Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.29.2019.1.SP
z 1 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej (dalej jako Spółka), która posiada siedzibę na terytorium Polski. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa skór (kod PKD 4624Z). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, w okresie grudzień 2017 – styczeń 2018 na podstawie otrzymanych zamówień, sprzedawała towary kontrahentowi prowadzącemu działalność gospodarczą na terytorium Włoch w formie S.r.l. (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością). W toku współpracy Spółka wystawiła na rzecz włoskiego kontrahenta trzy faktury VAT za realizację powyższych zamówień na łączną kwotę 233.756,19 EUR (977.774,03 PLN) z terminem płatności odpowiednio w styczniu 2018 roku i marcu 2018 roku.

Wnioskodawca wyjaśnia, iż sprzedaż towarów została ujęta w księgach rachunkowych prowadzonych przez Spółkę, a wynikające z faktur należności zostały zarachowane przez Spółkę jako przychód należny podlegający opodatkowaniu.

W związku z brakiem zapłaty za sprzedane towary Spółka wystąpiła do firmy windykacyjnej o odzyskanie należności. W toku tych czynności Spółka uzyskała informację, że kontrahent włoski wystąpił do sądu z wnioskiem o dopuszczenie do postępowania układowego zgodnie z włoską ustawą o prawie upadłościowym. W związku z tym Spółka zgłosiła do sądu swoją wierzytelność. W grudniu 2018 roku Spółka otrzymała zawiadomienie od Sędziego – Komisarza Sądu we Włoszech o tym, że Sąd postanowieniem z dnia 9 października 2018r. dopuścił do postępowania układowego Spółkę kontrahenta włoskiego. Wnioskodawca jest w posiadaniu uwierzytelnionego tłumaczenia na język polski powyższego zawiadomienia jak również postanowienia sądu o przyjęciu do postępowania układowego spółki kontrahenta.

W związku z otrzymaną informacją spółka, mając na uwadze art. 35b ust.1 ustawy o rachunkowości, w grudniu 2018r. utworzyła odpis aktualizujący wartość należności na całą wartość niespłaconej należności od kontrahenta włoskiego tj. kwotę 233.756,19 EUR (977.774,03 PLN).

Na dzień 31 grudnia 2018 roku dokonane odpisy aktualizujące wartość należności Wnioskodawca uznał za uprawdopodobnione zgodnie z art. 16 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zostały zaliczone przez niego do kosztów uzyskania przychodów w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, postąpił prawidłowo, zaliczając na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów roku 2018 odpisy aktualizujące wartość należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1;
  
  
  

Z powyższego wynika, iż co do zasady, ustawodawca wyłącza odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 z późn. zm.),
  

• zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  

• nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 tej ustawy,
  

• dotyczy należności (wierzytelności) nieprzedawnionych.
  
  
  

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości. Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ww. ustawy, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu–komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego – w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy w roku podatkowym 2018 zostały spełnione wszystkie powyżej opisane warunki, ponieważ:

• należności wynikające z faktur dokumentujących sprzedaż towarów kontrahentowi włoskiemu zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  

• aktualizacja wartości należności została dokonana zgodnie z art. 35b ustawy o rachunkowości – należności, co do których utworzono odpis aktualizujący przysługują wobec dłużnika w stosunku do którego został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej sędziemu–komisarzowi. Wnioskodawca zgłosił wierzytelności sędziemu–komisarzowi w sądzie w Pizie we Włoszech prowadzącemu postępowanie układowe dotyczące dłużnika. W grudniu 2018 r. utworzony został odpis aktualizujący wartość należności na cała wartość niespłaconej należności od kontrahenta włoskiego tj. kwotę 233.756,19 EUR (977.774,03 PLN),
  

• nieściągalność należności została uprawdopodobniona w jeden ze sposobów wymienionych w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu. Postanowienie sądu o przyjęciu do postępowania układowego zostało wydane 9.10.2018 r., Wnioskodawca otrzymał je w grudniu 2018 r. Wnioskodawca zaznacza, że postanowienie sądu o przyjęciu do postępowania układowego dłużnika nastąpiło w oparciu o przepisy państwa włoskiego, ale w ocenie Wnioskodawcy powołany przepis nie ogranicza możliwości uznania nieściągalności należności za uprawdopodobnioną tylko do przepisów prawa polskiego,
  

• w stosunku do żadnej należności nie upłynął termin przedawnienia ustalany zgodnie z Kodeksem cywilnym – w myśl art. 554 Kodeksu cywilnego roszczenia z tytułu sprzedaży przedawniają się z upływem lat dwóch. Dla należności objętych odpisem aktualizującym okres przedawnienia wynosi odpowiednio styczeń 2020 r. i marzec 2020 r.
  
  
  

Możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących wartość należności do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest więc od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), jak i przesłanek rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości).

Zdaniem Wnioskodawcy obie przesłanki do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizacyjnego, zostały wypełnione. W konsekwencji Wnioskodawca uprawniony był do ujęcia dokonanych odpisów aktualizujących w koszty uzyskania przychodów roku 2018 w zakresie ustalonym zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w proporcji odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.