2019.02.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-1.4012.950.2018.1.MSU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.950.2018.1.MSU
z 18 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu 27 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 stycznia 2019r. (data wpływu 1 lutego 2019r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury Operatora - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej:

podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury Operatora,

podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 stycznia 2019r. (data wpływu 1 lutego 2019r.) o aktualne oświadczenie, zgodne z art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

… S.A. Akcyjna jest spółką kapitałową z siedzibą w …(dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”). Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”), o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o CIT (ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”) i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT (ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174; dalej: „ustawa o VAT”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży urządzeń medycznych, obejmującą rozwój, wytwarzanie i sprzedaż tego rodzaju urządzeń. Sprzedaż wyprodukowanych przez Spółkę urządzeń medycznych stanowi główne źródło jej przychodów.

Do prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej we wskazanym wyżej zakresie, konieczne jest wykorzystywanie energii elektrycznej. W celu zapewnienia sobie stałego dostępu do energii elektrycznej, Spółka zawarła umowę dystrybucji energii elektrycznej (dalej: „Umowa Dystrybucji”) z polską spółką kapitałową prowadzącą przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się dystrybucją energii elektrycznej (dalej: „Operator Systemu Dystrybucyjnego”, „Operator”).

Na mocy Umowy Dystrybucji, Operator świadczył na rzecz Spółki usługi dystrybucji energii elektrycznej za pośrednictwem stacji o oznaczeniu … (dalej: „Stacja”), stanowiącej element układu pomiarowego, który został odebrany przez Operatora w 2009 roku (dalej: „Układ Pomiarowy”). Podczas odbioru Układu Pomiarowego przedstawiciele Operatora nie zgłaszali żadnych uwag, w szczególności uwag odnoszących się do konfiguracji przekładników prądowych. Po dokonaniu odbioru Układu Pomiarowego, układ ten został oplombowany, a następnie wykorzystywany był do dnia 18 listopada 2017 roku. W tym dniu miało miejsce rozplombowanie Układu Pomiarowego i przeniesienie wykorzystywanego w nim licznika do nowego układu pomiarowego. W toku prac związanych z rozplombowaniem Układu Pomiarowego i przeniesieniem licznika uczestniczyli pracownicy Operatora. Przez cały okres dystrybuowania energii elektrycznej na rzecz Spółki za pośrednictwem Stacji, tj. od momentu ww. odbioru Układu Pomiarowego w 2009 roku do dnia 18 listopada 2017 roku, Operator nigdy nie zgłaszał zastrzeżeń co do funkcjonowania i konfiguracji Układu Pomiarowego. W szczególności, w tym okresie Operator nie stwierdził jakiegokolwiek naruszenia plomb zabezpieczających Układ Pomiarowy.

W całym okresie dystrybuowania energii elektrycznej na rzecz Spółki za pośrednictwem Stacji (tj. od momentu odbioru Układu Pomiarowego w 2009 roku do dnia 18 listopada 2017 roku) Spółka regulowała swoje zobowiązania wobec Operatora, które wynikały z wystawionych na jej rzecz faktur dokumentujących świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej. Po zakończeniu korzystania ze Stacji (tj. po dniu 18 listopada 2017 roku), Operator kontynuował i w dalszym ciągu kontynuuje świadczenie na rzecz Spółki usług dystrybucji energii elektrycznej. Od dnia 18 listopada 2017 roku usługi te realizowane są przy wykorzystaniu innej stacji.

Po zakończeniu korzystania ze Stacji, tj. po dniu 18 listopada 2017 roku, Operator stwierdził nieprawidłowości w funkcjonowaniu Stacji. W ocenie Operatora, błędy te mogły skutkować zaniżeniem wskazań układu pomiarowego i poborem przez Spółkę większej ilości energii elektrycznej niż wynikająca z faktur wystawionych przez Operatora na podstawie Umowy Dystrybucji. W związku z tym, Operator wysunął początkowo twierdzenie, iż w okresie korzystania ze Stacji Spółka dokonywała nielegalnego poboru energii elektrycznej. W konsekwencji, wystawił na jej rzecz notę z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej. Spółka nie zgodziła się ze stanowiskiem Operatora, uznając udokumentowane przedmiotową notą roszczenie Operatora za bezzasadne i nienależne. Jak bowiem wskazano wyżej, pracownicy Operatora brali udział w oplombowaniu i rozplombowaniu Układu Pomiarowego, a przez cały okres korzystania z tego układu Operator nie zgłaszał jakichkolwiek uwag dotyczących jego funkcjonowania i konfiguracji. Obie strony sporu (tj. Spółka i Operator) postanowiły go zakończyć i dokonać ostatecznych rozliczeń związanych z korzystaniem ze Stacji. W tym celu, w dniu 30 października 2018 r. zawarły ugodę (dalej: „Ugoda”).

Z uwagi na fakt, iż w czasie korzystania przez Spółkę z Układu Pomiarowego pobór energii elektrycznej przez Spółkę mógł przekraczać pobór objęty fakturami wystawionymi przez Operatora na podstawie Umowy Dystrybucji, w ramach Ugody Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Operatora Systemu Dystrybucyjnego określonej kwoty wyrażonej w polskich złotych tytułem jednorazowego rozliczenia usługi tolerowania zużycia i korzystania ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 r. (dalej: „Jednorazowe Rozliczenie”). Operator zobowiązał się natomiast do skorygowania ww. noty z tytułu nielegalnego poboru energii, uznając ją za błędnie wystawioną. W konsekwencji, zobowiązał się również, iż nie będzie dochodził roszczeń objętych przedmiotową notą.

Jako datę zakończenia świadczenia przez Operatora usługi tolerowania zużycia i korzystania ze Stacji, strony wskazały dzień 18 listopada 2017 r., ponieważ ich intencją było rozliczenie wszystkich wzajemnych roszczeń dotyczących dystrybucji energii elektrycznej w okresie, w którym wykorzystywany był Układ Pomiarowy.

Potwierdzeniem takiego zamiaru obu stron są zawarte w Ugodzie zgodne oświadczenia, stosownie do których, zapłata Jednorazowego Rozliczenia w całości wyczerpuje:

(i) roszczenie Operatora przeciwko Spółce z tytułu rozliczenia zakończenia współpracy obu stron w odniesieniu do Stacji, jak również

(ii) roszczenia Spółki w stosunku do Operatora dotyczące korzystania ze Stacji.

Po zawarciu Ugody Operator wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT (dalej: „Faktura Operatora”), w której treści wskazał, iż dokumentuje ona „usługę tolerowania zużycia i korzystania”. W treści Faktury Operatora zostało również jednoznacznie wskazane, że dotyczy ona „ugody z dnia 30 października 2018 dotyczącej usługi tolerowania zużycia i korzystania ze stacji przed dniem 18 listopada 2017”. Kwota Jednorazowego Rozliczenia została w Fakturze Operatora powiększona o kwotę podatku VAT, naliczonego zgodnie ze stawką 23%.

Po otrzymaniu Faktury Operatora Spółka zapłaciła na rzecz Operatora pełną kwotę Jednorazowego Rozliczenia powiększoną o kwotę podatku VAT. Zapłata została dokonana w formie przelewu bankowego.

W sierpniu 2018 r. w księgach rachunkowych Spółki zawiązana została rezerwa na zapłatę kary z tytułu nielegalnego poboru energii. Z uwagi na skorygowanie przez Operatora noty obciążającej Spółkę koniecznością zapłaty kary z tytułu nielegalnego poboru energii i uznanie jej za błędnie wystawioną, jak również zawarcie przez strony Ugody, ww. rezerwa została rozwiązana. Rozwiązanie ww. rezerwy miało miejsce 31 października 2018 roku. W tym samym dniu w księgach rachunkowych Spółki jako koszt została ujęta kwota Jednorazowego Rozliczenia.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż cała energia elektryczna pozyskiwana przez Spółkę za pośrednictwem Stacji przez cały okres korzystania z Układu Pomiarowego (tj. zarówno energia elektryczna, za której pobór Spółka została w tym okresie obciążona fakturami wystawionymi przez Operatora na podstawie Umowy Dystrybucji, jak również energia elektryczna pochodząca z ewentualnego poboru, za który Spółka nie została obciążona fakturami wystawionymi przez Operatora) wykorzystywana była przez Spółkę do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, tj. do realizacji czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku wskazane jako nr 1)

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, który został wykazany na Fakturze Operatora?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, który został wykazany na Fakturze Operatora.

W ocenie Wnioskodawcy, udzielenie odpowiedzi na ww. pytanie wymaga w pierwszej kolejności ustalenia, czy Jednorazowe Rozliczenie wypłacone przez Spółkę na rzecz Operatora stanowiło wynagrodzenie za świadczenie usług opodatkowanych podatkiem VAT. W przypadku ustalenia, iż Jednorazowe Rozliczenie stanowiło ww. wynagrodzenie za świadczenie usług opodatkowanych podatkiem VAT, należy zweryfikować, czy w analizowanej sytuacji powinna znaleźć zastosowanie stawka 23% podatku VAT. W przypadku pozytywnej weryfikacji tej kwestii, należy ustalić, czy podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, który został wykazany na Fakturze Operatora. W dalszej części niniejszego pisma Wnioskodawca prezentuje analizę ww. trzech zagadnień.

Jednorazowe Rozliczenie jako wynagrodzenie za świadczenie usług opodatkowanych podatkiem VAT

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy o VAT, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem „świadczenia usług” należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1 z późn. zm.; dalej: „Dyrektywa 2006/112/WE” lub „Dyrektywa VAT”), wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Przy interpretacji pojęcia „świadczenia” - składającego się na istotę usługi - należy również uwzględniać jego rozumienie cywilistyczne. Takie stanowisko zaprezentował m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 27 września 2018 r. (sygn.: 0112-KDIL2-1.4012.410.2018.2.MG). Zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.; dalej: „KC”), świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, że pojęcie „usługi” zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej, które nie stanowią dostawy towarów.

Zgodnie z art. 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją „świadczenia usług” również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za „świadczenie usług”. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie, to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez „czynność odpłatną”. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). W wyroku z dnia 1 kwietnia 1982 r. w sprawie C-89/81 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem, TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje również orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcę, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Wobec powyższego należy wskazać, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zauważyć należy, że z cytowanych wyżej przepisów ustawy o VAT wynika, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie:

(i) czy wykonywano świadczenie oraz

(ii) czy z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Konieczność weryfikacji obu ww. warunków prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Zgodnie z przedstawionym wyżej opisem stanu faktycznego, Spółka zawarła z Operatorem Ugodę, na mocy której zobowiązała się do zapłaty na jego rzecz Jednorazowego Rozliczenia. W pierwszej kolejności należy zatem rozstrzygnąć, czy Jednorazowe Rozliczenie stanowiło zapłatę wynagrodzenia za świadczenie usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Jednorazowe Rozliczenie stanowiło zapłatę określonej kwoty wyrażonej w polskich złotych tytułem jednorazowego rozliczenia usługi tolerowania zużycia energii elektrycznej i korzystania przez Spółkę ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 r.

Aby odpowiedzieć na pytanie, czy Jednorazowe Rozliczenie stanowiło zapłatę wynagrodzenia za świadczenie usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, należy zatem ustalić:

(i) w pierwszej kolejności, czy tolerowanie przez Operatora zużycia energii elektrycznej przez Spółkę i korzystanie ze Stacji w okresie przed dniem 18 listopada 2017 r. stanowiło „świadczenie usług”, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT;

(ii) w drugiej kolejności, czy pomiędzy świadczeniem wymienionym w ww. pkt (i) a zapłatą Jednorazowego Rozliczenia, występował bezpośredni związek.

Jak zostało wskazane wyżej, analiza przepisów ustawy o VAT, Dyrektywy 2006/112/WE i przepisów KC prowadzi do wniosku, iż pod pojęciem „świadczenia usług”, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, powinno być interpretowane bardzo szeroko. W szczególności należy uznać, iż pojęcie to obejmuje swoim zakresem każde zachowanie się na rzecz innej osoby, które może przybrać formę zarówno działania, jak i zaniechania. Niemniej jednak, aby zaniechanie działania lub tolerowanie czynności mogło zostać uznane za „świadczenie usług”, musi zostać dokonane w ramach umowy zobowiązaniowej (stosunku zobowiązaniowego), w ramach której jedną ze stron transakcji można uznać za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy tolerowanie określonego zachowania jednego podmiotu przez drugi podmiot stanowi „świadczenie usług” jest zatem istnienie (choćby nieformalnej i dorozumianej) zgody tego drugiego podmiotu na zachowanie podmiotu pierwszego. Takie stanowisko prezentowane jest szeroko w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaprezentował takie stanowisko m.in. w następujących interpretacjach dot. bezumownego korzystania z gruntu, nieruchomości i sieci kanalizacyjnej, które w ocenie Wnioskodawcy, mogą pomocniczo znaleźć zastosowanie przy rozstrzygnięciu wątpliwości Wnioskodawcy stanowiących przedmiot niniejszego wniosku:

w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lipca 2018r., sygn. 0112-KDIL2-2.4012.233.2018.1.MŁ;

w interpretacji indywidualnej z dnia 27 września 2018r., sygn. 0112-KDIL2-1.4012.410.2018.2.MG;

w interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2018r„ sygn. 0115-KDIT1-2.4012.492.2018.3.KK;

w interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2018r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.474.2018.2.MC;

w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2018r., sygn. 0114-KDIP4.4012.289.2018.l.MPE.

W sytuacji zatem, gdy osoba trzecia dopuszcza się określonego zachowania bez zgody drugiego podmiotu, np. korzysta z nieruchomości bez zgody jej właściciela, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy tymi podmiotami nie istnieje żaden jawny ani dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jakiekolwiek płatności (np. odszkodowanie) dokonywane w takich okolicznościach nie są płatnościami za świadczenie usługi, ale rekompensatą za działanie jednego podmiotu realizowane na niekorzyść drugiego podmiotu, pomimo braku jego zgody na podjęcie i realizację określonego działania. Taki charakter ma np. odszkodowanie za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy natomiast oceniać sytuację, gdy ktoś podejmuje określone działanie za zgodą (choćby dorozumianą) drugiego podmiotu, a następnie płaci na jego rzecz określone kwoty tytułem wynagrodzenia za tolerowania realizacji tego działania. Taka sytuacja występuje np. w sytuacji, gdy ktoś użytkuje nieruchomość za zgodą właściciela, płacąc z tego tytułu określone kwoty. W takich bowiem okolicznościach, tolerowanie określonego stanu rzeczy może zostać uznane za świadczenie usług, natomiast wynagrodzenie otrzymane przez podmiot tolerujący określony stan rzeczy, spełnia definicję odpłatności za świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W analizowanej sprawie, dla rozstrzygnięcia czy tolerowanie przez Operatora zużycia energii elektrycznej przez Spółkę i korzystanie ze Stacji w okresie przed dniem 18 listopada 2017 r. stanowiło „świadczenie usług”, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, kluczowe jest ustalenie, czy Operator wyrażał zgodę (przynajmniej dorozumianą) na zużycie energii elektrycznej przez Spółkę i korzystanie przez Spółkę za Stacji.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, na mocy Umowy Dystrybucji Operator świadczył na rzecz Spółki usługi dystrybucji energii elektrycznej za pośrednictwem Stacji stanowiącej element Układu Pomiarowego, który został odebrany przez Operatora w 2009 roku. Podczas odbioru Układu Pomiarowego przedstawiciele Operatora nie zgłaszali żadnych uwag, w szczególności uwag odnoszących się do konfiguracji przekładników prądowych. Po dokonaniu odbioru Układu Pomiarowego układ ten został oplombowany, a następnie wykorzystywany był do dnia 18 listopada 2017 roku. W tym dniu miało miejsce rozplombowanie Układu Pomiarowego i przeniesienie wykorzystywanego w nim licznika do nowego układu pomiarowego. W toku prac związanych z rozplombowaniem Układu Pomiarowego i przeniesieniem licznika, uczestniczyli pracownicy Operatora. Przez cały okres dystrybuowania energii elektrycznej na rzecz Spółki za pośrednictwem Stacji, tj. od momentu ww. odbioru Układu Pomiarowego w 2009 roku do dnia 18 listopada 2017 roku, Operator nigdy nie zgłaszał zastrzeżeń, co do funkcjonowania i konfiguracji Układu Pomiarowego. W szczególności, w tym okresie Operator nie stwierdził jakiegokolwiek naruszenia plomb zabezpieczających Układ Pomiarowy.

