Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.754.2018.3.BJ
z 5 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniach 4 i 27 grudnia 2018 r. (daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia dla nabywanych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 4 i 27 grudnia 2018 r, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia dla nabywanych usług

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wskazuje, iż jest spółką kapitałową, tj. spółką z ograniczoną odpowiedzialnością według prawa polskiego, posiadającą na terytorium Polski swoją siedzibę. Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo, w ramach którego, zajmuje się naprawą i renowacją stolarki okiennej. Naprawa stolarki okiennej polega na usuwaniu z okien starej farby, kitowaniu, szlifowaniu ram, zakładaniu izolacji przeciwwilgociowej, wymiany zepsutych elementów, malowaniu ram okiennych oraz na nowo szkleniu. Wnioskodawca świadczy swoje usługi na rzecz podmiotu szwedzkiego, tj. szwedzkiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Spółka Szwedzka). Podmiot ten jest generalnym wykonawcą tego typu usług na terenie Szwecji, dotyczących obiektów (nieruchomości) zlokalizowanych na terytorium Szwecji. Spółka Szwedzka świadczy usługi bezpośrednio na rzecz inwestorów, będących właścicielami nieruchomości, na których dokonuje się naprawy i renowacji stolarki okiennej. Wnioskodawca, jako podwykonawca Spółki Szwedzkiej, wykonuje czynności naprawy i renowacji.

Wnioskodawca wskazuje, iż ww. usługi na rzecz Spółki Szwedzkiej świadczone są w ten sposób, że stolarka okienna demontowana jest przez Spółkę Szwedzką z obiektu na terenie Szwecji a następnie transportowana na teren Polski i oddawana do naprawy i renowacji Wnioskodawcy. Po dokonanej naprawie, Spółka Szwedzka odbiera w Polsce naprawioną stolarkę okienną, przewozi ją na terytorium Szwecji i tam sama montuje.

Wnioskodawca wskazuje, iż wskazane powyżej usługi wykonywane są/będą przez jego pracowników oraz, w przypadku większego zlecenia, także stosowane jest/będzie dalsze podzlecanie wykonania usług podmiotom zewnętrznym, w tym także osobom fizycznym prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca wskazuje, iż naprawa i renowacja stolarki okiennej odbywa się/odbywać się będzie w siedzibie Wnioskodawcy, także wtedy, jeśli wykonywana jest przez podwykonawców Wnioskodawcy.

W przedstawianym stanie faktycznym, zarówno Wnioskodawca, jak i także osoby współpracujące z Wnioskodawcą są czynnymi podatnikami podatku VAT. Czynnym podatnikiem podatku VAT na terenie Szwecji jest też Spółka Szwedzka.

Zarówno Wnioskodawca, świadczący swoje usługi na rzecz Spółki Szwedzkiej, jak i także osoby współpracujące z Wnioskodawcą i świadczące swoje usługi na jego rzecz, dokonali klasyfikacji przedmiotowych usług, według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2008 roku, następującymi symbolami:

• 43.34.10.0 roboty malarskie,
• 43.34.20.0 roboty szklarskie,
• 43.99.10.0. roboty związane z zakładaniem izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych.

W zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Szwedzką umowach, jak i także umowach zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a dalszymi podwykonawcami Wnioskodawcy wynagrodzenie ukształtowane jest jako ryczałtowe, należne za wykonanie całej kompleksowej usługi z uwagi na niemożliwość podziału jej na części. Wnioskodawca podnosi, iż brak jest jednej klasyfikacji statystycznej dla przedmiotowej usługi kompleksowej polegającej na naprawie i renowacji stolarki okiennej według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2008 roku, obowiązującej dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, zarówno dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę, jak i usług nabywanych od podwykonawców. Wnioskodawca wskazuje, iż usługami dominującymi, usługami wiodącymi w całej tak ukształtowanej usłudze są następujące usługi: roboty malarskie, szklarskie oraz związane z zakładaniem izolacji przeciwwilgociowych i wodoochronnych. Pozostałe usługi mają charakter podporządkowany usłudze głównej.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniach do wniosku.

Czy we wskazanym stanie faktycznym, w sposób prawidłowy w rozliczeniach pomiędzy Wnioskodawcą a firmami współpracującymi, tj. prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą, stosowana jest metoda odwróconego obowiązku podatkowego VAT, zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług?

Jeśli zasada ta stosowana jest nieprawidłowo, to jakie zasady będą obowiązywać w przedstawionym stanie faktycznym w zakresie opodatkowania podatkiem VAT, tj. zasady ogólne, czy może jeszcze inne szczególne zasady.

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyżej opisanym stanie faktycznym w rozliczeniach pomiędzy podwykonawcami Wnioskodawcy, a Wnioskodawcą znajduje / znajdzie zastosowanie procedura odwróconego obowiązku podatkowego w podatku VAT z uwagi na spełnienie przesłanek wskazanych w treści art. 17 ust. 1 pkt 8 oraz ust. 1 h ustawy o podatku od towarów i usług, tj.

• Wnioskodawca świadczy swoje usługi na rzecz generalnego wykonawcy (Spółka Szwedzka);
• zarówno Wnioskodawca, jak i także jego dalsi podwykonawcy (osoby fizyczne prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą) są czynnymi podatnikami podatku VAT,
• przedmiotem rozliczeń są usługi zawarte w wykazie usług, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, iż jego zdaniem w sposób poprawny zakwalifikowane zostały świadczone przez niego usługi na rzecz Spółki Szwedzkiej, jak i także usługi świadczone na jego rzecz przez podwykonawców Wnioskodawcy. Usługi te skalsyfikowane zostały, na gruncie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2008 roku, obowiązującej dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, jako oznaczone następującymi symbolami:

• 43.34.10.0 roboty malarskie,
• 43.34.20.0 roboty szklarskie,
• 43.99.10.0. roboty związane z zakładaniem izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych.

Wnioskodawca wskazuje, iż świadczone usługi mieszczą się w definicji usług związanych z malowaniem, szkleniem stolarki okiennej oraz związanych z zakładaniem ww. izolacji, jako usług wiodących dla przedmiotowej usługi kompleksowej. Wnioskodawca bowiem podnosi, iż stosownie do wyjaśnień zamieszczonych we wstępie do Sekcji F Obiekty Budowlane i Roboty Budowlane Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, przedmiotowa sekcja dotyczy m. in. usług / prac polegających na przebudowie, remoncie, rozbiórce lub montażu obiektu budowlanego, włączając montaż budowli z elementów prefabrykowanych oraz konstrukcji o charakterze stałym lub tymczasowym.

Świadczone usługi na rzecz de facto Spółki Szwedzkiej mają na celu remont obiektu budowlanego, tj. jego stolarki poprzez jej renowacje (przede wszystkim malowanie, szklenie, wymiana izolacji). Wnioskodawca wskazuje, iż zarówno wynagrodzenie należne za wykonanie usługi przez Wnioskodawcę, jak i także należne podwykonawcom Wnioskodawcy ma charakter wynagrodzenia ryczałtowego, należnego za wykonanie całej kompleksowej usługi, gdyż nie można usług tych podzielić na części i w sposób osobny wycenić. Wiodącą usługą jest malowanie, szklenie, wymiana izolacji; usługami dodatkowymi są świadczenie usług czyszczenia, szlifowania i inne.

Wnioskodawca podnosi, iż zasady klasyfikacji usługi jako złożonej (kompleksowej) określone zostały w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu wydanym w sprawie C- 349/96 (Card Protection Plan Ltd) TSUE uznał, iż każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne, po drugie zaś, iż świadczenie składające się z jednolitej usługi (z ekonomicznego punktu widzenia) nie powinno być w sztuczny sposób dzielone, gdyż to mogłoby spowodować naruszenie całego systemu opodatkowania. Ponadto, Trybunał podkreślił, że świadczenie jednolitej usługi ma miejsce w szczególności w przypadkach, gdy jeden lub więcej elementów może być uznany za tworzący świadczenie (usługę) główne podczas, gdy jeden lub więcej elementów mogą być uznane za świadczenia (usługi) dodatkowe, do których stosuje się te same konsekwencje podatkowe, jak w przypadku świadczenia (usługi) głównego. Usługa musi być uznana za dodatkową w stosunku do usługi głównej, jeżeli nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, ale środek lepszego wykorzystania dostarczonej usługi głównej (tak w wyroku Trybunału w połączonych sprawach C-308/96 i C-94/97 (Madgett i Baldwin)).

Wskazane orzecznictwo TSUE podkreśla prawidłowość klasyfikacji usług zarówno Wnioskodawcy, jak i jego podwykonawców, gdzie głównymi usługami, wiodącymi są usługi malowania, szklenia oraz zakładania izolacji przeciwwilgociowej

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie organ interpretacyjny zauważa, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie według symbolu PKWiU. Tym samym wydając niniejszą interpretację organ oparł się na opisie sprawy wynikającym z treści wniosku, tj. przede wszystkim na klasyfikacji statystycznej podanej przez Wnioskodawcę.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta lub usługodawcę klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – dalej jako „PKWiU” – zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Klasyfikacja dokonana przez producenta (usługodawcę) nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności w zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Organ interpretacyjny nie jest uprawniony do formalnego przyporządkowywania towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się bowiem w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Wobec tego w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU czynności wymienionych we wniosku) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r, poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Brzmienie tego przepisu przesądza, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter komplementarny wobec definicji „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przepisy z zakresu podatku od towarów i usług odwołują się w niektórych przypadkach do grupowań PKWiU. Przy czym prawidłowa identyfikacja towarów i usług w ramach klasyfikacji statystycznych stanowi niezbędny warunek do określenia wysokości opodatkowania lub podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT w odniesieniu do towarów i usług, dla których przepisy z zakresu VAT powołują klasyfikację statystyczną.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Załącznik nr 14 do ustawy określa wykaz usług, o których mowa w wyżej cyt. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Według art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane regulacje ustawy wprowadzają mechanizm polegający na przeniesieniu obowiązku rozliczania podatku od towarów i usług na podatnika, na rzecz którego wykonana została ściśle określona usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 , u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 bądź ust. 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Jednocześnie należy wskazać, że ww. załącznik nr 14 do ustawy zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Ponadto ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” – wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego, podwykonawca to „firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Wobec tego, podwykonawca to dalszy wykonawca prac (częściowych lub całościowych) w ramach zleconej przez inwestora na rzecz głównego wykonawcy inwestycji. A zatem podwykonawca jest podatnikiem działającym na zlecenie głównego wykonawcy.

W przypadku, wystąpienia dalszych „podzleceń” podwykonawca zlecający staje się głównym wykonawcą swojego zakresu prac w stosunku do swojego podwykonawcy i jest on wówczas zobowiązany do rozliczenia „podzleconych” usług budowlanych na zasadzie odwróconego obciążenia.

Powyższe oznacza to, że nabywca usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, świadczonych przez podwykonawcę, staje się odpowiedzialny za rozliczenia podatku VAT od tych usług. Natomiast transakcje, których przedmiotem jest świadczenie wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy usług, realizowane przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) na rzecz inwestora, są opodatkowane według zasad ogólnych, tj. podatek VAT rozliczany jest przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) i inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane usługi zawierającą podatek VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy ]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) – czynny podatnik VAT – na rzecz Spółki szwedzkiej świadczy usługi, które klasyfikuje odpowiednio do symbolu PKWiU

• 43.34.10.0 roboty malarskie,
• 43.34.20.0 roboty szklarskie,
• 43.99.10.0. roboty związane z zakładaniem izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych.

Wnioskodawca wskazał, że powyższe usługi są wiodące, w skład, których wchodzą dodatkowe czynności, takie jak czyszczenie, szlifowanie i inne.

Usługi te Wnioskodawca wykonuje, jako podwykonawca, jednakże również podzleca ich wykonanie innym firmom współpracującym, które są podatnikami VAT czynnymi – podwykonawcom, którzy klasyfikują swoje usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy również do ww. symboli PKWiU. Wynagrodzenie należne za wykonanie usługi przez Wnioskodawcę, jak także należne podwykonawcom Wnioskodawcy ma charakter wynagradzania ryczałtowego, należnego za wykonanie całej kompleksowej usługi, gdyż nie można usług tych podzielić na części i w sposób osobny wycenić.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w sposób prawidłowy w rozliczeniach pomiędzy Wnioskodawcą a firmami współpracującymi, stosowana jest metoda odwróconego obowiązku podatkowego VAT, zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca zadał alternatywnie pytanie dotyczące zasad jakie będą obowiązywać w przedstawionym stanie faktycznym w zakresie opodatkowania podatkiem VAT.

W opisanej sytuacji w odniesieniu do nabywanych przez Wnioskodawcę usług od podwykonawców (podatników VAT czynnych) znajdzie zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia. Wskazać bowiem należy, że podwykonawcy świadczą usługi o symbolach PKWiU, które wymienione są w poz. 35-36 oraz 41 załącznika nr 14 do ustawy.

W konsekwencji to Wnioskodawca jest podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu nabywanych od podwykonawców usług o symbolach PKWiU 43.34.10.0, 43.34.20.0, 43.99.10.0., na zasadzie odwrotnego obciążenia, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

W związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawcy w powyższym zakresie za prawidłowe, pytanie Wnioskodawcy „jakie zasady będą obowiązywać w przedstawionym stanie faktycznym w zakresie opodatkowania podatkiem VAT, tj. zasady ogólne, czy może jeszcze inne szczególne zasady”, zgodnie z wnioskiem Spółki nie zostało rozstrzygnięte.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.