Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.77.2019.1.PR
z 15 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do uzyskania przychodów wydatków z tytułu podatku od środków transportu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu podatku od środków transportu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą: X. Przedmiotem wykonywanej działalności jest „transport drogowy towarów” (kod PKD 49.41.Z). Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną (kasową) i rozlicza podatek dochodowy liniowo wg jednolitej stawki 19%. W związku z wykonywaną działalnością Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczania podatku od posiadanych środków transportowych. Za lata 2015, 2016 i 2017 Wnioskodawca nie zapłacił ww. podatków, ani też nie złożył deklaracji DT-1 na podatek od środków transportowych za wymienione lata. Deklaracje DT-1 za lata 2015, 2016 i 2017 zostały przez Wnioskodawcę złożone 5 kwietnia 2018 r. (zgodnie z przybitymi pieczęciami wpływu) do UMiG. Podatki od środków transportowych za wymienione lata były płacone: 25 kwietnia 2018 r., 17 maja 2018 r., 23 maja 2018 r., 14 czerwca 2018 r., 4 września 2018 r. i 14 września 2018 r. Pod datą 25 kwietnia 2018 r. (zgodnie z datą złożenia oraz datą wypełnienia ww. deklaracji) w księdze podatkowej zostały ujęte (zaksięgowane do kosztów uzyskania przychodów) koszty podatkowe od środków transportowych za lata 2015, 2016 i 2017 na podstawie wypełnionych i złożonych deklaracji DT-1 w tym dniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo zostały zaksięgowane (pod datą 25 kwietnia 2018 r. w księdze podatkowej) do kosztów uzyskania przychodów, koszty podatku od środków transportowych za 2015, 2016 i 2017 na podstawie wypełnionych i złożonych w dniu 25 kwietnia 2018 r. deklaracji DT-1?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Uproszczona (kasowa) metoda ewidencji kosztów polega na tym, że koszty uzyskania przychodów są potrącone w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mówi o tym, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Podstawą zaksięgowania do kosztów uzyskania przychodów podatków od środków transportowych jest złożona w roku podatkowym deklaracja do UMiG (informacja potwierdzona przez Krajową Informację Skarbową).

Skoro deklaracje za lata 2015, 2016 i 2017 zostały wypełnione i złożone w dniu 25 kwietnia 2018 r., to w ocenie Wnioskodawcy, jest to dzień wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że postąpił prawidłowo, ujmując koszty podatku od środków transportowych za lata 2015, 2016 i 2017 pod datą 25 kwietnia 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Podkreślenia wymaga jednak, że warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest związek wydatku z działalnością gospodarczą, jako źródłem przychodu.

Z cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 ww. ustawy wynika bowiem, że ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodu ze źródłem tego przychodu.

Na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 22 ust. 6 cyt. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Natomiast art. 22 ust. 6b powołanej ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Do zapłaty podatku od środków transportowych zobowiązuje właścicieli tych środków ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1445, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 6 pkt 1 ww. ustawy, osoby fizyczne i osoby prawne będące właścicielami środków transportowych są obowiązane składać, w terminie do dnia 15 lutego właściwemu organowi podatkowemu, deklaracje na podatek od środków transportowych na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku.

Podatek od środków transportowych, stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jest płatny w dwóch ratach proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 lutego i do dnia 15 września każdego roku.

Jak wynika z powyższych przepisów, podatek od środków transportowych dotyczy danego roku podatkowego, a podatnik powinien go wpłacać bez wezwania na rachunek właściwego organu podatkowego.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą. Przedmiotem wykonywanej działalności jest „transport drogowy towarów” (kod PKD 49.41.Z). Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną (kasową) i rozlicza podatek dochodowy liniowo wg jednolitej stawki 19%. W związku z wykonywaną działalnością Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczania podatku od posiadanych środków transportowych. Za lata 2015, 2016 i 2017 Wnioskodawca nie zapłacił ww. podatków, ani też nie złożył deklaracji DT-1 na podatek od środków transportowych za wymienione lata. Deklaracje DT-1 za lata 2015, 2016 i 2017 zostały przez Wnioskodawcę złożone 25 kwietnia 2018 r. (zgodnie z przybitymi pieczęciami wpływu) do UMiG. Pod datą 25 kwietnia 2018 r. (zgodnie z data złożenia oraz datą wypełnienia ww. deklaracji) w księdze podatkowej zostały ujęte (zaksięgowane do kosztów uzyskania przychodów) koszty podatkowe od środków transportowych za lata 2015, 2016 i 2017 na podstawie wypełnionych i złożonych deklaracji DT-1 w tym dniu.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca rozliczający się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów ma prawo zaliczyć podatek od środków transportowych w całości do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w dacie jego poniesienia. Natomiast dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu; w przypadku podatku od środków transportowych jest to data sporządzenia deklaracji na podatek od środków transportowych (DT-1). Zatem podatek od środków transportowych za lata 2015, 2016 i 2017 Wnioskodawca prawidłowo ujął w kosztach uzyskania przychodów w dacie sporządzenia deklaracji DT-1 za ww. okresy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.