Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.781.2018.2.JŻ
z 5 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 23 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 30 stycznia 2019 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 18 stycznia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 18 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa do odliczenia podatku wynikającego z faktur otrzymanych za dzierżawę przedsiębiorstwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa do odliczenia podatku wynikającego z faktur otrzymanych za dzierżawę przedsiębiorstwa. Wniosek został uzupełniony w dniu 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 30 stycznia 2019 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 18 stycznia 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 18 stycznia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także jako Wnioskodawca i Podatnik) jest podmiotem gospodarczym posiadającym siedzibę w Luksemburgu. Zgodnie z wpisem do rejestru przedsiębiorców, przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. działalność inwestycyjna w zakresie tworzenia, rozwoju i zarządzania przedsiębiorstwami. Ponadto w zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy znajduje się możliwość obrotu patentami lub innymi prawami własności intelektualnej, nabywanie i sprzedaż akcji lub udziałów innych podmiotów, a także szeroko rozumiana działalność polegająca na finansowaniu przedsiębiorstw.

W czerwcu 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego nadał Wnioskodawcy numer identyfikacji podatkowej NIP oraz dokonał jego rejestracji jako czynnego podatnika podatku VAT zarówno w zakresie transakcji krajowych, jak i wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). We wrześniu 2018 r. Spółka dokonała aktualizacji zgłoszenia rejestracyjnego, w związku z czym organem podatkowym właściwym w zakresie podatku VAT stał się Naczelnik Urzędu Skarbowego. Z uwagi na zawarcie przez Wnioskodawcę, z jednym z wiodących w Europie producentów samochodów luksusowych, umowy na produkcję prototypowych podzespołów do układów chłodzenia i ogrzewania, Wnioskodawca zawarł w styczniu 2018 r. umowę dzierżawy przedsiębiorstwa z podmiotem zlokalizowanym na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej i zajmującym się produkują podzespołów do układu chłodzenia i ogrzewania do samochodów osobowych (dalej także jako Wydzierżawiający). Umowa w tym zakresie pomiędzy stronami została sporządzona w formie pisemnej w lipcu 2018 r. (wraz z aneksem sporządzonym w listopadzie 2018 r.) i potwierdza zaistniały stan faktyczny z mocą od stycznia 2018 r. Na mocy przedmiotowej umowy Wydzierżawiający zobowiązał się do wydzierżawienia Wnioskodawcy swojego przedsiębiorstwa, na które składają się zarówno nieruchomości w postaci hal produkcyjnych z częścią biurową, jak i maszyny i urządzenia produkcyjne, a także zasoby ludzkie w postaci pracowników działów produkcyjnych i administracyjnych. Umowa ta została zawarta na okres 5 lat z możliwością jej przedłużenia o kolejny 5-cio letni okres i od momentu jej zawarcia jest realizowana, czego przejawem jest prowadzenie przez Wnioskodawcę produkcji prototypowej. Zarówno produkcja urządzeń, jak i obsługa logistyczna wraz z kontaktem z zamawiającym, realizowana jest przez pracowników Wydzierżawiającego - szczególnie zespół inżynierów na zatrudnienie których wpływ miał Wnioskodawca, uczestniczący w procesie rekrutacji. Nadzór nad produkcją oraz wyprodukowanymi urządzeniami pełniony jest również przez pracowników Wnioskodawcy z Luksemburga, którzy przebywają w Polsce w ramach podróży służbowych. Zgodnie z umową dzierżawy i aneksem do niej, co do zasady, okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy za wyjątkiem pierwszego okresu rozliczeniowego, który został ustalony przez strony umowy jako okres od stycznia do czerwca 2018 r. W związku z powyższym, Wydzierżawiający wystawił na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT dokumentującą czynsz dzierżawny za okres od stycznia do czerwca 2018 r., a także wystawia faktury za okresy miesięczne od lipca 2018 r. Faktury powyższe zawierają krajowy podatek VAT w stawce 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a co za tym idzie, jest uprawniony do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur otrzymanych za dzierżawę przedsiębiorstwa?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT, który jest zasadniczo zgodny z art. 44 Dyrektywy VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (...). W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Należy więc wskazać, że z ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług określonej w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Natomiast gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, pod warunkiem że przepisy szczególne nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia dla danych usług.

Definicje siedziby działalności gospodarczej, jak i stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania art. 44 Dyrektywy VAT, a w konsekwencji również art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT zawarte są w przepisach Rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 (zwanego dalej Rozporządzeniem VAT). Zgodnie z art. 10 ust. 1 tego aktu prawnego, miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa; natomiast w świetle art. 11 ust. 1 Rozporządzenia VAT, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia VAT, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z powyższym, w celu prawidłowej interpretacji czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w państwie innym, niż miejsce siedziby, potrzebne jest łączne spełnienie następujących warunków:

1. posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego,
2. posiadanie odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura),
3. ponadto oba wskazane powyżej uwarunkowania, muszą charakteryzować się wystarczającą stałością oraz samodzielnością, niezbędną do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.
   
   

Jak wynika z pkt 14 preambuły Rozporządzenia VAT, zdanie ostatnie, stosując w praktyce pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” należy uwzględniać orzecznictwo TSUE. Takie też stanowisko zostało wyrażone w pkt 43 orzeczenia TSUE w sprawie C-605/12 Welmory, w którym Trybunał stwierdził, że (...) „orzecznictwo Trybunału dotyczące wykładni art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy co do zasady znajduje zastosowanie mitatis mutadnis do wykładni art. 44 dyrektywy VAT”. Z orzecznictwa Trybunału, a w szczególności z orzeczeń z dnia 04 lipca 1985r. w sprawie Gunter Berkholz (sprawa 168/84) oraz z dnia 17 lipca 1997r., w sprawie ARO Lease BV (sprawa C-190/95) wynika, że stałe miejsce prowadzenia działalności musi posiadać zaplecze ludzkie i techniczne, które musi cechować pewna minimalna wielkość oraz odpowiedni stopień stałości, jak również struktura organizacyjna umożliwiająca prowadzenie działalności gospodarczej w sposób niezależny. Natomiast w orzeczeniu z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg (sprawa C-73/06) Trybunał doprecyzował, że wśród zasobów technicznych muszą mieścić się również pomieszczenia, w których mogłaby być prowadzona działalność gospodarcza. Reasumując, przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Jednocześnie wskazać należy, iż wskazane powyżej zasoby, zarówno techniczne, jak i osobowe nie muszą być własnością podatnika. Stanowisko takie zajął chociażby Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015r. sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95, stwierdził, że „wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach”.

Tak więc podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Z opisu stanu faktycznego sprawy wynika, że Wnioskodawca wydzierżawił zakład produkcyjny wraz z całą infrastrukturą techniczną i zasobami personalnymi w celu wykonywania czynności opodatkowanych, tj. produkcji podzespołów do układów chłodzenia i ogrzewania. Jednocześnie Wnioskodawca sprawuje kontrolę nad zasobami technicznymi, tj. zakładem produkcyjnym, jak i nad zasobami osobowymi, tj. pracownikami. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku iż posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w świetle przytoczonych przepisów art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, począwszy od stycznia 2018 r., a więc od pierwszego miesiąca w którym wydzierżawił przedsiębiorstwo. W związku z faktem, iż w ocenie Wnioskodawcy, posiada on w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, to miejscem świadczenia usług dzierżawy przedsiębiorstwa na jego rzecz jest Polska. A zatem usługodawca zobowiązany jest do wystawienia faktur dokumentujących przedmiotową usługę dzierżawy wraz z krajowym podatkiem VAT w stawce 23%.

Jednocześnie, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Skoro zatem otrzymane przez Wnioskodawcę faktury VAT dotyczą nabycia usług dzierżawy przedsiębiorstwa i związane są bezpośrednio z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych podatkiem VAT, ma on prawo do odliczenia podatku VAT zawartego w cenie usług dzierżawy przedsiębiorstwa, udokumentowanej fakturami VAT wystawionymi przez Wydzierżawiającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowo, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14 na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.