Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.43.2019.1.KS
z 18 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2019 r. (data wpływu 24 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usługi ochrony mienia dla kontrahenta zagranicznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usługi ochrony mienia dla kontrahenta zagranicznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług w zakresie ochrony mienia. W 2013 r. zawarł umowę o świadczenie usług w zakresie ochrony mienia z podmiotem zarejestrowanym i mającym siedzibę w jednym z krajów należących do Unii Europejskiej innym niż Polska (Zleceniodawca). Na podstawie zawartej z tym podmiotem umowy, Wnioskodawca przyjął na siebie obowiązki ochrony mienia Zleceniodawcy w celu zabezpieczenia go przed kradzieżą z włamaniem lub dewastacją – usługa realizowana jest w Polsce. Wnioskodawca w ramach świadczonych usług ochrony zapewnia oprócz fizycznej ochrony także:

1. pomieszczenie dla swojego przedstawiciela,
2. system telewizji przemysłowej,
3. czytnik rejestrujący patrole wykonywane przez osoby zależne od Wnioskodawcy.
   
   

Teren na którym realizowana jest ochrona nie należy ani do Wnioskodawcy, ani do Zleceniodawcy (Zleceniodawca przechowuje pojazdy na cudzym gruncie, który wykorzystywany jest wyłącznie celem tymczasowego przechowywania pojazdów przed wysyłką do docelowego odbiorcy), w szczególności Wnioskodawca nie zapewnia Zleceniodawcy dostępu do tego terenu. Ochrona pełniona jest według harmonogramu ustalonego pomiędzy Zleceniodawcą i Wnioskodawcą i który to harmonogram może ulegać zmianom. Wynagrodzenie Wnioskodawcy ustalone jest w kwocie wynikającej z iloczynu stawki roboczogodziny i ilości faktycznie przepracowanych godzin ochrony mienia.

Chronionym mieniem są samochody będące w posiadaniu Zleceniodawcy i które celem przechowania, trafiają z fabryki producenta pojazdów na teren gdzie objęte są ochroną Wnioskodawcy. Zgodnie z informacją uzyskaną przez Wnioskodawcę od Zleceniodawcy, pojazdy na teren gdzie są chronione, podstawiane i odbierane są przez osoby trzecie (pojazd tylko jednokrotnie podstawiany jest w miejsce gdzie objęty jest ochroną realizowaną przez Wnioskodawcę). Po odebraniu pojazdów z miejsca, gdzie są chronione przez Wnioskodawcę – zgodnie z zapewnieniami Zleceniodawcy – są one dostarczane do odbiorców końcowych w kraju lub zagranicą. Zgodnie z zapewnieniami Zleceniodawcy oraz informacjami posiadanymi przez Wnioskodawcę, Zleceniodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, nie posiada w Polsce nieruchomości, punktów sprzedaży, polskiego NIP oraz nie zatrudnia w Polsce pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku opisanej powyżej usługi ochrony mienia realizowanej przez Wnioskodawcę dla kontrahenta zagranicznego, miejscem świadczenia usługi ochrony mienia w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jest miejsce gdzie podatnik będący ich usługobiorcą (Zleceniodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej (jeden z krajów należących do Unii Europejskiej inny niż Polska)?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na postawione pytanie jest twierdząca. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Mając na uwadze, że Zleceniodawca nie posiada polskiego NIP, siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, nie posiada w Polsce nieruchomości, punktu sprzedaży oraz nie zatrudnia w Polsce pracowników, to w konsekwencji miejscem świadczenia dla wszystkich czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach usługi ochrony mienia dla Zleceniodawcy – jest miejsce, gdzie podatnik będący usługobiorcą (Zleceniodawca) posiada swoją siedzibę działalności gospodarczej (jeden z krajów należących do Unii Europejskiej inny niż Polska). Zgodnie bowiem z treścią art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Tu zaznaczyć należy, że Wnioskodawca nie zapewnia Zleceniodawcy miejsca przechowywania pojazdów (miejsca gdzie realizowana jest usługa ochrony), w związku z tym, nie jest to usługa związana z nieruchomością. Zgodnie z opisanym stanem faktycznym, nie mają również zastosowania w sprawie art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem w opinii Wnioskodawcy, miejsce świadczenia i opodatkowania wyżej opisanej usługi ochrony będzie określone zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W efekcie czego, miejscem świadczenia usługi ochrony mienia w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jest miejsce gdzie podatnik będący ich usługobiorcą (Zleceniodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej (jeden z krajów należących do Unii Europejskiej inny niż Polska).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy – przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług w zakresie ochrony mienia. W 2013 r. zawarł umowę o świadczenie usług w zakresie ochrony mienia z podmiotem zarejestrowanym i mającym siedzibę w jednym z krajów należących do Unii Europejskiej innym niż Polska (Zleceniodawca). Na podstawie zawartej z tym podmiotem umowy, Wnioskodawca przyjął na siebie obowiązki ochrony mienia Zleceniodawcy w celu zabezpieczenia go przed kradzieżą z włamaniem lub dewastacją – usługa realizowana jest w Polsce. Wnioskodawca w ramach świadczonych usług ochrony zapewnia oprócz fizycznej ochrony także pomieszczenie dla swojego przedstawiciela, system telewizji przemysłowej, czytnik rejestrujący patrole wykonywane przez osoby zależne od Wnioskodawcy.

Teren na którym realizowana jest ochrona nie należy ani do Wnioskodawcy, ani do Zleceniodawcy (Zleceniodawca przechowuje pojazdy na cudzym gruncie, który wykorzystywany jest wyłącznie celem tymczasowego przechowywania pojazdów przed wysyłką do docelowego odbiorcy), w szczególności Wnioskodawca nie zapewnia Zleceniodawcy dostępu do tego terenu. Ochrona pełniona jest według harmonogramu ustalonego pomiędzy Zleceniodawcą i Wnioskodawcą i który to harmonogram może ulegać zmianom. Wynagrodzenie Wnioskodawcy ustalone jest w kwocie wynikającej z iloczynu stawki roboczogodziny i ilości faktycznie przepracowanych godzin ochrony mienia.

Chronionym mieniem są samochody będące w posiadaniu Zleceniodawcy i które celem przechowania, trafiają z fabryki producenta pojazdów na teren gdzie objęte są ochroną Wnioskodawcy. Zgodnie z informacją uzyskaną przez Wnioskodawcę od Zleceniodawcy, pojazdy na teren gdzie są chronione, podstawiane i odbierane są przez osoby trzecie (pojazd tylko jednokrotnie podstawiany jest w miejsce gdzie objęty jest ochroną realizowaną przez Wnioskodawcę). Po odebraniu pojazdów z miejsca, gdzie są chronione przez Wnioskodawcę

– zgodnie z zapewnieniami Zleceniodawcy – są one dostarczane do odbiorców końcowych w kraju lub zagranicą. Zgodnie z zapewnieniami Zleceniodawcy oraz informacjami posiadanymi przez Wnioskodawcę, Zleceniodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, nie posiada w Polsce nieruchomości, punktów sprzedaży, polskiego NIP oraz nie zatrudnia w Polsce pracowników.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Jak wynika z opis sprawy, zagraniczny Zleceniodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy. Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, w rozumieniu art. 28a ustawy, dla których ustawodawca nie przewidział szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, w myśl art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 28e ustawy jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e ma zastosowanie, gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej dyrektywą 2006/112/WE – zgodnie z którym, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zapewnia ochronę mienia Zleceniodawcy w celu zabezpieczenia go przed kradzieżą z włamaniem lub dewastacją. Chronionym mieniem są samochody będące w posiadaniu Zleceniodawcy i które celem przechowania, trafiają z fabryki producenta pojazdów na teren gdzie objęte są ochroną Wnioskodawcy. Teren na którym realizowana jest ochrona nie należy ani do Wnioskodawcy, ani do Zleceniodawcy (Zleceniodawca przechowuje pojazdy na cudzym gruncie, który wykorzystywany jest wyłącznie celem tymczasowego przechowywania pojazdów przed wysyłką do docelowego odbiorcy), w szczególności Wnioskodawca nie zapewnia Zleceniodawcy dostępu do tego terenu.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że w przypadku świadczonej przez Wnioskodawcę usługi ochrony mienia (samochodów) nie ma zastosowania art. 28e ustawy, ponieważ świadczona usługa nie stanowi usługi związanej z nieruchomościami. W tym przypadku sama nieruchomość – teren na którym znajdują się samochody objęte ochroną – nie jest bezpośrednim przedmiotem usługi świadczonej przez Wnioskodawcę.

Zatem skoro wykonana przez Wnioskodawcę usługa nie stanowi usługi związanej z nieruchomością, to miejsce jej świadczenia należy określić w oparciu o treść art. 28b ust. 1 ustawy. Należy zaznaczyć, że do wykonanej przez Wnioskodawcę usługi ochrony mienia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy pozostałe zastrzeżenia, tj. art. 28b ust. 2-4, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n również nie mają zastosowania.

Jak wskazał Wnioskodawca, świadczy on usługę ochrony mienia na rzecz Zleceniodawcy, który jest podmiotem zarejestrowanym i mającym siedzibę w jednym z krajów należących do Unii Europejskiej innym niż Polska. Zleceniodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Zatem zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą miejsca świadczenia usług zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia, a zarazem miejscem opodatkowania przedmiotowej usługi jest miejsce, w którym Zleceniodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. jeden z krajów należących do Unii Europejskiej inny niż Polska. W konsekwencji, usługa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Podsumowując, w przypadku opisanej powyżej usługi ochrony mienia realizowanej przez Wnioskodawcę dla kontrahenta zagranicznego, miejscem świadczenia usługi ochrony mienia w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jest miejsce gdzie podatnik będący ich usługobiorcą (Zleceniodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej (jeden z krajów należących do Unii Europejskiej inny niż Polska). Wobec powyższego, usługa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.