2019.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.670.2018.2.JKU
z 5 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 17 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lutego 2019 r. (data wpływu 12 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej. Wniosek został uzupełniony w dniu 12 lutego 2019 r. o informacje doprecyzowujące opisany stan sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (dalej jako Wnioskodawca) działając w ramach swoich ustawowych obowiązków dokonał w dniu 23 czerwca 2015 r. licytacji dwóch działek należącej do dłużnika, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka). Na dzień licytacji dla żadnej z ww. działek nie obowiązywał żaden plan miejscowego zagospodarowania. Wnioskodawca na chwilę składania wniosku o interpretację posiada informację o tym, że Dłużnik pozyskał wydaną przez Prezydenta Miasta Decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej zabudowę usługową i infrastrukturę techniczną. Przy tym jest to informacja, którą Wnioskodawca nie dysponował w czasie prowadzenia egzekucji. Wnioskodawca nie dysponuje wiedzą o istnieniu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Spółka, wpisana do Rejestru Przedsiębiorców KRS w dniu xx xxxx 2004 r., początkowo prowadziła działalność gospodarczą o charakterze deweloperskim. W czasie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, a także jeszcze przed jego rozpoczęciem, Spółka choć formalnie nie znajdowała się w stanie upadłości lub likwidacji, to faktycznie nie prowadziła żadnej działalności – nie kontynuowała rozpoczętych inicjatyw gospodarczych, nie regulowała swoich zobowiązań. Prowadzenie egzekucji komorniczej było konsekwencją faktu, iż Spółka wciąż dysponując składnikami majątkowymi o wymiernej wartości, nie podejmowała działań w celu ich spieniężenia dla uregulowania zaległych zobowiązań. Brak jest informacji, wskazujących że posiadane przez Spółkę nieruchomości były wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej – nie zostały wzniesione na niej żadne nieruchomości, brak jest informacji o uzbrojeniu terenu, a Księga Wieczysta prowadzona dla działek określa je jako grunty orne (działki będące przedmiotem licytacji były nieużytkami rolnymi, niezagospodarowanymi na moment podjęcia czynności egzekucyjnych). Jedyną czynnością jaka została podjęta przez Dłużnika, której udokumentowanie znajduje się w dyspozycji Wnioskodawcy, było pozyskanie decyzji o warunkach zabudowy. Przy tym Wnioskodawca informację o istnieniu decyzji o warunkach zabudowy uzyskał już po przeprowadzeniu czynności egzekucyjnych. Działki były nieużytkami rolnymi, zgodnie z ewidencją gruntów położonymi w obszarze RIIIa i RIVa (tereny rolne). Na moment egzekucji działki pozostawały niezagospodarowane, co oznacza, że na działkach nie zostały wykonywane żadne prace zwiększające ich wartość, które mógł dokonać Dłużnik. Wnioskodawca nie ma wiedzy jaki cel gospodarczy przyświecał Dłużnikowi, w chwili nabycia opisanych we wniosku działek. Na działkach nie zostały wykonywane żadne prace zwiększające ich wartość, które mógł dokonać Dłużnik. Wynika to z faktu, że na moment egzekucji działki pozostawały niezagospodarowane. Na moment prowadzenia czynności egzekucyjnych Wnioskodawca nie dysponował wiedzą o istnieniu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla licytowanych działek. Przy tym decyzje takie istniały i zostały przeniesione na nabywcę nieruchomości – bez wiedzy i udziału Wnioskodawcy. W okresie w którym doszło do uprawomocnienia się postanowień o przysądzeniu nieruchomości, Spółka nie figurowała w rejestrze czynnych podatników podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca, jako Komornik Sądowy powołany do przeprowadzenia czynności egzekucyjnych z przedmiotowych nieruchomości nie może jednoznacznie wskazać, czy w stosunku do ww. działek Dłużnika podejmowane były działania takie jak: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, zmiana przeznaczenia terenu, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy lub wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej ani też nie ma możliwości uzyskania informacji o tym, jakie działania były przez Dłużnika podejmowane. Wnioskodawca na chwilę obecną posiada informację o tym, że Dłużnik pozyskał wydaną przez Prezydenta Miasta Decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej zabudowę usługową i infrastrukturę techniczną. Przy tym jest to informacja, którą Wnioskodawca nie dysponował w czasie prowadzenia egzekucji, a którą uzyskał w ostatnim czasie. Natomiast Wnioskodawca jako podmiot zewnętrzny, nie dysponujący dostępem do dokumentów księgowych Dłużnika, nie jest w stanie w sposób jednoznaczny określić, czy w całym toku działalności Dłużnika nigdy nie doszło do choćby pojedynczego przypadku wykorzystania działek do czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, lub też zwolnionej z opodatkowania. Wnioskodawca nie był w stanie ustalić, czy przedmiotowe działki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych firmy Dłużnika. Wnioskodawca nie dysponuje także informacją o tym, czy ww. działki w jakimkolwiek okresie miałyby być przedmiotem najmu lub dzierżawy.

Na podstawie aktów notarialnych znajdujących się w dyspozycji Wnioskodawcy można ustalić, że przy nabyciu nieruchomości do majątku Dłużnika w aktach notarialnych zostało wskazane, że Dłużnik jest podatnikiem VAT (tj. był nim na moment nabycia nieruchomości, w czasie gdy jeszcze prowadził w aktywny sposób działalność gospodarczą). W umowach przenoszących własność znajduje się zapis o pobraniu podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wniosek został uzupełniony w dniu 12 lutego 2019 r. o następujące informacje:

Ad. 1

Numery działek to:

nr 1 obręb nr 30 oznaczona nr księgi wieczystej nr KW 9/9;
nr 1/1 obręb nr 30 oznaczona nr księgi wieczystej nr KW 5/0.

Ad. 2

Z umów nabycia działek przez Dłużnika wynika, że pobrany został podatek od czynności cywilnoprawnych. To zaś, zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. a i b ustawy o PCC, oznacza, że podmiot sprzedający na rzecz Dłużnika nie wystąpił w roli podatnika VAT. W tej sytuacji transakcja nie mogła być opodatkowana VAT, a co za tym idzie, brak było podatku VAT, który mógłby zostać odliczony przez Dłużnika.

Ad. 3

Co do działki:

nr 1 obręb nr 30 Wnioskodawca jako organ egzekucyjny (i potencjalnie płatnik VAT) nie dysponuje wiedzą, aby była wykorzystywana wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług;
nr 1/1 obręb nr 30 Wnioskodawca jako organ egzekucyjny (i potencjalnie płatnik VAT) nie dysponuje wiedzą, aby była wykorzystywana wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Natomiast w zakresie ustalenia planowanego sposobu wykorzystania nieruchomości należy wskazać, że Dłużnik prowadził działalność deweloperską, a przy tym w odniesieniu do przedmiotowych działek uzyskał decyzje o warunkach zabudowy. Stąd też istnieją przesłanki do uznania, że Dłużnik planował wykorzystać przedmiotowe działki w swojej działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu VAT.

Ad. 4

W dacie zbycia w drodze licytacji dla działki:

nr 1 obręb nr 30 istniała decyzja o warunkach zabudowy;
nr 1/1 obręb nr 30 istniała decyzja o warunkach zabudowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca miał obowiązek jako płatnik VAT, dla transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej pobrania i odprowadzenia podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na powyższe pytanie, w świetle obowiązujących przepisów, powinna być negatywna. Tym samym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedmiotowych transakcjach zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika VAT. Wnioskodawca podkreśla, że jako funkcjonariusz publiczny jest zobligowany do działania w ramach przepisów i procedur wyznaczonych stosownymi aktami prawnymi, w tym w szczególności do poruszaniach się w ramach wytyczonych przez przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Stąd szereg danych, których pozyskanie byłoby niezbędne dla oceny sytuacji prawnej podatnika, nie zostanie i nie może zostać zgromadzony w toku prawidłowej i zgodnej z prawem realizacji obowiązków ustawowych komornika. Konieczne jest jednak podkreślenie, iż w przedmiotowej sytuacji będącej meritum wniosku o interpretację indywidualną, Wnioskodawca występuje w roli płatnika podatku, nie zaś podatnika. Przy tym podkreślenia wymaga fakt, że obowiązki płatnika aktualizują się jedynie w sytuacji, gdy określone zdarzenie samo w sobie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. Nie można natomiast mówić o zdarzeniu podlegającym opodatkowaniu, gdy zbywca nieruchomości – Dłużnik – w chwili zbycia nie miał przymiotu podatnika VAT. Należy jednak zauważyć, że analizowane działki miały charakter rolny, a przy tym nie były objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, co uniemożliwiało Dłużnikowi określenie, jakie inwestycje będzie w stanie zrealizować w określonej realizacji. Przemawia to przeciwko uznaniu, że bezpośrednim celem nabycia działek było prowadzenie na nich deweloperskiej działalności gospodarczej. Powyższe stanowisko jest konsekwencją faktu, że w chwili dokonania przeniesienia własności nieruchomości poprzez postanowienie o przesądzeniu, jak i w chwili dokonywana czynności egzekucyjnych (w tym licytacji komorniczej) Spółka jako zbywca nieruchomości nie miała charakteru podatnika VAT w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako ustawa o VAT). Jak bowiem wynika z przytoczonej regulacji, podatnikiem jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, niezależnie od celu lub rezultatu takiej działalności. Jak natomiast definiuje art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (…). Działalność gospodarcza ,,odejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Natomiast w przedstawionym stanie faktycznym, zbycie działek nie nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W pierwszej kolejności należy wskazać, że jeszcze w czasie, gdy Spółka prowadza faktyczną deweloperską działalność gospodarczą nie dokonywała żadnych inwestycji związanych ze zlicytowanymi następnie działkami. Nie doszło do uzbrojenia terenu, nie rozpoczęto żadnej inwestycji, nie ma też informacji, które wskazywałyby, że zostały przyjęte jakiekolwiek skonkretyzowane plany w zakresie inwestycji, jakie miałyby powstać na przedmiotowych działkach. Tym samym należy wskazać, że pomimo faktu, iż przedmiotowe nieruchomości znajdowały się w majątku Spółki prowadzącej działalność deweloperską, nie były one wykorzystywane w tej działalności.

