Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.459.2018.3.HD
z 6 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 28 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem kosztów na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 31 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem kosztów na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka, Pracodawca) prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest wytwarzanie specjalistycznego oprogramowania komputerowego na potrzeby branży motoryzacyjnej, w szczególności na potrzeby takich marek jak (…).

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę (Pracownicy).

W Spółce wprowadzony zostanie Pracowniczy program podnoszenia kwalifikacji zawodowych (Program). Celem Programu jest wzmocnienie lojalności Pracowników poprzez dofinansowanie przez Spółkę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych Pracowników. Programem zostały objęte osoby będące pracownikami Spółki w rozumieniu postanowień ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Uczestnicy).

W ramach Programu Spółka, na uzasadniony pisemny wniosek Uczestnika, może udzielić mu dofinansowania na:

1. podjęcie lub kontynuowanie studiów I, II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych;
2. podjęcie kursu nauki języka obcego.

Wniosek o dofinansowanie Podnoszenia kwalifikacji zawodowych powinien zawierać:

1. oświadczenie o stażu pracy u Pracodawcy;
2. formę kształcenia, o której mowa powyżej w lit. a i b, którą Pracownik chce podjąć;
3. tryb kształcenia;
4. planowany okres kształcenia;
5. nazwę podmiotu świadczącego usługę Podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
6. związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez Pracownika u Pracodawcy stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy;
7. koszt kształcenia;
8. prośbę o przyznanie dofinansowania;
9. zobowiązanie do świadczenia na rzecz Pracodawcy pracy przez okres nie krótszy niż 2 lata, liczony od dnia zakończenia podnoszenia kwalifikacji zawodowych, na który otrzymał dofinansowanie od Pracodawcy na podstawie niniejszego Regulaminu – w przypadku Pracowników, o których mowa jest w § 2 ust. 2 Regulaminu (to znaczy w przypadku Pracownika posiadającego u Pracodawcy staż pracy krótszy niż 6 miesięcy).

Wniosek składa się do Zarządu Pracodawcy. Zarząd rozpatruje wniosek w terminie 14 dni. Przy rozpatrywaniu wniosku Zarząd bierze w szczególności pod uwagę:

• staż pracy oraz wyniki osiągane przez Pracownika;
• związek planowanego kształcenia z zajmowanym przez Pracownika u Pracodawcy stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy;
• możliwość pogodzenia wskazanego trybu kształcenia z obowiązkami pracowniczymi.

W przypadku uwzględnienia wniosku przyznawane jest prawo do otrzymania dofinansowania. Wymogiem otrzymania przyznanego dofinansowania jest zawarcie ze Spółką umowy określającej wzajemne prawa i obowiązki stron (Umowa o podnoszenie kwalifikacji zawodowych). Dofinansowanie wypłacane jest bezpośrednio na rachunek bankowy podmiotu świadczącego usługę podnoszenia kwalifikacji zawodowych, niezwłocznie po okazaniu przez Uczestnika faktury za tę usługę.

Uczestnik, któremu przyznane zostało dofinansowanie i który zawarł ze Spółką Umowę o podnoszenie kwalifikacji zawodowych, obowiązany jest:

1. Podjąć kształcenie w formie wskazanej we wniosku i kontynuować je przez okres tamże wskazany;
2. Przyswajać wiedzę i umiejętności, będące przedmiotem kształcenia, w zakresie pozwalającym na uzyskanie wyników umożliwiających zakończenie kształcenia w przewidywanym terminie;
3. Przedstawić Spółce fakturę wystawioną przez podmiot świadczący usługę podnoszenia kwalifikacji zawodowych na kwotę przyznanego dofinansowania lub na kwotę należną za dany etap kształcenia, jeżeli kształcenie finansowane jest częściami za poszczególne jego etapy;
4. Przedłożyć na życzenie Pracodawcy zaświadczenie o ukończeniu kształcenia lub etapu kształcenia lub o wynikach uzyskiwanych w trakcie kształcenia;
5. Do przepracowania u Pracodawcy 2 lat licząc od dnia następującego po dniu zakończenia kształcenia (dotyczy wyłącznie pracowników posiadających w dacie wejścia w życie Programu staż pracy u Pracodawcy krótszy niż 6 miesięcy).

Pracownik jest zobowiązany do zwrotu całego dofinansowania udzielonego przez Pracodawcę w następujących przypadkach:

1. Jeżeli bez uzasadnionych przyczyn nie podejmie podnoszenia kwalifikacji zawodowych albo przerwie podnoszenie tych kwalifikacji;
2. Jeżeli Pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy Pracownika w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
3. Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94³ Kodeksu pracy, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych (dotyczy wyłącznie pracowników posiadających w dacie wejścia w życie Regulaminu staż pracy u Pracodawcy krótszy niż 6 miesięcy);
4. Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 94³ Kodeksu pracy, mimo braku uzasadnionych podstaw do rozwiązania stosunku pracy w oparciu o powyższe regulacje prawne, w trakcie podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Pracownik, posiadający w dacie wejścia w życie Programu staż pracy u Pracodawcy krótszy niż 6 miesięcy jest zobowiązany do zwrotu dofinansowania udzielonego przez Pracodawcę, w wysokości proporcjonalnej do okresu zatrudnienia po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w następujących przypadkach:

1. Jeżeli Pracodawca rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy Pracownika w okresie 2 lat po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
2. Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy za wypowiedzeniem, z wyjątkiem wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn określonych w art. 94³ Kodeksu pracy, w okresie 2 lat po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
3. Jeżeli Pracownik rozwiąże stosunek pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 lub art. 94³ Kodeksu pracy, mimo braku uzasadnionych podstaw do rozwiązania stosunku pracy w oparciu o powyższe regulacje prawne, w okresie 2 lat po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Prawo do ubiegania się przez Uczestnika o dofinansowanie szkolenia w ramach Programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych uzależnione jest od określonego przez Spółkę stażu pracy w ramach jej przedsiębiorstwa.

Przez cały okres obowiązywania w Spółce Programu suma wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalona na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy nie będzie przewyższać kwoty 200 mln zł – przy obliczaniu tej wartości wzięto pod uwagę łącznie wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

W związku z powyższym opisem – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wypłaty przez Spółkę na rzecz Pracownika dofinansowania na podnoszenie kwalifikacji zawodowych – na warunkach określonych w Programie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, na Spółce, jako płatniku, będzie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty tego świadczenia (obowiązek płatnika wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty przez Spółkę na rzecz Pracownika dofinansowania na podnoszenie kwalifikacji zawodowych w warunkach określonych w Programie podnoszenia kwalifikacji zawodowych – odpowiedź powinna być przecząca. Na Spółce, jako płatniku, nie będzie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty tego świadczenia (obowiązek płatnika).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy, co wynika z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Za przychody pochodzące m.in. ze stosunku pracy uważa się zaś wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu tej ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Definicja przychodów zamieszczona została przez ustawodawcę podatkowego w treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jak wynika z tej regulacji, przychodami są co do zasady otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamieszczona została lista zwolnień przedmiotowych. Jak wynika zaś z pkt 90 – wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

W ocenie Wnioskodawcy warunkiem zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest aby świadczenie to zostało przyznane pracownikowi zgodnie z odrębnymi przepisami, dotyczyło podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego oraz było przyznane osobie zatrudnionej na podstawie stosunku pracy lub stosunków pokrewnych.

Pod pojęciem „odrębne przepisy” należy rozumieć szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego. Na potrzeby przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego do katalogu odrębnych przepisów powinno się zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:

1. urlop szkoleniowy;
2. zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania (§ 2).

Za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (§ 3).

Kodeks pracy w art. 103³ stanowi zaś, że pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie.

W treści art. 103³ Kodeksu pracy ustawodawca posłużył się zwrotem „w szczególności”, co zdaniem Wnioskodawcy należy interpretować w ten sposób, że wymienione w nim rodzaje świadczeń stanowią katalog otwarty – brak jest tym samym przeszkód, aby do świadczeń, które pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe, zaliczyć również inne świadczenia, niewymienione w tym przepisie.

We wniosku wskazano, że Spółka, na warunkach określonych w treści Programu, gotowa jest finansować Pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych – przez co rozumie się podjęcie lub kontynuowanie studiów I, II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych; podjęcie kursu nauki języka obcego. Warunkiem udzielenia przez Spółkę dofinansowania jest m.in. złożenie wniosku przez Uczestnika. Zgodnie z ogłoszoną przez Spółkę procedurą (Program) każdy wniosek jest indywidualnie oceniany, m.in. w zakresie:

• stażu pracy oraz wyników osiąganych przez Pracownika;
• związku planowanego kształcenia z zajmowanym przez Pracownika stanowiskiem i rodzajem świadczonej pracy;
• możliwości pogodzenia wskazanego trybu kształcenia z obowiązkami pracowniczymi.

Jedynie wnioski, które zostaną pozytywnie zweryfikowane są akceptowane przez Spółkę i z tymi Uczestnikami podpisywane są Umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Ukończenie przez Uczestnika kolejnego stopnia studiów lub odbycie kursu języka przekłada się – w ocenie Spółki – na zwiększenie wartości takiej osoby jako pracownika przedsiębiorstwa.

Uwzględniając powyższe argumenty należy więc – zdaniem Wnioskodawcy – uznać, że sfinansowanie przez Spółkę (pracodawcę) podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez Uczestników, będących pracownikami Spółki, stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy. Jednocześnie przychód ten w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Skoro więc przychód ten korzysta ze zwolnienia z opodatkowania to na Spółce, jako płatniku, nie spoczywa obowiązek obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób na zasadzie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych wydanych przez Ministra Finansów, w tym miejscu można tytułem przykładu wskazać na pismo z dnia 25 marca 2014 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (IPTPB1/415-765/13-4/AG), czy też pismo z dnia 4 czerwca 2013 r. wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (ITPB2/415-305/13/MN).

Biorąc pod uwagę powyższe oznacza to, że na Spółce, jako płatniku tego podatku, nie będzie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty tego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje m.in. ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 20186 r., poz. 917, z późn. zm.).

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują zatem, jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

W myśl art. 17 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

W myśl art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Stosownie do art. 103¹ § 2 ww. ustawy, pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:

1. urlop szkoleniowy;
2. zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.

Za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (103¹ § 3 ww. ustawy).

Regulacje zawarte w art. 103¹-103⁶ Kodeksu pracy różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

1. podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź
2. zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103³ Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy zaznaczyć, że pracodawca zawiera na piśmie z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 103⁴ § 1 i 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103⁴ § 3 Kodeksu pracy).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych na uzasadniony pisemny wniosek Pracownika może udzielić mu dofinansowania na podjęcie studiów II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych oraz kursu nauki języka angielskiego. W przypadku uwzględnienia wniosku przyznawane jest prawo do otrzymania dofinansowania. Wymogiem otrzymania przyznanego dofinansowania jest zawarcie ze Spółką umowy określającej wzajemne prawa i obowiązki stron (Umowa o podnoszenie kwalifikacji zawodowych). Dofinansowanie wypłacane jest bezpośrednio na rachunek bankowy podmiotu świadczącego usługę podnoszenia kwalifikacji zawodowych, niezwłocznie po okazaniu przez Uczestnika faktury za tę usługę.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wartość świadczenia otrzymanego przez Pracownika (dofinansowania na podjęcie studiów II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych oraz kursu nauki języka angielskiego) stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą – wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – obowiązki płatnika polegające na obliczaniu i pobraniu w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty tego świadczenia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.