Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.913.2018.1.DM
z 12 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2018 r. (data wpływu 21 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w przypadku zaniechania inwestycji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w przypadku zaniechania inwestycji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina Miejska (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana. Zdecydowana większość z tych zadań jest realizowana przez Gminę w ramach reżimu publicznoprawnego, niemniej, wybrane czynności Gmina wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, w związku z czym zaliczane są do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Gmina zamierzała realizować inwestycję polegającą na budowie i wyposażeniu C „I” składającego się z budynku wraz z wyposażeniem i infrastrukturą towarzyszącą (parking, chodniki, ogrodzenie, zieleń wokół budynku, oświetlenie). „I” docelowo miało być instytucją wspomagającą powszechną edukację w dziedzinie bezpieczeństwa publicznego oraz indywidualnego obywatela. W powstałym centrum w ofercie miały być dostępne wystawy, pokazy, warsztaty dla dzieci i młodzieży w całości odpłatne na zasadzie wykupu biletu wstępu oraz ewentualne wynajmy powierzchni pod wystawy. Przedmiotowe zadanie miało być dofinansowane ze środków Unii Europejskiej w ramach „R”.

W 2016 r. został ogłoszony konkurs na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej budowy i wyposażenia Centrum. Na początku 2017 r. wyłoniono zwycięzcę powyższego konkursu. Studio architektoniczne, które zwyciężyło opracowało projekt ww. Centrum. Za wykonaną usługę wystawione zostały faktury VAT, z których Gmina odliczyła w całości podatek VAT, w związku z tym, że działalność I miała służyć w całości czynnościom opodatkowanym. Gmina w uchwale budżetowej dotyczącej wieloletniej prognozy finansowej uwzględniała planowane wydatki w związku z realizacją inwestycji. W 2018 r. odbył się przetarg na budowę i wyposażenie Centrum I, którego zakres obejmował wykonanie robót budowlanych, wykonanie, montaż i wyposażenie wystaw, wraz z robotami przygotowawczymi. Wartość zamówienia szacowana była na około … mln zł (netto) z czego dofinansowanie środków z Unii Europejskiej miało wynieść około … mln zł (netto, a wkład własny Gminy około … mln zł (netto). Po otwarciu ofert w postępowaniu przetargowym okazało się, że w części dotyczącej wykonania robót budowlanych wpłynęły dwie oferty, które znacząco przewyższały kwotę przeznaczoną przez Gminę na realizację zamówienia (były wyższe o … mln zł). A na dwie części związane z montażem i wyposażeniem wystaw, nie było żadnej oferty.

W związku z powyższym realizacja ww. inwestycji nie będzie możliwa, ponieważ Gmina nie jest w stanie zwiększyć swojego wkładu własnego o … mln zł, gdyż jest to za duże obciążenie dla budżetu. W związku z powyższym Gmina nie będzie w stanie zabezpieczyć brakujących środków i tym samym będzie zmuszona do rezygnacji z dalszej realizacji projektu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina w przypadku zaniechania inwestycji powinna dokonać korekty podatku naliczonego od poniesionych wydatków inwestycyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaniechanie inwestycji z przyczyn opisanych w stanie faktycznym, nie powoduje powstania po jej stronie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego, odliczonego w związku z realizacją inwestycji. Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług w zakresie w jakim są one wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych realizuje jedną z naczelnych zasad podatku VAT, mianowicie zasadę neutralności. Istota tej zasady sprowadza się do tego, że podatnicy biorący udział w obrocie nie powinni ponosić ekonomicznego ciężaru podatku.

W celu realizacji inwestycji Gmina nabyła usługi projektowe i zgromadziła dokumentację projektową niezbędną do rozpoczęcia dalszych etapów inwestycji, pozyskując również pozwolenie na budowę. Zakup usług projektowych dokonywany był w ramach procesu inwestycyjnego, którego celem było wybudowanie centrum, którego działalność miała być wykorzystywana do czynności opodatkowanych VAT. Wnioskodawca na bieżąco dokonywał odliczenia podatku naliczonego od faktur zakupowych w związku z realizowaną inwestycją. Gmina rozważa podjęcie decyzji o wycofaniu się z realizacji budowy Centrum, ponieważ koszty budowy znacznie przewyższają planowane wydatki na ten cel. Gmina nie udźwignie dodatkowego obciążenia budżetu, ani nie jest w stanie zaciągnąć tak dużego kredytu na sfinansowanie inwestycji.

W ocenie Gminy, mimo zaniechania realizacji inwestycji, zachowa ona prawo do odliczenia VAT związanego z nabyciem towarów i usług poniesionych do wytworzenia inwestycji i nie wystąpi na gruncie ustawy o VAT obowiązek dokonania korekty odliczenia VAT.

W zaistniałej sytuacji nie znajdzie zastosowanie art. 91 ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym korekty, o której mowa w art. 91 ust. 7 u.p.t.u. dokonuje się jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia środka trwałego „zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania”.

W związku z powyższym odstąpienie od realizacji inwestycji doszłoby na skutek czynników zewnętrznych niezależnych od Gminy. Decyzja Wnioskodawcy o zaniechaniu inwestycji nie będzie związana ze zmianą koncepcji prowadzonej działalności Centrum, tylko wyłącznie skutkiem zmiany sytuacji gospodarczej, która zmusiła do zaniechania inwestycji (wzrost cen usług budowlanych, brak wykonawców mieszczących się w przedziale cenowym, który Gmina byłaby w stanie przeznaczyć na realizację inwestycji). Gmina nie ma w przedstawionej sytuacji żadnego wpływu na okoliczności zmuszające ją do zaniechania inwestycji.

Z uwzględnieniem zasady neutralności VAT w sytuacji, w której towary i usługi wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT nie zostały w ten sposób wykorzystane, na skutek okoliczności niezależnych do podatnika, podatnik nie ma obowiązku do dokonania korekty pierwotnie odliczonego podatku VAT. Kontynuacja inwestycji w istotny sposób wpłynęłaby na strukturę budżetu Gminy, utrudniając lub uniemożliwiając wykonywanie innych zadań, dla realizacji których została powołana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek nabytych towarów lub usług z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją dokonującego określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

Zatem w sytuacji, gdy podatnik dokonuje nabycia towarów i usług, które zmierzają do przyszłego wykorzystania ich dla czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej bez względu na to jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie ich nabycia za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Wynikające z treści art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowi implementację prawa do odliczenia wyrażonego w przepisach wspólnotowych.

Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy. Zgodnie z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy), jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a) i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.

W tym miejscu należy podkreślić również, że Trybunał Sprawiedliwości UE wielokrotnie stwierdzał, że prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.

Potwierdzeniem powyżej przedstawionej linii orzecznictwa jest m. in. wyrok TSUE w sprawie C-268/83 D. A. Rompelman i E. A. Rompelman-Van, z którego to wynika, że regulacja dotycząca odliczenia ma za cel całkowicie odciążyć podmiot podlegający opodatkowaniu VAT od podatku od wartości dodanej, który jest winien zapłacić w związku ze swoją działalnością gospodarczą. Wspólny system wartości dodanej zapewnia, że obciążenie podatkiem VAT jest całkowicie neutralne wobec każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od celów i wyników przedsiębiorstwa, pod warunkiem, że takie przedsiębiorstwo samo w sobie podlega opodatkowaniu VAT.

Na zasadę neutralności podatku od wartości dodanej powoływano się również w sprawach dotyczących przypadków, gdy z powodów niezależnych od podatnika, podatnik nigdy nie wykorzystał nabytych towarów i usług do prowadzenia działalności opodatkowanej, ale nabycie zostało dokonane z zamiarem takiego wykorzystania. Sytuacja tego rodzaju miała miejsce m.in. w przypadku spółki belgijskiej, która dokonała odliczenia podatku VAT związanego z robotami inwestycyjnymi przeprowadzonymi na nabytej przez firmę działce (sprawa Ghent Coal Terminal NV C-37/95). Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo do odliczenia zostaje zachowane.

Ponadto zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania (art. 91 ust. 2 ustawy).

Korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania (art. 91 ust. 8 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina zamierzała realizować inwestycję polegającą na budowie i wyposażeniu Centrum składającego się z budynku wraz z wyposażeniem i infrastrukturą towarzyszącą (parking, chodniki, ogrodzenie, zieleń wokół budynku, oświetlenie). Centrum docelowo miało być instytucją wspomagającą powszechną edukację w dziedzinie bezpieczeństwa publicznego oraz indywidualnego obywatela. W ofercie Centrum miały być dostępne wystawy, pokazy, warsztaty w całości odpłatne oraz ewentualne wynajmy powierzchni pod wystawy. Na początku 2017 r. wyłoniono zwycięzcę konkursu na opracowanie koncepcji projektu Centrum. Za wykonaną usługę wystawione zostały faktury, z których Gmina odliczyła w całości podatek VAT, w związku z tym, że działalność Centrum miała służyć w całości czynnościom opodatkowanym. Ponadto w 2018 r. odbył się przetarg na budowę i wyposażenie Centrum, którego zakres obejmował wykonanie robót budowlanych, wykonanie, montaż i wyposażenie wystaw, wraz z robotami przygotowawczymi, po przeprowadzeniu którego okazało się, że koszt wykonania robót budowlanych będzie dużo wyższy niż założony przez Gminę, a ponadto nie wpłynęła żadna oferta w zakresie wyposażenia. W wyniku tych okoliczności, w związku z brakiem możliwości zabezpieczenia brakujących środków finansowych w kwocie … mln zł, Gmina podjęła decyzję o zaniechaniu inwestycji.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że ponosząc wydatki w związku z planowaną inwestycją mającą służyć działalności opodatkowanej, Gmina miała prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur związanych z poniesieniem tych wydatków, w zakresie w jakim towary i usługi miały być wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego wskazuje, że przyczyny podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji wynikają z okoliczności niezależnych od Gminy. Gmina uznała bowiem, że w związku ze znacznym wzrostem kosztów inwestycji, nie jest w stanie jej zrealizować, „nie udźwignie dodatkowego obciążenia budżetu, ani nie jest w stanie zaciągnąć tak dużego kredytu na sfinansowanie inwestycji”.

Należy mieć na uwadze, że gdy okoliczności danej sprawy sprowadzają się do zmiany ogólnej sytuacji ekonomicznej czyniącej inwestycję nieopłacalną, nie oznacza to, że wydatki poniesione na inwestycję nie zostały poniesione w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Dla oceny związku wydatku ze sprzedażą opodatkowaną należy brać pod uwagę przede wszystkim cel wydatku w dacie jego poniesienia. W przedmiotowej sprawie cel ten był taki sam w dacie poniesienia przedmiotowych wydatków oraz w dacie rezygnacji z kontynuowania inwestycji. Rezygnacja przez Gminę z realizacji inwestycji nie spowodowała, że uległ zmianie cel wydatków poniesionych w związku z tą inwestycją, w okresie, w którym Gmina przygotowywała się do jej rozpoczęcia. Jak wskazano we wniosku decyzja o zaniechaniu inwestycji nie będzie związana ze zmianą koncepcji prowadzonej działalności Centrum, tylko wyłącznie skutkiem zmiany sytuacji gospodarczej (wzrost cen usług budowlanych, brak wykonawców mieszczących się w przedziale cenowym, który Gmina byłaby w stanie przeznaczyć na realizację inwestycji).

Zmiana warunków inwestowania w określonym czasie winna być traktowana jako okoliczność, która ma charakter zewnętrzny niezależny od woli podatnika, a tym samym rezygnacja z inwestycji spowodowana jest okolicznościami, za które podatnik nie ponosi odpowiedzialności. W świetle powyższego, w tak przedstawionym opisie sprawy, przy założeniu, że zakupy miały w całości służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych i nie miały zastosowania przepisy wyłączające prawo do odliczenia podatku naliczonego (art. 88 ustawy), Gmina w momencie zaniechania inwestycji, nie będzie zobowiązana do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa, przedstawione okoliczności sprawy, a także orzecznictwo TSUE, należy stwierdzić, że Gmina zachowa prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków inwestycyjnych. Powyższe wynika z faktu, że na moment ponoszenia nakładów na opisaną we wniosku inwestycję – jak wskazano we wniosku – inwestycja „miała służyć w całości czynnościom opodatkowanym” w związku z czym Gmina odliczyła w całości podatek VAT (powyższe przyjęto jako element stanu faktycznego), a zaniechanie inwestycji nastąpiło z przyczyn niezależnych i nieznanych w chwili ponoszenia wydatków.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo należy zauważyć, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, jak i własnym stanowisku, w tym dotyczące uprawnienia do dokonana odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.