2019.03.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.925.2019.2.WN
z 7 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2018 r. (data wpływu 6 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług wynajmu lokalu użytkowego – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług wynajmu lokalu użytkowego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 25 stycznia 2019 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.925.2018.1.WN.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oznaczony nr 2:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce oraz czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność sklasyfikowaną w PKD 2007 pod numerem 68.20.Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Stan faktyczny nr 2

Wnioskodawca jest właścicielem zabudowanej nieruchomości. Nieruchomość stała się składnikiem majątku Wnioskodawcy w 2003r. na skutek dokonanego połączenia Spółki - Wnioskodawcy, ze spółką będącą właścicielem przedmiotowej nieruchomości, poprzez przejęcie całego majątku tej Spółki. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem czterokondygnacyjnym wybudowanym w 1906r. Budynek pierwotnie stanowił budynek wielomieszkaniowy, zajęty przez lokatorów na cele mieszkalne, a w okresie ostatnich ok. 20 lat wraz z ubywaniem lokatorów, Wnioskodawca, a wcześniej jego poprzednik prawny, sukcesywnie zmieniali przeznaczenie poszczególnych lokali na lokale użytkowe pełniące funkcje, w zależności od lokalu, handlowe, biurowe lub usługowe. Obecnie, ze wszystkich lokali znajdujących się w budynku, jedynie jeden zajmowany jest jeszcze przez pierwotnego lokatora i realizowany jest w nim nieprzerwanie cel mieszkaniowy. Poszczególne lokale w budynku nie są wyodrębnione i nie stanowią odrębnej nieruchomości. Zgodnie z wypisem z kartoteki budynków budynek sklasyfikowany jest jako budynek biurowy. Z uwagi na mieszany charakter nieruchomości, podatek naliczony od nakładów dotyczących całej nieruchomości rozliczany jest na podstawie art. 90 ust. 2 współczynnikiem proporcji ustalonym zgodnie z art. 90 ust. 3-6, podatek naliczony od nakładów poniesionych w bezpośrednim związku z lokalami mieszkalnymi wynajmowanymi na cele mieszkaniowe nie jest odliczany, natomiast podatek naliczony od nakładów poniesionych w bezpośrednim związku z lokalami użytkowymi generującymi obrót opodatkowany podatkiem VAT odliczany jest w całości.

W 2014 r. Wnioskodawca uzyskał decyzję Prezydenta o warunkach zabudowy ustalającą warunki i zasady zmiany sposobu użytkowania kolejnych lokali stanowiących część przedmiotowego budynku, w tym lokalu stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku. W lokalu tym Wnioskodawca wykonał prace remontowo-budowlane w celu adaptacji lokalu na lokal użytkowy pełniący funkcję biurową. Koszt wykonanych prac przekroczył wartość 15.000 zł. W szczególności wykonane prace polegały na demontażu pieca kaflowego, zmianie układu ścian działowych, obłożeniu ścian płytami g-k, malowaniu ścian, wykonaniu nowej instalacji elektrycznej, sufitu kasetonowego, wyrównaniu podłóg, położeniu paneli podłogowych, montażu nowych drzwi, lamp, wymianie okna. Prace zakończyły się w lutym 2015 r., a ich koszt zwiększył wartość budynku. Podatek VAT został odliczony w całości, z uwagi na planowane przeznaczenie lokalu służące sprzedaży opodatkowanej (lokal biurowy). Niestety, pomimo poszukiwań najemcy, Wnioskodawcy nie udało się wynająć lokalu, w związku z tym w sierpniu 2018 r. podjął decyzję o przeznaczeniu lokalu na wynajem dla studentów. We wrześniu 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu z dwoma studentkami, obywatelkami Włoch, na czas określony do 31 marca 2018 r. tj. na czas ich pobytu związanego ze studiami. W celu realizacji umowy Wnioskodawca wyposażył lokal w konieczne umeblowanie (zabudowa aneksu kuchennego, łóżka, stół, krzesła, biurka, komody, wieszaki itp.) oraz wyposażenie (kuchenka mikrofalowa, lodówka, sztućce, garnki, talerze, pościel itp.), natomiast nie było potrzeby przeprowadzenia dodatkowych prac adaptacyjno-budowlanych.

