2019.03.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.523.2018.1.ŚS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.523.2018.1.ŚS
z 12 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 grudnia 2018 r. (data wpływu13 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczania kwoty pomniejszającej podstawę opodatkowania podatkiem od budynków z uwzględnieniem proporcji opisanej w art. 24b ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w sposób właściwy dla podmiotów posiadających udział w kapitale innego podmiotu będącego podatnikiem podatku od budynków – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczania kwoty pomniejszającej podstawę opodatkowania podatkiem od budynków z uwzględnieniem proporcji opisanej w art. 24b ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w sposób właściwy dla podmiotów posiadających udział w kapitale innego podmiotu będącego podatnikiem podatku od budynków.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów oraz czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca nie należy do Podatkowej Grupy Kapitałowej.

Wnioskodawca jest członkiem Grupy X. (dalej: „Grupa”), zajmującej się produkcją leków, suplementów diety oraz preparatów na rynek apteczny i pozaapteczny. Podstawową działalność Wnioskodawcy stanowi kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, a także zarządzanie nieruchomościami i świadczenie usług technicznych.

Dominującą spółką w Grupie, odpowiedzialną za produkcję leków i preparatów, jest Przedsiębiorstwo Y. Przedsiębiorstwo Y posiada 98,35% udziałów w Spółce, jak również udziały przekraczające 25% w kapitałach innych spółek z Grupy.

Wnioskodawca jest właścicielem budynków położonych w Polsce, których części wynajmowane są innym podmiotom. Łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynków przekracza 5% ich całkowitej powierzchni użytkowej. W budynkach nie znajdują się lokale mieszkalne oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego.

Sam Wnioskodawca nie posiada udziałów kapitałowych (w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r„ poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „u.p.d.o.p.” w brzmieniu od 1 stycznia 2019 r.) w innych podmiotach z Grupy, które od 1 stycznia 2019 r. byłyby zobowiązane do płacenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem na podstawie art. 24b u.p.d.o.p. (dalej: „podatek od budynków”).

W 2019 r. Wnioskodawca planuje kontynuować dotychczasową działalność w zakresie wynajmu powierzchni użytkowej w warunkach opisanych powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczania kwoty pomniejszającej podstawę opodatkowania podatkiem od budynków z uwzględnieniem proporcji opisanej w art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p., tj. w sposób właściwy dla podmiotów posiadających udział w kapitale innego podmiotu będącego podatnikiem podatku od budynków?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona do pomniejszenia podstawy opodatkowania o kwotę 10.000.000 zł, a zatem nie będzie zobowiązana do obliczenia kwoty pomniejszającej podstawę opodatkowania z uwzględnieniem proporcji opisanej w art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p. w sposób właściwy dla podmiotów posiadających udział w kapitale innego podmiotu będącego podatnikiem podatku od budynków.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., podstawę opodatkowania podatkiem od budynków stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Zgodnie z ust. 10, w przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu będącego podatnikiem podatku od budynków w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę pomniejszającą podstawę opodatkowania ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód podatnika opodatkowany podatkiem od budynków pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych.

Art. 11a ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., do którego odwołują się przepisy o podatku od budynków, zawiera definicję zwrotu „podmioty powiązane”, zgodnie z którą za takie uważać należy:

podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub
podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:
- ten sam inny podmiot lub
- małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub
spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub
podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej - spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu przez wywieranie znaczącego wpływu, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a i b, rozumie się:

posiadanie bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 25%:
1. udziałów w kapitale lub
2. praw głosu w organach kontrolnych, stanowiących lub zarządzających, lub
3. udziałów lub praw do udziału w zyskach lub majątku lub ich ekspektatywy, w tym jednostek uczestnictwa i certyfikatów inwestycyjnych, lub
faktyczną zdolność osoby fizycznej do wpływania na podejmowanie kluczowych decyzji gospodarczych przez osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, lub
pozostawanie w związku małżeńskim albo występowanie pokrewieństwa lub powinowactwa do drugiego stopnia.

Sama definicja podmiotów powiązanych nie używa zatem zwrotu „posiadanie udziału w kapitale”. Można go odnaleźć dopiero w ustawowym doprecyzowaniu znaczenia terminu „wywieranie znaczącego wpływu”, zgodnie z którym poprzez wywieranie znaczącego wpływu rozumie się m.in. posiadanie bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 25% udziałów w kapitale.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że zastosowanie do podatnika proporcji o której mowa w art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. może mieć miejsce w przypadku łącznego spełnienia się następujących warunków:

podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu,
stosunek wartości udziałów do całkowitego kapitału podmiotu wynosi co najmniej 25%,
posiadanie jest pośrednie lub bezpośrednie.

U.p.d.o.p. nie zawiera autonomicznej definicji posiadania. Dla rozszyfrowania tego terminu należy zatem sięgnąć do kluczowej ustawy regulującej stosunki rzeczowe, w tym posiadanie - ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm., dalej: „KC”). Praktyka sięgania po przepisy tej ustawy w celu dokonania wykładni terminu „posiadanie” jest ugruntowana w rozstrzygnięciach organów podatkowych (np. interpretacja indywidualna z 26 listopada 2018 r. Znak: 0115-KDIT1-1.4012.723.2018.l.DM).

Zgodnie z art. 336 KC, posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Posiadanie jest zatem w świetle tej definicji władaniem rzeczą lub prawem majątkowym. W nauce prawa zwraca się powszechnie uwagę, że władztwo to obejmuje dwa elementy: corpus (faktyczne władanie rzeczą) oraz animus (wolę władania rzeczą dla siebie), a brak któregokolwiek z tych elementów decyduje o braku statusu posiadacza (tak np. J. Kozińska w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe (art. 126-352), red. M. Fras i M. Habdas, Wolters Kluwer Polska 2018). Ponadto, jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 30 września 2010 r., sygn. akt I CSK 586/09 „wola władania dla siebie (animus rem sibi habendi) przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje rzecz jako pozostającą w jego sferze swobodnej dyspozycji, przy czym ocena podejścia uwzględnia rzeczywistą wolę władającego, ale dokonywana jest obiektywnie, z punktu widzenia otoczenia posiadającego”.

Udziały w spółkach kapitałowych nie są rzeczami w rozumieniu art. 45 KC, są jednak prawami majątkowymi podlegającymi obrotowi, zatem jako takie mogą być przedmiotem posiadania.

W świetle powyższych uwag nie ulega wątpliwości, że w przypadku, w którym większościowym udziałowcem Wnioskodawcy jest Przedsiębiorstwo Y., sam Wnioskodawca nie jest jednak udziałowcem żadnej innej spółki będącej podatnikiem podatku od budynków, nie można mówić o posiadaniu udziałów po stronie Wnioskodawcy. Nie posiada on bowiem ani tytułu prawnego (w szczególności własności), ani faktycznego (tj. posiadania) do praw majątkowych zapewniających wywieranie wpływu na inny podmiot. Nie można się u Spółki dopatrzyć ani corpus, czyli faktycznego władztwa nad udziałami, ani animus - woli wykonywania takiego prawa.

Posiadanie udziałów ma miejsce w przypadku Przedsiębiorstwa Y., które jest właścicielem oraz posiadaczem tych praw majątkowych w odniesieniu do Spółki. Jednakże sam fakt, że inna spółka jest posiadaczem takich praw wobec Wnioskodawcy, w najmniejszym stopniu nie skutkuje możliwością przypisania posiadania jakichkolwiek udziałów samemu Wnioskodawcy. W szczególności nieistotny jest tutaj sam fakt istnienia powiązań pomiędzy Wnioskodawcą a Przedsiębiorstwem Y. Hipoteza normy zawartej w art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p. odnosi się bowiem do posiadania udziału, a nie do występowania powiązań.

Tym samym, jako niespełniająca warunku zastosowania art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p. poprzez brak posiadania udziału w kapitale innego podmiotu będącego podatnikiem podatku od budynków w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., Spółka powinna pomniejszyć podstawę opodatkowania o kwotę 10 000 000 zł bez ustalania proporcji wynikającej z posiadania takiego udziału.

Powyższy wniosek wynika z literalnej wykładni istotnych dla sprawy przepisów u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. Ze względu na fakt, iż prawo podatkowe to w większości normy o charakterze ingerencyjnym, które pozbawiają podatników własności środków pieniężnych, wykładnia ta ma podstawowe znaczenie w interpretacji tych przepisów. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku II FSK 1582/16 z 20 października 2016 r. „w doktrynie (por. B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008; M. Zieliński, Wyznaczniki reguł wykładni prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, 1998 r. z 4, str. 17-18) wskazuje się, że odstępstwo od rezultatów wykładni językowej jest wykluczone m.in. w przypadku, gdyby wykładnia inna niż językowa była niekorzystna dla podatnika”.

Co więcej, w wyroku II FSK 828/15 z 27 kwietnia 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „nie można zaakceptować sytuacji, w której w celu zapewnienia szczelności systemu podatkowego organy podatkowe w drodze wykładni prawa dokonują za ustawodawcę korekty unormowań podatkowych”. Stanowiłoby to bowiem złamanie podstawowych norm prawnych zawartych w Konstytucji RP, przede wszystkim art. 84 oraz art. 217, które jasno nakazują ustawową regulację obowiązków związanych z ponoszeniem ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatkowych. Daleko idąca rozszerzająca interpretacja przepisu prowadziłaby do sytuacji, w której to organ podatkowy, a nie ustawodawca, decyduje o zakresie opodatkowania, co byłoby jawnie sprzeczne z Konstytucją.

