Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.874.2018.1.AP
z 18 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia lokali mieszkalnych i użytkowych, będących towarem handlowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie m.in. zwolnienia od podatku zbycia lokali mieszkalnych i użytkowych, będących towarem handlowym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. jest czynnym podatnikiem VAT oraz prowadzi działalność w zakresie między innymi kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek.

1. Spółka z o.o. zamierza nabyć od Spółki cywilnej część udziałów w nieruchomości, dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna (obie Spółki są podatnikami podatku od towarów i usług). Spółka cywilna nabyła tą nieruchomość w czerwcu 2017 r. od osób fizycznych, a nabycie nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT. Niniejsza nieruchomość to kamienica wielorodzinna w zabudowie szeregowej wybudowanej i oddanej do użytku na początku XX w., (związana umowami najmu do dnia zakupu przez Spółkę cywilną), w której znajdują się lokale mieszkalne - jeden wyodrębniony i niewyodrębnione lokale. Budynek wymagał kapitalnego remontu i modernizacji. Nieruchomość używana (nabyta na rynku wtórnym) została zakwalifikowana w Spółce cywilnej jako towary handlowe do dalszej odsprzedaży (część budynku, którego udziały Spółka z o.o. zamierza kupić, nie była wynajmowana tylko podlegała remontowi). Spółka cywilna do chwili obecnej poniosła wydatki na remont budynku w kwocie wyższej niż 30% wartości początkowej obiektu, od nabycia których nie był odliczany podatek VAT.
2. Spółka z o.o. zamierza kupić udziały w części nieruchomości celem dalszej odsprzedaży i zakwalifikować je jako towar handlowy. Po zakupie kontynuowany będzie remont budynku. Od wydatków na remont nie będzie odliczany podatek VAT. Wydatki na remont mogą przekroczyć 30% wartości początkowej nieruchomości.

W wyniku inwentaryzacji wyodrębnione zostaną lokale mieszkalne i użytkowe w ramach istniejących oraz dokonany podział jednego większego lokalu na kilka mniejszych. W końcowym etapie zostaną założone odrębne księgi wieczyste i sprzedaż poszczególnych lokali.

W związku z powyższym opisem zadano między innymi następujące pytanie:

1. (…)
2. Czy sprzedaż lokali mieszkalnych bądź użytkowych opisanych w punkcie 2 przez Spółkę z .o.o. po wydzieleniu, wyodrębnieniu i dokonanym remoncie podlega zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim.
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Natomiast pierwsze zasiedlenie zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT jako oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ad. 1 (…)

Ad. 2

Spółka z o.o. stoi na stanowisku, że dalsza sprzedaż wyodrębnionych i wyremontowanych lokali mieszkalnych i użytkowych (opisanych w pkt 2), włącznie z lokalami powstałymi z podziału jednego na kilka mniejszych, podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, ponieważ:

• dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
• przy nabyciu nieruchomości przez Spółka z o.o. nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT,
• wydatki na remont, nawet jeśli przekroczą 30% wartości początkowej, nie będą miały wpływu na kwestię opodatkowania VAT transakcji zbycia, ponieważ nieruchomość jest dla sprzedającego towarem, więc zgodnie z definicją w rozumieniu przepisów o podatkach dochodowych nakłady poniesione na nieruchomość, stanowiącą towar handlowy nie są wydatkami na ulepszenie - wielkość ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków na ulepszenia nie będzie miała wpływu na ustalenie momentu pierwszego zasiedlenia,
• od wydatków na remont nie będzie odliczany podatek VAT.

Organy podatkowe potwierdzają, że „pierwsze zasiedlenie” należy rozumieć jako faktyczne oddanie lokalu do używania (zamieszkania). Zatem sam podział lokalu na mniejsze i ustanowienie odrębnej własności lokali nie skutkuje tym, że dochodzi do ponownego „pierwszego zasiedlenia”. Wprawdzie pod względem prawnym są to lokale nowe (bo dopiero powstaje ich prawo własności), jednak pod względem faktycznym jest to wykorzystanie dotychczas używanej powierzchni.

Wobec tego pojęcie „pierwszego zasiedlenia” (które warunkuje zwolnienie z VAT) odnosi się do nowowybudowanych obiektów. W powyższej sytuacji trudno stwierdzić, aby wybudowano lokale mieszkalne. Dokonany zostanie jedynie podział jednej rzeczy na kilka mniejszych. Liczba lokali mieszkalnych na tej samej (zamieszkałej od lat) powierzchni, ulegnie zmianie. Nie można bowiem ponownie „wybudować” lokalu, który został już wybudowany - nie można wybudować tej samej rzeczy dwa razy.

Lokale mieszkalne wyodrębnione w wyniku podziału nabytych lokali mieszkalnych nie będą stanowić środka trwałego Spółki, w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podobnie środka trwałego nie będą stanowić kupione przez Spółkę lokale mieszkalne. Wnioskodawca lokale mieszkalne rozpozna jako swój towar handlowy. Intencją Spółki jest bowiem sprzedaż lokali mieszkalnych. Tym samym skoro nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, nakłady ponoszone przez Wnioskodawcę na ww. lokale nie stanowią ulepszenia w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak już zaznaczono powyżej, na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi.

W konsekwencji dla dostawy wskazanych lokali mieszkalnych, w których przeprowadzone zostaną określone ww. prace będą spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Stanowisko Spółki znajduje swoje potwierdzenie w obowiązujących przepisach VAT oraz w porównywalnych interpretacjach indywidualnych:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 marca 2017 r., nr 1462-IPPP2.4512.79.2017.1.AM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 lutego 2017 r., nr 0461-ITPP1.4512.970.2016.1.RH,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 marca 2017 r., nr 3063-ILPP3.4512.16.2017.2.NK.

W definicji pierwszego zasiedlenia (w art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy o VAT) jest mowa o „ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym”. Natomiast w świetle ustaw: o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych, ulepszeniu może ulec tylko środek trwały (a nie towar handlowy). Ten argument ostatnio przywoływany przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych uznaje, że nakłady poniesione na nieruchomość, stanowiącą towar handlowy, nie są wydatkami na ulepszenie w świetle przepisów o podatku dochodowym. Ich wysokość nie ma zatem znaczenia przy ustalaniu daty pierwszego zasiedlenia.

Tak uznał m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 28 marca 2017 r., nr 1462- IPPP2.4512.104.2017.1.MT, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2016 r. nr ILPP3/4512-1-232/15-4/AW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o własności lokali – odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, że odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (części budynku) nie może skutecznie powstać. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy budynków, budowli i ich części zostały określone w art. 43 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób:

pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że – co do zasady – grunt będący przedmiotem dostawy podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również dostawa gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka z o.o. jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność w zakresie m.in. kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek. Zamierza nabyć od Spółki cywilnej część udziałów w nieruchomości - kamienicy wielorodzinnej w zabudowie szeregowej wybudowanej i oddanej do użytku na początku XX w., w której znajdują się lokale mieszkalne - jeden wyodrębniony i niewyodrębnione lokale. Z kolei Spółka cywilna nabyła tą nieruchomość w czerwcu 2017 r. od osób fizycznych, a nabycie nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT. Budynek wymagał kapitalnego remontu i modernizacji. Nieruchomość używana (nabyta na rynku wtórnym) została zakwalifikowana w Spółce cywilnej jako towary handlowe do dalszej odsprzedaży (część budynku, którego udziały Spółka z o.o. zamierza kupić, nie była wynajmowana tylko podlegała remontowi). Spółka cywilna do chwili obecnej poniosła wydatki na remont budynku w kwocie wyższej niż 30% wartości początkowej obiektu, od nabycia których nie był odliczany podatek VAT. Spółka z o.o. zamierza kupić udziały w części nieruchomości celem dalszej odsprzedaży i zakwalifikować je jako towar handlowy. Po zakupie kontynuowany będzie remont budynku. Od wydatków na remont nie będzie odliczany podatek VAT. Wydatki na remont mogą przekroczyć 30% wartości początkowej nieruchomości. W wyniku inwentaryzacji wyodrębnione zostaną lokale mieszkalne i użytkowe w ramach już istniejących oraz dokonany podział jednego większego lokalu na kilka mniejszych. Następnie Spółka z o.o. dokona sprzedaży poszczególnych lokali.

Analizując treść wniosku w kontekście obowiązujących przepisów należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do lokali mieszkalnych bądź użytkowych, które powstaną w wyniku wyodrębnienia już istniejących lokali oraz podziału istniejącego lokalu wraz z ustanowieniem ich odrębnej własności, sprzedaż tych lokali nie będzie stanowiła oddania do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po ich „wybudowaniu”, czyli nie będzie spełniać definicji pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy bowiem zauważyć, że opisane lokale powstaną z lokalu/lokali, które były zamieszkałe od wielu lat. Zatem w odniesieniu do tej części budynku (kamienicy), z której lokale zostaną wydzielone doszło już do pierwszego zasiedlenia. Natomiast czynność ustanowienia odrębnej własności – zgodnie z ustawą o własności lokali – będzie w tym przypadku czynnością czysto formalną, zmierzającą do uregulowania kwestii prawnej lokali, co będzie znajdowało swoje odzwierciedlenie w księgach wieczystych.

Ponadto należy stwierdzić, że wydatki które zostaną poniesione na remont i podział lokalu na mniejsze, nie będą stanowiły wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym, gdyż lokal mieszkalny i nowo powstałe lokale mieszkalne bądź użytkowe – jak wskazał Wnioskodawca – stanowią i stanowić będą towar handlowy. Natomiast, jak już zaznaczono, na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi.

W konsekwencji sprzedaż „nowych” lokali mieszkalnych bądź użytkowych (traktowanych jako towar handlowy) powstałych w wyniku podziału istniejącego już lokalu mieszkalnego będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż nastąpi po upływie co najmniej dwóch lat od pierwszego zasiedlenia tych lokali. Zwolnienie to będzie miało zastosowanie niezależnie od wysokości wydatków poniesionych na remont danego lokalu.

Natomiast stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy zwolnienie obejmie również sprzedaż gruntu przynależnego lokalom mieszkalnym bądź użytkowym będącym przedmiotem sprzedaży.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do sprzedaży lokali mieszkalnych bądź użytkowych po ich wydzieleniu uznać należało za prawidłowe.

Końcowo informuje się, iż w kwestii dotyczącej zwolnienia od podatku zakupu nieruchomości opisanej przez Spółkę z o.o. od Spółki cywilnej zostało wydane osobne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.