Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP8.8101.141.2017.WCX
z 27 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) – dalej: Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2017 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.35.2017.1.RD wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, zgodnie z którym:

• sprzedaż usług za granicę nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce, a tym samym kwoty sprzedaży usług do UE nie należy uwzględniać w wartości limitu 200.000 zł. oraz, że należy prowadzić ewidencję sprzedaży usług dla takich kontrahentów - jest prawidłowe,
  

• na wystawionej fakturze należy wskazać przepis ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku lub przepis dyrektywy. który zwalnia od podatku takie świadczenie usług - jest nieprawidłowe,
  

• Wnioskodawca nie musi składać informacji podsumowującej oraz nie podlega również rejestracji jako podatnik VAT UE – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2017 r. do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rejestracji jako podatnika VAT UE, obowiązku wliczania do limitu wartości sprzedaży oraz danych jakie powinna zawierać faktura dokumentująca świadczenie usług na rzecz kontrahenta z siedzibą w Wielkiej Brytanii oraz obowiązku składania informacji podsumowujących.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą związaną z tłumaczeniami. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż jest zwolniona z VAT. Wnioskodawca dokonał sprzedaży usług tłumaczenia dla kontrahenta z Wielkiej Brytanii, który korzysta ze zwolnienia z VAT do limitu wartości sprzedaży określonego w jego kraju i w związku z tym nie posiada NIP ani VAT UE (zgodnie z prawem brytyjskim otrzyma je dopiero po przekroczeniu progu sprzedaży zwolnionej z VAT). Kontrahent jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a sprzedawane przez Wnioskodawcę usługi są związane z tą działalnością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien zarejestrować się do VAT UE?
   
2. Czy Wnioskodawca powinien składać informacje podsumowujące?
   
3. Czy wartość sprzedaży dla takiego kontrahenta nie jest wliczana do limitu wartości sprzedaży zwolnionej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ustawy o VAT, usługi sprzedaży za granicę nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, a tym samym kwoty sprzedaży usług do UE nie należy uwzględniać w wartości limitu 200.000 zł. Na wystawionej fakturze należy wskazać przepis ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku lub przepis dyrektywy, który zwalnia od podatku takie świadczenie usług.

Artykuł 100 ust. 4 ustawy o VAT wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się tylko te usługi, których usługobiorcą jest podatnik zidentyfikowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej, czyli VAT UE. Tak więc Wnioskodawca nie musi składać informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca nie podlegałaby również rejestracji jako podatnik VAT UE ponieważ w art. 100 ust. 4 ustawa o VAT mówi o kontrahentach zidentyfikowanych na potrzeby VAT UE, natomiast kontrahent nie posiada identyfikatora VAT UE.

Zdaniem Wnioskodawcy należy prowadzić ewidencję sprzedaży usług dla takich kontrahentów.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej działając, na podstawie przepisu art. 13 § 2a. art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - w dniu 31 maja 2017 r. wydał interpretację indywidualną nr 0114-KDPIP1-2.4012.35.2017.1.RD, w której uznał, iż w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że wydana przez Dyrektora krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.

W wyniku przeprowadzonej analizy przedmiotowej sprawy stwierdzono, że interpretacja indywidualna z dnia 31 maja 2017 r. nr 0114-KDIP1 -2.4012.35.2017.1.RD wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany. Zdaniem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, zgodnie z którym:

• usługi sprzedaży za granicę nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, a tym samym kwoty sprzedaży usług do UE nie należy uwzględniać w wartości limitu 200.000 zł. oraz. że należy prowadzić ewidencję sprzedaży usług dla takich kontrahentów - jest prawidłowe,

• na wystawionej fakturze należy wskazać przepis ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku lub przepis dyrektywy, który zwalnia od podatku takie świadczenie usług — jest nieprawidłowe,
  

• Wnioskodawca nie musi składać informacji podsumowującej oraz nie podlega również rejestracji jako podatnik VAT UE - jest nieprawidłowe.
  
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) -dalej: ustawa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Jak stanowi art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

I tak, według art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w; odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powyższy artykuł wprowadza w ustawie drugą definicję podatnika. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy. W oparciu o ten przepis, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la. art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przy czym w myśl art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze dla których Ustawodawca nie przewidział szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Przez sprzedaż - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

A contrario nie stanowią sprzedaży w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług m.in.: odpłatne dostawy towarów i odpłatne świadczenia usług poza terytorium kraju (a więc dostawy towarów i świadczenia usług, których miejsce świadczenia znajduje się poza Polską).

W związku z powyższym przy ustalaniu prawa do zwolnienia podmiotowego należy brać pod uwagę wyłącznie wartość opodatkowanej sprzedaży towarów i usług na terytorium kraju. W konsekwencji nie uwzględnia się wartości dostaw towarów oraz świadczenia usług, które są zwolnione przedmiotowo lub których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium Polski.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15. są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl ust. 3 ww. artykułu, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako „podatnika VAT czynnego”, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie (art. 96 ust. 4 ustawy).

Z treści ww. przepisów wynika, że podatnik korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy może (ale nie musi) złożyć zgłoszenie rejestracyjne. Wówczas naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT zwolnionego”.

Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy, podatnicy, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dniem dokonania sprzedaży w dniu następnym. Jak stanowi ust. 3 tego artykułu, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W myśl ust. 3a. tego artykułu, podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19a ust. 1-3 i 8.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą związaną z tłumaczeniami. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż jest zwolniona z VAT. Wnioskodawca dokonał sprzedaży usług tłumaczenia dla kontrahenta z Wielkiej Brytanii, który korzysta ze zwolnienia z VAT do limitu wartości sprzedaży określonego w jego kraju i w związku z tym nie posiada NIP ani VAT UE (zgodnie z prawem brytyjskim otrzyma je dopiero po przekroczeniu progu sprzedaży zwolnionej z VAT). Kontrahent jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a sprzedawane przez Wnioskodawcę usługi są związane z tą działalnością.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy w związku z świadczoną usługą na rzecz kontrahenta z Wielkiej Brytanii wartość sprzedaży świadczonej usługi wliczana jest do obrotu o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, oraz czy w związku z przedmiotowymi transakcjami Wnioskodawca powinien zarejestrować się jako podatnik VAT UE, a także czy powinien składać informacje podsumowujące.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że miejscem świadczenia i opodatkowania usługi opisanej we wniosku zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy jest terytorium państwa, w którym kontrahent posiada siedzibę tj. w Wielkiej Brytanii. W konsekwencji usługa tłumaczenia świadczona na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Jak już wskazywano nie stanowi sprzedaży w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług m.in. odpłatne świadczenie usług, których miejsce świadczenia (opodatkowania) znajduje się poza terytorium kraju, za które zgodnie z art. 2 pkt 1 rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (…).

W związku z powyższym, przy ustalaniu prawa do zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ustawy o VAT, należy brać pod uwagę m.in. wartość opodatkowanej sprzedaży towarów i usług na terytorium kraju. W konsekwencji nie uwzględnia się świadczenia usług, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że do wartości limitu zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, nie wlicza się kwot z tytułu sprzedaży opisanej we wniosku usługi, która była świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta zagranicznego z Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT powinien wliczyć jedynie ewentualną sprzedaż, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi sprzedaży za granicę nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, a tym samym kwoty sprzedaży usług do UE nie należy uwzględniać w wartości limitu 200.000 zł. oraz że należy prowadzić ewidencję sprzedaży usług dla takich kontrahentów - jest prawidłowe.

Odnośnie danych, jakie powinna zawierać faktura, Szef Krajowej Administracji Skarbowej wskazuje.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. la, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.
   2. państwa trzeciego.
      
      
      

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2. dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl. ust. 2 tego artykułu, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak wskazano wcześniej odpłatne świadczenie usług poza terytorium kraju nie mieści się w pojęciu „sprzedaży”. Tym samym, przepis art. 106b ust. 2 ustawy o VAT nie ma zastosowania w takich przypadkach - podatnik ma obowiązek wystawić fakturę dokumentującą świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przepisów dotyczących zasad fakturowania wynika więc, że podatnik zwolniony podmiotowo dokonując dostaw i świadcząc usługi, o których mowa w art. 106a pkt 2 ustawy o VAT, jest zobowiązany do wystawiania faktur dokumentujących te transakcje.

Jak stanowi art. 106e ust. I pkt (1-18) ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4. o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;
    
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
       
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty - wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie";
    
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”:

(...).

Jak stanowi art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy - faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Zatem w świetle przytoczonego wyżej art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, jeśli miejscem świadczenia dostawy towarów lub świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika, faktura może nie zawierać:

• kwot wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto,
  

• stawki podatku;
  

• sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
  

• kwoty podatku, od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.
  
  
  

W przedmiotowej sprawie świadczona przez Wnioskodawcę usługa tłumaczenia dla kontrahenta z Wielkiej Brytanii, na podstawie art. 28b ustawy - nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju. Jednocześnie w myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, Wnioskodawca będzie miał obowiązek wystawienia faktury dokumentującej świadczenie przedmiotowej usługi. Faktura dokumentująca świadczenie ww. usługi w przypadku jej wystawienia, może nie zawierać - zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy danych wskazanych w art. 106e ust. 1 pkt 5 i 12-14 ustawy. Jednocześnie Wnioskodawca będzie zobowiązany do zawarcia na fakturze wyrazów „odwrotne obciążenie”.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym na wystawionej fakturze należy wskazać przepis ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku lub przepis dyrektywy, który zwalnia od podatku takie świadczenie usług, Szef Krajowej Administracji Skarbowej uznał za - nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast obowiązku rejestracji do VAT UE oraz składania informacji podsumowujących, Szef Krajowej Administracji Skarbowej przedstawia co następuje.

Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

W myśl ustępu 2 tego artykułu, przepis ustępu 1 stosuje się również do podatników w rozumieniu art. 15 innych niż wymienieni w ust. 1 i osób prawnych niebędących podatnikami w rozumieniu art. 15 u których wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów przekroczyła kwotę, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2. oraz tych, którzy zamierzają skorzystać z możliwości określonej w art. 10 ust. 6.

Stosownie do ust. 3 pkt 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4. dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. Podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9. podając numer, pod którym są zarejestrowane na potrzeby podatku, przy świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL (art. 97 ust. 10 pkt 3 ustawy).

Wskazać należy, iż przez podatnika, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy należy rozumieć podatnika, o którym mowa w cytowanym wyżej art. 28a ustawy, również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Istotą przepisu art. 28a ustawy, jest odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów.

Zatem „podatnikiem” dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy przedsiębiorca, zarówno z Polski, jak i z innego państwa członkowskiego, czy z kraju trzeciego.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że przepis art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy wskazuje, że obowiązek rejestracji do transakcji unijnych powstaje w związku z wykonywaniem określonych ww. przepisem czynności, a nie w związku ze składaniem informacji podsumowujących. Nadto podkreślenia wymaga, że zarówno w przepisie art. 97 ust. 3 pkt 2 jak i w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT zwrot „zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej” odnosi się tylko do „osób prawnych”.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności, świadczył usługi tłumaczenia na rzecz kontrahenta z Wielkiej Brytanii, w stosunku do którego, zgodnie z art. 28b ustawy, miejsce świadczenia powstaje na terytorium, innego niż Polska, państwa członkowskiego (tu w Wielkiej Brytanii).

Miejscem zatem opodatkowania wykonanych czynności będzie, zgodnie z art. 28b ustawy, miejsce w którym usługobiorca (będący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy) posiada siedzibę działalności gospodarczej. Skoro usługobiorcą jest podatnik podatku od wartości dodanej zarejestrowany w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek - bez względu na fakt że jest Pani zwolniona podmiotowo od podatku od towarów i usług - zarejestrowania się jako podatnik VAT-UE z tytułu świadczonych usług oraz obowiązek składania informacji podsumowujących o dokonanych usługach.

Zgodnie bowiem z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b. na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 100 ust. 8 pkt 2 ustawy) Zatem w informacjach podsumowujących VAT-UE Wnioskodawca winien wykazać usługi świadczone na rzecz kontrahenta z Wielkiej Brytanii. Co prawda kontrahent nie posiada ważnego numeru VAT-UE, niemniej okoliczność ta nie zwalnia Wnioskodawcy z obowiązku wykazania w informacji podsumowującej usług świadczonych na rzecz tego podmiotu, tj. podatnika podatku od wartości dodanej.

W takiej sytuacji pola: „numer VAT UE” i „Kod kraju” Wnioskodawca winien pozostawić puste wskazując w informacji podsumowującej pozostałe informacje o dokonanych transakcjach oraz dołączyć wyjaśnienie o braku identyfikacji kontrahenta, podając szczegółowe dane identyfikacyjne nabywcy.

Stosownie do art. 100 ust. 3 ustawy informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którymi powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca nie musi składać informacji podsumowującej oraz nie podlega również rejestracji jako podatnik VAT UE. Szef Krajowej Administracji Skarbowej uznał za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może. z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej. Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym łub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy.
   
   

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013, Warszawa, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § I ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2018 r.. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.