Przykładem takiej sytuacji byłoby właśnie nałożenie na Wnioskodawcę obowiązku obliczenia kwoty zmniejszającej podstawę opodatkowania zgodnie z art. 24b ust. 10 u.p.d.o.p., tj. proporcjonalnie. Obowiązek ten nie wynika bowiem z przepisów prawa - te obciążają nim tylko podmioty posiadające udział w kapitale innych podmiotów będących podatnikami podatku od budynków - a tym samym zastosowanie go do Wnioskodawcy stanowiłoby naruszenie przez organ podatkowy opisanych wyżej norm konstytucyjnych.

Jak wykazano, znaczenie terminów użytych w przepisach istotnych w przedmiotowej sprawie jest możliwe do odkodowania na podstawie odwołania się do języka potocznego oraz pojęć stosowanych w ustawach. Tym samym treść tych przepisów jest jednoznaczna, a zatem odwoływanie się do innych rodzajów wykładni niż literalna jest niczym nieuzasadnione. W takich sytuacjach, jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 września 2018 r., sygn.. akt II FSK 2650/16 posłużenie się wykładnią systemową i celowościową może powodować wyprowadzenie normy sprzecznej z literalnym i nieskomplikowanym w swej treści brzmieniem analizowanego przepisu.

Podsumowując, w ocenie Spółki analiza przytoczonego powyżej orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nie powinna pozostawiać wątpliwości, iż w przedmiotowej sytuacji do odkodowania praw i obowiązków Spółki zastosowana powinna zostać wykładnia językowa art. 24b u.p.d.o.p. Ta natomiast, w związku z odwołaniem się w ust. 10 tego artykułu do pojęcia „posiadania udziału”, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że w przypadku Spółki nie jest spełniona hipoteza normy zawartej w tym ustępie, a tym samym Wnioskodawca powinien pomniejszyć podstawę opodatkowania zgodnie z podstawowa normą zawartą w ust. 9, tj. o kwotę 10.000.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r„ poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”),w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł, w postaci:

budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
1. centrum handlowe.
2. dom towarowy,
3. samodzielny sklep i butik,
4. pozostały handlowo-usługowy,
budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
- wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Wskazać należy, że ustawą z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

stanowi własność albo współwłasność podatnika,
został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 ustawy o CIT, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

W myśl art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Zgodnie z art. 24b ust. 10 ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik posiada udział w kapitale innego podmiotu w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1, kwotę, o której mowa w ust. 9, ustala się w takiej proporcji, w jakiej przychód, o którym mowa w ust. 1, pozostaje do ogólnej kwoty takich przychodów podatnika oraz podmiotów z nim powiązanych.

Stosownie natomiast do art. 24b ust. 11 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

W myśl art. 24b ust. 12 ustawy o CIT, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25.W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o podmiotach powiązanych - oznacza to:

podmioty, z których jeden podmiot wywiera znaczący wpływ na co najmniej jeden inny podmiot, lub
podmioty, na które wywiera znaczący wpływ:
- ten sam inny podmiot lub
- małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia osoby fizycznej wywierającej znaczący wpływ na co najmniej jeden podmiot, lub
spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników, lub
podatnika i jego zagraniczny zakład, a w przypadku podatkowej grupy kapitałowej - spółkę kapitałową wchodzącą w jej skład i jej zagraniczny zakład.

W myśl art. 11a ust. 2 ustawy o CIT, przez wywieranie znaczącego wpływu, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a i b, rozumie się:

posiadanie bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 25%:
1. udziałów w kapitale lub
2. praw głosu w organach kontrolnych, stanowiących lub zarządzających, lub
3. udziałów lub praw do udziału w zyskach lub majątku lub ich ekspektatywy, w tym jednostek uczestnictwa i certyfikatów inwestycyjnych, lub
faktyczną zdolność osoby fizycznej do wpływania na podejmowanie kluczowych decyzji gospodarczych przez osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, lub
pozostawanie w związku małżeńskim albo występowanie pokrewieństwa lub powinowactwa do drugiego stopnia.

Natomiast zgodnie z art. 11a ust. 3 ustawy o CIT, posiadanie pośrednio udziału lub prawa, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza sytuację, w której jeden podmiot posiada w drugim podmiocie udział lub prawo za pośrednictwem innego podmiotu lub większej liczby podmiotów, przy czym wielkość posiadanego pośrednio udziału lub prawa odpowiada:

wielkości udziału albo prawa łączącego dowolne dwa podmioty spośród wszystkich podmiotów uwzględnianych przy ustalaniu posiadania pośrednio udziału lub prawa - w przypadku gdy wszystkie wielkości udziałów lub praw łączących te podmioty są równe;
najniższej wielkości udziału lub prawa łączącego podmioty, pomiędzy którymi wielkość posiadanego pośrednio udziału lub prawa jest ustalana - w przypadku gdy wielkości udziałów lub praw łączących te podmioty są różne;
sumie wielkości posiadanych pośrednio udziałów lub praw - w przypadku gdy podmioty, pomiędzy którymi wielkość posiadanego pośrednio udziału lub prawa jest ustalana, łączy więcej niż jeden posiadany pośrednio udział lub prawo.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów oraz czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca nie należy do Podatkowej Grupy Kapitałowej. Wnioskodawca jest członkiem Grupy X. (zajmującej się produkcją leków, suplementów diety oraz preparatów na rynek apteczny i pozaapteczny. Podstawową działalność Wnioskodawcy stanowi kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, a także zarządzanie nieruchomościami i świadczenie usług technicznych. Dominującą spółką w Grupie, odpowiedzialną za produkcję leków i preparatów, jest Przedsiębiorstwo Y., które posiada 98,35% udziałów w Spółce, jak również udziały przekraczające 25% w kapitałach innych spółek z Grupy.

Sam Wnioskodawca nie posiada udziałów kapitałowych (w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT w brzmieniu od 1 stycznia 2019 r.) w innych podmiotach z Grupy, które od 1 stycznia 2019 r. byłyby zobowiązane do płacenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem na podstawie art. 24b u.p.d.o.p. W 2019 r. Wnioskodawca planuje kontynuować dotychczasową działalność w zakresie wynajmu powierzchni użytkowej w warunkach opisanych powyżej.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w pierwszej kolejności zauważyć należy, że treść art. 24b ust. 10 ustawy o CIT, należy rozumieć w ten sposób, że w przypadku podmiotów powiązanych kapitałowo w rozumieniu odpowiednich przepisów ustaw o podatku dochodowym, kwota 10.000.000,00 zł będzie dzielona na te podmioty w proporcji, w jakiej przychód z budynku podatnika pozostaje w ogólnej kwocie przychodów wszystkich podmiotów powiązanych. W związku z tym nie jest możliwe, by kwota wolna w przypadku podmiotów powiązanych przekroczyła 10.000.000,00 zł łącznie.

Powyższe wynika z uzasadnienia do wprowadzanych od 1 stycznia 2019 r. zmian w opodatkowaniu tzw. „podatkiem od nieruchomości komercyjnych” (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291). Z uzasadnienia wynika, że jednocześnie w przypadku podmiotów powiązanych kapitałowo w rozumieniu odpowiednich przepisów ustaw o podatku dochodowym kwota 10 mln zł będzie dzielona na te podmioty w proporcji, w jakiej przychód z budynku podatnika pozostaje w ogólnej kwocie przychodów wszystkich podmiotów powiązanych. Rozwiązanie to ma na celu przeciwdziałanie ewentualnemu przenoszeniu własności (współwłasności) budynków pomiędzy podmiotami powiązanymi w celu uniknięcia opodatkowania podatkiem minimalnym.

Jak wyżej wskazano, Wnioskodawca, nie posiada udziałów kapitałowych (w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w zakresie, o którym mowa w art. 11a ust. 2 pkt 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) w innych podmiotach z grupy, które od 1 stycznia 2019 r. byłyby zobowiązane do płacenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT.

Taki opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie uzasadnia akceptacji stanowiska Wnioskodawcy, z którego wynika, że Wnioskodawca będzie uprawniony do pomniejszenia podstawy opodatkowania (podatkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT) o całą kwotę 10.000.000,00 zł, bez uwzględnienia pomniejszenia wynikającego z art. 24b ust. 10 ww. ustawy.

W tym przypadku, fakt że Wnioskodawca nie posiada udziałów w kapitale innych podmiotów z Grupy, które byłyby zobowiązane do płacenia podatku na podstawie art. 24b ustawy o CIT nie oznacza, braku obowiązku odpowiedniego stosowania art. 24b ust. 10 tej ustawy, gdyż jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca funkcjonuje w grupie podmiotów powiązanych kapitałowo, w której Przedsiębiorstwo Y posiada 98,35% udziałów w Wnioskodawcy, jak również udziały przekraczające 25% w kapitałach innych spółek z Grupy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin