Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.6.2019.2.KP
z 26 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2019 r. (data wpływu 8 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 października 2016 r. na podstawie aktu notarialnego, Repetytorium A numer …… Wnioskodawca dokonał wspólnie z żoną sprzedaży lokalu mieszkalnego. Sprzedaż nastąpiła przed upływem 5 lat od daty nabycia tego mieszkania w dniu 4 stycznia 2013 r. na podstawie aktu notarialnego, Repetytorium A numer ……... W dalszej części niniejszego wniosku przedmiot zbycia zwany jest lokalem mieszkalnym.

Środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży lokalu mieszkalnego Wnioskodawca wraz z żoną przeznaczył na budowę własnego jednorodzinnego domu mieszkalnego, który jest ich jedynym miejscem zamieszkania i w którym obecnie zamieszkują. Po zakończeniu budowy domu Wnioskodawca wraz z żoną zawarł w dniu 19 października 2016 r. z Firmą A. Spółką z o. o. odrębną - „Umowę Sprzedaży- Meble kuchenne” oraz w dniu 9 listopada 2016 r. umowę wraz z Aneksem z dnia 29 listopada 2016 r. -„Umowa sprzedaży ……. – szafa” na wykonanie zabudowy szafy wnękowej.

Trwała zabudowa wnęki z aluminiowym szkieletem wypełnionym szkłem, wykonana została na indywidualny projekt wraz z montażem zgodnie z umową, dostosowana rozmiarowo i kształtem wyłącznie do rozkładu domu. Trwała zabudowa przedpokoju została wykonana w całości z materiałów wykonawcy. Po wykonaniu zabudowy wnęki Wykonawca wystawił fakturę VAT wskazując w treści „Zestaw mebli wg zlecenia …….. – szafa” oraz fakturę VAT za wykonanie zabudowy kuchennej wykazując w treści „Zestaw mebli kuchennych ………”.

Demontaż tak zamontowanej zabudowy prowadzi do uszkodzenia ścian podłogi i sufitu oraz zniszczenia tejże zabudowy (zniszczona konstrukcja szkła i aluminium jest po demontażu bezwartościowa). Podobnie stała zabudowa kuchni wykonana została na indywidualny projekt wraz z montażem zgodnie z umową, dostosowana rozmiarowo i kształtem wyłącznie do rozkładu domu. Trwała zabudowa kuchni została wykonana w całości z materiałów wykonawcy. Demontaż tak zabudowanej kuchni prowadzi również do uszkodzenia ścian, podłogi i sufitu oraz zniszczenia tejże zabudowy (zniszczona konstrukcja jest po demontażu bezwartościową stertą płyt meblowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na zakup trwałej zabudowy wnęki przedpokoju i zabudowę kuchni ze zlewozmywakiem bez innego jej wyposażenia stanowią wydatki mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 i ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt w wysokości 13 000 zł poniesiony na wykonanie zabudowy wnęki w przedpokoju oraz w wysokości 31 500 zł na wykonanie zabudowy kuchni można zaliczyć do wydatków wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W podobnej sprawie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku Sygn. I SA/Lu 606/17 z dnia 29 września 2017 r., w którym wskazano, że poniesione przez podatnika wydatki na zakup trwałej zabudowy kuchni czy szaf wnękowych, trwale połączonych z elementami konstrukcyjnymi lokalu, zamontowanych w pokoju i przedpokoju spełniały warunki do zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 updof.

Sąd wskazał, że przy interpretacji tych pojęć należy odwołać się do przepisów Prawa budowlanego oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia rodzaju wydatków na remont i modernizację lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz. U. Nr 156, poz. 788). W powoływanym rozporządzeniu z 21 grudnia 1996 r. w katalogu prac remontowo modernizacyjnych wymieniono między innymi pawlacze i trwale umiejscowione szafy wnękowe.

Należy wskazać, że w przypadku Wnioskodawcy zarówno szafa wnękowa jak i zabudowa kuchni są trwale zamontowane, połączone trwale z elementami konstrukcyjnymi domu: podłogą, ścianami i sufitem i zostały wykonane na konkretne indywidualne wymiary. Demontaż tak wykonanej zabudowy kuchni i przedpokoju uczyniłby z nich stertę bezwartościowych, uszkodzonych elementów aluminiowych, szkła i płyt meblowych.

Posiłkując się przedstawionym stanowiskiem Sądu należy wskazać, iż w języku prawniczym pojęcie remontu jest definiowane w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. W myśl art. 3 pkt 8 ustawy pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Ponadto w załączniku do rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia rodzaju wydatków na remont i modernizację lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy prawodawca zawarł wykaz robót zaliczanych do remontu i modernizacji lokalu mieszkalnego. W punkcie 1.7) wymieniono remont, modernizację lub wykonanie nowych elementów w lokalu mieszkalnym - pozostałych elementów (np.: pawlaczy, trwale umiejscowionych szaf wnękowych, obudowy wanien, zlewozmywaków, grzejników).

Treść wymienionego rozporządzenia ewidentnie wskazuje, że czynności polegające na zamontowaniu w mieszkaniu tego rodzaju wyposażenia, które jest trwale połączone z elementami konstrukcyjnymi lokalu (ścianami, sufitem, podłogą) mieszczą się w pojęciu remontu w rozumieniu tego aktu prawnego.

Takie rozumienie pojęcia remontu nie stoi w sprzeczności z cytowaną wcześniej definicją zawartą w Prawie budowlanym, bowiem na gruncie tej ustawy remont obejmuje wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych, polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, jednakże dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Definicja remontu w Prawie budowlanym nie wyklucza uznania za remont na gruncie przepisów prawa podatkowego czynności polegających na zamontowaniu w mieszkaniu tego rodzaju wyposażenia, które jest trwale połączone z elementami konstrukcyjnymi lokalu.

W dalszej kolejności zgodnie z wywodem Sądu należy sięgnąć do wykładni celowościowej art. 21 ust. 1 pkt 131 i ust. 25 updof. Zwolnienie podatkowe ma w zamierzeniu prawodawcy realizować cel społeczny w postaci wspierania zaspokajania potrzeb mieszkaniowych obywateli. Ustawodawca preferuje zatem przeznaczanie przez podatników środków pieniężnych, pozyskanych ze sprzedaży nieruchomości na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

Uwzględniając społeczny cel przepisu wykładnia prawa podatkowego zachowując niezbędną wstrzemięźliwość determinowaną charakterem przepisu statuującego wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, nie może abstrahować od aktualnych realiów społecznych. Współczesne realia społeczne są zaś takie, że dążąc do zaspokojenia swoich własnych potrzeb mieszkaniowych podatnicy realizują m. in. prace remontowe w mieszkaniach, które są ich własnością, a w zdecydowanej większości przypadków remont ten obejmuje również wykonanie trwałej zabudowy kuchni czy szaf wnękowych trwale połączonych z elementami konstrukcyjnymi lokalu. Takie rozwiązania są współcześnie standardem i nie wymagają dowodzenia ani wiedzy specjalistycznej, bowiem stanowią wiedzę powszechnie znaną.

Ponadto [temat – dopisek organu] kwalifikacji prawnopodatkowej czynności polegających na montażu mebli w lokalach mieszkalnych pojawił się w kontekście opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. (I FPS 2/13) wyrażono następującą tezę „W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług”.

Kluczowe znaczenie dla analizowanej sprawy mają wywody zawarte w uzasadnieniu zwłaszcza „Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następnie z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu”.

Pomimo, że powoływana uchwała dotyczy innej problematyki, to jednak kluczowe dla badanej sprawy z punktu widzenia systemu podatkowego jest to, że nie można w taki sam sposób oceniać wyposażenia mieszkania w postaci mebli wolnostojących, które można swobodnie przenieść do innego lokalu bez żadnego uszczerbku dla tych mebli oraz komponentów meblowych zaprojektowanych i wykonanych na wymiar do konkretnego lokalu, trwale połączonych z elementami konstrukcyjnymi tego lokalu. Taka wykładnia wspiera zatem argumentację, że pojęcie remontu na tle art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z ust. 25 updof może obejmować czynności polegające na zamontowaniu w mieszkaniu tego rodzaju wyposażenia które jest trwale połączone z elementami konstrukcyjnymi lokalu.

Cytowane wyniki interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 131 i ust. 25 updof, prowadzonej przez WSA w przywołanym orzeczeniu, dowodzą że zwolnienie podatkowe, o którym mowa w powołanych przepisach w zakresie wydatkowania dochodu pochodzącego ze zbycia nieruchomości i praw majątkowych na budowę, modernizację i remont lokalu mieszkalnego obejmuje również wydatki na zaprojektowanie, wykonanie i montaż w lokalu mieszkalnym tego rodzaju elementu wyposażenia, który jest trwale połączony z elementami konstrukcyjnymi lokalu (ścianami, sufitem, podłogą) i które to elementy wyposażenia, z racji zaprojektowania i dopasowania do konkretnego lokalu nie mogą być racjonalnie wykorzystane do wyposażenia innego lokalu.

Zatem, Wnioskodawca uważa, że poniesione przez niego wydatki na zabudowę kuchni bez jej wyposażenia, zlewozmywak oraz wykonanie szafy wnękowej w przedpokoju trwale połączonych z elementami konstrukcyjnymi lokalu, tj. ścianami, sufitem i podłogą stanowią wydatki o których mowa art. 21 ust. 1 pkt 131 i ust. 25 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się m.in. wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego;
   
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

• położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego alb

Przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach (art. 21 ust. 26 cytowanej ustawy).

Ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, który stanowi, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od powyższej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Tym samym podkreślenia wymaga fakt, że tylko określone zdarzenia prawne bądź spełnienie określonych przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia z opodatkowania skutkuje zwolnieniem przychodu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień zabronione jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów.

Zatem, aby możliwe było skorzystanie z ww. zwolnienia, to poniesione wydatki na cele określone m.in. w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych muszą spełniać warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 tejże ustawy.

Z treści art. 21 ust. 1 pkt 131 cytowanej ustawy wynika, że dla możliwości skorzystania z przedmiotowego zwolnienia istotnym jest, aby zostały zaspokojone własne cele mieszkaniowe podatnika.

Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne” świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy i dopisując ten przymiotnik przesądził, że celem nadrzędnym jest możliwość uwzględnienia przy obliczaniu dochodu zwolnionego z opodatkowania tylko takich wydatków, które poniesione zostały na zaspokojenie „własnych” potrzeb mieszkaniowych. Tak więc, uregulowane w powołanym przepisie zwolnienie od podatku dochodowego w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika.

Wydatkowanie przychodu na własne cele mieszkaniowe oznacza, że celem podatnika jest realizacja potrzeby zapewnienia sobie tzw. „dachu nad głową”, dążenie, aby w tym nowym miejscu mieszkać. Wyraz „mieszkaniowe” w wyrażeniu „własne cele mieszkaniowe” należy odnosić do zamiaru zamieszkiwania związanego z różnymi sposobami wydatkowania przychodu, a nie do wydatkowania przychodu na nabycie w znaczeniu przedmiotowym.

Zamiarem ustawodawcy tworzącego analizowane zwolnienie przedmiotowe było zachęcanie podatników do nabywania w miejsce zbywanych praw majątkowych, czy nieruchomości, innych nieruchomości lub praw przeznaczonych do zaspokajania ich indywidualnych potrzeb mieszkaniowych. U podstaw omawianego zwolnienia legło założenie, że nie powinny być opodatkowane środki wydane na realizację własnego celu mieszkaniowego. Wynika to wprost z brzmienia przepisu normującego powyższe zwolnienie. Przewidując przedmiotowe zwolnienie ustawodawca w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 w sposób niebudzący wątpliwości podkreślił, że zwolnieniu podlegać będzie tylko taki dochód, który wydatkowany zostanie na „własne cele mieszkaniowe”.

Obowiązek opodatkowania dochodu ze sprzedaży nieruchomości może być więc wyłączony przez zwolnienie przewidziane właśnie w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe zwolnienie jest jednak regulacją, która nie ma na celu zwalniać każdego wydatkowania środków. Samo poniesienie przez podatnika wydatku nie świadczy jeszcze o tym, że została spełniona przesłanka skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania. Warunkiem zwolnienia podatkowego - jak wskazano powyżej - jest wykazanie przez podatnika, że wydatek poniesiony został na zrealizowanie jego własnych celów mieszkaniowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa, jakie konkretnie wydatki mieszczą się w pojęciu budowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy i remontu, dlatego też oceniając je pod kątem prawa do zastosowania zwolnienia należy odwołać się posiłkowo do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.).

W świetle art. 3 pkt 8 powołanej ustawy, poprzez „remont” należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Za „remont” uważa się w szczególności wykonanie robót budowlanych w istniejącym budynku mieszkalnym lub lokalu mieszkalnym wraz z wymianą dotychczas użytkowanych, zużytych składników wyposażenia technicznego budynku lub lokalu (np. dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji).

Pojęcie remontu wyczerpująco wyjaśnił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku 4 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 886/96, w którym stwierdzono, że za remont budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w znaczeniu powszechnie stosowanym w zakresie inwestycji uważa się prace budowlane mające na celu utrzymanie lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego we właściwym stanie, przywrócenie jego pierwotnej zdolności użytkowej, którą utracił w wyniku upływu czasu i eksploatacji wraz z wymianą dotychczas użytkowanych zużytych składników ich wyposażenia technicznego takich jak: dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że wymienione w opisie stanu faktycznego wydatki na wykonanie trwałej zabudowy kuchennej oraz trwałej zabudowy szafy wnękowej nie będą stanowić wydatku na własne cele mieszkaniowe. Wydatki te związane są bowiem z wyposażeniem (umeblowaniem) domu mieszkalnego i wobec tego ich poniesienie nie uprawnia do zastosowania zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy. Umeblowanie (nawet to w trwałej zabudowie) nie może być podstawą do zastosowania ulgi w odniesieniu do tych wydatków, bowiem jest to jedynie element wyposażenia mieszkania, zatem nie ma charakteru prac budowlanych - tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 kwietnia 2006 r., sygn. akt II FSK 639/05.

Stanowisko, że wykonanie zabudowy stałej polegającej na wyposażeniu mieszkania w komplet mebli, wykonanych na zamówienie, nie jest wydatkiem związanym z remontem lokalu potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z 13 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Go 3/13.

Do wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawca może zaliczyć wydatki na zakup zlewozmywaka, gdyż jest on elementem instalacji wodno-kanalizacyjnej. Nadmienić przy tym należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 21 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 99/14 potwierdził, że prawidłowe jest stanowisko umożliwiające rozliczenie wydatków na zakup i montaż zlewu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43−300 Bielsko−Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.