Przychody z czynszu i świadczeń dodatkowych w postaci opłat za wodę, energię elektryczną i cieplną stanowią u Wnioskodawcy sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT wg. stawki podstawowej tj. 23%, a podatek naliczony od nakładów poczynionych w związku z wynajmem przedmiotowego lokalu został przez Wnioskodawcę odliczony w całości.

W chwili obecnej Wnioskodawca planuje, po zakończeniu obecnie obowiązującej umowy najmu, z uwagi na środek semestru, świadczenie w przedmiotowym lokalu w okresie od 1 kwietnia 2019 r. do 30 września 2019 r. usług krótkotrwałego zakwaterowania (opodatkowanych wg stawki 8%), a następnie, od 1 października 2019 r. kontynuację funkcji mieszkaniowej lokalu, w postaci zaspokajania potrzeb mieszkaniowych studentów. Wnioskodawca nie może jednak wykluczyć, iż zaraz po zakończeniu obecnie obowiązującej umowy znajdzie jednak studentów zainteresowanych wynajmem lokalu w celu realizacji usług mieszkaniowych, nie może również wykluczyć kontynuacji świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania po 1 października 2019 r., gdyby ta forma wynajmu okazała się bardziej zyskowna, bądź w przypadku nie znalezienia zainteresowanych wynajmem studentów.

Wnioskodawca dodatkowo uzupełnił opis stanu faktycznego nr 2 informując:

PKWiU 68.20.1 Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi dla usługi wynajmu świadczonej obecnie na rzecz studentów PKWiU 55.20.19.0 Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi, dla usług, które ewentualnie Wnioskodawca może świadczyć po zakończeniu obecnie obowiązującej umowy najmu.
Lokal będący przedmiotem najmu spełnia warunki uznania go za samodzielny lokal w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dn. 24.06.1994r. o własności lokali tzn. jest to wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku zespół izb, przeznaczonych po adaptacji w 2015 r. na cele biurowe, a obecnie wykorzystywanych na stały pobyt ludzi, mogący służyć zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych jak i wykorzystywaniu zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.
Wnioskodawca nie dysponuje zaświadczeniem o samodzielności tego lokalu w myśl ww. przepisu.
Obecnie lokal wynajmowany jest studentom wyłącznie w celu realizacji ich potrzeb mieszkaniowych w czasie pobytu w K., w związku z podjętymi studiami.
W ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy ujęty jest budynek biurowo-usługowy, w którym znajduje się wynajmowany lokal.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Pytanie do stanu faktycznego nr 2 przeformułowane w piśmie z 31 stycznia 2019 r.

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo opodatkowując świadczoną w lokalu usługę stawką podstawową VAT 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Przeformułowane w piśmie z 31 stycznia 2019 r. stanowisko do stanu faktycznego nr 2.

Zdaniem wnioskodawcy cel wynajmu przedmiotowego lokalu jest mieszkalny, a usługa aktualnie świadczona przez Wnioskodawcę jest usługą najmu, a nie usługą krótkotrwałego zakwaterowania sklasyfikowaną w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, wymienioną w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT i korzystającą na tej podstawie z obniżonej stawki podatku VAT. Lokal wynajmowany jest na własny rachunek, na cele mieszkalne, nie występuje jednak trzecia z koniecznych przesłanek do zastosowania zwolnienia z art. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, a mianowicie lokal nie posiada charakteru mieszkalnego w związku z uprzednio dokonaną adaptacją lokalu na lokal użytkowy. W związku z tym wynajem przedmiotowego lokalu powinien zostać opodatkowany stawką podstawową VAT w wysokości aktualnie obowiązującej 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie stawki podatku VAT dla usług wynajmu lokalu użytkowego, będącej budynkiem biurowym jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z poźn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. – 8%, zgodnie z art. 146a pkt 2), wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – „Usługi związane z zakwaterowaniem”. Ze złożonego wniosku wynika, że usługi wynajmu lokalu świadczone przez Wnioskodawcę obecnie na rzecz studentów Wnioskodawca zaklasyfikował do PKWiU 68.20.1. Zatem ww. art. 43 ust. 20 ustawy nie znajduje zastosowania.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,
charakter mieszkalny nieruchomości,
mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego nr 2 wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem zabudowanej nieruchomości. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem czterokondygnacyjnym wybudowanym w 1906 r. Budynek pierwotnie stanowił budynek wielomieszkaniowy, zajęty przez lokatorów na cele mieszkalne, a w okresie ostatnich ok. 20 lat wraz z ubywaniem lokatorów, Wnioskodawca, a wcześniej jego poprzednik prawny, sukcesywnie zmieniali przeznaczenie poszczególnych lokali na lokale użytkowe pełniące funkcje, w zależności od lokalu, handlowe, biurowe lub usługowe. Obecnie, ze wszystkich lokali znajdujących się w budynku, jedynie jeden zajmowany jest jeszcze przez pierwotnego lokatora i realizowany jest w nim nieprzerwanie cel mieszkaniowy. Poszczególne lokale w budynku nie są wyodrębnione i nie stanowią odrębnej nieruchomości. Zgodnie z wypisem z kartoteki budynków budynek sklasyfikowany jest jako budynek biurowy.

Wnioskodawca uzyskał decyzję o warunkach zabudowy ustalającą warunki i zasady zmiany sposobu użytkowania kolejnych lokali stanowiących część przedmiotowego budynku, w tym lokalu stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku. Pomimo poszukiwań najemcy, Wnioskodawcy nie udało się wynająć lokalu, w związku z tym w sierpniu 2018 r. podjął decyzję o przeznaczeniu lokalu na wynajem dla studentów. We wrześniu 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu z dwoma studentkami, na czas określony do 31 marca 2018 r. tj. na czas ich pobytu związanego ze studiami.

PKWiU 68.20.1 Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi dla usługi wynajmu świadczonej obecnie na rzecz studentów

PKWiU 55.20.19.0 Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi, dla usług, które ewentualnie Wnioskodawca może świadczyć po zakończeniu obecnie obowiązującej umowy najmu.

Lokal będący przedmiotem najmu spełnia warunki uznania go za samodzielny lokal w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dn. 24.06.1994r. o własności lokali tzn. jest to wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku zespół izb, przeznaczonych po adaptacji w 2015 r. na cele biurowe, a obecnie wykorzystywanych na stały pobyt ludzi, mogący służyć zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych jak i wykorzystywaniu zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Wnioskodawca nie dysponuje zaświadczeniem o samodzielności tego lokalu w myśl ww. przepisu.

W ocenie Wnioskodawcy lokal nie posiada charakteru mieszkalnego w związku uprzednią adaptacją lokalu na lokal użytkowy pełniący funkcję biurową.

Przenosząc wskazane regulacje prawne na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że skoro lokal będący przedmiotem najmu dla studentów nie jest formalnie wyodrębniony, jako samodzielny lokal stanowiący przedmiot odrębnej własności jak również, jak wyjaśnił Wnioskodawca, lokal ten nie posiada charakteru mieszkalnego z uwagi na adaptację na cele użytkowe, to w istocie nie jest spełniona przesłanka dot. charakteru mieszkalnego wynajmowanego lokalu.

Reasumując analiza przedstawionego stanu faktycznego nr 2 oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że nie został spełniony jeden z warunków, o których mowa w wyżej cyt. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż pomimo tego, że lokal przeznaczony został pod wynajem na cele mieszkalne oraz Wnioskodawca świadczy usługi na własny rachunek, to lokal będący przedmiotem najmu nie ma charakteru mieszkalnego. W konsekwencji Wnioskodawcy w tym przypadku nie przysługuje zwolnienie przewidziane w powołanym wyżej artykule. Wnioskodawca świadczoną usługę sklasyfikował pod symbolem PKWiU 68.20.1. Takie usługi najmu nie zostały wymienione w przepisach podatku od towarów i usług jako opodatkowane obniżoną stawką podatku VAT. W konsekwencji najem podlega opodatkowaniu stawką podstawową 23%, stosowanie do 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Natomiast wniosek w zakresie przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego nr 1 oraz stanu faktycznego nr 3 został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Ponadto należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji usług w świetle PKWiU. Wobec tego została ona wydana przy założeniu, że Wnioskodawca poprawnie zakwalifikował świadczone usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU.

Jednocześnie trzeba wskazać, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego.

Stosownie bowiem do pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Tak więc, to Wnioskodawcę obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania świadczonych przez niego czynności. Konsekwencje błędnie wskazanego symbolu PKWiU ponosi Wnioskodawca, bowiem wydana w takim przypadku interpretacja traci swą ważność i nie daje wówczas Wnioskodawcy ochrony, o której mowa w przepisach Rozdziału 1a Działu II ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin