Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.32.2019.2.MW
z 28 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2019 r. (data wpływu 23 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2019 r. (data wpływu 7 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. W dniu 7 marca 2019 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z żoną jako osoby fizyczne w dniu 21.12.1998 r. na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego są użytkownikami wieczystymi do dnia 05.12.2089 r. nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 9/11 o powierzchni 0,1824 ha AM-6, obręb 021503-4.0001, położonej w miejscowości A., dla którego to prawa Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr 1.

W dniu 13.07.1999 r. na podstawie umowy darowizny Wnioskodawca wraz z małżonką są użytkownikami wieczystymi do dnia 05.12.2089 r. nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 9/10 o powierzchni 0,1593 ha, AM-6, obręb 021503-4.0001, położonej w miejscowości A., dla którego to prawa Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr 2. Działki 9/10 i 9/11 nie mają miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w rejestrze gruntów oznaczone są symbolem Ba – Tereny przemysłowe.

Opisane wyżej działki mają zapewniony dostęp do drogi publicznej poprzez działkę drogową nr 9/9. Na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego z 21.12.1998 r. i umowy darowizny z dnia 13.07.1999 r. Wnioskodawca wraz z małżonką są współużytkownikami wieczystymi do dnia 05.12.2089 r. w udziale wynoszącym 12.350/100.000 części nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 9/9 o powierzchni 0,4639 ha, AM -6, obręb 021503-4.0001, położonej w miejscowości A., dla którego to prawa Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr 3. Powyższa działka nr 9/9 ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej i stanowi drogę dojazdową wewnętrzną.

Prawo użytkowania wieczystego działek 9/11, 9/9 i (działka 9/10 przez poprzedniego właściciela była nabyta bez podatku VAT) było nabyte bez podatku VAT. Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli te działki 9/9, 9/10 i 9/11 jako osoby fizyczne mając w planie wybudowanie warsztatu ślusarskiego. Ponieważ Wnioskodawca poważnie zachorował do dnia sporządzenia wniosku warsztatu nie wybudował. Wnioskodawca wraz z małżonką są emerytami, nie prowadzą też działalności gospodarczej. Ze względu na stan zdrowia chcieliby odsprzedać prawo użytkowania wieczystego działek 9/9, 9/10 i 9/11. Zwracają się z zapytaniem, czy sprzedaż ta będzie objęta koniecznością zapłacenia podatku VAT na podstawie ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że w dniu 30.01.2019 r. wymienione w ORD-IN działki 9/9, 9/10 i 9/11 zostały sprzedane B. Sp. z o.o.

• ad. 1
  Działka nr 9/9 ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej i stanowi drogę dojazdową wewnętrzną i jest oznaczona symbolem Ba – Tereny przemysłowe. Dla działki tej brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
  Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o zmianę przeznaczenia tego gruntu.
• ad. 2
  Dla działki 9/11 w dniu 17.09.1999 r. była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową, która poza fundamentami nadającymi się obecnie do rozbiórki nie została zrealizowana przez Wnioskodawcę z powodów zdrowotnych. Dla działek 9/9 i 9/10 decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania nie było.
  Na moment sprzedaży działek 9/9, 9/10 i 9/11 o decyzję o nowych warunkach zabudowy i zagospodarowania działek będzie występował nowy ich użytkownik.
• ad. 3
  Działka 9/9 była wykorzystywana jako droga dojazdowa. Działka 9/10 i część działki 9/11 w 1999 r. zostały ogrodzone. W 1999 r. powstały i zostały zrealizowane projekty podłączenia energii elektrycznej i przyłącza wodno-kanalizacyjnego do działki 9/11. W 1999 r. została wydana decyzja na budowę warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową na działce 9/11, a w 2000 r. wykonano wykopy i zalano fundamenty. Do chwili sprzedaży na działkach 9/9, 9/10 i 9/11 nie były wykonywane prace inne niż wymienione.
• ad. 4
  Działki 9/9, 9/10 i 9/11 od chwili nabycia nie były nikomu udostępniane, dzierżawione, Wnioskodawca nie czerpał z nich dochodów w żadnej formie – były nieużywane.
• ad. 5
  Nakłady poniesione były w latach 1999-2000 r. na projekty i prace opisane w (ad. 3). Większość prac Wnioskodawca wykonywał osobiście. Wnioskodawca nie jest w stanie w chwili obecnej określić wysokości tych nakładów, gdyż wszystkie dokumenty zostały zniszczone przez powódź w 2010 r.
• ad. 6
  Wnioskodawca nie sprzedawał nigdy żadnych nieruchomości.
• ad. 7
  Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży.
• ad. 8
  Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowanego.
• ad. 9
  Działki nr 9/9, 9/10 i 9/11 nie były wykorzystywane na żadną działalność.
• ad. 10
  Z działek 9/9, 9/10 i 9/11 nigdy nie były dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych.
  
  

Celem wyjaśnienia Wnioskodawca zaznacza, że prawo użytkowania wieczystego działek 9/9, 9/10 i 9/11 zakupił po powodzi, która w miejscu zamieszkania dotknęła ich w 1997 r. (później ponownie w 2010 r.) aby wybudować warsztat ślusarski i tam prowadzić działalność gospodarczą, jednak pokonany przez chorobę prac dalej Wnioskodawca nie prowadził i do chwili sprzedaży tj. 30.01.2019 r. działki te leżały odłogiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca zwraca się z zapytaniem czy jako użytkownicy wieczyści nieruchomości stanowiących niezabudowane działki 9/9, 9/10 i 9/11 opisane w poz. 75 przy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego tych działek będą podlegali zapłacie podatku VAT na podstawie ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie prawa użytkowania wieczystego działek 9/9, 9/10 i 9/11 opisanych w poz. 75 nie powinno być objęte podatkiem VAT w/g ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca wraz z małżonką nie prowadzą działalności gospodarczej sprzedaży nieruchomości, ani żadnej innej działalności. Ponadto na podstawie art. 43 powołanej ustawy tereny niezabudowane zwolnione są od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również: oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu ww. przepisu) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. Zatem w świetle powołanego wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Przy czym dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, który stanowi, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowaniu wieczystym nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Również Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale I FPS 2/11 z 24 października 2011 r. uznał, że sprzedaż udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynków stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), w tym również prawa użytkowania wieczystego działek (a także udziałów w nich), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

1. dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. czynność ta wykonana została przez podmiot, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
   
   

W świetle przytoczonych wyżej regulacji prawnych zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tut. organ nadmienia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w innych ustawach. W konsekwencji, ocena określonych stanów na gruncie innych aktów prawnych może być odmienna.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W orzeczeniu z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, TSUE (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), wyjaśnia, że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane. Natomiast z orzeczenia TSUE z dnia 8 czerwca 2000 r. C-400/98 w sprawie Finanzamt Goslar przeciwko Brigitte Breitsohl wynika, że osoba, która ma potwierdzony obiektywnymi dowodami zamiar rozpoczęcia prowadzenia w sposób niezależny działalności gospodarczej, i która ponosi wcześniejsze wydatki inwestycyjne w tym celu, musi być uznawana za podatnika, a co za tym idzie ma prawo do niezwłocznego odliczenia podatku od towarów i usług.

Natomiast dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Ponadto należy zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że za podatnika VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzające do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną jako osoby fizyczne w dniu 21.12.1998 r. na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego są użytkownikami wieczystymi do dnia 05.12.2089 r. nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 9/11. W dniu 13.07.1999 r. na podstawie umowy darowizny Wnioskodawca wraz z małżonką są użytkownikami wieczystymi do dnia 05.12.2089 r. nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 9/10. Działki te nie mają miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w rejestrze gruntów oznaczone są symbolem Ba – Tereny przemysłowe. Opisane wyżej działki mają zapewniony dostęp do drogi publicznej poprzez działkę drogową nr 9/9. Na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego z 21.12.1998 r. i umowy darowizny z dnia 13.07.1999 r. Wnioskodawca wraz z małżonką są współużytkownikami wieczystymi do dnia 05.12.2089 r. w udziale wynoszącym 12.350/100.000 części nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę nr 9/9. Powyższa działka nr 9/9 ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej i stanowi drogę dojazdową wewnętrzną. Prawo użytkowania wieczystego działek 9/11, 9/9 i (działka 9/10 przez poprzedniego właściciela była nabyta bez podatku VAT) było nabyte bez podatku VAT. Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli te działki 9/9, 9/10 i 9/11 jako osoby fizyczne mając w planie wybudowanie warsztatu ślusarskiego. Ponieważ Wnioskodawca poważnie zachorował do dnia sporządzenia wniosku warsztatu nie wybudował. Wnioskodawca wraz z małżonką są emerytami, nie prowadzą też działalności gospodarczej. Ze względu na stan zdrowia chcieliby odsprzedać prawo użytkowania wieczystego działek 9/9, 9/10 i 9/11. W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że w dniu 30.01.2019 r. wymienione w ORD-IN działki 9/9, 9/10 i 9/11 zostały sprzedane B. Sp. z o.o.. Działka nr 9/9 ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej i stanowi drogę dojazdową wewnętrzną i jest oznaczona symbolem Ba – Tereny przemysłowe. Dla działki tej brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o zmianę przeznaczenia tego gruntu. Dla działki 9/11 w dniu 17.09.1999 r. była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową, która poza fundamentami nadającymi się obecnie do rozbiórki nie została zrealizowana przez Wnioskodawcę z powodów zdrowotnych. Dla działek 9/9 i 9/10 decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania nie było. Na moment sprzedaży działek 9/9, 9/10 i 9/11 o decyzję o nowych warunkach zabudowy i zagospodarowania działek będzie występował nowy ich użytkownik. Działka 9/9 była wykorzystywana jako droga dojazdowa. Działka 9/10 i część działki 9/11 w 1999 r. zostały ogrodzone. W 1999 r. powstały i zostały zrealizowane projekty podłączenia energii elektrycznej i przyłącza wodno-kanalizacyjnego do działki 9/11. W 1999 r. została wydana decyzja na budowę warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową na działce 9/11, a w 2000 r. wykonano wykopy i zalano fundamenty. Do chwili sprzedaży na działkach 9/9, 9/10 i 9/11 nie były wykonywane prace inne niż wymienione. Działki 9/9, 9/10 i 9/11 od chwili nabycia nie były nikomu udostępniane, dzierżawione, Wnioskodawca nie czerpał z nich dochodów w żadnej formie – były nieużywane. Nakłady poniesione były w latach 1999-2000 r. na projekty i prace wyżej opisane. Większość prac Wnioskodawca wykonywał osobiście. Wnioskodawca nie jest w stanie w chwili obecnej określić wysokości tych nakładów, gdyż wszystkie dokumenty zostały zniszczone przez powódź w 2010 r. Wnioskodawca nie sprzedawał nigdy żadnych nieruchomości. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży. Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowanego. Działki nr 9/9, 9/10 i 9/11 nie były wykorzystywane na żadną działalność. Z działek 9/9, 9/10 i 9/11 nigdy nie były dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych.

