Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.761.2018.1.KB
z 14 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2018 r. (data wpływu 14 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe – w zakresie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym podatnikiem w przypadku dostawy nieruchomości będących przedmiotem wniosku jest ich nabywca i braku uznania Wnioskodawcy za płatnika z tytułu tej dostawy;
• nieprawidłowe – w zakresie obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym podatnikiem w przypadku dostawy nieruchomości będących przedmiotem wniosku jest ich nabywca i braku uznania Wnioskodawcy za płatnika z tytułu tej dostawy, a także w zakresie obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W toku egzekucji z nieruchomości prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym – Wnioskodawcę, wierzyciel dokonał przejęcia nieruchomości w trybie art. 984 kpc, z zaliczeniem na poczet ceny części własnej wierzytelności. Przygotowując się do licytacji nieruchomości Wnioskodawca uzyskał opinię doradcy podatkowego, z której wynika, że sprzedaż przedmiotowych nieruchomości podlega przepisom o VAT. Znaczna ilość działek będących własnością dłużników oraz fakt wykonywania przez dłużników różnych prac związanych z tymi działkami (w tym ich uzbrojenie) świadczy niewątpliwie o zamiarze ich odsprzedaży. W związku z powyższym na Wnioskodawcę mógł być nałożony obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca był na to przygotowany. Z uwagi jednak na trudności w skontaktowaniu się z dłużnikami (podatnikami) w celu potwierdzenia miejsca ich pobytu w chwili przeniesienia własności nieruchomości, Wnioskodawca nie mógł podjąć dalszych czynności.

Wnioskodawcy udało się w ostatnim czasie nawiązać kontakt (drogą elektroniczną) z jednym z dłużników, który mailem poinformował, że wraz z małżonką mieszkają za granicą i nie prowadzą w Polsce działalności gospodarczej. Również w drodze wcześniej podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności zmierzających do ustalenia miejsca zamieszkania dłużników ustalono, że dłużnicy przebywają poza granicami Unii Europejskiej – w Kanadzie. Wnioskodawca ustalił to zarówno na podstawie wywiadu przeprowadzonego wśród sąsiadów pod wskazanym przez wierzyciela adresem w Polsce, od których uzyskano informację, iż dłużnicy wyjechali do Kanady, z zamiarem stałego pobytu. W stosunku do jednego z małżonków potwierdza to także naczelnik właściwego, wg ostatniego miejsca zamieszkania, Urzędu Skarbowego, który wskazuje adres zamieszkania dłużniczki w Kanadzie. Świadczy o tym także fakt zgłoszonego w Centrum Personalizacji Dokumentów MSW wyjazdu na pobyt stały do Kanady w 2000 r. oraz adres stałego zameldowania w Kanadzie zgłoszony w 2000 r. w Urzędzie Miejskim. Informacje o pobycie w Kanadzie drugiego z dłużników potwierdza sam dłużnik, który w wiadomości e-mail kierowanej na adres poczty elektronicznej kancelarii Wnioskodawcy wskazał adres zamieszkania na terytorium Kanady. Kierowana na wskazany przez niego adres korespondencja do obojga dłużników została doręczona przez operatora zagranicznego, jednak podpisy na obu potwierdzeniach są nieczytelne. Informacje dotyczące pobytu dłużników za granicą (prawdopodobnie w Kanadzie) oraz tego, iż nie prowadzą w Polsce działalności gospodarczej potwierdziła także współwłaścicielka części nieruchomości. Jak ustalono, dłużnicy nie prowadzą działalności gospodarczej, której siedziba znajdowałaby się w Polsce. W stosunku do dłużniczki potwierdza to Naczelnik Urzędu Skarbowego, który poinformował, że nie odnotowano powiązań z działalnością gospodarczą. W stosunku do dłużnika ustalono, że zaprzestał on wykonywania działalności gospodarczej w 2012 r. Z CEIDG oraz z rejestru REGON wykreślony został w 2015 r. Dłużnicy nie są też czynnymi podatnikami VAT.

Należy zatem stwierdzić, iż dłużnicy dokonujący dostawy towaru na terytorium kraju są podatnikami nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz nie są zarejestrowani zgodnie z art. 96 ust. 4.

Jak ustalił Wnioskodawca, nabywca towaru (wierzyciel) ma siedzibę działalności gospodarczej w Warszawie oraz jest czynnym podatnikiem VAT. Należy zatem stwierdzić, iż nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4. Dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Wnioskodawca swoje stanowisko przekazał wierzycielowi – nabywcy nieruchomości. Jednak ten w odpowiedzi poinformował, iż nie zgadza się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym zastosowanie do dostawy przedmiotowych nieruchomości ma art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług, i poinformował, iż jego zdaniem stosować należy normy z art. 15 i 18 ustawy. Z uwagi na powstały spór należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada interes prawny w uzyskaniu interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym prawidłowe jest zastosowanie regulacji zawartej w art. 17 ust. 1 pkt 5, zgodnie z którym podatnikiem w przypadku dostawy przedmiotowych nieruchomości jest nabywca, na którym ciąży wówczas obowiązek rozliczenia podatku VAT, zaś Wnioskodawca nie występuje wówczas w charakterze płatnika w rozumieniu przepisu zawartego w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa?
2. Czy w takiej sytuacji Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury VAT zgodnie z art. 106c oraz czy faktura ta powinna zawierać informację, iż podatek rozlicza nabywca zgodnie z treścią art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy?
3. Czy też pomimo stwierdzenia, iż:
   • dłużnicy nie mają siedziby na terytorium Polski i nie prowadzą działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz nie są czynnymi podatnikami VAT;
   • nabywcą jest spółka prawa handlowego posiadająca siedzibę w Polsce oraz będąca czynnym podatnikiem VAT;
   • dostawa nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju,
   należy zastosować normę przewidzianą w treści art. 15 ustawy, a w związku z tym uznać, że Wnioskodawca jest płatnikiem w stosunku do tej dostawy i w związku z powyższym zobowiązany jest naliczyć i odprowadzić należny podatek VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do przedmiotowego przeniesienia własności nieruchomości, będącego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług dostawą towaru, nie może mieć zastosowania art. 15 ustawy, a tym samym Wnioskodawca w stosunku do tej dostawy nie jest płatnikiem (vide art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa), a nawet nie ma możliwości dokonania rejestracji dłużnika do VAT, a tym samym przekazania w imieniu dłużnika należnego podatku VAT do Urzędu Skarbowego. Dostawa nieruchomości, jeśli nie jest majątkiem prywatnym podlega jednak zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu w kraju, w którym jest położona nieruchomość.

Uwzględniając wszystkie uwarunkowania, o których była mowa wyżej, a mianowicie, iż:

• dłużnicy nie mają siedziby na terytorium Polski i nie prowadzą działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz nie są czynnymi podatnikami VAT;
• nabywcą jest spółka prawa handlowego posiadająca siedzibę w Polsce oraz będąca czynnym podatnikiem VAT w stosunku do tej dostawy;
• dostawa nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju,

należy uznać, że rozliczenia podatku VAT dokonuje, w oparciu o art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług, nabywca towaru poprzez naliczenie podatku należnego, oraz odliczenie podatku naliczonego. Wnioskodawca zaś jest zobowiązany do wystawienia faktury zgodnie z treścią art. 106c ustawy, zawierającej adnotację, iż obowiązek rozliczenia VAT spoczywa na nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w zakresie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym podatnikiem w przypadku dostawy nieruchomości będących przedmiotem wniosku jest ich nabywca i braku uznania Wnioskodawcy za płatnika z tytułu tej dostawy;
• nieprawidłowe – w zakresie obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury.
  
  

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) – zwanej dalej Ordynacją podatkową – zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do organu podatkowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku jest zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlega opodatkowaniu przez dłużnika tym podatkiem lub jest od niego zwolniona, komornik sądowy nie jest obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy – przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane przepisy przewidują sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towaru, jeśli dokonał on nabycia od dostawcy spoza terytorium kraju. Wynika z nich, że dla uznania nabywcy za podatnika zagraniczny dostawca towarów, który posiada siedzibę działalności gospodarczej poza Polską i nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT (przy dostawie towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej). Jeśli zatem towary, z miejscem świadczenia (dostawy) w Polsce, dostarczane są przez podmiot niemający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, i podmiot ten nie jest zarejestrowany w Polsce zgodnie z art. 96 ust 4 ustawy, to nabywca tych towarów jest podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tytułu tych transakcji. Oznacza to przesunięcie obowiązków w zakresie rozliczenia (odprowadzenia podatku) z dostawcy na nabywcę, na zasadzie tzw. odwrotnego obciążenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w toku egzekucji z nieruchomości prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym – Wnioskodawcę, wierzyciel dokonał przejęcia nieruchomości w trybie art. 984 kpc, z zaliczeniem na poczet ceny części własnej wierzytelności. Przygotowując się do licytacji nieruchomości Wnioskodawca uzyskał opinię doradcy podatkowego, z której wynika, że sprzedaż przedmiotowych nieruchomości podlega przepisom o VAT. Znaczna ilość działek będących własnością dłużników oraz fakt wykonywania przez dłużników różnych prac związanych z tymi działkami (w tym ich uzbrojenie) świadczy niewątpliwie o zamiarze ich odsprzedaży. W związku z powyższym na Wnioskodawcę mógł być nałożony obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 18 ustawy. Z uwagi jednak na trudności w skontaktowaniu się z dłużnikami (podatnikami) w celu potwierdzenia miejsca ich pobytu w chwili przeniesienia własności nieruchomości, Wnioskodawca nie mógł podjąć dalszych czynności.

Wnioskodawcy udało się w ostatnim czasie nawiązać kontakt (drogą elektroniczną) z jednym z dłużników, który mailem poinformował, że wraz z małżonką mieszkają za granicą i nie prowadzą w Polsce działalności gospodarczej. Również w drodze wcześniej podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności zmierzających do ustalenia miejsca zamieszkania dłużników ustalono, że dłużnicy przebywają poza granicami Unii Europejskiej – w Kanadzie. Wnioskodawca ustalił to zarówno na podstawie wywiadu przeprowadzonego wśród sąsiadów pod wskazanym przez wierzyciela adresem w Polsce, od których uzyskano informację, iż dłużnicy wyjechali do Kanady, z zamiarem stałego pobytu. W stosunku do jednego z małżonków potwierdza to także naczelnik właściwego, wg ostatniego miejsca zamieszkania, Urzędu Skarbowego, który wskazuje adres zamieszkania dłużniczki w Kanadzie. Świadczy o tym także fakt zgłoszonego w Centrum Personalizacji Dokumentów MSW wyjazdu na pobyt stały do Kanady w 2000 r. oraz adres stałego zameldowania w Kanadzie zgłoszony w 2000 r. w Urzędzie Miejskim. Informacje o pobycie w Kanadzie drugiego z dłużników potwierdza sam dłużnik, który w wiadomości e-mail kierowanej na adres poczty elektronicznej kancelarii Wnioskodawcy wskazał adres zamieszkania na terytorium Kanady. Kierowana na wskazany przez niego adres korespondencja do obojga dłużników została doręczona przez operatora zagranicznego, jednak podpisy na obu potwierdzeniach są nieczytelne. Informacje dotyczące pobytu dłużników za granicą (prawdopodobnie w Kanadzie) oraz tego, iż nie prowadzą w Polsce działalności gospodarczej potwierdziła także współwłaścicielka części nieruchomości. Jak ustalono, dłużnicy nie prowadzą działalności gospodarczej, której siedziba znajdowałaby się w Polsce. W stosunku do dłużniczki potwierdza to Naczelnik Urzędu Skarbowego, który poinformował, że nie odnotowano powiązań z działalnością gospodarczą. W stosunku do dłużnika ustalono, że zaprzestał on wykonywania działalności gospodarczej w 2012 r. Z CEIDG oraz z rejestru REGON wykreślony został w 2015 r. Dłużnicy nie są też czynnymi podatnikami VAT.

Należy zatem stwierdzić, iż dłużnicy dokonujący dostawy towaru na terytorium kraju są podatnikami nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz nie są zarejestrowani zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy.

Nabywca towaru (wierzyciel) ma siedzibę działalności gospodarczej w Warszawie oraz jest czynnym podatnikiem VAT. Należy zatem stwierdzić, iż nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust 4 ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro dłużnicy dokonujący dostawy towarów (nieruchomości) na terytorium kraju są podatnikami nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz nie są zarejestrowani zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy, natomiast nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust 4 ustawy, to w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy. W konsekwencji, podatnikiem (tj. osobą zobowiązaną do rozliczenia podatku należnego) z tytułu transakcji dostawy nieruchomości w trybie egzekucji jest wierzyciel, jako nabywca tych towarów, natomiast dłużnicy, na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy, nie są zobowiązani do rozliczenia podatku należnego. Skoro dłużnicy nie są zobowiązani do rozliczenia podatku należnego z tego tytułu, to komornik sądowy działający w ich imieniu, nie jest płatnikiem podatku VAT od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji.

Biorąc zatem pod uwagę przepis art. 18 ustawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca będący komornikiem sądowym wykonującym czynności w trybie egzekucji z nieruchomości nie występuje w charakterze płatnika podatku od dostawy tych nieruchomości (w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej), ponieważ w przedmiotowej sprawie nie występuje podatek należny, do którego zapłaty zobowiązani byliby dłużnicy. Zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku od dostawy przedmiotowych nieruchomości.

Należy ponadto wskazać, że stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy – zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Natomiast w myśl § 1 pkt 1 lit. k) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2014 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 1624) – obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego nie mają podatnicy nieposiadający na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonują transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, jeżeli wykonują na terytorium kraju wyłącznie następujące czynności: dostawę towarów, dla której podatnikiem jest nabywca.

Zatem na podstawie powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że dłużnicy będący właścicielami sprzedawanych nieruchomości nie mają obowiązku dokonania zgłoszenia rejestracyjnego na potrzeby podatku pod towarów i usług.

Reasumując, w zaistniałym stanie faktycznym prawidłowe jest zastosowanie regulacji zawartej w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym podatnikiem w przypadku dostawy przedmiotowych nieruchomości jest nabywca, na którym ciąży obowiązek rozliczenia podatku VAT. Wnioskodawca nie występuje zatem w charakterze płatnika w rozumieniu przepisu zawartego w art. 8 Ordynacji podatkowej i nie jest zobowiązany naliczyć, pobrać i odprowadzić należny podatek VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku uznania Wnioskodawcy za płatnika podatku od dostawy nieruchomości dokonywanej w toku egzekucji oraz braku obowiązku odprowadzenia należnego podatku jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii obowiązku wystawienia faktury przez Wnioskodawcę należy wskazać, że zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w Dziale XI ustawy w Rozdziale 1 – Faktury.

I tak, zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Przez sprzedaż – na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast w myśl art. 106c ustawy – faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Art. 106e ust. 1 pkt 1-20 ustawy stanowi, że faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
    – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”;
19. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 albo przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – wskazanie:
    1. przepisu ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego podatnik stosuje zwolnienie od podatku,
    2. przepisu dyrektywy 2006/112/WE, który zwalnia od podatku taką dostawę towarów lub takie świadczenie usług, lub
    3. innej podstawy prawnej wskazującej na to, że dostawa towarów lub świadczenie usług korzysta ze zwolnienia;
20. w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres.
    
    

Jak wynika z powołanego powyżej art. 106a ust. 1 pkt 1 ustawy, przepisów rozdziału 1 działu XI ustawy nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5, w którym usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W niniejszej interpretacji stwierdzono, że dla dostawy nieruchomości dokonywanej przez dłużników na rzecz wierzyciela (nabywcy) zastosowanie znajduje regulacja art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w związku z czym dłużnicy nie rozliczają podatku należnego od tej transakcji.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek wystawienia faktury na podstawie art. 106c ustawy zawierającej wskazane w powołanym art. 106e ustawy elementy, ponieważ powołanych przepisów dotyczących wystawiania faktur nie stosuje się do transakcji będącej przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia.

Podsumowując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT zgodnie z art. 106c ustawy z tytułu dokonanej dostawy nieruchomości przez dłużników.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę faktury jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W szczególności należy podkreślić, że odpowiedzi na pytania zawarte we wniosku udzielono przyjmując za element stanu faktycznego, że dłużnicy dokonujący sprzedaży ww. nieruchomości: działają w charakterze podatników podatku VAT (tutejszy organ nie dokonywał bowiem oceny, czy ilość sprzedawanych działek oraz działania podejmowane przez dłużników wskazują na to, że dłużnicy ci występują jako podatnicy podatku VAT), nie posiadają siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (tutejszy organ nie badał, czy informacje pozyskane przez komornika sądowego z różnych źródeł przedstawione w opisie sprawy, dostatecznie wskazują na brak siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dłużników w Polsce), dokonują na terytorium kraju wyłącznie dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to kwestii przysługującego nabywcy ww. nieruchomości prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z dokonaną dostawą, dla której podatnikiem jest nabywca.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z powyższego wynika zatem, że interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dotyczy stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę, który z tym wnioskiem występuje. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja indywidualna wydana Wnioskodawcy nie wywołuje skutków prawnopodatkowych dla nabywcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.