działki te (każda z osobna) były wykorzystywane przez nieznane Zainteresowanemu osoby do produkcji roślinnej w okresie od nabycia ich czyli od roku 1998 roku do chwili obecnej. Brak sprzeciwu Wnioskodawcy dla użytkowania tych działek przez osoby nieznane na cele produkcji roślinnej spowodowane było faktem, że grunty te nie stały odłogiem czyli nie traciły one swoich właściwości gruntów rolnych. Uwzględniając, że Zainteresowany nie zna osoby (osób), które uprawiały te działki (każdą z osobna), czynność nie miała charakteru odpłatnego (Wnioskodawca nie otrzymywał za to żadnego wynagrodzenia), jak też nieodpłatnego (nieznana jest tożsamość tej osoby/osób).

Zawarcie w dniu 17 kwietnia 2017 r. umowy przedwstępnej było narzucone Zainteresowanemu przez Kupującego, który w ramach propozycji nabycia przedmiotowych działek przedstawił scenariusz, który zakładał wpierw podpisanie umowy przedwstępnej a następnie umowy ostatecznej. W umowie przedwstępnej Wnioskodawca zobowiązał się do wystąpienia o wydanie interpretacji w zakresie opodatkowania sprzedaży podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany udostępnił też nieruchomość (wszystkie działki) kupującemu celem dysponowania nimi na cele budowlane w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. W umowie Wnioskodawca wyraził zgodę aby przyszły nabywca podjął własnym kosztem i własnym staraniem wszelkie czynności związane z procesem inwestycyjnym i budowlanym na Nieruchomości, w szczególności zaś czynności konieczne dla uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, decyzji o lokalizacji zjazdu, decyzji środowiskowych, do zawarcia umów na dostawę wszelkich mediów do Nieruchomości, w tym o wystąpienie i wydanie warunków przyłączania mediów do niej oraz do dokonania niezbędnych badań i ekspertyz. W związku z powyższym Zainteresowany ustanowił przyszłego nabywcę pełnomocnikiem i upoważnił go do dokonywania wszelkich czynności związanych z procesem inwestycyjnym na Nieruchomości. Zgodnie z zapisami umowy przedwstępnej pełnomocnik (przyszły nabywca) może być drugą stroną czynności prawnych dokonywanych w imieniu Wnioskodawcy. Udostępnienie przyszłemu nabywcy Nieruchomości na cele budowlane i inwestycyjne nie było odpłatne, przy czym Zainteresowanemu nieznane są cele budowlane czy inwestycyjne planowane przez nabywcę.

Wnioskodawca zaznaczył, że zgodnie z informacjami uzyskanymi od przyszłego nabywcy udzielone pełnomocnictwo nie zostało wykonane i nie będzie wykonane, i taki stan sprawy ma być przedmiotem interpretacji.

W umowie ostatecznej nie określono warunków po spełnieniu których zostanie zawarta umowa ostateczna. Przed umową ostateczną nie jest planowany podział lub scalanie działek.

Przed zbyciem działek Wnioskodawca nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów na przedmiotowych działkach lub czynności zmierzających do podniesienia wartości działek.

Termin przeniesienia własności działek „nie później niż 30 czerwca 2019 roku” jest narzucony przez przyszłego Nabywcę i Zainteresowanemu nie są znane powody tego opóźnienia.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności deweloperskiej lub innej działalności do niej podobnej.

Żadna z działek nie ma bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, gdyż dostęp ten możliwy jest po działce będącej własnością gminy. Zainteresowany nie zamierza wystąpić o wydzielenie jakiejkolwiek drogi wewnętrznej.

Wątpliwości Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie dotyczą rozstrzygnięcia czy z tytułu dostawy przedmiotowych działek Zainteresowany wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Analiza orzecznictwa w przedstawionej kwestii prowadzi do wniosku, że dla uznania danej transakcji za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konieczne jest podjęcie przez sprzedającego dodatkowych działań oznaczających aktywne i stałe zaangażowanie w planowane transakcje poprzez np. podniesienie wartości działek wskutek poniesienia dodatkowych nakładów inwestycyjnych, czy też poniesienie wydatków, których celem jest zachęcenie potencjalnych nabywców do zakupu tych nieruchomości.

Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię udzielania pełnomocnictw, która została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny lub k.c.

Zgodnie z art. 95 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Stosownie do art. 99 § 1 k.c., jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 Kodeksu cywilnego, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Zgodnie z art. 109 k.c. wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z powyższych przepisów Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Wobec tego, wszystkie czynności wykonane przez pełnomocnika wywołują skutki prawne bezpośrednio dla Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie w celu dokonania sprzedaży nieruchomości gruntowej (działek nr: 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21), Zainteresowany nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanych we wniosku gruntów, porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Powyższe stwierdzenie wynika z faktu, że sprzedaż działek niewykorzystywanych do działalności gospodarczej stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Wnioskodawca wskazał, że dokonał zakupu przedmiotowych działek do majątku prywatnego, jako gospodarstwo rolne. Ponadto przedmiotowe działki nie były wykorzystywane w żadnej działalności gospodarczej, w tym również w działalności zwolnionej. Zainteresowany nie podejmował również działań zmierzających do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy a obszar, na którym znajdują się przedmiotowe działki – jak wskazał Wnioskodawca – „objęty jest ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy” z roku 2005, który powstał bez udziału Wnioskodawcy. Zainteresowany nie udostępniał również przedmiotowych działek osobom trzecim do wykorzystania na podstawie umów cywilnoprawnych (umowy najmu bądź dzierżawy), a co za tym idzie, nie osiągał z tytułu ich posiadania pożytków. Ponadto, Zainteresowany nie dokonał ani nie zamierza dokonać jakichkolwiek czynności ani też nie poniósł żadnych nakładów w celu przygotowania nieruchomości do sprzedaży, w tym również nie wystąpił i nie wystąpi o wydzielenie jakiejkolwiek drogi wewnętrznej. Zainteresowany nie podejmował również żadnych działań marketingowych celem sprzedaży przedmiotowych działek. Ponadto, na podstawie udzielonego Nabywcy przez Wnioskodawcę pełnomocnictwa, Nabywca nie podjął i nie podejmie – jak wskazał Zainteresowany – żadnych czynności, które zostały w pełnomocnictwie wymienione, a mogły świadczyć o aktywnym działaniu w zakresie obrotu nieruchomościami, angażowaniem środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W analizowanej sprawie całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania, wskazuje, że dotychczas podjęte przez Wnioskodawcą działania należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem dokonując sprzedaży wskazanej nieruchomości gruntowej, Zainteresowany będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych działek, a dostawę tych działek cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że z tytułu dostawy działek o numerach 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21 Wnioskodawca nie będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Należy wyjaśnić, że nie udziela się odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 w brzmieniu: „W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pierwsze pytanie, jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować przy sprzedaży działek o nr: 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21”, gdyż Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 za nieprawidłowe. Tymczasem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostało określone jako prawidłowe.

Zaznacza się także, że – zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na informacji, że „Przedmiotowe działki od chwili ich nabycia do chwili obecnej nie były wykorzystywane w jakikolwiek sposób tzn.” Zainteresowany nie prowadził na nich „działalności rolniczej lub gospodarczej, jak też nie były one przedmiotem najmu lub dzierżawy” oraz, że „Używanie w celach produkcji rolniczej, przez nieznaną (…) osobę, (…) działek odbywa się bez jakiejkolwiek umowy a co za tym idzie” Wnioskodawca „nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia”, jak również na informacji, że na podstawie udzielonego Nabywcy pełnomocnictwa, Nabywca nie wykonał żadnej z wymienionych w tym pełnomocnictwie czynności, i nie podejmie. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zatem niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin