Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.523.2018.3.MŁ
z 5 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 16 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.) oraz pismem z dnia 28 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej datków otrzymanych od wiernych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej datków otrzymanych od wiernych. Dnia 15 listopada 2018 r. oraz 2 stycznia 2019 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną stanowiącą jednostkę organizacyjną Kościoła, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 maja 1982 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r., poz. 380, t.j.). Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca planuje otworzyć kawiarenkę w okolicach X dla wiernych, gdzie oferować będzie wiernym ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasta itp.

Wnioskodawca nie będzie pobierał żadnych opłat od wiernych za skorzystanie z oferty Parafii, tj. oferowane towary nie będą miały żadnej ceny – ani sztywnej, ani minimalnej.

Wnioskodawca – jako kościelna osoba prawna – zapewnia swobodę zrzeszania się osób należących do Kościoła, co wyraźnie umożliwia art. 33 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 38 ww. ustawy osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej. Na podstawie art. 40 przedmiotowej ustawy środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą m.in. w szczególności z ofiar pieniężnych i w naturze, dochodów z imprez i zbiórek publicznych.

Zgodnie z art. 55 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego Parafia podlega przepisom ustaw podatkowych na zasadach ogólnych, z zastrzeżeniami, które nie dotyczą podatku od towarów i usług.

Z racji funkcji jakie pełni Wnioskodawca w organizacji życia duchowego wiernych, a także w związku z przewidzianym w przepisach prawa sposobem finansowania realizacji zadań Kościoła – Wnioskodawca przewiduje możliwość przekazywania przez wiernych korzystających z oferty kawiarenki datków w wysokości dowolnej, tj. takiej na jaką mogą sobie pozwolić wierni w danej sytuacji. Wnioskodawca zaznacza także, jeśli dana osoba nie będzie sobie mogła pozwolić na pozostawienie datku – pomimo to będzie mogła skorzystać z oferty kawiarenki, tj. napić się napoju, zjeść posiłek.

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 14 listopada 2018 r. wynika, że:

Ad. 1

Datki w zamian za ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasto itp. nie będą pobierane w sposób bezpośredni w trakcie wydawania posiłków. Wierni będą mogli przekazać niezależnie od pobrania poczęstunku dowolną kwotę środków do specjalnego koszyczka/skrzynki. Koszyczek ten będzie pozostawiony swobodnie, w widocznym miejscu, ale jego zasilenie nie będzie bezpośrednio związane z wydaniem posiłku/napoju.

Ad. 2

Usługi, które zamierza realizować Wnioskodawca, w jego ocenie mieszczą się pod symbolem PKWiU 56.10.13.0 jako usługi przygotowywania i podawania posiłków w lokalach samoobsługowych.

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 28 grudnia 2018 r.:

W odpowiedzi na pytanie pierwsze o treści „Z jakiego powodu Wnioskodawca nie ustala ceny tylko wolne datki?” – Wnioskodawca wskazał, że nie ustala on cen oferowanych dań i napojów, ponieważ jest Chrześcijańską Wspólnotą Wyznaniową, głoszącą zasady wiary i życia zgodnie z Wolą Bożą. Kościół katolicki kieruje się zasadą solidarności nakazującą nieść pomoc bliźnim w potrzebie. Oferta Wnioskodawcy nie jest ukierunkowana na zysk, lecz na niesienie wsparcia w postaci, o której mowa w treści przedmiotowego wniosku o interpretację. Z tego powodu przewiduje się wolne datki, a nie ceny, których zapłata byłaby konieczna do otrzymania świadczenia. Tak jak wskazano, brak datku nie będzie pozbawiał możliwości skorzystania z „oferty”.

W odpowiedzi na pytanie drugie o treści „Czy Wnioskodawca zamierza wykonywać przedmiotowe świadczenia nieodpłatnie czy też jednak, w związku z tymi świadczeniami spodziewa się jakichś wpływów, ponieważ z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie będzie pobierał żadnych opłat od wiernych za skorzystanie z oferty Parafii, tj. oferowane towary nie będą miały żadnej ceny – ani sztywnej, ani minimalnej, zaś z drugiej strony podaje, że przewiduje możliwość przekazywania przez wiernych korzystających z oferty kawiarenki datków w wysokości dowolnej. Jednocześnie w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że datki w zamian za ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasto itp. nie będą pobierane w sposób bezpośredni w trakcie wydawania posiłków. Wierni będą mogli przekazać niezależnie od pobrania poczęstunku dowolną kwotę środków do specjalnego koszyczka/skrzynki?” – Wnioskodawca wskazał, że kwalifikacja podatkowa przedmiotowego świadczenia jest przedmiotem zapytania do tut. organu podatkowego. W ocenie Wnioskodawcy, planowane świadczenia realizowane w ramach kawiarenki nie będą stanowiły czynności odpłatnych, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustaw o VAT, ponieważ nie przewiduje się odpłatności jako obligatoryjnego elementu wymiany pieniądza za posiłek/napój.

W ocenie Wnioskodawcy, świadczeniom tym można przypisać cechę nieodpłatności, z uwagi na brak ceny. Wnioskodawca pobierać może datki od wiernych – jeśli taka będzie ich wola, ale te nie mają charakteru skonkretyzowanego świadczenia opartego na wymianie dóbr za pieniądze czy inne podarki.

W odpowiedzi na pytanie trzecie o treści „Czy przewidywane jest dalsze prowadzenie kawiarenki nawet w sytuacji gdyby np. wpływy były mniejsze od oczekiwanych lub nie byłoby ich w ogóle?” – Wnioskodawca wskazał, że przewiduje dalsze funkcjonowanie kawiarenki nawet gdyby wpływy (datki) były mniejsze niż oczekiwane lub nie byłoby ich w ogóle. Parafia pozyskuje środki od wiernych, stanowi bowiem Chrześcijańską Wspólnotę, w ramach której członkowie Wspólnoty pomagają sobie nawzajem. Innymi słowy środki na funkcjonowanie kawiarenki nie będą pochodziły wyłącznie z datków do skrzyni w kawiarence, jeśli wysokość datków okaże się zbyt niska.

W odpowiedzi na pytanie czwarte o treści „Jaka będzie przewidywana przez Wnioskodawcę skala i stałość działalności kawiarenki zarówno pod względem czasowym jak i pod względem ilości osób z niej korzystających?” – Wnioskodawca wskazał, że nie posiada wiedzy jaka będzie skala i stałość działalności kawiarenki zarówno pod względem czasowym jak i pod względem ilości osób z niej korzystających. Wnioskodawca spodziewa się, że ilość wiernych korzystających z kawiarenki będzie intensyfikowała się latem i zimą – wraz ze zwiększeniem się liczby turystów wchodzących na szczyt góry. Wnioskodawca szacuje (czego nie ma jednak popartymi danymi statystycznymi – jako że dotychczas nie funkcjonowała taka kawiarenka w tej okolicy), że dziennie będzie kilka, kilkanaście, czasem może kilkadziesiąt osób (w szczycie sezonu spacerowego).

W odpowiedzi na pytanie piąte o treści „W jakich godzinach/dniach kawiarenka będzie otwarta?” – Wnioskodawca wskazał, że kawiarenka będzie otwarta w zależności od dostępności wolontariuszy, niemniej zakłada się, że czynna będzie przez 7 dni w tygodniu w godzinach od 12.00 do 18.00. Godziny i dni mogą ulegać zmianie w zależności od warunków pogodowych, a także możliwości wolontariuszy.

W odpowiedzi na pytanie szóste o treści „Do jakich odbiorców i w jakich okolicznościach będzie skierowana oferta kawiarenki? Czy będzie mógł z niej skorzystać każdy, czy też np. tylko osoby ubogie, bezdomne lub tylko grupy pielgrzymkowe?” – Wnioskodawca wskazał, że oferta kawiarenki skierowana jest absolutnie do wszystkich wiernych, niemniej przede wszystkim do osób ubogich, potrzebujących, grup pielgrzymkowych.

W odpowiedzi na pytanie siódme o treści „Wnioskodawca nadmienia we wniosku o działalności charytatywnej, cegiełkach, zbiórkach, prosimy zatem o wskazanie:

1. czy Wnioskodawca samą działalność kawiarenki uznaje za działalność charytatywno-opiekuńczą – jeśli tak to jakiego rodzaju jest to działalność charytatywno-opiekuńcza (na jakich konkretnie przepisach prawa oparta)?
2. na jakie konkretnie cele będą przeznaczane środki pozyskane w kawiarence?
3. czy działalność kawiarenki ma stanowić źródło finansowania dla działalności charytatywno-opiekuńczej, jeśli tak to jakiej i czy wszystkie środki pozyskane w kawiarence będą przeznaczane w całości wyłącznie na ten cel?
4. z jakich środków będą finansowane zakupy towarów i usług niezbędnych do prowadzenia kawiarenki, czy Wnioskodawca będzie przeznaczał na ten cel całość lub część (jaką?) środków pozyskanych z datków osób korzystających z posiłków i napojów w kawiarence?” – Wnioskodawca wskazał, że:
   1. Wnioskodawca uznaje działalność kawiarenki za działalność charytatywno-opiekuńczą, o której mowa w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 380).
      Poniżej Wnioskodawca wskazuje na podstawę prawną:
      Rozdział 6. Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła
      Art. 38. Prawo prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej
      • 1) Osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej.
        (…)
      • 5) Zakony prowadzą działalność charytatywno-opiekuńczą w zakresie określonym w ich statutach lub odpowiednich aktach wewnętrznych.
      • 6) Działalność charytatywno-opiekuńczą mogą prowadzić organizacje katolickie w zakresie określonym w ich statutach.
      Art. 39. Zakres działalności charytatywno-opiekuńczej
      Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności (uwaga Wnioskodawcy katalog nie jest zamknięty):
      1. prowadzenie zakładów dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki;
      2. prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek;
      3. organizowanie pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa;
      4. organizowanie pomocy sierotom, osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i epidemiami, ofiarom wojennym, znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawionym wolności;
      5. prowadzenie żłobków, ochronek, burs i schronisk;
      6. udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie;
      7. krzewienie Idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających;
      8. przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom znajdującym się w szczególnej potrzebie.
      Art. 40. źródła finansowania działalności charytatywno-opiekuńczej
      Środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególności z:
      1. ofiar pieniężnych i w naturze;
      2. spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych;
      3. dochodów z imprez i zbiórek publicznych;
      4. subwencji, dotacji i ofiar pochodzących od krajowych instytucji i przedsiębiorstw państwowych, społecznych, wyznaniowych i prywatnych;
      5. odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-opiekuńcze;
      6. dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Caritas Polska i Caritas diecezji bezpośrednio lub w formie wyodrębnionych zakładów;
      7. dochodów instytucji kościelnych.
   2. Środki pozyskane w kawiarence będą przeznaczone na zakup produktów żywnościowych do dalszego jej funkcjonowania, nie wyklucza się jednak, że część środków może zostać przeznaczona do realizacji innych zadań Wnioskodawcy jako związku wyznaniowego powołanego do szerzenia wiary i niesienia pomocy duchowej i materialnej dla swoich wiernych.
   3. Tak jak wskazano wyżej, środki pozyskane w kawiarence będą przeznaczone na zakup produktów żywnościowych do dalszego jej funkcjonowania, nie wyklucza się jednak, że część środków może zostać przeznaczona do realizacji innych zadań Wnioskodawcy jako związku wyznaniowego powołanego do szerzenia wiary i niesienia pomocy duchowej i materialnej dla swoich wiernych.
      Zgodnie z ustawą o stosunku państwa do Kościoła:
      Art. 2.
      Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami.
      Art. 3.
      1. Ustawa niniejsza określa zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową.
      2. W sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami.
      Wśród działalności Wnioskodawcy wskazać można na:
      • szerzenie kultu publicznego;
      • działalność edukacyjną;
      • duszpasterstwo wojskowe i specjalne;
      • działalność charytatywno-opiekuńczą;
      • budownictwo sakralne i cmentarze.
   4. Zgodnie z art. 40 ustawy o stosunku państwa do Kościoła, środki finansowania działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególności z:
      1. ofiar pieniężnych i w naturze;
      2. spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych;
      3. dochodów z Imprez i zbiórek publicznych;
      4. subwencji, dotacji i ofiar pochodzących od krajowych instytucji i przedsiębiorstw państwowych, społecznych, wyznaniowych i prywatnych;
      5. odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-opiekuńcze;
      6. dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Caritas Polska i Caritas diecezji bezpośrednio lub w formie wyodrębnionych zakładów;
      7. dochodów instytucji kościelnych.
   Wnioskodawca nie wie, i nie może wiedzieć, jaka będzie wysokość uzyskiwanych datków w kawiarence. Stąd też jedynie zakłada, że wszystkie te środki zostaną przeznaczone na jej funkcjonowanie, a jeśli będą wyższe od realnych kosztów jej funkcjonowania, to sfinansują pozostałą działalność opiekuńczo-charytatywną Kościoła i pozostałe zadania jakie prawo polskie i kościelne przed Nim stawia.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie zobligowany do rejestrowania na kasie fiskalnej wartości otrzymywanych datków od wiernych korzystających z oferty kawiarenki?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie zobowiązany do fiskalizowania wartości datków otrzymywanych przez wiernych korzystających z oferty kawiarenki, ponieważ nie dojdzie do odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług podlegających opodatkowaniu VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 111 ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy należy stwierdzić, iż możliwość skorzystania przez wiernych z oferty kawiarenki, dla której nie przewiduje się pobierania cen nie będzie stanowić ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie będzie się mieścić w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów usług, wyznaczonym przez art. 5 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca jest zdania, że przedmiotową sytuację można porównać i zestawić z przekazywaniem „cegiełek”/„kuponów” dla osób, które zechcą wpłacić datki. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (htp://sjp.pwn.pl) „kuponem” jest odcinek biletu, karty rabatowej, papieru wartościowego itp., odrywany od nich na znak ich wykorzystania lub skorzystania z oferty; też: dokument, na który składają się takie odcinki, natomiast „cegiełka” oznacza „niewielki wkład w coś”. Powszechnie uznaje się cegiełkę za rodzaj niewielkiej darowizny. Sprzedaż „cegiełek” jest też jedną z form zbiórki publicznej i ma na celu przede wszystkim zgromadzenie środków finansowych z przeznaczeniem na realizację celów statutowych (tu: zadań duchowych, charytatywnych i opiekuńczych Kościoła).

Zatem, datek – cegiełka, nie mieści się w definicji towaru ujętej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

„Sprzedaży” cegiełek, ze względu na ich specyfikę, nie można także uznać za świadczenie usług.

Cegiełki same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb – nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi. Tym samym, działalność kawiarenki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Idąc dalej, nie dojdzie do wypełnienia hipotezy normy zawartej w treści art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rejestrowania na kasie fiskalnej wartości ewentualnych datków od osób korzystających z oferty kawiarenki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy, do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Pojęcie sprzedaży zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Mając na uwadze powyższą definicję, za pomocą kasy rejestrującej powinna być ewidencjonowana dostawa towarów oraz świadczenie usług.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

W stanie prawnym do 31 grudnia 2018 r. obowiązywały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454, z późn. zm.).

Z kolei w obecnie obowiązującym stanie prawnym (od 1 stycznia 2019 r.) obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 2519), zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Według § 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r.:

1. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.
2. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2018 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.
   
   

Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia, zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się do podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania.

Jak stanowi § 5 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł.

Z kolei stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności, w kwocie 20.000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia, w odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, tj. dotyczy przedmiotu działalności.

Jak już wcześniej wspomniano – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia. Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

I tak, w myśl § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
3. naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania),
4. w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,
5. w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,
6. w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 51 załącznika do rozporządzenia,
7. prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 28 załącznika do rozporządzenia,
8. doradztwa podatkowego,
9. związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:
   • świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
   • usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
10. fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych,
11. kulturalnych i rozrywkowych – wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,
12. związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.
    
    

Zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia, przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do świadczenia usług:

1. zgodnie z warunkami określonymi w poz. 36 załącznika do rozporządzenia przez podatnika, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy;
2. o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. f-h, jeżeli świadczenie tych usług zgodnie z warunkami określonymi w poz. 37 załącznika do rozporządzenia ma miejsce wyłącznie przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, lub których rezultat jest przekazywany wyłącznie przy wykorzystaniu tych środków;
3. o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. f, zgodnie z warunkami określonymi w poz. 47 załącznika do rozporządzenia;
4. o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. i, na pokładach samolotów lub w sposób określony w poz. 43 załącznika do rozporządzenia.
   
   

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W świetle wyżej powołanego art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Takie ujęcie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnikami VAT są podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem gospodarczym.

Natomiast podstawową grupą podatników VAT, określoną w ww. art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (zdefiniowaną w cyt. wyżej ust. 2 art. 15 ustawy), bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Zdaniem organu użycie przez ustawodawcę określenia „bez względu na cel i rezultat” oznacza, że działalność gospodarcza podatnika VAT może, lecz wcale nie musi być nakierowana na osiągnięcie zysku, gdyż w jej ramach podatnik może dążyć do osiągnięcia celów innych niż zarobkowe. Tym samym podatnikiem VAT mogą być również podmioty typu non profit, realizując np. zadania oświatowe, zdrowotne, kulturalne, charytatywne itp.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w drugim akapicie art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. W myśl tego artykułu działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Przepis ten stwierdza, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą. W akapicie pierwszym, artykuł 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE, określa osobę, która może stać się podatnikiem, jako każdą osobę, która niezależnie prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 Dyrektywy 2006/112/WE wyjaśnia znaczenie terminu „samodzielnie” użytego w art. 9 (1). Wynika z niego, że działalność gospodarcza prowadzona „samodzielnie” wyklucza pracowników i inne osoby z podatku VAT, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący relacje między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Dyrektywa VAT zapewnia bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziomu dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar podmiotu dokonującego czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że podmiot, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu Dyrektywy w sprawie VAT będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r., poz. 380, z późn. zm.), osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej.

Zakony prowadzą działalność charytatywno-opiekuńczą w zakresie określonym w ich statutach lub odpowiednich aktach wewnętrznych (art. 38 ust. 5 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej).

Działalność charytatywno-opiekuńczą mogą prowadzić organizacje katolickie w zakresie określonym w ich statutach (art. 38 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej).

Z art. 39 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności:

1. prowadzenie zakładów dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki;
2. prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek;
3. organizowanie pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa;
4. organizowanie pomocy sierotom, osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i epidemiami, ofiarom wojennym, znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawionym wolności;
5. prowadzenie żłobków, ochronek, burs i schronisk;
6. udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie;
7. krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających;
8. przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom znajdującym się w szczególnej potrzebie.
   
   

Natomiast w art. 40 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej wskazano na źródła finansowania działalności charytatywno-opiekuńczej.

Należy też zauważyć, że art. 55 ust. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej stanowi, że majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6, tj.:

ust. 2 – Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

ust. 3 – Dochody z działalności gospodarczej kościelnych osób prawnych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, działalność charytatywno-opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację zabytków oraz na inwestycje sakralne, o których mowa w art. 41 ust. 2, i te inwestycje kościelne, o których mowa w art. 41 ust. 3, których przedmiotem są punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze, jak również remonty tych obiektów.

ust. 4 – Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania i od świadczeń na fundusz gminny i fundusz miejski, od nieruchomości lub ich części, stanowiących własność tych osób lub używanych przez nie na podstawie innego tytułu prawnego na cele niemieszkalne, z wyjątkiem części zajmowanej na wykonywanie działalności gospodarczej.

ust. 5 – Zwolnienie od opodatkowania podatkiem od nieruchomości oraz od świadczeń na fundusz gminny i fundusz miejski obejmuje nieruchomości lub ich części przeznaczone na cele mieszkalne duchownych i członków zakonu, jeżeli:

1. są one wpisane do rejestru zabytków;
2. służą jako internaty przy szkołach i seminariach duchownych, domy zakonów kontemplacyjnych, domy formacyjne zakonów i domy księży emerytów (sióstr emerytek);
3. znajdują się w budynkach kurii diecezjalnych i biskupich, zakonnych zarządów generalnych i prowincjalnych w Sekretariacie Prymasa Polski i w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski.

ust. 6 – Nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej;
2. sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier.
   
   

Tak więc na podstawie art. 55 powołanej powyżej wyżej ustawy, majątek i przychody kościelnych osób prawnych co do zasady podlegają ogólnym przepisom podatkowym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną stanowiącą jednostkę organizacyjną Kościoła, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 maja 1982 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca planuje otworzyć kawiarenkę w okolicach szczytu X dla wiernych, gdzie oferować będzie wiernym ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasta itp. Wnioskodawca nie będzie pobierał żadnych opłat od wiernych za skorzystanie z oferty Parafii, tj. oferowane towary nie będą miały żadnej ceny – ani sztywnej, ani minimalnej. Z racji funkcji jakie pełni Wnioskodawca w organizacji życia duchowego wiernych, a także w związku z przewidzianym w przepisach prawa sposobem finansowania realizacji zadań Kościoła – Wnioskodawca przewiduje możliwość przekazywania przez wiernych korzystających z oferty kawiarenki datków w wysokości dowolnej, tj. takiej na jaką mogą sobie pozwolić wierni w danej sytuacji. Wnioskodawca zaznacza także, jeśli dana osoba nie będzie sobie mogła pozwolić na pozostawienie datku – pomimo to będzie mogła skorzystać z oferty kawiarenki, tj. napić się napoju, zjeść posiłek. Datki w zamian za ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasto itp. nie będą pobierane w sposób bezpośredni w trakcie wydawania posiłków. Wierni będą mogli przekazać niezależnie od pobrania poczęstunku dowolną kwotę środków do specjalnego koszyczka/skrzynki. Koszyczek ten będzie pozostawiony swobodnie, w widocznym miejscu, ale jego zasilenie nie będzie bezpośrednio związane z wydaniem posiłku/napoju. Wnioskodawca nie ustala cen oferowanych dań i napojów, ponieważ jest Chrześcijańską Wspólnotą Wyznaniową, głoszącą zasady wiary i życia zgodnie z Wolą Bożą. Kościół katolicki kieruje się zasadą solidarności nakazującą nieść pomoc bliźnim w potrzebie. Oferta Wnioskodawcy nie jest ukierunkowana na zysk, lecz na niesienie wsparcia w postaci, o której mowa w treści przedmiotowego wniosku o interpretację. Z tego powodu przewiduje się wolne datki, a nie ceny, których zapłata byłaby konieczna do otrzymania świadczenia. Tak jak wskazano, brak datku nie będzie pozbawiał możliwości skorzystania z „oferty”. Wnioskodawca przewiduje dalsze funkcjonowanie kawiarenki nawet gdyby wpływy (datki) były mniejsze niż oczekiwane lub nie byłoby ich w ogóle. Parafia pozyskuje środki od wiernych, stanowi bowiem Chrześcijańską Wspólnotę, w ramach której członkowie Wspólnoty pomagają sobie nawzajem. Innymi słowy środki na funkcjonowanie kawiarenki nie będą pochodziły wyłącznie z datków do skrzyni w kawiarence, jeśli wysokość datków okaże się zbyt niska. Zainteresowany nie posiada wiedzy jaka będzie skala i stałość działalności kawiarenki zarówno pod względem czasowym jak i pod względem ilości osób z niej korzystających. Wnioskodawca spodziewa się, że ilość wiernych korzystających z kawiarenki będzie intensyfikowała się latem i zimą – wraz ze zwiększeniem się liczby turystów wchodzących na szczyt góry. Wnioskodawca szacuje (czego nie ma jednak popartymi danymi statystycznymi – jako że dotychczas nie funkcjonowała taka kawiarenka w tej okolicy), że dziennie będzie kilka, kilkanaście, czasem może kilkadziesiąt osób (w szczycie sezonu spacerowego). Oferta kawiarenki skierowana jest absolutnie do wszystkich wiernych, niemniej przede wszystkim do osób ubogich, potrzebujących, grup pielgrzymkowych. Wnioskodawca uznaje działalność kawiarenki za działalność charytatywno-opiekuńczą, o której mowa w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca nie wie jaka będzie wysokość uzyskiwanych datków w kawiarence. Stąd też jedynie zakłada, że wszystkie te środki zostaną przeznaczone na jej funkcjonowanie, a jeśli będą wyższe od realnych kosztów jej funkcjonowania, to sfinansują pozostałą działalność opiekuńczo-charytatywną Kościoła i pozostałe zadania jakie prawo polskie i kościelne przed Nim stawia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rejestracji na kasie rejestrującej otrzymywanych datków od wiernych korzystających z oferty kawiarenki.

Analizując definicję podatnika (osoba prawna) oraz definicję działalności gospodarczej (działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych) koniecznym jest jednoznaczne określenie czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia lub nie z działalnością gospodarczą.

W przedmiotowej sprawie w związku z otwarciem kawiarenki, Wnioskodawca podejmuje co prawda działania w celu zorganizowania pewnego przedsięwzięcia i wyświadczenia określonej usługi, jednak należy mieć na uwadze przede wszystkim fakt, że z góry działania Wnioskodawcy mają mieć charakter wyłącznie nieodpłatny (wnoszone są dobrowolne datki lub jest nawet ich brak). Ponadto podejmowane przez Wnioskodawcę czynności wpisują się w cel Kościoła – działalność charytatywno-opiekuńczą – szczególnie, że pozyskane środki z datków służą w części kontynuacji tych działań, a nadwyżka jest przeznaczona na realizację innej działalności charytatywno-opiekuńczej (realizacji innych zadań Wnioskodawcy jako związku wyznaniowego powołanego do szerzenia wiary i niesienia pomocy duchowej i materialnej dla swoich wiernych).

Istotnym w tej sytuacji jest również fakt, że Wnioskodawca przewiduje dalsze funkcjonowanie kawiarenki nawet gdyby wpływy (datki) były mniejsze niż oczekiwane lub nie byłoby ich w ogóle. Parafia pozyskując środki od wiernych, stanowi bowiem Chrześcijańską Wspólnotę, w ramach której członkowie Wspólnoty pomagają sobie nawzajem. Innymi słowy środki na funkcjonowanie kawiarenki nie będą pochodziły wyłącznie z datków do skrzyni w kawiarence, jeśli wysokość datków okaże się zbyt niska.

W tych okolicznościach sprawy należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie – uwzględniając status Wnioskodawcy – nie będzie dochodzić do prowadzenia działalności gospodarczej przy prowadzeniu kawiarenki w okolicach szczytu X.

Dodatkowo – co istotne w sprawie – Wnioskodawca oferując wiernym ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasta itp. nie będzie wyświadczać na ich rzecz odpłatnych usług w rozumieniu ustawy.

Wskazać bowiem należy, że aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca planuje otworzyć kawiarenkę w okolicach szczytu X dla wiernych, gdzie oferować będzie wiernym ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasta itp. Wnioskodawca nie będzie pobierał żadnych opłat od wiernych za skorzystanie z oferty Parafii, tj. oferowane towary nie będą miały żadnej ceny – ani sztywnej, ani minimalnej. Wnioskodawca przewiduje możliwość przekazywania przez wiernych korzystających z oferty kawiarenki datków w wysokości dowolnej, tj. takiej na jaką mogą sobie pozwolić wierni w danej sytuacji. Wnioskodawca zaznacza także, jeśli dana osoba nie będzie sobie mogła pozwolić na pozostawienie datku – pomimo to będzie mogła skorzystać z oferty kawiarenki, tj. napić się napoju, zjeść posiłek. Co istotne w opisanej sprawie, otrzymywane datki – jak wskazał Wnioskodawca – w zamian za ciepłe i zimne napoje, przekąski, kiełbaski, karkówkę z grilla, pieczywo, ciasto itp. nie będą pobierane w sposób bezpośredni w trakcie wydawania posiłków. Wierni będą mogli przekazać niezależnie od pobrania poczęstunku dowolną kwotę środków do specjalnego koszyczka/skrzynki. Koszyczek ten będzie pozostawiony swobodnie, w widocznym miejscu, ale jego zasilenie nie będzie bezpośrednio związane z wydaniem posiłku/napoju. Wnioskodawca nie ustala cen oferowanych dań i napojów, ponieważ jest Chrześcijańską Wspólnotą Wyznaniową, głoszącą zasady wiary i życia zgodnie z Wolą Bożą. Kościół katolicki kieruje się zasadą solidarności nakazującą nieść pomoc bliźnim w potrzebie. Oferta Wnioskodawcy nie jest ukierunkowana na zysk, lecz na niesienie wsparcia. Z tego powodu przewiduje się wolne datki, a nie ceny, których zapłata byłaby konieczna do otrzymania świadczenia. Brak datku nie będzie pozbawiał możliwości skorzystania z „oferty”. Wnioskodawca przewiduje dalsze funkcjonowanie kawiarenki nawet gdyby wpływy (datki) były mniejsze niż oczekiwane lub nie byłoby ich w ogóle. Bowiem Parafia pozyskując środki od wiernych, stanowi Chrześcijańską Wspólnotę, w ramach której członkowie Wspólnoty pomagają sobie nawzajem. Innymi słowy – jak wskazał Wnioskodawca – środki na funkcjonowanie kawiarenki nie będą pochodziły wyłącznie z datków do skrzyni w kawiarence, jeśli wysokość datków okaże się zbyt niska. Zainteresowany uznaje działalność kawiarenki za działalność charytatywno-opiekuńczą, o której mowa w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać na orzeczenie ETS w sprawie R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (wyrok z dnia 3 marca 1994 r., sprawa C-16/93). Tolmsa był ulicznym grajkiem, który prezentował swoją twórczość. Grajek ustawiał przed sobą puszkę, do której przechodnie mogli wrzucać datki. ETS, wskazując na brak bezpośredniego związku między graniem muzyki a zapłatą oraz na dobrowolność datków, uznał, iż datki nie podlegają opodatkowaniu VAT, bowiem w tym wyroku TSUE stwierdził, że „czynność podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Z powyższego wyroku wynika, że przesłanką uznania danego zdarzenia za opodatkowane VAT świadczenie usługi za wynagrodzeniem jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem, z którego wynika świadczenie wzajemne, w postaci wynagrodzenia płatnego przez beneficjenta usługi na rzecz usługodawcy.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, co istotne otrzymywane przez Wnioskodawcę „datki” – stanowią przejaw dobrowolnej zapłaty za posiłki/napoje. „Wynagrodzenie” to jest uznaniowym, dobrowolnym świadczeniem pieniężnym, którego nie można rozpatrywać w kategoriach kwoty należnej za wykonaną usługę. Wnioskodawca jako wydający posiłki/napoje nie będzie żądał zapłaty za swoje usługi. Bowiem jak Zainteresowany wskazał w opisie sprawy – koszyczek ten będzie pozostawiony swobodnie, w widocznym miejscu, ale jego zasilenie nie będzie bezpośrednio związane z wydaniem posiłku/napoju. Oferta Wnioskodawcy nie jest ukierunkowana na zysk, lecz na niesienie wsparcia. Z tego powodu Zainteresowany przewiduje wolne datki, a nie ceny, a brak datku nie będzie pozbawiał możliwości skorzystania z „oferty”.

Zatem, w sytuacji gdy wierni, (którzy mogą ale nie muszą), będą wrzucać do koszyczka datki, wskazać należy na brak bezpośredniego związku między wydanym posiłkiem i zapłatą, a w konsekwencji na fakt niepodlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług datków otrzymanych przez Wnioskodawcę.

Jak wskazano wyżej, wydawanie przez Wnioskodawcę w ramach oferty kawiarenki posiłków/napojów nie będzie stanowić działalności gospodarczej i w rezultacie nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym, czynność ta nie będzie mieścić się w pojęciu „sprzedaży”, o której mowa w art. 111 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 22 ustawy.

W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej w związku z wydawaniem posiłków/napojów w ramach oferty kawiarenki w okolicach szczytu X, gdyż czynności te w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie będą podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

Jednocześnie jeśli datki nie stanowią zapłaty za usługi, nie będą objęte obowiązkiem ewidencjonowania na kasie rejestrującej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z opisu zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W przypadku gdy w toku postępowania podatkowego zostanie ustalony odmienny stan faktyczny niniejsza interpretacja nie wywoła skutków podatkowych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.