Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.38.2019.2.DJ
z 1 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 31 stycznia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2019 r. (data wpływu 25 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 8 lutego 2019 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.38.2019.1.DJ na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 8 lutego 2019 r., skutecznie doręczono w dniu 14 lutego 2019 r., natomiast w dniu 25 lutego 2019 r. (data nadania 19 lutego 2019 r.), do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności wydany przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 11 października 2018 r. w związku z rozpoznaną u Zainteresowanego chorobą (stwardnienie zanikowe boczne). Choroba cały czas postępuje. Obecnie Wnioskodawca ma trudności w poruszaniu się. Przemieszcza się za pomocą chodzika, oprócz tego choroba zaatakowała ręce i ma trudności w utrzymaniu przedmiotów.

Wnioskodawca jest właścicielem domu jednorodzinnego. Do tej pory dom ogrzewał piecem węglowym. W związku z rozwojem choroby nie jest w stanie obsługiwać pieca opalanego węglem. Wnioskodawca podjął decyzję o zmianie systemu ogrzewania z węglowego na gazowe. W związku z tym wykonał instalację gazową oraz zakupił zbiornik na gaz 2 000 litrów, piec C.O. dwufunkcyjny, musiał wybudować nowy komin. Na wszystkie prace budowlane i montażowe uzyskał odpowiednie pozwolenia, jak i posiada odbiory wykonywanych prac.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, że orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności wydany został przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 11 października 2018 r. – ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 1 października 2018 r. Wnioskodawca nadmienia, że uprzednio miał ustalony stopień umiarkowany, który został ustalony od 17 lipca 2017 r. wydany przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 5 października 2017 r. oraz ustalony stopień lekki, który został ustalony od 11 kwietnia 2012 r. wydany przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 25 maja 2012 r. i wydany przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 21 sierpnia 2015 r.

Wnioskodawca, chciałby dokonać odliczenia poniesionych wydatków związanych z przebudową systemu ogrzewania domu z węglowego na gazowy w ramach ulgi rehabilitacyjnej częściowo za 2018 r. i częściowo za 2019 r.

Przedmiotowe wydatki zostały poniesione już w 2018 r, a pierwsza faktura została wystawiona 10 grudnia 2018 r. po dniu wskazanym w orzeczeniu o niepełnosprawności jako data, od której istnieje stopień niepełnosprawności.

Wnioskodawca doprecyzował również, że poniesione przez niego ww. wydatki nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

Zainteresowany posiada dokumenty stwierdzające poniesienie wydatków związanych z przebudową systemu ogrzewania domu z węglowego na gazowy, zawierające w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty.

Przedmiotowe wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c (opodatkowanie działalności gospodarczej), nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ponieważ Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może wszystkie wydatki związane z przebudową systemu ogrzewania z węglowego na gazowy odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wydatki związane z przebudową systemu ogrzewania domu z węglowego na gazowy może odliczyć od uzyskanego dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym w 2018 roku – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 pkt 6 – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 roku – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 cyt. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 13a – w brzmieniu obowiązującym w 2018 roku – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl natomiast ww. art. 26 ust. 13a – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 roku – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności wydany przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 11 października 2018 r. (ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 1 października 2018 r.) w związku z rozpoznaną u Zainteresowanego chorobą (stwardnienie zanikowe boczne). Choroba cały czas postępuje. Obecnie Wnioskodawca ma trudności w poruszaniu się. Przemieszcza się za pomocą chodzika, oprócz tego choroba zaatakowała ręce i ma trudności w utrzymaniu przedmiotów. Wnioskodawca jest właścicielem domu jednorodzinnego, który ogrzewał piecem węglowym. W związku z rozwojem choroby nie jest w stanie obsługiwać pieca opalanego węglem, a więc podjął decyzję o zmianie systemu ogrzewania z węglowego na gazowe. W związku z tym wykonał instalację gazową oraz zakupił zbiornik na gaz 2 000 litrów, piec C.O. dwufunkcyjny, musiał wybudować nowy komin. Jak można wywieść z treści wniosku wydatki zostały poniesione w 2018 r. i w 2019 r., a pierwsza faktura została wystawiona 10 grudnia 2018 r. po dniu wskazanym w orzeczeniu o niepełnosprawności jako data, od której istnieje stopień niepełnosprawności. Poniesione przez Wnioskodawcę ww. wydatki nie zostały zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej w podatku dochodowym w sytuacji, gdy w latach 2018-2019 poniósł wydatki związane z przebudową systemu ogrzewania z węglowego na gazowy, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, która to inwestycja spowodowała ułatwienie wykonywania czynności życiowych Wnioskodawcy, bowiem w związku z rozwojem choroby nie był w stanie obsługiwać pieca opalanego węglem.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, m.in. posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek lub osobę będącą na utrzymaniu podatnika, orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności.

Następnie należy wskazać, że rozpatrując, czy poniesione wydatki wymienione w opisie stanu faktycznego, tj. wydatki związane z przebudową systemu ogrzewania domu z węglowego na gazowy (np. wykonanie instalacji gazowej, zakup zbiornika na gaz 2 000 litrów, zakup pieca C.O. dwufunkcyjnego, budowa nowego komina) mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenia użytych w przepisie pojęć adaptacja i wyposażenie.

Zgodnie z językowym znaczeniem termin: adaptacja to przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast wyposażenie to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 updof pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, iż w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czy „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej – wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11.

Tak więc na gruncie rozpatrywanej sprawy zakwalifikowanie poniesionych wydatków na zmianę sposobu ogrzewania domu jednorodzinnego z węglowego na gazowe – tj. inwestycję, polegającą na wykonaniu instalacji gazowej, zakupie zbiornika na gaz 2 000 litrów, zakupie pieca C.O. dwufunkcyjnego, budowie nowego komina – do wydatków podlegających odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem czynności życiowych jest uzasadnione. Nadmienić w tym miejscu należy, że wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W ocenie tut. organu ww. wydatki stanowią wydatki na przystosowanie budynku mieszkalnego (domu jednorodzinnego), odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy. Sam Zainteresowany w treści wniosku wskazał, że w związku z rozpoznaną i cały czas postępującą u Zainteresowanego chorobą (stwardnienie zanikowe boczne), trudnościami w poruszaniu się (przemieszcza się za pomocą chodzika) i trudnościami w utrzymaniu przedmiotów (choroba zaatakowała również ręce), zdecydował się na zmianę sposobu ogrzewania domu z węglowego na gazowe. Przedmiotowe wydatki zostały więc poniesione stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności Wnioskodawcy.

W podobnej sprawie wypowiedział się również NSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Sz 696/96, w którym stwierdził dokonanie adaptacji mieszkania do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma - dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne - znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu. Za trafny uznać należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wydatek związany z zastąpieniem ogrzewania piecowego ogrzewaniem centralnym gazowym jest wydatkiem poniesionym na modernizację mieszkania, czyli na jego unowocześnienie, przy czym między pojęciem modernizacji a pojęciem adaptacji lub wyposażenia mieszkania nie można stawiać znaku równości. Nie oznacza to jednak wcale, że unowocześnienie /modernizacja/ mieszkania np. przez zmianę systemu ogrzewania nie może być równoznaczne z przystosowaniem /adaptacją/ tego mieszkania lub jego wyposażeniem w konstrukcje czy też urządzenia podyktowane potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Coś, co dla podatnika pełnosprawnego stanowi tylko unowocześnienie jego mieszkania, dla podatnika niepełnosprawnego może stanowić przystosowanie tego mieszkania lub jego wyposażenie podyktowane jego potrzebami jako osoby niepełnosprawnej. O tym zatem, czy wyposażenie lokalu mieszkalnego w określone urządzenia /np. w ogrzewanie elektryczne lub gazowe zamiast dotychczasowego tradycyjnego ogrzewania węglowego/ stanowi tylko jego modernizację, czy też jest podyktowane celami rehabilitacyjnymi, decydują potrzeby podatnika /lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu/ wynikające z jego niepełnosprawności. Ocena zatem, czy dany wydatek „mieszkaniowy” jest podyktowany tylko potrzebą remontu mieszkania /zachowania jego dotychczasowej substancji/ lub jego modernizacją/unowocześnieniem/ czy też potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian dokonanych w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane. Analogiczny pogląd wyraził również WSA w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 547/11.

Zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zmianę sposobu ogrzewania domu jednorodzinnego (z węglowego na gazowe) można uznać za wydatki, w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te, w kwocie faktycznie poniesionej, Wnioskodawca może odliczyć od dochodu w zeznaniu rocznym za 2018 r. (w przypadku wydatków poniesionych w 2018 roku) oraz w zeznaniu rocznym za 2019 r. (w odniesieniu do wydatków poniesionych w 2019 roku) w ramach wydatków na cele rehabilitacyjne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo nadmienić należy, że – jak już wskazano w wysłanym do Wnioskodawcy wezwaniu z dnia 8 lutego 2019 roku – z uwagi na specyfikę postępowania interpretacyjnego organ upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Wynika z tego, że w ramach analizowanego postępowania, organ interpretacyjny nie prowadzi postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego, lecz odnosi się wyłącznie do stanu faktycznego opisanego we wniosku. W rezultacie wskazać należy, że dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku oraz uzupełnienia wniosku dokumenty nie podlegały analizie i weryfikacji w toku niniejszego postępowania.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.