Z powyższego opisu wynika jednoznacznie, iż Operator przez cały okres dystrybucji energii elektrycznej na rzecz Spółki za pośrednictwem Stacji, wyrażał zgodę na korzystanie ze Stacji. Z uwagi na fakt, iż przedmiotowa Stacja służyła do dystrybucji energii elektrycznej, nie ulega wątpliwości, iż zgoda Operatora na korzystanie ze Stacji oznaczała zgodę na pobieranie przez Spółkę energii za pośrednictwem tej Stacji. Tym samym, oznaczała ona również (przynajmniej dorozumianą) zgodę na ewentualny pobór większej ilości energii niż wynikająca z faktur wystawionych przez Operatora na podstawie Umowy Dystrybucji. W konsekwencji, należy zatem stwierdzić, iż Operator wyrażał zgodę na zużycie energii elektrycznej pobieranej za pośrednictwem Stacji oraz korzystanie ze Stacji w całym okresie przypadającym przed 18 listopada 2017 r. W związku z tym, należy uznać, iż określone w zawartej pomiędzy Stronami Ugodzie tolerowanie zużycia i korzystania ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 r. stanowiło usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczoną przez Operatora na rzecz Spółki.

Jak wskazano wyżej, w ramach Ugody Spółka zobowiązała się do zapłaty Jednorazowego Rozliczenia, stanowiącego zapłatę za usługę tolerowania zużycia i korzystania ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 r. Jednorazowe Rozliczenie stanowiło wynagrodzenie za świadczenie ww. usługi przez Operatora na rzecz Spółki. Należy zatem stwierdzić, iż pomiędzy przedmiotową usługą a Jednorazowym Rozliczeniem występował bezpośredni związek, który świadczy o tym, iż przedmiotowa usługa miała charakter odpłatny, zaś jej świadczenie stanowiło „odpłatne świadczenie usług", o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Reasumując, spełnione zostały oba z ww. warunków, tj.:

(i) tolerowanie przez Operatora zużycia energii elektrycznej przez Spółkę i korzystanie ze Stacji w okresie przed dniem 18 listopada 2017 r. stanowiło „świadczenie usług”, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT;

(ii) pomiędzy świadczeniem wymienionym w ww. pkt (i) a zapłatą Jednorazowego Rozliczenia występował bezpośredni związek.

W konsekwencji, należy uznać, iż Jednorazowe Rozliczenie stanowiło zapłatę wynagrodzenia za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, które podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zastosowanie stawki 23% podatku VAT w stosunku do Jednorazowego Rozliczenia

Przechodząc do kwestii wątpliwości prawidłowości zastosowanej przez Operatora stawki podatku VAT należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Czynności, dla których w treści tych przepisów ustawodawca nie przewidział obniżonej stawki ani zwolnienia od podatku VAT, podlegają opodatkowaniu w wysokości 23%.

Przepisy ustawy o VAT, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie przewidziały zwolnienia od podatku VAT ani obniżonej składki podatku VAT dla usług tolerowania przez operatora systemu dystrybucyjnego zużycia energii elektrycznej za pośrednictwem przeznaczonej do tego stacji oraz tolerowania korzystania z określonej stacji. W konsekwencji należy uznać, iż świadczenie przez Operatora usługi tolerowania zużycia i korzystania ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 r., podlegało opodatkowaniem podatkiem VAT w wysokości 23%.

Uprawnienie spółki do odliczenia podatku VAT naliczonego, który został wykazany na Fakturze Operatora

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży urządzeń medycznych, obejmującą rozwój, wytwarzanie i sprzedaż tego rodzaju. Do prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej we wskazanym wyżej zakresie konieczne jest wykorzystywanie energii elektrycznej. W celu zapewnienia sobie stałego dostępu do energii elektrycznej Spółka zawarła z Operatorem Umowę Dystrybucji.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, cała energia elektryczna pozyskiwana przez Spółkę za pośrednictwem Stacji przez cały okres korzystania z Układu Pomiarowego (tj. zarówno energia elektryczna pobierana na podstawie Umowy Dystrybucji, za której pobór Spółka została w tym okresie obciążona fakturami wystawionymi przez Operatora, jak również energia elektryczna pochodząca z ewentualnego poboru, za który Spółka nie została obciążona fakturami wystawionymi przez Operatora) wykorzystywana była przez Spółkę do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, tj. do realizacji czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle powyższych faktów należy stwierdzić, iż przedmiotowa usługa tolerowania zużycia energii elektrycznej i korzystania ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 roku została wykorzystana przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, który został wykazany na Fakturze Operatora.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sytuacje takie zostały wskazane w art. 88 ustawy. Jednym z ograniczeń do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

W myśl ww. przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z cytowanych powyżej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W celu zapewnienia sobie stałego dostępu do energii elektrycznej Spółka zawarła umowę dystrybucji energii elektrycznej z polską spółką kapitałową prowadzącą przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się dystrybucją energii elektrycznej. Na mocy Umowy Dystrybucji Operator świadczył na rzecz Spółki usługi dystrybucji energii elektrycznej za pośrednictwem stacji o oznaczeniu AS3-196 HT Lancet, stanowiącej element układu pomiarowego, który został odebrany przez Operatora w 2009 roku. Po dokonaniu odbioru Układu Pomiarowego układ ten został oplombowany, a następnie wykorzystywany był do dnia 18 listopada 2017 roku. W tym dniu miało miejsce rozplombowanie Układu Pomiarowego i przeniesienie wykorzystywanego w nim licznika do nowego układu pomiarowego. Z uwagi na fakt, iż w czasie korzystania przez Spółkę z Układu Pomiarowego pobór energii elektrycznej przez Spółkę mógł przekraczać pobór objęty fakturami wystawionymi przez Operatora na podstawie Umowy Dystrybucji, w ramach Ugody Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Operatora Systemu Dystrybucyjnego określonej kwoty wyrażonej w polskich złotych tytułem jednorazowego rozliczenia usługi tolerowania zużycia i korzystania ze Stacji w okresie przypadającym przed dniem 18 listopada 2017 r. Operator wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT, w której treści wskazał, iż dokumentuje ona „usługę tolerowania zużycia i korzystania”. W treści Faktury Operatora zostało również jednoznacznie wskazane, że dotyczy ona „ugody z dnia 30 października 2018 dotyczącej usługi tolerowania zużycia i korzystania ze stacji przed dniem 18 listopada 2017”. Kwota Jednorazowego Rozliczenia została w Fakturze Operatora powiększona o kwotę podatku VAT, naliczonego zgodnie ze stawką 23%. Cała energia elektryczna pozyskiwana przez Spółkę za pośrednictwem Stacji przez cały okres korzystania z Układu Pomiarowego (tj. zarówno energia elektryczna, za której pobór Spółka została w tym okresie obciążona fakturami wystawionymi przez Operatora na podstawie Umowy Dystrybucji, jak również energia elektryczna pochodząca z ewentualnego poboru, za który Spółka nie została obciążona fakturami wystawionymi przez Operatora) wykorzystywana była przez Spółkę do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, tj. do realizacji czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej przez Operatora, dokumentującej usługę tolerowania zużycia i korzystania.

Mając na uwadze opis sprawy, w świetle powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że - skoro jak wynika z wniosku - cała energia elektryczna pozyskiwana przez Spółkę za pośrednictwem Stacji przez cały okres korzystania z Układu Pomiarowego, wykorzystywana była przez Spółkę do celów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, tj. do realizacji czynności opodatkowanych, to Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturze dokumentującej usługę tolerowania zużycia i korzystania, wystawionej przez Operatora. Powyższe wynika z faktu, że spełniony został podstawowy warunek określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. istnienie związku pomiędzy dokonanymi zakupami, a wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności Organ nie oceniał stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania i stawki podatku dla usług objętych fakturą, świadczonych przez kontrahenta Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy i wskazaniu przez Wnioskodawcę, iż kwota Jednorazowego Rozliczenia została w Fakturze Operatora powiększona o kwotę podatku VAT, naliczonego zgodnie ze stawką 23%, tym samym przyjęto to jako element zaistniałego stanu faktycznego i kwestia ta nie była przedmiotem oceny tut. Organu. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wniosek zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…, ul. …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin