Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.791.2018.2.MGO
z 4 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z 22 stycznia 2019 r. (data wpływu 25 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT w związku z transakcją sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT w związku z transakcją sprzedaży nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismem z 22 stycznia 2019 r. (data wpływu 25 stycznia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 14 stycznia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.791.2018.1.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

23 września 2008 roku Wnioskodawczyni nabyła spadek po swojej zmarłej babci J. K. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego. Jest to działka wraz z domem, położona w J., przy ulicy K., oznaczona była numerem ewidencyjnym 1 obręb 0150. Dla tej nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta przez Wydział Ksiąg Wieczystych. W 2016 roku Wnioskodawczyni podjęła decyzję o sprzedaży części nieruchomości poprzez wyodrębnienie niezabudowanej działki. 14 czerwca 2017 roku Prezydent Miasta zatwierdził projekt podziału nieruchomości na 2 części: działkę o numerze ewidencyjnym 1/1 wraz z domem o powierzchni 0,1852 ha i działkę o numerze ewidencyjnym 1/2 o powierzchni 0,3671 ha. 9 maja 2018 roku Wnioskodawczyni podpisała umowę przedwstępną sprzedaży pod warunkiem. Do ksiąg wieczystych wpłynęło roszczenie o zawarcie przyrzeczonej umowy sprzedaży prawa własności nieruchomości składającej się z działek ewidencyjnych nr działki nr 1/2 i działki powstałej z podziału działki 1/1 o pow. około 0,0320 ha oznaczonej nr „1” na wstępnym projekcie podziału stanowiącym załącznik nr 1 do aktu notarialnego. Umowa przedwstępna sprzedaży pod warunkiem, …, 2018-05-09, A. K., Kancelaria Notarialna. Nabywcą jest firma „D. P.” Spółka Akcyjna w K. Ponieważ działka 1/2 była za wąska przy wjeździe nabywca za zgodą i pełnomocnictwem Wnioskodawczyni dokonał podziału działki o numerze ewidencyjnym 1/1, wydzielając z niej działki o numerach ewidencyjnych 1/3 o powierzchni 0,0309 ha i 1/4 o powierzchni 0,1543 ha obręb 150. Projekt podziału został zatwierdzony … 2018 roku przez Prezydenta Miasta.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Jeżeli dojdzie do spełnienia wszystkich warunków zawartej umowy przedwstępnej działka zostanie sprzedana.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Wnioskodawczyni nie jest i nie była zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.
   
2. Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej i nie wykorzystywała działek przeznaczonych do sprzedaży do prowadzenia działalności gospodarczej.
   
3. Przedmiotem sprzedaży mają być działki o numerach ewidencyjnych 1/2 i 1/3.
   
4. Działkę 1/1 obręb 150 Wnioskodawczyni nabyła w spadku po swojej zmarłej babci J.T. K. na podstawie testamentu sporządzonego w formie aktu notarialnego za rep. A przed notariuszem H. P. w Kancelarii Notarialnej, otwartego i ogłoszonego w Sądzie Rejonowym w 2008 r. Wnioskodawczyni mieszkała na ww. działce w domu z mamą (córką zmarłej babci) i tatą.
   
5. W domu Wnioskodawczyni mieszka z rodzicami, a działki przeznaczone do sprzedaży to ogród.
   
6. Wnioskodawczyni działkę nabyła w celach prywatnych tj. zamieszkanie, rekreacja, w drodze spadku, jak opisała wyżej i nie wykorzystywała jej do innych celów.
   
7. Przyczyną sprzedaży działki nr 1/2 i działki powstałej z podziału działki nr 1/1 jest sytuacja rodzinna. Wnioskodawczyni pracuje w K., nie jest w stanie pomagać schorowanym rodzicom w pracach ogrodowych, zwyczajnie działka jest za duża i nie jest ani Wnioskodawczyni, ani rodzicom potrzebna.
   
8. Przedmiotowe działki i ich części nie były przedmiotem najmu i dzierżawy i Wnioskodawczyni nie czerpała z nich żadnego pożytku.
   
9. Wnioskodawczyni nie była i nie jest rolnikiem ryczałtowym oraz nie dokonywała sprzedaży produktów rolnych z własnej działalności rolniczej.
   
10. W momencie nabycia działki 1/1 obręb 150 obowiązywał dla niej MPZP - „Ł.”, uchwała Nr … z dnia … 2006 r. Część działki, tj. 2615 m2 przeznaczona była pod zabudowę mieszkaniową, a pozostała część, tj. 2883 m2 objęta była zapisem 18 ZO (zieleń ogrodowa). 
    
11. W związku z tym iż Miasto przystąpiło do oceny zmian w zagospodarowaniu przestrzennym, w dniu … 2009 roku Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą o zmianę MPZP dotyczącego części działki oznaczonej symbolem 18 ZO na działkę pod zabudowę mieszkaniową. W dniu … 2012 r., na podstawie uchwały dokonano zmian w MPZP „Ł.”. Obecny MPZP obowiązuje od dnia … 2013 r. i przedmiotowe działki położone są w terenach oznaczonych symbolami 6MNU - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i zabudowa usługowa, a niewielkie fragmenty 1KDZ - tereny dróg publicznych, zbiorcze.
    
12. Wnioskodawczyni nie wnosiła o wydanie warunków zabudowy dla przedmiotowych działek.
    
13. Na pytanie Organu „Czy Wnioskodawczyni podejmowała/podejmie działania zmierzające do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej lub jakiekolwiek inne działania, jeśli tak to kiedy i w jakim celu?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała cyt., „Tak, podejmowałam działania w celu zmiany przeznaczenia terenu, wnosiłam o zmianę zapisu MPZP, opisałam to w punkcie 11. Zależało mi by działka w całości była przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową, wiedziałam, że rodzice będą się starzeć i nie będą mieć siły do prac ogrodowych.”
    
14. Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych działań mających na celu zwiększenie wartości działki, dokonała jedynie podziału działki na dwie, tj. działkę nr 1/1 i działkę nr 1/2 – decyzja Prezydenta Miasta z dnia …
    
15. W celu sprzedaży działki Wnioskodawczyni podpisała umowę pośrednictwa sprzedaży z biurem nieruchomości.
    
16. Przyszłego nabywcę, tj. „D.” Spółka Akcyjna Wnioskodawczyni pozyskała poprzez działania marketingowe biura nieruchomości.
    
17. Na pytanie Organu „Jaki jest zakres oraz warunki umowy przedwstępnej sprzedaży zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a „D.” Spółka Akcyjna w K.?”, Wnioskodawczyni odpowiedziała cyt., „Jeśli chodzi o zakres i warunki umowy przedwstępnej z „D.” SA załączam kopię wypisu aktu notarialnego.”
    
18. Na pytanie zadane w wezwaniu „Jakie formy ogłoszeń o sprzedaży Wnioskodawczyni stosowała?”, Wnioskodawczyni udzieliła odpowiedzi, ogłoszeniami o sprzedaży działki zajmowało się biuro nieruchomości.
    
19. Na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie wie jeszcze na co przeznaczy środki uzyskane ze sprzedaży działki.
    
20. Koszty podziału działki nr 1/1 poniósł nabywca, tj. firma „D.” S.A. co jest opisane w akcie notarialnym.
    
21. Umowa sprzedaży obejmuje sprzedaż działki nr 1/2 i działkę 1/3, która powstała z podziału działki nr 1/1.
    
22. Wnioskodawczyni nie dokonywała wcześniej sprzedaży nieruchomości.
    
23. W posiadaniu Wnioskodawczyni pozostanie dom wraz z działką nr 1/4, powstałą z podziału działki nr 1/1, w którym mieszka wraz z rodzicami. Na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie ma planów związanych z tą nieruchomością.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedanej działki Wnioskodawczyni będzie musiała zapłacić podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, z dostępnych jej informacji wynika, że nie powinna zapłacić podatku VAT od sprzedaży działki, którą nabyła w spadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) dalej zwanej ustawą o VAT lub ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
  
  

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie czynności. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Ponadto z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł również, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni 23 września 2008 roku nabyła spadek po swojej zmarłej babci na mocy postanowienia Sądu Rejonowego. Jest to działka wraz z domem. W 2016 roku Wnioskodawczyni podjęła decyzję o sprzedaży części nieruchomości poprzez wyodrębnienie niezabudowanej działki. 14 czerwca 2017 roku Prezydent Miasta zatwierdził projekt podziału nieruchomości na 2 części: działkę o numerze ewidencyjnym 1/1 wraz z domem o powierzchni 0,1852 ha i działkę o numerze ewidencyjnym 1/2 o powierzchni 0,3671 ha. 9 maja 2018 roku Wnioskodawczyni podpisała umowę przedwstępną sprzedaży pod warunkiem. Działka 1/2 była za wąska przy wjeździe i nabywca za zgodą i pełnomocnictwem Wnioskodawczyni dokonał podziału działki o numerze ewidencyjnym 1/1, wydzielając z niej działki o numerach ewidencyjnych 1/3 o powierzchni 0,0309 ha i 1/4 o powierzchni 0,1543. Przedmiotem sprzedaży mają być działki o numerach ewidencyjnych 1/2 i 1/3. Wnioskodawczyni podejmowała działania w celu zmiany przeznaczenia terenu. Wnioskodawczyni wnosiła o zmianę zapisu Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego. W momencie nabycia działki 1/1 obręb 150 obowiązywał dla niej Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego. Część działki przeznaczona była pod zabudowę mieszkaniową, a pozostała część objęta była zapisem 18 ZO (zieleń ogrodowa). W dniu 3 lutego 2009 roku Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą o zmianę Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego dotyczącego części działki oznaczonej symbolem 18 ZO na działkę pod zabudowę mieszkaniową. W dniu 28 czerwca 2012 r. na podstawie uchwały dokonano zmian w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki na dwie tj. działkę 1/1 i działkę 1/2. W celu sprzedaży działki Wnioskodawczyni podpisała umowę pośrednictwa sprzedaży z biurem nieruchomości. Przyszłego nabywcę Wnioskodawczyni pozyskała poprzez działania marketingowe biura nieruchomości.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni ma wątpliwość czy sprzedaż działek nr 1/2 i 1/3 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na względzie opis sprawy, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię działek nr 1/2 i 1/3 będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z zawartego we wniosku opisu sprawy wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie wystąpił taki ciąg zdarzeń, które wskazują na aktywność Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni wprawdzie nabyła przedmiotową nieruchomość w drodze spadku, jednak decydujące znaczenie dla sprawy mają działania podjęte przez Wnioskodawczynię w celu sprzedaży działek. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki na dwie tj. działkę nr 1/1 i działkę nr 1/2. Ponadto Wnioskodawczyni podejmowała działania w celu zmiany przeznaczenia terenu, wnosiła o zmianę zapisu w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego i zmian tych dokonano. Wnioskodawczyni podejmowała działania marketingowe w celu sprzedaży nieruchomości bowiem podpisała umowę pośrednictwa sprzedaży z biurem nieruchomości. Wnioskodawczyni podpisała umowę przedwstępną sprzedaży a przyszłemu nabywcy nieruchomości udzieliła pełnomocnictwa na dokonanie podziału działki nr 1/1. Nabywca za zgodą i pełnomocnictwem Wnioskodawczyni dokonał podziału działki o numerze ewidencyjnym 1/1, wydzielając z niej działki o numerach ewidencyjnych 1/3 i 1/4.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 95 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Oznacza to więc, że stroną podejmowanych czynności będzie Wnioskodawczyni, a nie nabywca. Nabywca, jako pełnomocnik Wnioskodawczyni, nie działa przecież we własnym imieniu lecz w imieniu Wnioskodawczyni, bez względu na to, kto poniesie koszty związane z wyżej wymienionymi czynnościami.

W przedmiotowej sprawie nabywca za zgodą i pełnomocnictwem Wnioskodawczyni dokonał podziału działki nr 1/1 na dwie działki nr 1/3 i nr 1/4.

Powyższe czynności nie stanowią zatem pojedynczych okoliczności związanych z wykonywaniem prawa własności lecz zaplanowany, zorganizowany ciąg działań nakierowany na sprzedaż działek.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni w związku z planowaną sprzedażą działek będzie działać w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a czynność ta będzie nosić znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie bowiem całokształt okoliczności i ich zakres, wskazuje, że nie jest to działanie należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym sprzedaż przez Wnioskodawczynię działek nr 1/2 i 1/3 nie będzie stanowić zwykłego wykonywania prawa własności.

Podsumowując, należy uznać, że Wnioskodawczyni z tytułu transakcji sprzedaży działek nr 1/2 i 1/3 będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem planowana sprzedaż przedmiotowych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy jednakże zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

I tak, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146aa ust. 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy o VAT – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Ponadto, stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

W związku z powyższym, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy nieruchomość która będzie przedmiotem sprzedaży, jest terenem budowlanym w rozumieniu powołanego wyżej art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis sprawy w kontekście obowiązujących przepisów prawa stwierdzić należy, że skoro – jak wskazano w opisie sprawy – działki nr 1/2 i 1/3 mające być przedmiotem sprzedaży objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, który wskazuje na przeznaczenie tego terenu „pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i zabudowę usługową oraz tereny dróg publicznych”, to ww. działki spełniają definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy i tym samym ich dostawa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym, po przeprowadzeniu analizy przedstawionego opisu sprawy na tle przywołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to przepisy dopuszczają również możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przy spełnieniu łącznie obu warunków, o których mowa w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W analizowanej sprawie przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT również nie będą spełnione, ponieważ – jak wynika z opisu sprawy – Wnioskodawczyni nabyła działkę, z której w wyniku podziału powstały działki nr 1/2 i 1/3, jako spadek po zmarłej babci, zatem przy nabyciu nie został naliczony podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu. Tym samym, nie będzie spełniony jeden z warunków określony w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – z tytułu nabycia działki nie przysługiwało Wnioskodawczyni dokonującej dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Podsumowując, planowana sprzedaż działek nr 1/2 i 1/3 – zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa pkt 1 ustawy – będzie czynnością opodatkowaną podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, dla tej dostawy nie znajdzie bowiem zastosowania zwolnienie od podatku VAT na mocy przepisów przewidzianych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w związku z planowaną sprzedażą działek nr 1/2 i 1/3 Wnioskodawczyni działać będzie jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzący działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT. Z uwagi na fakt, że planowana sprzedaż działek nr 1/2 i 1/3 nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy ani art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, będzie czynnością opodatkowaną podstawową stawką VAT w wysokości 23% – zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Należy również zauważyć, że organ wydający interpretację nie jest uprawniony do analizowania i oceny załączonych do uzupełnienia dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Tym samym dołączone do uzupełnienia dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.