Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.701.2018.1.WB
z 12 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2019 r. (data wpływu 14 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania służebności przesyłu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. opodatkowania służebności przesyłu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 7 stycznia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz złożenie aktualnego oświadczenia, o którym mowa w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od 2003 r. działalność gospodarczą obejmującą:

• doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej,
• wynajem nieruchomości na własny rachunek,
• kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek,
• działalność pozostała związana ze sportem.
  
  

Dochody uzyskane z ww. działalności Wnioskodawca rozlicza zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkiem liniowym (art. 30c ustawy o PDOF). Wnioskodawca jest również podatnikiem podatku od towarów i usług.

W latach 1996-1998, czyli przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Zainteresowany zakupił z majątku prywatnego od osoby fizycznej kilka działek niezabudowanych. Działki te w 2003 r., Zainteresowany wprowadził do założonej działalności jako inwestycje nabyte w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych. Tylko jedna z działek posiada decyzję o warunkach zabudowy, a pozostałe to grunty rolne nieobjęte planem zagospodarowania przestrzennego i nieposiadające decyzji o warunkach zabudowy. W okresie od 1996 r. do 2018 r. Zainteresowany nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie, jedyne koszty to opłaty podatku rolnego, opłaty za prace porządkowe i za postawienie tablicy informacyjnej o sprzedaży działki.

W 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę o ustanowieniu służebności przesyłu oraz otrzymał decyzję GDDKIA o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa części działek przeznaczonych pod budowę drogi (…). 31 października 2018 r. i 9 listopada 2018 r. wpłynęły na konto Wnioskodawcy zaliczki w wysokości 70% ustalonej kwoty odszkodowania za wywłaszczenie działek pod budowę drogi. W dniu 9 listopada 2018 r. Zainteresowany otrzymał również na konto kwoty wynagrodzenia od S.A. za służebność przesyłu.

W piśmie z dnia 7 stycznia 2019 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

W latach 1996-1998 czyli przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Wnioskodawca zakupił z majątku prywatnego od osoby fizycznej kilka działek niezabudowanych (działki nr 3/1, 3/4, 4/1 4/4, 4/5, 5/3, 5/6, 5/8, 5/9, 5/10, 5/12, 5/13, 5/14, 5/15, 263/1 – która została rozdzielona na działki 263/2, 263/3, 263/4). W związku z tym, że Zainteresowany nabył je jako osoba prywatna od osoby nie prowadzącej działalności, nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działki te w 2003 r. Wnioskodawca wprowadził do założonej działalności jako inwestycje nabyte w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych. Dwie działki posiadają decyzje o warunkach zabudowy (działki nr 263/2 i 263/3), a pozostałe to grunty rolne nie objęte planem zagospodarowania przestrzennego i nie posiadające decyzji o warunkach zabudowy. W związku z tym, że działki Zainteresowany wprowadził jedynie jako inwestycję, na tych działkach nie była prowadzona ani działalność gospodarcza, ani Wnioskodawca nie osiągał żadnych korzyści finansowych. Działki te nie wiązały się z prowadzoną bieżącą działalnością i VAT Zainteresowany odliczał jedynie od faktur za prace porządkowe i za postawienie tablicy informującej o zamiarze sprzedaży działki. W okresie od 1996 r. do 2018 r. Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów na ulepszenie, jedyne koszty to opłaty podatku rolnego, opłaty za prace porządkowe i za postawienie tablicy informacyjnej na działce nr 263/3 o sprzedaży działki. Tablica informacyjna nie stanowi budowli, gdyż nie była ustawiona na fundamentach. W 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę o ustanowieniu służebności przesyłu na działce nr 263/2, 263/3. Decyzja polegała na prawie zajęcia nieruchomości w zakresie niezbędnym do wbudowania (posadowienia) i utrzymania przesyłu energii elektrycznej lub nad działką – napowietrznej linii elektroenergetycznej 400KV wraz z wszelkimi obiektami i urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz do obowiązku znoszenia ograniczeń i zakazów w zakresie wznoszenia budynków mieszkalnych i innych związanych z pobytem ludzi. W 2018 r. na podstawie art. 12 ust. 4a, 4f, 4g i ust. 5 art. 18 i art. 23 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1474) oraz art. 132 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. KPA (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257) Wnioskodawca otrzymał decyzję Wojewody o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa działek nr 3/1, 3/4, 4/1, 5/3, 5/8, 5/9, 5/10, 263/4 położonych na terenie woj. przeznaczonych na realizację inwestycji drogowej (…). 31 października 2018 r. i 9 listopada 2018 r. od GDDKIA wpłynęły na konto Wnioskodawcy zaliczki w wysokości 70% ustalonej kwoty odszkodowania za wywłaszczenie działek pod budowę drogi. W dniu 9 listopada 2018 r. Wnioskodawca otrzymał również na konto kwoty wynagrodzenia od S.A. za służebność przesyłu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy po otrzymaniu wynagrodzenia za służebność przesyłu prawidłowe będzie wystawienie faktury ze stawką 23% i czy otrzymane kwoty należy traktować jako kwoty brutto (wraz z podatkiem VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustanowienie służebności przesyłu wiąże się z zobowiązaniem do powstrzymywania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji i zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2, taka czynność jest świadczeniem usług opodatkowaną podstawową stawką VAT 23% i w związku z tym kwoty przelane na konto są kwotami brutto, czyli uwzględniają już podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cyt. wyżej art. 8 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, przy czym należy zwrócić uwagę na ust. 1 pkt 2 tego artykułu, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym, przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Zaznaczenia wymaga fakt, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki, tj. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, a świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu wskazać należy, że instytucja służebności przesyłu uregulowana została w art. 305¹-305⁴ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

W świetle art. 305¹ k.c., nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

W art. 49 § 1 k.c. wskazano, że urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Na podstawie art. 305² § 1 k.c., jeżeli właściciel nieruchomości odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, przedsiębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowiednim wynagrodzeniem.

W art. 305² § 2 k.c. postanowiono, że jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu.

Zgodnie z art. 305⁴ k.c., do służebności przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służebnościach gruntowych.

Pojęcie służebności gruntowej zdefiniowane zostało w art. 285 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem, nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od 2003 r. działalność gospodarczą obejmującą: doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej; wynajem nieruchomości na własny rachunek; kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek; działalność pozostała związana ze sportem. Dochody uzyskane z ww. działalności Wnioskodawca rozlicza zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkiem liniowym. Wnioskodawca jest również podatnikiem podatku od towarów i usług. W latach 1996-1998, czyli przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, Zainteresowany zakupił z majątku prywatnego od osoby fizycznej kilka działek niezabudowanych. Działki te w 2003 r. Zainteresowany wprowadził do założonej działalności jako inwestycje nabyte w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych. Wnioskodawca zawarł umowę o ustanowieniu służebności przesyłu na działce nr 263/2, 263/3. Decyzja polegała na prawie zajęcia nieruchomości w zakresie niezbędnym do wbudowania (posadowienia) i utrzymania przesyłu energii elektrycznej lub nad działką – napowietrznej linii elektroenergetycznej 400KV wraz z wszelkimi obiektami i urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz do obowiązku znoszenia ograniczeń i zakazów w zakresie wznoszenia budynków mieszkalnych i innych związanych z pobytem ludzi. W dniu 9 listopada 2018 r. Wnioskodawca otrzymał na konto kwoty wynagrodzenia od Spółki za służebność przesyłu.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania służebności przesyłu.

Mając na uwadze dokonaną powyżej analizę przepisów prawa, stwierdzić należy, że odpłatne ustanowienie służebności przesyłu wiąże się ze zobowiązaniem właściciela gruntu do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, będąc jednocześnie czynnością polegającą na wykorzystaniu towaru (do towarów w świetle art. 2 pkt 6 ustawy zalicza się również grunty) dla celów zarobkowych (realizowaną za wynagrodzeniem), i tym samym zyskując charakter odpłatnej usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Konsekwentnie, wynagrodzenie z tytułu ustanowienia służebności przesyłu należy potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usług wynikających z umowy, podlegające – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu VAT.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku.

Przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie przewidują opodatkowania usług służebności przesyłu obniżonymi stawkami lub objęcia ich zwolnieniem od VAT, dlatego też dla świadczenia ww. usług znajdzie zastosowanie stawka VAT w wysokości 23%.

Zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu VAT regulują przepisy art. 106a-106p ustawy.

I tak, stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

W tym miejscu należy wskazać, że przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Elementy jakie – co do zasady – powinna zawierać faktura wymienione zostały w art. 106e ust. 1 ustawy, natomiast terminy, w jakich należy wystawiać faktury ustawodawca określił w art. 106i ustawy.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej (wyjątek wskazano w art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy) oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów nie będących podatnikami VAT.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 1ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu:

1. wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu,
2. przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie,
3. dokonywanej w trybie egzekucji dostawy towarów, o której mowa w art. 18,
4. świadczenia, na podstawie odrębnych przepisów, na zlecenie sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury usług związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług,
5. świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.
   
   

Natomiast, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w art. 29a ust. 1.

Powołane wyżej przepisy wprowadzają regułę powstawania obowiązku podatkowego w związku z otrzymaniem płatności ale tylko dla określonych wymienionych w tym przepisie czynności.

W świetle powyższego, Wnioskodawca jako czynny podatnik podatku od towarów i usług zobowiązany jest do udokumentowania świadczonej przez siebie odpłatnej usługi ustanowienia służebności przesyłu fakturą VAT ze stawką 23%. Zaznaczyć jednak należy, że Zainteresowany jest zobowiązany wystawić fakturę z chwilą wykonania usługi, a nie po otrzymaniu zapłaty za usługę.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie stwierdzenia, czy uregulowanie z tytułu ustanowienia służebności przesyłu kwoty stanowi wartość brutto, wskazać należy, co następuje.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z przepisu tego wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Według art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Ponadto, wskazać należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1830 z późn zm.) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

W tym miejscu wskazać należy, że wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publicznoprawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności, ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności za sprzedawany towar lub wyświadczoną usługę, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Niemniej jednak wynagrodzenie z tytułu sprzedaży towarów lub świadczenia usług wyrażone jest w formie ceny, a w ramach ustalonych cen zawarty jest podatek od towarów i usług, jeżeli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony umowy wyraźnie wskażą inaczej. Z informacji przedstawionych we wniosku nie wynika jednakże, by Strony umowy o służebność przesyłu w ramach swobody kształtowania umowy wskazały, że kwoty wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności wyrażone są w kwotach netto. Tym samym jeżeli Strony w zawartej umowie odnośnie ustanowienia służebności przesyłu nie postanowiły inaczej to kwoty z tytułu ustanowienia ww. służebności stanowią kwoty brutto.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie Wnioskodawca jest zobowiązany udokumentować fakturą ze stawką 23% VAT wykonanie usługi ustanowienia służebności przesyłu. Jeżeli Strony w zwartej umowie dotyczącej ustanowienia służebności przesyłu nie postanowiły inaczej, to z tytułu świadczenia ww. usługi wynagrodzenie stanowi kwotę brutto.

W konsekwencji, analizując całościowo stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie, należało ocenić jako prawidłowe.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii powstania obowiązku podatkowego.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania służebności przesyłu (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Natomiast wniosek w pozostałej części dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. w zakresie opodatkowania zaliczek z tytułu wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości pod budowę drogi publicznej (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) zostanie rozpatrzony odrębnym pismem. Ponadto w kwestii dotyczącej stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.