Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.881.2018.1.AP
z 13 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (Km …) z dnia 20 grudnia 2018 r. (data wpływu 31 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komornikiem przy Sądzie Rejonowym w ... Prowadzi sprawę egzekucyjną Km … wszczętą z wniosku wierzyciela, którym jest Spółdzielnia Mieszkaniowa „…” w S., reprezentowanego przez pełnomocnika Adwokat … Kancelaria Adwokacka,…, przeciwko dłużnikowi S.Ł., prowadzoną w oparciu o tytuł wykonawczy - Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w S. z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt … zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 15 lutego 2016 r.

Przedmiotem egzekucji jest nieruchomość oznaczona księgą wieczystą KW …. Nieruchomość oznaczona numerem księgi wieczystej … to lokal mieszkalny położony pod adresem … o powierzchni 69,8 m2.

Nieruchomość została nabyta przez dłużnika na podstawie aktu notarialnego Rep. … z dnia 23 grudnia 2009 r. Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość na majątek osobisty, niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dopiero po nabyciu przedmiotowej nieruchomości, dłużnik zarejestrował pod jej adresem, tj. …, jednoosobową działalność gospodarczą i wykorzystywał nieruchomość jako stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej. I jedynie w tym zakresie przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w prowadzonej przez dłużnika działalności. Wnioskodawca nie dysponuje natomiast żadnym potwierdzeniem, że przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca dnia 6 kwietnia 2018 r. wystąpił do dłużnika z pismem, w którym zwrócił się z prośbą o złożenie szczegółowego, pisemnego oświadczenia dotyczącego zajętej w sprawie nieruchomości ujawnionej w księdze wieczystej KW …, z którego wynikało będzie:

1. czy ww. nieruchomość dłużnik nabył w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą?
   
2. czy przy zakupie ww. nieruchomości przysługiwało dłużnikowi prawo do odliczenia podatku VAT?
   
3. czy przy zakupie ww. nieruchomości dłużnik skorzystał z prawa do odliczenia podatku VAT? Jeśli tak, to w jakim zakresie?
   
4. czy ww. nieruchomość wpisana została do ewidencji środków trwałych firmy dłużnika?
   
5. czy dłużnik poczynił nakłady na nieruchomość zwiększające jej wartość? Jeżeli tak, proszę wskazać co było przedmiotem nakładów i w jakiej wysokości?
   
6. czy dłużnik nabył ww. nieruchomość z zamiarem jej dalszej sprzedaży w celu osiągnięcia dochodu z tej transakcji?
   
7. czy w chwili nabycia nieruchomości dłużnik był płatnikiem podatku VAT oraz czy aktualnie jest płatnikiem i dokładnie z jakiego tytułu? Proszono wskazać okresy w jakich dłużnik był płatnikiem podatku VAT?
   
8. czy wcześniej we własnym zakresie dłużnik podejmował próby sprzedaży ww. nieruchomości?
   
9. czy wg dłużnika sprzedaż ww. nieruchomości powinna być dokonana z doliczeniem podatku VAT, czy bez takiego doliczenia?

Dłużnik powyższej korespondencji nie odebrał. Również kontakt z dłużnikiem jest obecnie utrudniony. Z otrzymanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że dłużnik S.Ł. nie prowadzi aktualnie żadnej działalności gospodarczej, co wynika z wpisu do CEIDG. Został również wykreślony z rejestru czynnych podatników VAT. Ponadto z informacji udostępnionej na platformie Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wynika, że data zaprzestania prowadzenia działalności to 31 grudnia 2015 r.

Nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie, czy po zakończeniu działalności gospodarczej nieruchomość była wykorzystywana przez dłużnika w jakikolwiek sposób i do jakich celów służyła. Egzekucja z nieruchomości dłużnika prowadzona jest w kancelarii od maja 2016 r. Od tego czasu nie ma żadnego kontaktu z dłużnikiem. W dniu 24 marca 2017 r. dokonano przymusowego otwarcia lokalu i zmieniono zamki w drzwiach. Od tego dnia nikt nie mieszka w ww. lokalu, ani nie jest on przedmiotem najmu, czy dzierżawy.

Komornik nie ma kontaktu z dłużnikiem, a wszelkie informacje, którymi dysponuje są informacji uzyskanymi od urzędów bądź organów administracji publicznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedmiotowej sprawie sprzedaż nieruchomości w trybie licytacji komorniczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co nakłada na Wnioskodawcę będącego komornikiem, jako na płatnika podatku VAT, obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku VAT na rachunek właściwego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedając nieruchomość w trybie egzekucji komorniczej w sytuacji, gdy nie ma możliwości bezspornie ustalić, czy podlega ona zwolnieniu z VAT (mimo, że komornik dochował należytej staranności, aby dowiedzieć się, czy nieruchomość jest czy też nie jest zwolniona), komornik powinien opodatkować tą czynność. Zwolnienia od podatku mają charakter wyjątkowy i powinny być traktowane jako odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą opodatkowana jest każda odpłatna dostawa. Zatem powinny one być stosowane ściśle. Fakt braku wiedzy komornika, bądź braku możliwości zdobycia przez komornika określonych danych, nie może stanowić przesłanki uzasadniającej zastosowanie zwolnienia z opodatkowania VAT. Zasadą jest bowiem podleganie dostawy nieruchomości opodatkowaniu. Jeśli komornik nie ma możliwości potwierdzenia, że zaistniały przesłanki do zastosowania zwolnienia, powinien stosować zasady ogólne.

Dokonując analizy stanu faktycznego należy stwierdzić, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużnika w dniu 23 grudnia 2009 r. na podstawie aktu notarialnego Rep. …, jako nieruchomość nabyta na majątek osobisty, niezwiązana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dopiero po nabyciu przedmiotowej nieruchomości, dłużnik zarejestrował pod jej adresem, tj. …, jednoosobową działalność gospodarczą i wykorzystywał nieruchomość jako stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej. I jedynie w tym zakresie przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w prowadzonej przez dłużnika działalności.

Wnioskodawca nie dysponuje natomiast żadnym potwierdzeniem, że przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Z wpisu w CEIDG wynika, że dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej od 8 kwietnia 2016 r. Nie jest również czynnym podatnikiem podatku VAT. Zgodnie z przepisami ustawy o VAT czynny podatnik podatku VAT, który chce zlikwidować działalność gospodarczą, powinien dopełnić obowiązku związanego z rozliczeniem tego podatku. Podatnik ma obowiązek sporządzenia spisu z natury, w którym wykaże wszelkie posiadane na dzień likwidacji działalności towary, od których przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Z uwagi na to, że przedsiębiorca rozliczy VAT od remanentu w ostatniej składanej deklaracji VAT-7, sprzedaż składników majątku po likwidacji działalności nie będzie rodziła dodatkowych konsekwencji w podatku VAT. Należy podkreślić, że obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług w powyższym zakresie spoczywa bezpośrednio na podatniku. Sprzedaż składników majątku firmy byłaby opodatkowana VAT tylko wtedy, gdyby przedsiębiorca ponownie założył firmę i dokonał sprzedaży majątku już jako czynny płatnik VAT. Wyjątek od danej sytuacji powstałby, gdyby przedsiębiorca założył kolejną działalność, wprowadzając do niej składniki majątku wcześniej wykazane w remanencie i dokonał ich sprzedaży przed upływem 12 miesięcy od zamknięcia poprzedniej firmy. Taka sprzedaż byłaby bowiem zwolniona z VAT na podstawie art. 14 ust. 7 ustawy o VAT. W związku z powyższym, nawet gdyby dłużnik dokonał sprzedaży przedmiotowej nieruchomości samodzielnie, sprzedaży tej nie można by było zakwalifikować jako związanej z działalnością gospodarczą. Sprzedaż stanowiłaby jednorazową czynność prawną. A tym samym nie podlegałaby ona opodatkowaniu podatkiem VAT. Taki pogląd znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 lipca 2018 r. nr 0115-KDIT-2.4012.392.2018.1.AJ. Zdaniem organu podatkowego, cyt. „(...) aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej”. Zgodnie z argumentacją organu podatkowego należy stwierdzić, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

1. czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT,
2. czynność musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Nie można uznać za podatnika podatku VAT tego, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Ponadto należy wskazać, że z momentem zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej, majątek przedsiębiorcy, który nie zostanie zbyty, będzie stanowił jego majątek osobisty. Wówczas sprzedaż nieruchomości należącej do majątku prywatnego dłużnika, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności, niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą, nie można również uznać za podatnika VAT osoby fizycznej, która dokonuje sprzedaży nieruchomości, nabytej uprzednio w drodze umowy sprzedaży z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych oraz należącej do jej majątku osobistego.

Nie jest to bowiem sprzedaż dokonana w ramach działalności gospodarczej.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08 stwierdził, że cyt. „(...) O działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT można mówić wtedy, gdy podatnik w momencie dokonania dostawy towarów miał zamiar dokonywać jej wielokrotnie, a towary będące przedmiotem dostawy zostały nabyte w celu dalszej odsprzedaży”. W przedmiotowej sprawie dłużnik nie nabył nieruchomości w celu jej dalszej odsprzedaży, lecz nabycie nastąpiło do majątku prywatnego. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w przywołanym wyżej wyroku, cyt. „(...) Tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich dłuższej kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. (...) Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. Dokonywanie określonych czynności okazjonalnie, poza sferą działalności gospodarczej, a już tym bardziej w sytuacji, gdy podmiot takowej działalności już w ogóle nie prowadzi, nie pozwala uznać danego podmiotu za podatnika w zakresie tej czynności”. Ponadto, w dotychczasowym wpisie w CEIDG nie ma informacji na temat jakiejkolwiek prowadzonej działalności gospodarczej przez dłużnika w zakresie budownictwa, obrotu nieruchomościami itp. W tych okolicznościach brak jest podstaw, aby przypisać dłużnikowi nabycie przedmiotowej nieruchomości z zamiarem odsprzedaży.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie sprzedaż egzekucyjna nieruchomości oznaczonej KW … nie będzie wykonywana przez podatnika VAT, tj. osobę prowadzącą działalność gospodarczą, a zatem nie będzie podlegać obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca, aby wywiązać się z ciążących na nim obowiązków, dołożył należytej staranności przy analizie przedmiotowej nieruchomości i ustalił, czy transakcja ta jest dokonana w ramach działalności gospodarczej dłużnika, czy też nie i w związku z tym, czy nieruchomość podlega opodatkowaniu, czy też nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy również wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nakłada na komorników sądowych, dokonujących egzekucji towarów należących do podatnika VAT, istotne obowiązki, za których niewypełnienie odpowiadają oni całym swoim majątkiem. Zgodnie z art. 18 ustawy o VAT, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W związku z powyższym na mocy art. 18 ustawy o VAT komornik jest płatnikiem podatku VAT, który co do zasady zobligowany jest do odprowadzenia do urzędu skarbowego podatku VAT wykazanego na fakturze VAT potwierdzającej dokonanie sprzedaży egzekucyjnej. Z uwagi na fakt, że transakcja sprzedaży egzekucyjnej przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegać obowiązkowi opodatkowania jej podatkiem VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku VAT z tej transakcji.

Ponadto nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie, czy po zakończeniu działalności gospodarczej nieruchomość była wykorzystywana przez dłużnika w jakikolwiek sposób i do jakich celów służyła. Egzekucja z nieruchomości dłużnika prowadzona jest w kancelarii od maja 2016 r. Od tego czasu nie ma żadnego kontaktu z dłużnikiem. W dniu 24 marca 2017 r. dokonano przymusowego otwarcia lokalu i zmieniono zamki w drzwiach. Od tego dnia nikt nie mieszka w ww. lokalu ani nie jest on przedmiotem najmu, czy dzierżawy.

Komornik nie ma kontaktu z dłużnikiem, a wszelkie informacje, którymi dysponuje są informacji uzyskanymi od urzędów, bądź organów administracji publicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, 1356, 1499, 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. lokalu mieszkalnego), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż licytacyjna lokalu mieszkalnego dłużnika nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w związku z tą sprzedażą nie będzie występował on w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, wykonującego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Co prawda dłużnik zarejestrował pod adresem nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży w drodze licytacji komorniczej jednoosobową działalność gospodarczą i wykorzystywał ją jako stałe miejsce wykonywania działalności, jednak obecnie w lokalu nikt nie mieszka. Nie jest on przedmiotem najmu, czy dzierżawy (dłużnik zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej w grudniu 2015 r.).

Zatem sprzedaż licytacyjna lokalu mieszkalnego dłużnika będzie sprzedażą jego majątku prywatnego i nastąpi w ramach rozporządzania własnym majątkiem. Tym samym sprzedaż licytacyjna ww. lokalu nie będzie podlegała obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca jako płatnik podatku od towarów i usług, nie będzie obowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług od tej sprzedaży.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że przedmiotowa nieruchomość nie jest (nie była) używana w ramach czynności opodatkowanych podatkiem VAT w zakresie wynajmu na cele użytkowe lub mieszkaniowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.