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, że prawo użytkowania wieczystego działek 9/9, 9/10 i 9/11 zakupił po powodzi, która w miejscu zamieszkania miała miejsce w 1997 r. (później ponownie w 2010 r.) aby wybudować warsztat ślusarski i tam prowadzić działalność gospodarczą, jednak z uwagi na chorobę prac dalej Wnioskodawca nie prowadził i do chwili sprzedaży tj. 30.01.2019 r. działki te leżały odłogiem.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy jako użytkownik wieczysty nieruchomości stanowiących niezabudowane działki 9/9, 9/10 i 9/11 przy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego tych działek będzie podlegać obowiązkowi zapłaty podatku VAT.

Uwzględniając treść przytoczonych przepisów oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, że Wnioskodawca nie zbywa majątku osobistego, ale majątek nabyty z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazać bowiem należy, że dokonane przez Wnioskodawcę nabycie ww. nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego) stanowiło pierwszą czynność wykonaną w ramach przygotowań zmierzających do rozpoczęcia prowadzenia na nich działalności gospodarczej w postaci warsztatu ślusarskiego. Zatem sam zamiar wykorzystania nabytego gruntu dla celów zarobkowych istniał już w momencie zakupu. Niewątpliwie inwestycja w postaci nabycia gruntu w celu przeznaczenia go do prowadzenia ww. działalności została dokonana w celu osiągnięcia zysków w przyszłości mimo, że zamiar ten nie został zrealizowany. Zatem zamiar wykorzystania nieruchomości gruntowej dla celów zarobkowych powzięto już w momencie zakupu gruntu. Mimo, że fizycznie nie wykorzystywano działek w celach związanych z działalnością gospodarczą mającej postać zakładu ślusarskiego, należy stwierdzić, że nabycie nieruchomości w celu uzyskania korzyści majątkowych wskazuje, że rozporządzono majątkiem w celu osiągnięcia zysku. Ponadto z treści wniosku wynika, że od momentu zakupu nie podjęto żadnych działań, które wskazywałyby na osobisty (prywatny) cel nabycia i zaspokajanie dzięki niemu osobistych potrzeb. W związku z powyższym, także z tego powodu nabytych nieruchomości nie można uznać za majątek osobisty, skoro zakupione zostały na cele inne niż prywatne. Co więcej, dla działki 9/11 w dniu 17.09.1999 r. była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową. Działka 9/10 i część działki 9/11 w 1999 r. zostały ogrodzone. W 1999 r. powstały i zostały zrealizowane projekty podłączenia energii elektrycznej i przyłącza wodno-kanalizacyjnego do działki 9/11. W 1999 r. została wydana decyzja na budowę warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową na działce 9/11, a w 2000 r. wykonano wykopy i zalano fundamenty. Wszystkie te działania układają się w logiczny i konsekwentny ciąg zdarzeń mających na celu rozpoczęcie wykonywania działalności gospodarczej, przy wykorzystaniu nabytego i wytworzonego majątku, co przesądza o jego gospodarczym (zarobkowym), a nie osobistym charakterze.

W konsekwencji w analizowanej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że zbycie prawa użytkowania wieczystego działek nr 9/9, 9/10 i 9/11 jest dokonane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług, a w rezultacie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W odniesieniu do przedmiotu sprzedaży, wykazać należy, że w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

W myśl przepisów ustawy o VAT przy opodatkowaniu sprzedaży gruntu istotne znaczenie ma fakt, czy grunt ten jest niezabudowany czy zabudowany (tj. czy posadowione są na nim budynki/budowle). Kwestia ta odgrywa tak dużą rolę, ponieważ odpłatna dostawa gruntów niezabudowanych stanowi co do zasady czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podstawową stawką podatku VAT. Jedynie sprzedaż gruntów niezabudowanych o charakterze rolnym, leśnym lub działek rekreacyjnych korzysta ze zwolnienia od podatku (jako dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę).

Natomiast odrębnie uregulowana jest dostawa nieruchomości gruntowych zabudowanych. W tym przypadku bowiem grunt niejako przejmuje stawkę VAT właściwą dla budynku/budowli, czyli w konsekwencji podlega opodatkowaniu na tych samych zasadach, co budynek/budowla na gruncie posadowiona i trwale z gruntem związana. Ponadto, jeśli dostawa budynku korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT, to także dostawa gruntu, na którym znajduje się ten budynek objęta jest zwolnieniem od podatku.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Jak stanowi art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane, które uznaje się za towar na gruncie podatku od towarów i usług. Jednakże urządzenia te należy traktować, jako elementy przynależne do budynku i opodatkować łącznie z tym budynkiem, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać stawkę właściwą dla sprzedawanego obiektu budowlanego znajdującego się na tej samej działce, co urządzenie techniczne.

Z powyższych przepisów wynika, że ograniczenia dotyczą w szczególności budynków, które aby wypełniać definicję budynku powinny być obiektem budowlanym, który jest trwale związany z gruntem i jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Z kolei przy budowlach definicja nie odnosi się do stanu technicznego tychże obiektów, niemniej jednak należy uznać, że w przypadku, gdy analizowany obiekt ewidentnie nie nadaje się do eksploatacji, to nie spełnia on cech budynku, czy też budowli, w rozumieniu ustawy Prawo budowlane.

Wobec powyższego, fundamenty nadające się obecnie do rozbiórki, nie stanowią budynku, budowli lub ich części, a zatem istnienie tego obiektu pozostaje bez wpływu na opodatkowanie przedmiotowej nieruchomości. W świetle powyższej analizy, nie sposób również uznać, że w przedmiotowych okolicznościach ogrodzenie działek sprzedawane wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu jest „ważniejsze” niż grunt i ono wyznacza sposób opodatkowania gruntu na którym się znajduje. Sensem ekonomicznym ww. transakcji nie jest towar w postaci ogrodzenia, lecz towar w postaci gruntu (prawo użytkowania wieczystego). W związku z czym przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości z wybudowanymi już fundamentami pod budowę warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową oraz ogrodzeniem działki będziemy mieli do czynienia w dalszym ciągu ze sprzedażą prawa użytkowania wieczystego niezabudowanych działek.

W tym miejscu wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na mocy art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane są wyłącznie te grunty, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.) – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W związku z powyższym, ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że dla działek 9/9 i 9/10 decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania nie wydano, ponadto działki te nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatem sprzedaż prawa użytkowania wieczystego tych działek korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Natomiast dla działki 9/11 była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie warsztatu ślusarskiego z częścią socjalno-biurową. Tym samym, działka 9/11 stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. W rezultacie, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego tej działki nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W przypadku gdy sprzedaż działki, która nie spełnia przesłanek do objęcia jej zwolnieniem od podatku VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy zbadać warunki do zwolnienia transakcji od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wobec powyższego, w omawianej sytuacji, zwolnienie działki 9/11 z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie będzie miało miejsca, z uwagi na fakt, że nie zostanie spełniony warunek przedstawiony w tym przepisie dotyczący wykorzystywania tej działki wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, gdyż jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana na żadną działalność.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki 9/11 będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe w całości, z uwagi na fakt, iż w uzasadnieniu własnego stanowiska wskazał on, że „zbycie prawa użytkowania wieczystego działek 9/9, 9/10 i 9/11 opisanych w poz. 75 nie powinno być objęte podatkiem VAT w/g ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług”.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Ponadto tut. organ wskazuje, że rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie. Wobec powyższego, należy podkreślić, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawnopodatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.