Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.831.2018.2.AP
z 7 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2018 r. (data wpływu 7 grudnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 24 stycznia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych w trybie egzekucji komorniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 stycznia 2019 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych w trybie egzekucji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Egzekucja na wniosek wierzyciela B. w B. została skierowana do zabudowanych działek o charakterze komercyjnym oznaczonych numerami 291, 292 i 293, o łącznej powierzchni 0,4226 ha położonych w M. przy ul. …, dla których to działek Sąd Rejonowy w R. prowadzi księgę wieczystą ….

W dniu 24 kwietnia 2003 r. dłużniczka A.D. wspólnie z mężem M.D. zakupiła aktem notarialnym nr … sporządzonym w kancelarii notarialnej w M., działki nr 291, 292 i 293 o łącznej powierzchni 0,4226 ha. Sprzedającym było P. w M., czynny podatnik podatku VAT. W chwili zakupu małżonkowie nie prowadzili działalności gospodarczej, więc podatek VAT nie został odliczony. Na działce nr 291 o pow. 0,1660 ha znajdował się budynek wykorzystywany przez P. na dom pogrzebowy (o pow. 11,8 m2). M.D. przekształcił budynek w myjnię samochodową i rozpoczął działalność gospodarczą. Dłużniczka rozpoczęła działalność gospodarczą i została zarejestrowana jako „płatnik” podatku z dniem 28 stycznia 2005 r.

W dniu 8 lutego 2005 r. umową darowizny M.D. przekazał działkę ze zmodernizowanym budynkiem żonie A.D. (dłużniczce).

W trakcie prowadzenia działalności w 2008 r. budynek myjni został rozbudowany o jeszcze jedno stanowisko użytkowe, w związku z czym zostały poniesione przez dłużniczkę nakłady przekraczające 30% wartości początkowej budynku.

Dłużniczka oświadczyła, że działalność na tej działce prowadzona była nieprzerwanie od dnia 28 stycznia 2005 r. do dnia 19 maja 2016 r., gdyż z tym dniem wobec dłużniczki Sąd Rejonowy L. z siedzibą w S., sygn. akt … wydał zakaz prowadzenia działalności na okres 5 lat. Z dniem 14 listopada 2017 r. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców.

Działki nr 292 i 293 w chwili zakupu były niezabudowane.

Na działce nr 292 i części działki 291 został wybudowany budynek szkoleniowo-hotelowy, który został oddany do użytku 24 listopada 2011 r. pod nazwą …. W budynku prowadzono punkt gastronomiczno-rozrywkowy jako klub. Było to pierwsze zasiedlenie.

Działalność w tym budynku prowadzona była do 2013 r. Po 2013 r. zaprzestano działalności w tym budynku.

Na działce 293 został wybudowany budynek wystawienniczo-bankietowy, na budowę którego pozwolenie zostało wydane w dniu 11 lipca 2007 r., a oddany do użytku został 3 listopada 2010 r. i było to pierwsze zasiedlenie. Działalność gastronomiczna w tym budynku prowadzona była do dnia zakazu wydanego przez Sąd, tj. do dnia 19 maja 2016 r.

Pismem z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. … Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. poinformował, że dłużniczka figuruje jako podmiot wykreślony z rejestru podatników VAT.

Dłużniczka oświadczyła, że nie jest w stanie określić czy po upływie zakazu prowadzenia działalności będzie prowadziła jakąkolwiek działalność.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 stycznia 2019 r. (data wpływu) Wnioskodawca wskazał, że: Dłużniczka wspólnie z mężem zakupili nieruchomości tj. działki nr 291, 292 i 293 celem prowadzenia działalności gospodarczej.

- odnośnie budynku myjni samochodowej:

1. z tytułu poniesionych nakładów przysługiwało dłużniczce prawo do odliczenia podatku VAT, z którego korzystała,
   
2. działalność gospodarcza w postaci prowadzenia myjni samochodowej po 2016 r. została zamknięta,
   
   
   
   1. nie była prowadzona żadna działalność gospodarcza,
      
   2. nie była ona przedmiotem najmu, dzierżawy albo innej czynności o podobnym charakterze;
      
      
      
3. po 2016 r. budynek myjni nie był remontowany, nie dokonywano też żadnych ulepszeń;
   

- odnośnie budynku szkoleniowo-hotelowego … położonego na działce nr 292 i części działki nr 291:

1. w budynku po 2016 r.
   
   
   
   1. nie była prowadzona żadna działalność gospodarcza,
      
   2. budynek nie był przedmiotem najmu, dzierżawy albo innej czynności o podobnym charakterze,
      
      
      
2. przy budowie przysługiwało dłużniczce prawo do odliczenia podatku VAT, z którego korzystała i odliczała podatek VAT,
   

- odnośnie budynku wystawienniczo-bankietowego … położonego na działce nr 293:

1. po 2016 r. w tym budynku dłużniczka nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej,
   
2. przy budowie ww. budynku dłużniczce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, z którego korzystała i odliczała podatek VAT,
   
3. obecnie część budynku o pow. 420 m², tj. parter jest wynajmowany od 1 marca 2018 r. do 28 lutego 2020 r. osobie trzeciej, a czynsz z tytułu wynajmu jest potrącany przez komornika, w pozostałej części budynku nie jest prowadzona żadna działalność gospodarcza;
   
4. jeżeli chodzi o ulepszenie budynków szkoleniowo-hotelowego i wystawienniczo- bankietowego dłużniczka nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie budynków, gdyż były to budynki nowe wybudowane z myślą o konkretnej działalności i nie wymagały, ani modernizacji, ani remontów.
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży nieruchomości komercyjnych, biorąc pod uwagę fakt, że dłużniczka nie prowadzi już działalności gospodarczej i jest wykreślona z rejestru podatników VAT, należy obliczyć i pobrać VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy nie należy doliczać podatku VAT do ceny sprzedaży nieruchomości komercyjnych, ze względu na to, że dłużniczka aktualnie nie figuruje jako podatnik podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Niniejszej sprawie uznać należy, że w zakresie sprzedaży nieruchomości zabudowanej dłużniczka występować będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu powołanego art. 15 ust. 1 ustawy. Istotnym w tym wypadku jest fakt, że zakupiony budynek po byłym domu pogrzebowym został przekształcony w budynek myjni samochodowej, który to budynek wykorzystywany był w prowadzonej przez dłużniczkę działalności gospodarczej. Ponadto wybudowanie i późniejsze wykorzystywanie w działalności budynków: szkoleniowo-hotelowego i wystawienniczo-bankietowego również stanowiło wykonywanie działalności gospodarczej, w wykonaniu podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Ponadto wskazać należy, że zgodnie art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym dany obiekt jest posadowiony.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C 308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że „artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia”.

TSUE wskazał, iż pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, jest zawarte w art. 12 dyrektywy VAT, ale nie jest ono w niej zdefiniowane.

Jak wynika przede wszystkim z prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1), które pozostają wymierne do celów interpretacji dyrektywy VAT, w ramach zwolnień przewidzianych w jej art. 135 ust. 1 lit. j), kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą zatem o tym, że wspomniana dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.

W przypadku niezgodności prawa krajowego z prawem UE, podatnik może zastosować obowiązujące normy prawa krajowego albo bezpośrednio zastosować przepisy Dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionej w wyroku C-308/16, zaś organy podatkowe są obowiązane respektować rozstrzygnięcie TSUE zawarte w tym wyroku. Tym samym, ocena planowanej dostawy pod kątem zwolnienia od podatku powinna być dokonana przy uwzględnieniu przyjętej przez podatnika definicji pierwszego zasiedlenia.

Na uwagę zwraca jednak fakt, że interpretacja pojęcia pierwszego zasiedlenia zarówno na gruncie przepisów krajowych oraz powołanego wyroku TSUE w sytuacji, gdy nie dokonywano ulepszeń budynku lub budowli jest tożsama, tzn. do pierwszego zasiedlenia dochodzi w sytuacji oddania do użytkowania obiektu.

W przedmiotowej sprawie podkreślić należy, że Wnioskodawca nie oparł swojego stanowiska na przepisach Dyrektywy 2006/112/WE zatem tut. organ dokona w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcia z uwzględnieniem zdefiniowania pierwszego zasiedlenia zgodnie z obowiązującymi normami prawa krajowego, tj. na podstawie definicji pierwszego zasiedlenia zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem sprzedaży w trybie egzekucji komorniczej jest:

1. Budynek myjni samochodowej, który powstał po przekształceniu domu pogrzebowego. Przy nabyciu budynku dłużnicy nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego. W trakcie prowadzenia działalności w 2008 r. budynek myjni został rozbudowany o jeszcze jedno stanowisko użytkowe, w związku z czym zostały poniesione przez dłużniczkę nakłady przekraczające 30% wartości początkowej budynku. Działalność na tej nieruchomości prowadzona była nieprzerwanie od dnia 28 stycznia 2005 r. do 19 maja 2016 r. Po 2016 r. budynek ten nie był przedmiotem najmu, dzierżawy albo innej czynności o podobnym charakterze. Budynek myjni nie był również remontowany, nie dokonywano też żadnych ulepszeń;
2. Budynek szkoleniowo-hotelowy, który został wybudowany i oddany do użytku 24 listopada 2011 r. W budynku prowadzono punkt gastronomiczno-rozrywkowy jako klub. Działalność w tym budynku prowadzona była do 2013 r. Po 2013 r. zaprzestano prowadzenia działalności. Przy budowie ww. obiektu dłużniczce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (z którego korzystała i odliczała VAT).
3. Budynek wystawienniczo-bankietowy, który został wybudowany przez dłużniczkę i oddany do użytku 3 listopada 2010 r. Działalność gastronomiczna w tym budynku prowadzona była do dnia zakazu wydanego przez Sąd, tj. do 19 maja 2016 r. Przy budowie ww. obiektu dłużniczce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (z którego korzystała i odliczała VAT). Obecnie część budynku (parter) jest wynajmowany od 1 marca 2018 do 28 lutego 2020 r. osobie trzeciej, a czynsz z tytułu wynajmu jest potrącany przez komornika, w pozostałej części budynku nie jest prowadzona żadna działalność gospodarcza.

Dłużniczka nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie budynków: szkoleniowo-hotelowego oraz wystawienniczo-bankietowego, gdyż były to budynki nowe, wybudowane z myślą o konkretnej działalności i nie wymagały, ani modernizacji, ani remontów.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanego stanu prawnego prowadzi do wniosku, że w przypadku dostawy budynku myjni samochodowej nie będzie możliwe zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Dłużniczka bowiem poniosła nakłady przekraczające 30% wartości początkowej budynku, jednakże po dokonanych ulepszeniach ww. obiekt nie został oddany do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (nie był przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów). Zatem nie doszło w tym wypadku do ponownego pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Tym samym dostawa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jednakże zwrócić należy uwagę na fakt, iż przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości dłużniczce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co prawda nakłady na ulepszenie przekroczyły 30% wartości początkowej ww. nieruchomości, jednak dłużniczka użytkowała budynek w stanie ulepszonym (po dokonanych ulepszeniach), tj. od 2008 r. do 2016 r., czyli do zaprzestania działalności. Zatem budynek wykorzystywany był do czynności opodatkowanych, w prowadzonej działalności, przez ponad 5 lat licząc od daty dokonania ulepszenia. W związku z powyższym spełnione zostały warunki do zastosowania zwolnienia od podatku dostawy budynku myjni samochodowej, na podstawie powołanego art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Z uwagi bowiem na wykorzystywanie do czynności opodatkowanych przedmiotowej nieruchomości przez ponad 5 lat warunek, o którym mowa art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b nie znajdzie zastosowania (art. 43 ust. 7a ustawy).

W odniesieniu natomiast do pozostałych budynków: szkoleniowo-hotelowego oraz wystawienniczo-bankietowego stwierdzić należy, że dostawa tych obiektów dokonywana będzie po pierwszym zasiedleniu, w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług (od pierwszego zasiedlenia obiektów upłynęły co najmniej 2 lata). Jak wynika z opisu stanu faktycznego, do pierwszego zasiedlenia doszło bowiem po wybudowaniu i przekazaniu do użytkowania niniejszych budynków, tj.: budynku szkoleniowo-hotelowego – w roku 2011 r. oraz budynku wystawienniczo-bankietowego - w roku 2010 r. Ponadto dłużniczka nie ponosiła wydatków na ulepszenie nieruchomości przewyższających 30% jej wartości początkowej tych obiektów.

Zatem sprzedaż w trybie egzekucji komorniczej nieruchomości zabudowanej w postaci budynków: szkoleniowo-hotelowego oraz wystawienniczo-bankietowego korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto stwierdzić należy, że do opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia gruntu, na którym posadowione są budynki: myjni samochodowej, szkoleniowo-hotelowy oraz wystawienniczo-bankietowy, będące przedmiotem licytacji komorniczej, zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do obiektów będących przedmiotem sprzedaży, w myśl powołanego wyżej art. 29a ust. 8 ustawy.

Końcowo wyjaśnić należy, że Komornik słusznie zauważył, iż w przypadku sprzedaży w drodze licytacji komorniczej nieruchomości komercyjnych, o których mowa w niniejszym wniosku nie należy obliczać i pobierać podatku VAT. Jednakże zauważyć należy, że brak konieczności doliczenia podatku VAT wynika z zastosowania, w przypadku dostawy niniejszych nieruchomości, stawki zwolnionej od podatku, a nie uznania że dłużnik nie występuje w tej sytuacji jako podatnik podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe, z uwagi na zastosowanie przez Wnioskodawcę błędnej argumentacji prawnej we własnym stanowisku.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.