Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.527.2018.2.DP
z 20 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2019 r. (data wpływu 13 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do kosztów odpisów amortyzacyjnych oraz ustalenia stawki amortyzacyjnej dla nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do kosztów odpisów amortyzacyjnych oraz ustalenia stawki amortyzacyjnej dla nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Budynek mieszkalny jednorodzinny z częścią usługową wybudowany na podstawie projektu budowlanego ma powierzchnię użytkową 362,80 m², z czego pod działalność gospodarczą, wolą właściciela, przeznaczona jest powierzchnia 276 m².

Natomiast zgodnie z projektem, część usługowa nie zajmuje więcej niż 30% powierzchni całkowitej budynku jednorodzinnego (63,56 m²).

Prowadzona działalność gospodarcza na powierzchni 276 m², to usługi najmu krótkotrwałego sklasyfikowane w projekcie jako „z przeznaczeniem wynajem pokoi turystom”. Właścicielem nieruchomości jest osoba fizyczna, prowadząca w niej działalność gospodarczą.

Część mieszkalna nie podlega wykorzystywaniu na cele działalności gospodarczej.

Zakupy na budowę przedmiotowego budynku, tj. materiały budowlane i usługi obce stanowiły wydatki inwestycyjne i nie były na bieżąco zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Suma wydatków inwestycyjnych po zakończeniu budowy miała stworzyć środek trwały będący własnością, który jest zdatny i kompletny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

• budynek mieszkalny jednorodzinny z częścią usługową jest wpisany do ewidencji środków trwałych od czerwca 2018 r., zgodnie z art. 22n ust. 4 u.o.p.d.f,
• zgodnie z art. 22h ust. 4 odpis amortyzacyjny będzie dokonywany za rok 2018 raz w roku na koniec roku i tak też będzie za rok 2019.
• na podstawie stanu faktycznego oraz zgodnie z systematyką PKOB i KŚT, o których Wnioskodawczyni pisała we wniosku o wydanie interpretacji z dnia 27 listopada 2018 r., budynek został zaliczony do KŚT 10 budynki niemieszkalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy można dokonywać odpisów amortyzacyjnych – w wysokości ustalonej od wartości początkowej całego budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią usługową, która stanowi koszt w podatku dochodowym – od części odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, tzn. całego budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią usługową, mimo braku w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych istnienia budynków mieszkalnych jednorodzinnych z częścią usługową jako jednego obiektu, a jedynie istnienia budynków mieszkalnych i niemieszkalnych jako odrębne byty w sensie prawnym a co za tym idzie w sensie faktycznym. Z uwzględnieniem faktu, że na cele działalności gospodarczej właściciel przeznaczy większą powierzchnię aniżeli wynika to z projektu?
2. Jeżeli można dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całego budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią usługową, to czy właściwa stawka amortyzacji dla całego budynku wynosi 2,5%, mimo zaliczenia w koszty podatkowe tylko tej części odpisu, który przypada na część wykorzystywaną w działalności gospodarczej?

Wnioskodawczyni uważa, że zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym zwanej dalej u.o.p.d.f. amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu.
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Niemniej jednak art. 22f ust. 4 u.o.p.d.f. wskazuje, że jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Innymi słowy zgodnie z treścią ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w opisanej sytuacji, jedynie od części budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią usługową wykorzystywaną do prowadzenia działalności gospodarczej dokonuje się odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt podatkowy.

Przedmiotowy budynek ma wydzieloną część usługową, która ma charakter samodzielnych lokali niemieszkalnych „z przeznaczeniem wynajem pokoi turystom”.

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych nie przewiduje istnienia budynków mieszkalnych jednorodzinnych z częścią usługową, a jedynie budynki mieszkalne i niemieszkalne. Dlatego w przypadku obiektów budowlanych użytkowanych lub przeznaczonych do wielu celów (np. budynek mieszkalny będący jednocześnie hotelem i biurem) klasyfikuje się je w jednej pozycji, zgodnie z ich głównym użytkowaniem.

Główne użytkowanie powinno być określane następująco:

• należy określić jaki procent całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczony jest na różne cele, zgodnie z grupowaniem Klasyfikacji - na najbardziej szczegółowym poziomie, następnie obiekt budowlany klasyfikowany jest zgodnie z metodą „góra – dół”
• najpierw określa się sekcję - 1 cyfra (budynek lub obiekt inżynierii lądowej i wodnej), następnie dział na poziomie 2 znaków (budynek mieszkalny, budynek niemieszkalny, infrastruktura transportu, itp.) najbardziej znaczący w ramach sekcji, następnie grupę (3 cyfry) najważniejszą w ramach działu, klasę (4 cyfry) mającą największy udział w powierzchni użytkowej w ramach grupy (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PK08)).

Zatem dla potrzeb PKOB kryterium zaklasyfikowania jest przewaga całkowitej powierzchni użytkowej, a w tym przypadku 72,10% przypada na cele działalności gospodarczej. W tym miejscu warto przywołać klasyfikację środków trwałych – rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Aby skorzystać z uwag zawartych w tym rozporządzeniu, w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu, o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie grupa 1 - budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, definicja lokal użytkowy. „O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażanie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokalu) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie”.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonując subsumpcji stanu faktycznego budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią usługową oraz przywołanych powyżej norm prawnych – jeżeli lokale są wyodrębnione, to mamy do czynienia z budynkiem niemieszkalnym, który dodatkowo wolą właściciela przeznaczył z ogólnej powierzchni 382,8 m² aż 276 m² na cele działalności gospodarczej, co daje 72,10% powierzchni. Skutkiem tego naliczany będzie odpis amortyzacyjny od łącznej powierzchni 382,8 m² przy zastosowaniu stawki 2,5%, z którego to odpisu tylko część przypadająca na powierzchnię 276 m² będzie kosztem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka 1,5 % , czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).

Należy mieć na uwadze, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielką budynku mieszkalnego jednorodzinnego, z częścią usługową, o powierzchni użytkowej 362,80 m², z czego pod działalność gospodarczą przeznaczona jest powierzchnia 276 m². Natomiast zgodnie z projektem część usługowa nie zajmuje więcej niż 30% powierzchni całkowitej budynku jednorodzinnego (63,56 m²). Prowadzona przez Wnioskodawczynię działalność gospodarcza na powierzchni 276 m², to usługi najmu krótkotrwałego sklasyfikowane jako „z przeznaczeniem wynajem pokoi turystom”. Część mieszkalna nie podlega wykorzystywaniu na cele działalności gospodarczej. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że:

• budynek mieszkalny jednorodzinny z częścią usługową jest wpisany do ewidencji środków trwałych od czerwca 2018 r., zgodnie z art. 22n ust. 4 u.o.p.d.f,
• zgodnie z art. 22h ust. 4 odpis amortyzacyjny będzie dokonywany za rok 2018 raz w roku na koniec roku i tak też będzie za rok 2019.
• na podstawie stanu faktycznego oraz zgodnie z systematyką PKOB i KŚT budynek został zaliczony do KŚT 10 budynki niemieszkalne.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że dla określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie najmu krótkotrwałego, decydujące znaczenie ma przeznaczenie tego budynku oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie. Zatem skoro Wnioskodawczyni we wniosku wskazała, że przedmiotowy budynek zaliczony został zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do Grupy 1, Podgrupy 10 – budynki niemieszkalne, to właściwym będzie zastosowanie stawki amortyzacji właściwej dla budynków niemieszkalnych, czyli 2,5%.

Ponadto ze względu na to, że w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni wykorzystuje część budynku, przy ustaleniu wysokości odpisów amortyzacyjnych powinna uwzględnić zapisy art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne, od wartości początkowej budynku ustalonej w takiej proporcji w jakiej powierzchnia użytkowa budynku wykorzystywana do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej pozostaje w stosunku do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Reasumując, Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od opisanego we wniosku budynku niemieszkalnego w wysokości ustalonej od wartości początkowej tej nieruchomości odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie najmu krótkotrwałego, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.

Podkreślić przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie regulują kwestii kwalifikowania środków trwałych do poszczególnych rodzajów KŚT oraz tego, czym należy się kierować kwalifikując środek trwały do właściwej grupy/podgrupy KŚT. W gestii podatnika leży dokonanie prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania KŚT składnika majątku, zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz o wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (DZ. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Wydając niniejszą interpretację indywidualną, tutejszy organ oparł się na podanych we wniosku informacjach dotyczących statusu opisanego budynku.

To podatnik bowiem dokonuje klasyfikacji składników majątku do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa, a mianowicie w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, gdyż to podatnik jest osobą, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.