Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.83.2019.1.RS
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2019 r. (data wpływu 12 lutego 2019 r.), uzupełnionym w dniu 19 lutego 2019 r. (data dopłaty), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 8% stawki podatku dla usługi polegającej na dostarczeniu sygnału telewizyjnego wraz z dzierżawą urządzenia w celu umożliwienia odbioru tego sygnału – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 lutego 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 8% stawki podatku dla usługi polegającej na dostarczeniu sygnału telewizyjnego wraz z dzierżawą urządzenia w celu umożliwienia odbioru tego sygnału.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (dalej jako: „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych, jest ujęta w rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod pozycją … prowadzonym przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług.

W ramach prowadzonej działalności zawiera umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zgodnie z którymi świadczone są ww. usługi. Jedną z usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest usługa telewizyjna, która zgodnie z definicją zawartą w § 15 ust. 1 Regulaminu Świadczenia Usług Telekomunikacyjnych Wnioskodawcy jest określana w sposób następujący: „Usługa telewizji kablowej jest rozprowadzana w technologii analogowej lub cyfrowej i może być odkodowana jedynie przy użyciu przeznaczonych do tego urządzeń.” W celu umożliwienia odbioru nadawanego w ramach usługi sygnału Abonenci dzierżawią od Wnioskodawcy urządzenia m. in. dekodery, moduły, karty deszyfrujące oraz konwertery TV. Wybór konkretnego urządzenia jest uzależniony od rodzaju usługi telewizyjnej oraz posiadanego przez Abonenta urządzenia do odbioru sygnału. Bez korzystania z ww. urządzeń Abonent nie byłby w stanie korzystać z usługi telewizyjnej. Obecnie w związku z wydzierżawieniem urządzenia Wnioskodawca wystawia fakturę VAT, do której stosowana jest 23% stawka podatku. Wnioskodawca planuje w opisanych wyżej przypadkach polegających na świadczeniu usługi dodatkowej (dzierżawy) w stosunku do usługi głównej (zasadniczej) jaką jest świadczenie usługi telewizyjnej stosować stawkę podatku w wysokości 8%. Świadczenie dodatkowe w postaci dzierżawy urządzeń nie jest usługą elektroniczną ani nie polega na wypożyczeniu filmów lub audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie. Ponadto nie jest usługą o charakterze reklamowym i promocyjnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy usługa świadczona przez Wnioskodawcę, składająca się z dostarczania sygnału telewizyjnego oraz dzierżawy urządzeń jest usługą kompleksową (świadczeniem złożonym)?
2. Jaka stawka VAT będzie właściwa przy świadczeniu usługi dodatkowej w postaci dzierżawy urządzeń do odbioru sygnału?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Usługa świadczona przez niego jest świadczeniem kompleksowym, w którym usługa telewizyjna jest usługą główną (zasadniczą), zaś dzierżawa urządzenia jedynie świadczeniem dodatkowym.
2. Stawka podatku właściwa przy świadczeniu usługi kompleksowej składającej się z dostawy sygnału telewizyjnego oraz dzierżawy dekodera wynosi 8%.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT w przypadku usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 12 oraz art. 114 ust. 1 ustawy o VAT. Co więcej zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT stawka wynosi 8%, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku, następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%. Co oznacza, że usługi wskazane w załączniku numer 3 do ustawy o VAT opodatkowane są podatkiem w stawce 8%. Należy wskazać, że poz. 169 załącznika nr 3 do ustawy o VAT zawiera następujące usługi:

„Usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie.”

W związku z nawiązaniem do przepisów o radiofonii i telewizji oraz usług polegających na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych należy przywołać ustawę z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji oraz zawarte w niej definicje rozpowszechniania oraz rozprowadzania.

Rozpowszechnianie zostało określone w art. 4 pkt 7 ustawy o radiofonii i telewizji, jako: „emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców.” Rozprowadzanie zostało określone w art. 4 pkt 8 jako: „przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechniane.”

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze definicję zawartą w regulaminie świadczenia usług, należy wskazać, że usługa telewizyjna zawiera się w uregulowaniu zawartym w poz. 169 załącznika do ustawy VAT, w konsekwencji jest opodatkowana podatkiem w stawce 8%. Jednakże, aby Abonenci Wnioskodawcy w pełni mogli korzystać z usługi telewizyjnej potrzebują korzystać z dzierżawionych od niego sprzętów. W tej sytuacji usługa telewizyjna oraz dzierżawa sprzętu stanowią świadczenie złożone (kompleksowe). Usługa telewizyjna bezsprzecznie jest świadczeniem głównym, zaś dzierżawa sprzętów świadczeniem dodatkowym.

Podkreślenia wymaga, że przypisy podatkowe (zarówno krajowe, jak i europejskie) nie określają sposobu opodatkowania świadczeń złożonych. Definicja oraz konstrukcja takich świadczeń została wypracowana przez orzeczenia TSUE. Do oceny, czy świadczenie jest świadczeniem złożonym należy sprawdzić, czy dzielenie świadczenia na większą ich ilość nie jest zabiegiem sztucznym w wymiarze ekonomicznym i praktycznym z perspektywy konsumenta. Ocena, o której mowa powyżej prowadzona jest w oparciu o okoliczności świadczenia usług oraz branży, w ramach której usługi są dostarczane. Ponadto powinna zostać określona potrzeba konsumenta, która ma zostać spełniona. Potrzeba konsumenta jest kluczowym elementem do określenia, czy świadczenie ma charakter jednorodny. Orzeczenia TSUE pozwalają na stwierdzenie, że świadczenie dodatkowe powinno stanowić środek do wykorzystania lub lepszego wykorzystania świadczenia głównego, a nie stanowi z perspektywy konsumenta celu samego w sobie. Zatem należy ustalić, jaki cel został założony przez strony transakcji. Co do zasady, każde świadczenie należy postrzegać oddzielnie, jeżeli jednak cześć świadczeń służy jedynie wykonaniu świadczenia głównego, to powinny być określane jako świadczenia pomocnicze (dodatkowe) i nie należy sztucznie oddzielać ich od świadczenia głównego. Ponadto świadczenia dodatkowe i główne powinny być ze sobą ściśle powiązane, tak, aby były nierozerwalne i tworzyły całość. Ścisłe powiązanie należy oceniać przez pryzmat potrzeby konsumenckiej - jeżeli świadczenia spełniają jedną potrzebę konsumenta, to nawet jeżeli jest ich więcej, to powinny być traktowane jako usługa kompleksowa. Co więcej, aby świadczenie miało charakter złożony, należy zastosować kryterium niepogorszonej jakości świadczeń cząstkowych. Jeżeli świadczenia wchodzące w skład usługi mogłyby być świadczone oddzielnie bez utraty jakości i charakteru dla nabywcy wówczas powinny być traktowane jako oddzielne usługi. Jeżeli zaś dostarczenie części ze świadczeń w ramach usługi ma sens i wartość jedynie w przypadku świadczenia łącznie ze świadczeniem głównym, wówczas należy stwierdzić, że świadczenia są kompleksowymi. Wynika, to m. in. z następujących orzeczeń: wyrok TS z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawach C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP) v. Commissioners of Customs & Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v. Staatssecretaris van Financien oraz z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro v. Financni reditelstvi v Usti nad Labem.

Powyższa ocena powinna zostać przeprowadzona w oparciu o specyfikę rynku telekomunikacyjnego oraz okoliczności zawierania umów telekomunikacyjnych. Potrzebą konsumenta jest uzyskanie dostępu do programów radiofonicznych i telewizyjnych, które są rozprowadzane przez Wnioskodawcę. Aby móc je oglądać oprócz dostarczenia sygnału do mieszkania konsumenta koniecznym również jest zapewnienie odpowiedniego sprzętu do odkodowania sygnału na telewizorze. Sama dostawa sygnału telekomunikacyjnego bądź samo wydzierżawienie specjalnego sprzętu byłoby sztucznym dzieleniem kompleksowej usługi i nie miałoby żadnej wartości z perspektywy abonentów. Dzierżawa jest świadczeniem zamawianym w tym samym czasie, co zawarcie umowy telekomunikacyjnej i czas jej trwania jest wprost uzależniony od długości zawartego kontraktu na usługę telewizyjną. Sprzęty są niezbędne do konwersji sygnału telewizyjnego i są dedykowane wyłącznie do odbioru usług Wnioskodawcy. Na każde zakończenie sieci przypada jeden zestaw sprzętów służący do odkodowania sygnału. Oznacza to, że także z obiektywnego punktu widzenia dzielenie świadczenia nie miałoby żadnej wartości. Wobec powyższego należy stwierdzić, że usługa telewizyjna oraz dzierżawa sprzętu są usługą kompleksową, a świadczeniem głównym jest usługa telewizyjna. W konsekwencji usługi dodatkowe w postaci dzierżawy sprzętów powinny być opodatkowane taką samą stawką VAT jak usługa główna, tj. w wysokości 8%.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne z wnioskami zawartymi przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonymi w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 25 stycznia 2019 r. sprawie o sygnaturze 0111-KDIB3-1.4012.886.2018.1.WN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w myśl dyspozycji art. 7 ust. 1 ww. ustawy - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, świadczenie kompleksowe (wyrok w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd) występuje wówczas, gdy dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. Pogląd ten znajduje również potwierdzenie w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), czy też w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV.

Natomiast aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast świadczenie należy uznać za pomocnicze, jeśli nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncze świadczenie traktowane jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe, obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład realizowanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Z powyższego wynika, że świadczenie składające się z co najmniej dwóch czynności, które z ekonomicznego punktu widzenia tworzy jedną całość ma miejsce wtedy, gdy jedną z jego części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego zrealizowania (wykorzystania) usługi zasadniczej.

Z powyższego wynika, że dla świadczenia pomocniczego stosujemy takie same zasady opodatkowania, w tym stawkę podatku, jak dla świadczenia głównego.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w artykule trzydziestym ósmym „a". 53_38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa obliczanie wydatków organów i jednostek na dany rok ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 stawki podatku ust. 1 i 13, art. 109 obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży ust. 2 i art. 110 szacowanie wartości sprzedaży, wynosi 23%.

Na podstawie ust. 2 ww. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Jednakże, zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w artykule trzydziestym ósmym „a". 53_38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa obliczanie wydatków organów i jednostek na dany rok ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 169 wymieniono „Usługi, inne niż usługi elektroniczne, polegające na umożliwieniu odbioru programów telewizyjnych i radiowych w rozumieniu przepisów o radiofonii i telewizji za pomocą urządzeń odbiorczych, z wyłączeniem usług polegających na wypożyczaniu filmów i audycji w wybranym przez korzystającego z usługi czasie”, bez względu na symbol PKWiU. Nie dotyczy usług reklamowych i promocyjnych.

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 22 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2017 r., poz. 1414, z późn. zm.), w rozumieniu ustawy programem jest uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie.

W myśl art. 4 pkt 7 i 8 ww. ustawy, rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub przewodową do odbioru przez odbiorców, natomiast rozprowadzaniem jest przejmowanie rozpowszechnionego programu w całości i bez zmian oraz równoczesne, wtórne jego rozpowszechnianie.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz powołanych regulacji i orzeczeń TSUE pozwala stwierdzić, że skoro – jak wynika z treści wniosku – odbiór sygnału telewizyjnego jest/będzie możliwy wyłącznie za pośrednictwem urządzenia w postaci dekodera, modułu, karty deszyfrującej lub konwertera TV (którego wybór zależy/będzie zależeć od rodzaju świadczonej usługi telewizyjnej oraz posiadanego przez abonenta sprzętu do odbioru sygnału) dzierżawa tego urządzenia jest/będzie świadczeniem pomocniczym niezbędnym dla wykonania usługi głównej, czyli dla dostarczenia sygnału telewizyjnego. W związku z powyższym sama dzierżawa ww. urządzenia bez sygnału telewizyjnego dla abonenta jest/będzie pozbawione sensu ekonomicznego. W konsekwencji należy stwierdzić, że usługa polegająca na dostarczeniu sygnału telewizyjnego i dzierżawie odpowiedniego urządzenia umożliwiającego odbiór tego sygnału stanowi/będzie stanowić usługę kompleksową.

Wobec powyższego, dzierżawa urządzenia, jako elementu składowego świadczenia złożonego, jest/będzie opodatkowana tak jak świadczenie główne polegające na dostarczeniu sygnału telewizyjnego, 8% stawką podatku zgodnie z art. 41 ust. 2 oraz art. 146aa ust. 1 pkt 2 w związku z poz. 169 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług. Preferencja ta ma/będzie miała zastosowanie pod warunkiem, że usługa zasadnicza nie jest/nie będzie usługą elektroniczną, usługą polegającą na wypożyczaniu filmów i audycji ani usługą reklamową i promocyjną.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.