Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.23.2019.3.EB
z 1 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym (ORD-WS) z dnia 9 stycznia 2019 r. (data wpływu 11 stycznia 2019 r.), uzupełnionym w dniach 12 lutego i 14 marca 2019 r. (daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu zabudowanego i niezabudowanego – jest nieprawidłowe.Lu

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny (ORD-WS), uzupełniony w dniach 12 lutego i 14 marca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży działek gruntu zabudowanego i niezabudowanego.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Pana X;

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

Panią Y

oraz jego uzupełnieniach, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1984 r. nabyli Państwo grunt rolny o powierzchni 2,74 ha, działka nr 161/1 w miejscowości …., Gmina …, obręb ewidencyjny … (odpis aktu notarialnego w załączeniu), jako ustawową współwłasność majątkową (małżeństwo). W 1991 r. na tej działce wybudowali Państwo dom jednorodzinny. W 2004 r. miejscowość … została włączona administracyjnie do miasta … i obecnie znajduje się w obrębie ewidencyjnym …. Od momentu nabycia nieruchomości w 1984 r. do dziś jesteście Państwo „płatnikiem” podatku rolnego. Obecnie jeden ze współmałżonków (Y) jest poważnie chora i wymaga nieustannego leczenia, dlatego zamierzacie Państwo zbyć tę nieruchomość i zmienić miejsce zamieszkania. Aktualne przepisy bardzo ograniczają sprzedaż takiej nieruchomości (siedlisko powyżej 5000 m2, a działka rolna od 3000 m2). Dlatego zamierzacie Państwo z działki 161/3 wydzielić mniejszą działkę siedliskową o powierzchni poniżej 5000 m2. Takie rozwiązanie umożliwi Państwu zbycie nieruchomości dowolnemu nabywcy bez ograniczeń wynikających z przepisów o obrocie gruntami rolnymi. Każdy ze współmałżonków osobno jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od początku prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży hurtowej. „Rejestracja małżonków nie miała związku z działalnością gospodarczą.”

NIP … (X) – od 30.01.1996

NIP … (Y) – od 31.08.1996.

Nieruchomość służyła do działalności rolniczej. Grunt podzielony będzie na 8 działek. Budynek mieszkalny i gospodarczy posadowione będą na jednej działce, a pozostały grunt podzielony zostanie na 7 działek. Oprócz podziału gruntu na działki, żadne inne czynności nie były i nie będą wykonywane. Działki, które powstaną w wyniku podziału gruntu będą oferowane na sprzedaż wszelkimi możliwymi sposobami, które przyczynią się do szybkiego zbycia. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, który został uchwalony w sierpniu 2018 r., tereny te mogą być przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową. Uchwalenie ww. planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiło z inicjatywy Gminy. Dom siedliskowy będzie również przedmiotem sprzedaży. Na działce siedliskowej poza domem mieszkalnym jest również posadowiony mały budynek gospodarczy (około 20 m2), na pozostałym terenie nie znajduje się żadna zabudowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż nieruchomości, które powstaną po podziale działki 161/3 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie nieruchomości, które powstaną po podziale działki 161/3 ma charakter zwykłego rozporządzania własnym majątkiem, a nie typowym handlowaniem nieruchomościami. Od nabycia działki minęło 34 lata, a od wybudowania domu – 29 lat. Ta okoliczność świadczy o tym, że przyszłe zbycie nieruchomości powinno być zwolnione od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9, 10, 10a ustawy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą”– opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 cytowanej Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Wskazać należy, że w przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Warunkiem uznania osoby fizycznej za podatnika podatku od towarów i usług – w świetle przywołanego orzeczenia TSUE – jest to czy ta osoba podejmuje aktywne działania w celu dokonania sprzedaży gruntu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców tj. uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w celu dokonania sprzedaży, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C 291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Analiza zdarzenia przyszłego, przywołanych regulacji prawnych oraz orzecznictwa TSUE, prowadzi do wniosku, że w związku z planowaną sprzedażą budynku mieszkalnego i gospodarczego wraz z gruntem, na którym są posadowione, a także pozostałych siedmiu działek gruntu niezabudowanego, nie będziecie Państwo działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że nabyli Państwo działkę gruntu nr 161/1, na której wybudowali domu. Oboje Państwo jesteście zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi w związku prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą w zakresie handlu hurtowego. Grunty były natomiast wykorzystywane w działalności rolniczej. Decyzja o sprzedaży nieruchomości została podjęta w związku z sytuacją zdrowotną. Dokonają Państwo jedynie podziału gruntu w celu ułatwienia jego sprzedaży oraz będą oferować na sprzedaż „wszelkimi możliwymi sposobami”. Nie będziecie Państwo wykonywać żadnych innych czynności mających na celu przygotowanie gruntu do sprzedaży. Wobec przedstawionych okoliczności sprawy uznać należy, że nie podejmowali Państwo szeregu czynności zbliżonych do tych, jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Zauważyć bowiem należy, że sprzedaż nieruchomości nie była czynnością zaplanowaną lecz została podyktowana sytuacją rodzinną. Zatem w tej konkretnej sytuacji będziecie Państwo korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Stąd też ww. czynności będą stanowiły działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. Tym samym sprzedaż opisanego majątku osobistego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego rozstrzygnięcia należy stwierdzić, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym – zgodnie z którym przyszłe zbycie nieruchomości powinno być zwolnione od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9, 10, 10a ustawy – ze względu na błędną argumentację, oceniając je całościowo, uznano za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że niniejszą interpretację wydano przy uwzględnieniu przedstawionego zdarzenia przyszłego, z którego wynika, że nie jesteście Państwo zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi w związku z rolniczą działalnością gospodarczą, lecz wyłącznie w związku z pozarolniczą działalnością gospodarczą w zakresie – jak wskazano we wniosku – handlu hurtowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.