Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.824.2018.2.APR
z 5 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 6 grudnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 15 stycznia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie licytacji komorniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 15 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży nieruchomości w trybie licytacji komorniczej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komornikiem przy Sądzie Rejonowym. Prowadzi sprawę egzekucyjną … wszczętą z wniosku wierzyciela, którym jest …S.A., przeciwko dłużnikom: W.T., E.T., A.T., K.M., prowadzoną w oparciu o tytuł wykonawczy - Bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 7 lutego 2013 r.

Przedmiotem egzekucji jest nieruchomość oznaczona księgą wieczystą nr …. Nieruchomość została nabyta przez dłużników na podstawie aktu notarialnego z dnia 13.06.2008 r. Dłużnicy K.M. i A.T. nabyli przedmiotową nieruchomość w udziałach po 1/2 każde z nich na majątek osobisty, dłużnik jako kawaler a dłużniczka jako panna. Nieruchomość została zakupiona na majątek osobisty każdego z dłużników, jako nieruchomość prywatna, niezwiązana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dopiero po nabyciu przedmiotowej nieruchomości, dłużnik K.M. zarejestrował pod jej adresem jednoosobową działalność gospodarczą i wykorzystywał nieruchomość jako stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej. I jedynie w tym zakresie przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w prowadzonej przez dłużnika działalności. Wnioskodawca nie dysponuje natomiast żadnym potwierdzeniem, że przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Dłużniczka posiadająca udział w nieruchomości w wysokości 1/2, nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Z wpisu do CEIDG wynika, że dłużnik K.M. nie prowadzi działalności gospodarczej od 18.12.2012 r. Nie jest również czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca dnia 16 kwietnia 2018 r. wystąpił do dłużników z pismem, w którym zwrócił się z prośbą o złożenie szczegółowego, pisemnego oświadczenia dotyczącego zajętej w sprawie nieruchomości ujawnionej w księdze wieczystej nr KW…, z którego wynikało będzie:

1. czy ww. nieruchomość dłużnicy nabyli w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą?
2. czy przy zakupie ww. nieruchomości przysługiwało dłużnikom prawo do odliczenia podatku VAT?
3. czy przy zakupie ww. nieruchomości dłużnik skorzystał z prawa do odliczenia podatku VAT? Jeśli tak to w jakim zakresie?
4. czy ww. nieruchomość wpisana została do ewidencji środków trwałych firmy dłużnika?
5. czy dłużnik poczynił nakłady na nieruchomość zwiększające jej wartość? Jeżeli tak, proszę wskazać co było przedmiotem nakładów i w jakiej wysokości?
6. czy dłużnik nabył ww. nieruchomość z zamiarem jej dalszej sprzedaży w celu osiągnięcia dochodu z tej transakcji?
7. czy w chwili nabycia nieruchomości dłużnik był płatnikiem podatku VAT oraz czy aktualnie jest płatnikiem i dokładnie z jakiego tytułu? Proszę wskazać okresy w jakich dłużnik był płatnikiem podatku VAT?
8. czy wcześniej we własnym zakresie dłużnik podejmował próby sprzedaży ww. nieruchomości?
9. czy wg dłużnika sprzedaż ww. nieruchomości powinna być dokonana z doliczeniem podatku VAT czy bez takiego doliczenia?

Na powyższą korespondencję pisemnie odpowiedziała jedynie dłużniczka A.T. Dłużniczka oświadczyła, że przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta w ramach działalności gospodarczej, i co za tym idzie, nie zostało to udokumentowane fakturą VAT. Nabycie nie było dokonane w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przy zakupie przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało odliczenie podatku VAT. Dłużniczka nie prowadziła działalności gospodarczej, zatem nieruchomość nie była wykorzystywana w tych celach. Dłużniczka nie jest czynnym podatnikiem VAT, nie była nim również w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości. Aktualnie dłużniczka nie prowadzi działalności gospodarczej. Dłużniczka oświadczyła również, że poczyniła na nieruchomość nakłady, jednak po dokonaniu ulepszeń nie wykorzystywała nieruchomości do czynności opodatkowanych. Dłużniczka oświadczyła również, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta do celów stworzenia domu rodzinnego, do wykorzystywania tylko i wyłącznie do celów prywatnych. Zdaniem dłużniczki, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie powinna być opodatkowana podatkiem VAT i do tej pory nie próbowała samodzielnie dokonać jej sprzedaży.

Kontakt z dłużnikiem K.M. jest obecnie utrudniony. Z uzyskanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że dłużnik nie prowadzi aktualnie żadnej działalności gospodarczej, co wynika z wpisu w CEIDG. Został również wykreślony z rejestru czynnych podatników VAT. Dłużniczka również nie widnieje w żadnym rejestrze przedsiębiorców.

Nieruchomość oznaczona numerem księgi wieczystej … to działka nr 188/1 o pow. 0,0201 ha zabudowana jednorodzinnym budynkiem mieszkalnym o powierzchni zabudowy 94,00 m² i powierzchni użytkowej 191,32 m² położonej w S.

Nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie do jakich czynności nieruchomość była wykorzystywana przez dłużników po zakończeniu prowadzenia działalności ani czy nieruchomość była przedmiotem najmu. Podczas czynności opisu i oszacowania przeprowadzonych w dniu 23 maja 2014 r. dłużniczka A.T. oświadczyła, że nieruchomość nie jest wykorzystywana na żadne cele. Ponadto w toku dalszych czynności poinformowała, że „dom został kupiony do celów stworzenia domu rodzinnego, do wykorzystania tylko i wyłącznie do prywatnych celów”. Obecnie nieruchomość jest niezamieszkana.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że nieruchomość nie była nigdy przedmiotem najmu czy dzierżawy. Ponadto nieruchomość jest niezamieszkana i nieużytkowana od kwietnia 2013 r. – dotyczy to całej nieruchomości, zarówno budynku, jak i działki gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedmiotowej sprawie sprzedaż nieruchomości w trybie licytacji komorniczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co nakłada na Wnioskodawcę będącego komornikiem, jako na płatnika podatku VAT, obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku VAT na rachunek właściwego urzędu skarbowego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Komornik, sprzedając nieruchomość w trybie egzekucji komorniczej w sytuacji, gdy nie ma możliwości bezspornie ustalić, czy podlega ona zwolnieniu z podatku VAT (mimo, że komornik dołożył należytej staranności, aby dowiedzieć się, czy nieruchomość jest, czy też nie jest zwolniona), powinien opodatkować tę czynność. Zwolnienia od podatku mają charakter wyjątkowy i powinny być traktowane jako odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą opodatkowana jest każda odpłatna dostawa. Zatem powinny być one stosowane ściśle. Fakt braku wiedzy komornika bądź braku możliwości zdobycia przez komornika określonych danych, nie może stanowić przesłanki uzasadniającej zastosowanie zwolnienia z opodatkowania VAT. Zasadą jest bowiem podleganie nieruchomości opodatkowaniu. Jeśli komornik nie ma możliwości potwierdzenia, że zaistniały przesłanki do zastosowania zwolnienia, powinien stosować zasady ogólne. W związku z powyższym komornik powinien zbadać stan faktyczny, a przede wszystkim stan prawny zbywanej nieruchomości oraz jej dotychczasową „historię podatkową” i na tej podstawie określić, czy nieruchomość jest opodatkowana, czy zwolniona z podatku VAT. Ponadto, nie każda nieruchomość, którą sprzedaje komornik sądowy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Wszystkie te kwestie należy przeanalizować w przedmiotowej sprawie, w oparciu o obowiązujące przepisy oraz zebrane w sprawie materiały. Dokonując analizy stanu faktycznego należy stwierdzić, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużników dnia 13.06.2008 r. na podstawie aktu notarialnego, jako nieruchomość nabyta w udziałach po 1/2 dla każdego z nich. Nieruchomość została zakupiona na majątek osobisty każdego z dłużników, jako nieruchomość prywatna, niezwiązana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dopiero po nabyciu przedmiotowej nieruchomości, dłużnik zarejestrował pod jej adresem jednoosobową działalność gospodarczą i wykorzystywał nieruchomość jako stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej. I jedynie w tym zakresie przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w prowadzonej przez dłużnika działalności. Komornik nie dysponuje natomiast żadnym potwierdzeniem, że przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Dłużniczka posiadająca 1/2 udziałów w przedmiotowej nieruchomości nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej. Zatem sprzedaż egzekucyjna jej udziału w wysokości 1/2 w nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z wpisu w CEIDG wynika, że dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej od 19.12.2012 r. Nie jest również czynnym podatnikiem podatku VAT. Zgodnie z przepisami ustawy o VAT czynny podatnik podatku VAT, który chce zlikwidować działalność gospodarczą, powinien dopełnić obowiązku związanego z rozliczeniem tego podatku. Podatnik ma obowiązek sporządzenia spisu z natury, w którym wykaże wszelkie posiadane na dzień likwidacji działalności towary, od których przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Z uwagi na to, że przedsiębiorca rozliczy VAT od remanentu w ostatniej składanej deklaracji VAT-7, sprzedaż składników majątku po likwidacji działalności nie będzie rodziła dodatkowych konsekwencji w podatku VAT. Należy podkreślić, że obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług w powyższym zakresie spoczywa bezpośrednio na podatniku. Sprzedaż składników majątku firmy byłaby opodatkowana VAT tylko wtedy, gdyby przedsiębiorca ponownie założył firmę i dokonał sprzedaży majątku już jako „czynny płatnik” VAT. Wyjątek od danej sytuacji powstałby, gdyby przedsiębiorca założył kolejną działalność, wprowadzając do niej składniki majątku wcześniej wykazane z remanencie i dokonał ich sprzedaży przed upływem 12 miesięcy od zamknięcia poprzedniej firmy. Taka sprzedaż byłaby bowiem zwolniona z VAT na podstawie art. 14 ust. 7 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, nawet gdyby dłużnik dokonał sprzedaży przedmiotowej nieruchomości samodzielnie, sprzedaży tej nie można by zakwalifikować jako związanej z działalnością gospodarczą. Sprzedaż stanowiłaby jednorazową czynność prawną. A tym samym nie podlegałaby ona opodatkowaniu podatkiem VAT. Taki pogląd znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 lipca 2018 r., nr 0115-KDIT1-2.4012.392.2018.1.AJ. Zdaniem organu podatkowego, cyt. „(...) aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystywania w działalności gospodarczej”. Zgodnie z argumentacją organu podatkowego należy stwierdzić, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

• czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT,
• czynność musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Nie można uznać za podatnika podatku VAT tego, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Ponadto należy wskazać, że z momentem zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej, majątek przedsiębiorcy, który nie zostanie zbyty, będzie stanowił jego majątek osobisty. Wówczas sprzedaż nieruchomości należącej do majątku prywatnego dłużnika stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności, niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą, nie można również uznać za podatnika VAT osoby fizycznej, która dokonuje sprzedaży nieruchomości, nabytej uprzednio w drodze umowy sprzedaży z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych oraz należącej do jej majątku osobistego. Nie jest to bowiem sprzedaż dokonana w ramach działalności gospodarczej. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08 stwierdził, że cyt. „(...) O działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT można mówić wtedy, gdy podatnik w momencie dokonania dostawy towarów miał zamiar dokonywać jej wielokrotnie, a towary będące przedmiotem dostawy zostały nabyte w celu dalszej odsprzedaży”. W przedmiotowej sprawie dłużnik nie nabył nieruchomości w celu jej odsprzedaży, lecz nabycie nastąpiło do majątku prywatnego. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w przywołanym powyżej wyroku, cyt. „(...) Tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich dłuższej kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. (...) Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. Dokonywanie określonych czynności okazjonalnie, poza sferą działalności gospodarczej, a już tym bardziej w sytuacji gdy podmiot takowej działalności już w ogóle nie prowadzi, nie pozwala uznać danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności”.

Ponadto, w dotychczasowym wpisie w CEIDG nie ma informacji na temat jakiejkolwiek prowadzonej działalności gospodarczej przez dłużnika w zakresie budownictwa, obrotu nieruchomościami itp. W tych okolicznościach brak jest podstaw, aby przypisać dłużnikowi nabycie przedmiotowej nieruchomości z zamiarem odsprzedaży.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie sprzedaż egzekucyjna nieruchomości oznaczonej KW … nie będzie wykonywana przez podatnika VAT, tj. osobę prowadzącą działalność gospodarczą, a zatem nie będzie podlegać obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca, aby wywiązać się z ciążących na nim obowiązków, dołożył należytej staranności przy analizie przedmiotowej nieruchomości i ustalił, czy transakcja ta jest dokonana w ramach działalności gospodarczej dłużnika czy też nie, i w związku z tym, czy nieruchomość podlega opodatkowaniu, czy też nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy również wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nakłada na komorników sądowych, dokonujących egzekucji towarów należących do podatnika VAT, istotne obowiązki, za których niewypełnienie odpowiadają oni całym swoim majątkiem. Zgodnie z art. 18 ustawy o VAT, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W związku z powyższym na mocy art. 18 ustawy o VAT, komornik jest płatnikiem podatku VAT, który co do zasady zobligowany jest do odprowadzenia do urzędu skarbowego podatku VAT wykazanego na fakturze VAT potwierdzającej dokonanie sprzedaży egzekucyjnej. Z uwagi na fakt, iż transakcja sprzedaży egzekucyjnej przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegać obowiązkowi opodatkowania jej podatkiem VAT, zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku VAT z tej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze – czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jednakże zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Z przywołanego wyroku wynika, że „Majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż – w trybie egzekucji komorniczej – nieruchomości, o której mowa we wniosku, nie podlega opodatkowaniu. Z podanych we wniosku informacji wynika bowiem, że przedmiotowa nieruchomość została kupiona przez dłużników w celach mieszkaniowych, służyła celom mieszkaniowym, nie była przedmiotem najmu, dzierżawy. Dłużnik co prawda prowadził działalność gospodarczą, w której nieruchomość stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności, jednak działalność tę zakończył w 2012 r., a nieruchomość nigdy nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Okoliczności te wskazują, że przy sprzedaży w postępowaniu egzekucyjnym dłużnicy nie wystąpią w charakterze podatników podatku od towarów i usług, gdyż czynność ta nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż powyższej nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, do którego unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem Wnioskodawca nie jest zobligowany do pobrania i wpłacenia podatku z tytułu przedmiotowej sprzedaży.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w wniosku jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.