Tym bardziej należy uznać, że zbycie nieruchomości w toku egzekucji komorniczej nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej. Na moment prowadzenia egzekucji komorniczej Spółka nie prowadziła już żadnej działalności gospodarczej, nie kontynuowała rozpoczętych przedsięwzięć. Sam fakt, że doszło do licytacji komorniczej wskazuje, iż Spółka zaniechała choćby tak podstawowej działalności, jak regulowanie własnych zobowiązań, w momencie gdy dysponowała majątkiem który umożliwiał choćby częściowe zaspokojenie roszczeń wierzycieli. W rezultacie żadna działalność o charakterze producenckim, handlowym czy usługowym nie była przez Spółkę prowadzona, co przesądza o braku możliwości uznania transakcji zbycia nieruchomości w toku egzekucji, jako element prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Bez wpływu na ustalenie, czy Spółka występowała w roli podatnika jest też fakt, że dla przedmiotowych działek istniała decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 20 czerwca 2017 r., sygn. I SA/Bd 540/17: „Także fakt uzyskania przez skarżącego w odniesieniu do niektórych działek decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu przed sprzedażą nieruchomości, nie przesądza, iż działanie to było podejmowane w ramach działalności gospodarczej mającej na celu obrót nieruchomościami, w szczególności w kontekście późniejszego braku aktywności skarżącego w zakresie uzbrojenia terenu przed dokonaniem jego sprzedaży”. Powyższe ustalenia potwierdza fakt, że na moment przeniesienia własności (tj. zgodnie z art. 999 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego na podstawie prawomocnego postanowienia o przysądzeniu) Spółka nie była zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Tym samym na moment realizacji transakcji istniało wynikające z właściwego rejestru potwierdzenie faktu, że Spółka, której majątek był zbywany nie miała charakteru podatnika VAT. To, że licytacja majątku podmiotu, który zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej i został wykreślony nie stanowi czynności opodatkowanej VAT – właśnie ze względu na fakt, że nie mamy do czynienia z podatnikiem tego podatku – potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 8 września 2014 r. o sygn. ITPP2/443-815a/14/AJ. Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, że Spółka w momencie, w którym doszło do licytacyjnego zbycia jej majątku, nie spełniała przesłanek uznania za podatnika VAT, określonych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym uprawnione jest stwierdzenie, że zbycie majątku Spółki (działek) w toku licytacji komorniczej nie odbyło się w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, przez co nie wystąpiła ona w charakterze podatnika VAT. Prawidłowość takiego stanowiska potwierdza m.in. wyrok Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07, gdzie skład orzekający wskazał, że „jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie”.

Ze względu na powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionej sytuacji Spółka, której majątek był przedmiotem licytacji, nie wystąpiła w charakterze podatnika VAT, przez co nie podlegała opodatkowaniu VAT, a tym samym Wnioskodawca nie miał obowiązku pobrania i odprowadzenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 106c ustawy faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, właściwe jest wykluczenie podmiotów z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku własnego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT, jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.) „zamiar” oznacza „intencję zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje, jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta. Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje dany podmiot w związku z rozpoczęciem działalności. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika podatku od towarów i usług, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych, co wynika m.in. z orzeczenia TSUE z dnia 29 lutego 1996 r. C-10/94 w sprawie Intercommunale voor zeewaterontzilting (INZO).

Za podatnika należy zatem uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zaznacza się, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej osoby nabywającej nieruchomości.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy i nabycia nieruchomości dokonała w ramach prowadzonej działalności.

W przedmiotowej sprawie zasadnym jest przywołanie innego orzecznictwa TSUE (w tym wyroku z dnia 1 marca 2012 r., sygn. akt C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawertyn, jak również wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r., sygn. akt. C-400/98 Breitshol), z którego wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W wyroku w sprawie C-280/10 Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie. W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie D.A. Rompelman and E.A. Rompelman – Van Deeln sygn. akt C-268/83 uznał, że ktokolwiek dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca działając w ramach swoich ustawowych obowiązków dokonał w dniu 23 czerwca 2015 r. licytacji dwóch działek należącej do dłużnika, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Na dzień licytacji dla żadnej z ww. działek nie obowiązywał żaden plan miejscowego zagospodarowania. Wnioskodawca na chwilę składania wniosku o interpretację posiada informację o tym, że Dłużnik pozyskał wydaną przez Prezydenta Miasta decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej zabudowę usługową i infrastrukturę techniczną. Przy tym jest to informacja, którą Wnioskodawca nie dysponował w czasie prowadzenia egzekucji. Wnioskodawca nie dysponuje wiedzą o istnieniu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Spółka, wpisana do Rejestru Przedsiębiorców KRS w dniu xx xxxx 2004 r., początkowo prowadziła działalność gospodarczą o charakterze deweloperskim. W czasie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, a także jeszcze przed jego rozpoczęciem, Spółka choć formalnie nie znajdowała się w stanie upadłości lub likwidacji, to faktycznie nie prowadziła żadnej działalności – nie kontynuowała rozpoczętych inicjatyw gospodarczych, nie regulowała swoich zobowiązań. Prowadzenie egzekucji komorniczej było konsekwencją faktu, iż Spółka wciąż dysponując składnikami majątkowymi o wymiernej wartości, nie podejmowała działań w celu ich spieniężenia dla uregulowania zaległych zobowiązań. Brak jest informacji, wskazujących że posiadane przez Spółkę nieruchomości były wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej – nie zostały wzniesione na niej żadne nieruchomości, brak jest informacji o uzbrojeniu terenu, a Księga Wieczysta prowadzona dla działek określa je jako grunty orne (działki będące przedmiotem licytacji były nieużytkami rolnymi, niezagospodarowanymi na moment podjęcia czynności egzekucyjnych). Jedyną czynnością jaka została podjęta przez Dłużnika, której udokumentowanie znajduje się w dyspozycji Wnioskodawcy, było pozyskanie decyzji o warunkach zabudowy. Na moment egzekucji działki pozostawały niezagospodarowane, co oznacza, że na działkach nie zostały wykonywane żadne prace zwiększające ich wartość, które mógł dokonać Dłużnik. Decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu istniały i zostały przeniesione na nabywcę nieruchomości – bez wiedzy i udziału Wnioskodawcy. W okresie, w którym doszło do uprawomocnienia się postanowień o przysądzeniu nieruchomości, Spółka nie figurowała w rejestrze czynnych podatników podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, jako Komornik Sądowy powołany do przeprowadzenia czynności egzekucyjnych z przedmiotowych nieruchomości nie może jednoznacznie wskazać, czy w stosunku do ww. działek Dłużnika podejmowane były działania takie jak: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, zmiana przeznaczenia terenu, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy lub wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej ani też nie ma możliwości uzyskania informacji o tym, jakie działania były przez Dłużnika podejmowane. Wnioskodawca na chwilę obecną posiada informację o tym, że Dłużnik pozyskał wydaną przez Prezydenta Miasta decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej zabudowę usługową i infrastrukturę techniczną. Wnioskodawca jako podmiot zewnętrzny, nie dysponujący dostępem do dokumentów księgowych Dłużnika, nie jest w stanie w sposób jednoznaczny określić, czy w całym toku działalności Dłużnika nigdy nie doszło do choćby pojedynczego przypadku wykorzystania działek do czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, lub też zwolnionej z opodatkowania. Wnioskodawca nie był w stanie ustalić, czy przedmiotowe działki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych firmy Dłużnika. Wnioskodawca nie dysponuje także informacją o tym, czy ww. działki w jakimkolwiek okresie miałyby być przedmiotem najmu lub dzierżawy. Na podstawie aktów notarialnych znajdujących się w dyspozycji Wnioskodawcy można ustalić, że przy nabyciu nieruchomości do majątku Dłużnika w aktach notarialnych zostało wskazane, że Dłużnik jest podatnikiem VAT (tj. był nim na moment nabycia nieruchomości, w czasie gdy jeszcze prowadził w aktywny sposób działalność gospodarczą). Numery działek to: nr 1 obręb nr 30 oznaczona nr księgi wieczystej nr KW 9/9, nr 1/1 obręb nr 30 oznaczona nr księgi wieczystej nr KW 5/0. Z umów nabycia działek przez Dłużnika wynika, że pobrany został podatek od czynności cywilnoprawnych. To zaś, zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. a i b ustawy o PCC, oznacza, że podmiot sprzedający na rzecz Dłużnika nie wystąpił w roli podatnika VAT. W tej sytuacji transakcja nie mogła być opodatkowana VAT, a co za tym idzie, brak było podatku VAT, który mógłby zostać odliczony przez Dłużnika. Co do działki nr 174 i nr 175/1 obręb nr 30 Wnioskodawca jako organ egzekucyjny (i potencjalnie płatnik VAT) nie dysponuje wiedzą, aby była wykorzystywana wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie ustalenia planowanego sposobu wykorzystania nieruchomości należy wskazać, że Dłużnik prowadził działalność deweloperską, a przy tym w odniesieniu przedmiotowych działek uzyskał decyzje o warunkach zabudowy. Stąd też istnieją przesłanki do uznania, że Dłużnik planował wykorzystać przedmiotowe działki w swojej działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu VAT. W dacie zbycia w drodze licytacji dla działek nr 1 i nr 1/1 obręb nr 30 istniała decyzja o warunkach zabudowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Wnioskodawca miał obowiązek jako płatnik VAT, dla transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej pobrania i odprowadzenia podatku.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Według regulacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy wywieść, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Z kolei art. 2 pkt 33 ustawy stanowi, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy – przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza ww. plan miejscowy, wskazując czy teren jest budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

Z okoliczności sprawy wynika, że Dłużnik pozyskał wydaną przez Prezydenta Miasta Decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej zabudowę usługową i infrastrukturę techniczną.

Mając zatem na uwadze powyższe należy przyjąć, że przedmiotem dostawy będzie nieruchomość gruntowa, obejmująca tereny przeznaczone pod zabudowę, czyli będąca terenem budowalnym.

W kontekście powołanych przepisów prawa należy wskazać, że ww. działki obejmujące tereny przeznaczone pod zabudowę, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W przypadku braku możliwości zastosowania dla sprzedaży powyższej działki zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować dla dostawy tej działki możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów,
towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy nadmienić, że brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (…) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy, przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Jak wynika z opisu sprawy, na podstawie aktów notarialnych znajdujących się w dyspozycji Wnioskodawcy można ustalić, że przy nabyciu nieruchomości do majątku Dłużnika w aktach notarialnych zostało wskazane, że Dłużnik jest podatnikiem VAT (tj. był nim na moment nabycia nieruchomości, w czasie, gdy jeszcze prowadził w aktywny sposób działalność gospodarczą). W umowach przenoszących własność znajduje się zapis o pobraniu podatku od czynności cywilnoprawnych. W związku z powyższym nie można uznać, że Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. nieruchomości, lub że takie prawo nie przysługiwało. Ponadto, z opisu sprawy nie wynika, aby nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży były wykorzystywane wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należy stwierdzić, że w stosunku do działek, nie ma zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie został spełniony jeden z warunków przedstawionych w tym przepisie.

W związku z powyższym, dostawa ww. działki nie może również skorzystać ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wobec powyższego sprzedaż działki nie korzysta ze zwolnienia od podatku, należy ją opodatkować stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, w myśl art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca miał obowiązek jako płatnik VAT, dla transakcji zbycia nieruchomości w drodze licytacji komorniczej, pobrania i odprowadzenia podatku.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę we wniosku wyroków sądów administracyjnych tut. Organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiążą one stronę postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Ponadto, odnośnie powołanej przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin