Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.31.2019.2.MD
z 5 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 8 lutego 2019 r. (data wpływu – 13 lutego 2019 r.), uzupełnionym 3 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dysponowania środkami pieniężnymi syna – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych dysponowania środkami pieniężnymi syna.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym, w piśmie z 13 marca 2019 r., znak: 0111-KDIB4.4015.31.2019.1.MD wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 3 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, pobierającą świadczenie emerytalne. Jest właścicielem rachunku bankowego, do którego osobą upoważnioną jest syn Wnioskodawczyni (dalej: syn, Zlecający).

Syn Wnioskodawczyni jest zatrudniony w trybie umowy o pracę na terenie Królestwa Norwegii.

Z uwagi na konieczność ponoszenia na terytorium Polski opłat związanych m.in. z lokalem mieszkalnym, którego jest właścicielem, w tym wydatków eksploatacyjnych oraz spłaty kredytu hipotecznego, upoważnił on przed wyjazdem z Polski do realizowania powyższych wydatków swoją matkę. Jest ona bowiem jedyną osobą, której takie czynności w pełnym zaufaniu mógł powierzyć (jest stanu wolnego).

W celu zapewnienia realizacji czynności zleconych Zlecający przesyła w cyklach miesięcznych środki pieniężne na rachunek Wnioskodawczyni prowadzony w walucie norweskiej (NOK). Przelewom nie towarzyszą żadne opisy oraz tytuły. Na przedmiotowy rachunek wpływają wyłącznie środki od Zlecającego.

Wnioskodawczyni dokonuje z opisywanego rachunku wypłat, a następnie działając w swoim imieniu lecz na rzecz Zlecającego dokonuje uregulowania zobowiązań ciążących na Zlecającym, np. spłata kredytu hipotecznego, zapłata czynszu, zapłata za media.

Ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym pobierana jest również opłata za prowadzenie rachunku bankowego, naliczane są odsetki od środków zgromadzonych na rachunku.

Pobrane z rachunku bankowego środki pieniężne Wnioskodawczyni wpłaca również na konto osobiste syna prowadzone w walucie PLN w innym banku.

Otrzymywane środki pieniężne są następstwem umówionego ustnego zlecenia i w jego ramach powierzenia środków pieniężnych (umowa powiernicza).

Z chwilą każdorazowego uznania rachunku Wnioskodawczyni, nabywa ona uprawnienie do rozporządzania tymi środkami, lecz nie swobodnego, a wyłącznie w granicach zlecenia, tj. wykonania zobowiązań Zlecającego.

Wnioskodawczyni zatem powierzone zostają środki pieniężne z niemożliwością ich „używania” przez Wnioskodawczynię w związku z zawartą umową powierzenia.

Wnioskodawczyni nie może rozporządzać środkami pieniężnymi przelanymi na jej konto bankowe w sposób swobodny, w szczególności na własne cele.

Operacja zapłaty przez Wnioskodawczynię należności na rzecz podmiotów, z którymi Zlecający jest związany stosunkiem zobowiązaniowym z tytułu zawartych umów (kredyt hipoteczny, usługi telekomunikacyjne) jest w opisanych okolicznościach realizacją uprawnienia do rozporządzania pieniędzmi oddanymi na przechowanie wyłącznie w zakresie instytucji powierzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z otrzymaniem środków pieniężnych na rachunek bankowy od syna, u Wnioskodawczyni powstanie obowiązek z tytułu podatków od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jak wynika z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Świadczenie na rzecz obdarowanego polega na dokonaniu przysporzenia majątkowego, może w szczególności polegać na przeniesieniu określonych praw z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego (np. prawa własności), na zapłacie określonej sumy pieniężnej, ustanowieniu pewnych praw majątkowych (np. na ustanowieniu służebności osobistej), na zwolnieniu obdarowanego z długu, na zniesieniu prawa obciążającego cudzą rzecz.

Darowizna jest umową jednostronnie zobowiązującą, ważność oświadczenia woli darczyńcy jest uzależniona od jego złożenia w formie aktu notarialnego (art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego).

Wymagania formalne stawiane wobec oświadczenia woli darczyńcy łagodzi jednak wykonanie świadczenia. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Samo spełnienie świadczenia jest wykonaniem istniejącego zobowiązania, a nie może być uznane za drugi, alternatywny sposób zawarcia umowy. Umowa bez zachowania formy aktu notarialnego jest zawarta w chwili złożenia zgodnych oświadczeń woli, a spełnienie świadczenia w tych okolicznościach stanowi jedynie jej konwalidację (A. Szpunar, O konwalidacji wadliwych czynności prawnych, PiP 2002, z. 7, s. 5).

Niekiedy podnosi się, że w omawianej sytuacji ustawodawca konstruuje dwie odrębne drogi powołania stosunku z umowy darowizny, sformalizowaną, konsensualną oraz nieformalną umowę realną (J. Jezioro (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, s. 1467).

Sposób osiągnięcia konsensusu pomiędzy darczyńcą i obdarowanym, o ile przepis nie stanowi inaczej, jest bez znaczenia dla skuteczności omawianej umowy. Umowę darowizny za wykonaną w sposób niewątpliwy należy uznać wtedy, gdy nastąpi wydanie obdarowanemu przedmiotu darowizny. Z tą chwilą umowa darowizny jest uważana za ważną, bez względu na formę, w jakiej oświadczenia stron zostały złożone.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni wyłącznie udostępnia swój rachunek bankowy, tak, by przy pomocy środków pieniężnych tam zgromadzonych (uprzednio przelanych) regulować zobowiązania osobiste swojego syna, który tych przelewów dokonuje.

Należy zatem podkreślić, iż Wnioskodawczyni działa jako pełnomocnik swojego syna przechowując środki pieniężne należące do niego i dysponując nimi wyłącznie w ramach umówionego zlecenia.

Dlatego też wyżej opisany stan nie wypełnia znamion darowizny, bowiem niespełniony jest podstawowy warunek uznania danego świadczenia za darowiznę, jakim jest wzbogacenie obdarowanego kosztem majątku darczyńcy.

Stan faktyczny nie wypełnia równocześnie znamion innych świadczeń o których mowa w art. 1 ustawy o podatkach od spadków i darowizn.

Otrzymywane środki pieniężne są następstwem umówionego ustnego zlecenia i w jego ramach powierzenia środków pieniężnych.

Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zdanie drugie cyt. Kodeksu).

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku o sygn. II FSK 1722/10, złożenie własnych środków pieniężnych na rachunku bankowym dziecka spełnia warunek oddania rzeczy na przechowanie, tym samym uprawnione jest stanowisko, że Strony co najmniej per facta concludentia, złożyły oświadczenia woli.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Zatem umowa powiernicza należy do kategorii umów nienazwanych. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 Kodeksu cywilnego zasada swobody kontraktowej. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 3531 ww. Kodeksu). Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu. Istota zlecenia powierniczego polega więc na tym, że na zewnątrz występuje powiernik, który nabywa pewną rzecz lub prawo we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniodawcy.

W odniesieniu do prawodawstwa polskiego uczestniczą powierzający (fiducjant) i powiernik (fiducjariusz). Umowa taka bazuje na przepisach umowy zlecenia (art. 734-751 Kodeksu cywilnego). Pod pojęciem powiernictwa w sensie ścisłym rozumie się sytuacje, w których podmiot będący właścicielem określonego majątku, jest zobowiązany używać go w sposób ściśle określony i zasadniczo w cudzym interesie. Powiernictwem w szerokim tego słowa znaczeniu jest stosunek prawny, na mocy którego określony podmiot uzyskuje uprawnienie do władania rzeczą lub prawem jak właściciel, nie nabywając przy tym własności. Towarzyszy temu pozbawienie właściciela możności rozporządzania rzeczą lub prawem i korzystania zeń. W obu przypadkach na zewnątrz osoba władająca majątkiem powierzonym występuje w imieniu własnym, choć w cudzym interesie. Stosunek prawny powiernictwa jest rozumiany jako sytuacja prawna, w której jednej osobie (powiernikowi) służy określone prawo (rzeczowe lub obligacyjne), ograniczone jednak wyłącznie w stosunku wewnętrznym do innej osoby (powierzającego). Powiernik występuje w stosunku do tych osób jako wyłączny dysponent tego prawa. Jest to stosunek obligacyjny. W stosunku zewnętrznym (wobec osób trzecich) powiernik jest wyłącznym podmiotem przysługującego mu prawa. Prawo to jest nieograniczone, a jego źródłem najczęściej jest umowa. Zawarte w stosunku wewnętrznym zobowiązania powiernika wobec powierzającego, iż będzie on korzystał z uprawnień przysługujących mu w wyniku nabytego prawa w ograniczonym zakresie, jest skuteczne tylko inter partes. Jeśli powiernik rozporządzi powierzonym mu prawem wbrew przyjętemu zobowiązaniu, to rozporządzenie takie wywołuje skutki względem osób trzecich. Istotną cechą powiernictwa jest przeniesienie prawa własności na powiernika. Czynność ta następuje w interesie powierzającego, bądź beneficjenta, powiernik zaś powinien działać z należytą starannością. Czynność powiernicza, wewnętrzny stosunek między powierzającym a powiernikiem, podobnie jak w prawie rzymskim, znajduje oparcie w zaufaniu powierzającego do powiernika. Na zewnątrz, w stosunkach z osobami trzecimi, powiernik występuje jako samodzielny podmiot prawa.

Z kolei dla ustalenia treści czynności prawnej, o której mowa w art. 845 Kodeksu cywilnego (depozytu nieprawidłowego), koniecznym jest ustalenie, czy środki pieniężne zostały przelane na rachunek bankowy prowadzony dla Wnioskodawczyni oraz czy mogła ona przechowywaną kwotą rozporządzać w sposób swobodny, w szczególności na własne cele.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 845 Kodeksu cywilnego, umowa depozytu nieprawidłowego stanowi szczególną odmianę umowy przechowania, w której przedmiotem depozytu nie jest rzecz oznaczona co do tożsamości, lecz pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku. Ponadto umowa depozytu nieprawidłowego zawiera uprawnienie przechowawcy do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi co do gatunku. O tym więc, czy zawarta umowa kreuje stosunek prawny depozytu nieprawidłowego, decydują przepisy szczególne albo umowa stron albo ww. okoliczności, które w przypadku Wnioskodawczyni nie wystąpią.

Depozyt nieprawidłowy stanowi pewną szczególną odmianę umowy przechowania, jednakże odmienny jest cel gospodarczy tej umowy w porównaniu z klasycznym przechowaniem. Przechowanie bowiem wykonywane jest w interesie składającego i ma na celu zaspokojenie jego interesu. Natomiast w przechowaniu nieprawidłowym równomiernie zostaje zaspokojony interes obu stron. Składający, oddając rzeczy czy pieniądze na przechowanie, nie ponosi ryzyka ich utraty czy uszkodzenia, nawet przypadkowej, natomiast przechowawca uzyskuje prawo rozporządzania tymi rzeczami bądź pieniędzmi według swojego uznania. Przechowawca „nieprawidłowy” nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki.

Z chwilą każdorazowego uznania rachunku Wnioskodawczyni, nabyła ona uprawnienie do rozporządzania tymi środkami, lecz nie swobodnego (cecha depozytu nieprawidłowego), a wyłącznie w granicach zlecenia, tj. wykonania zobowiązań Zlecającego.

Powierzenie określonych wartości pieniężnych z niemożliwością ich „używania” winno zostać zakwalifikowane jako umowa powierzenia.

Operacje zapłaty przez Wnioskodawczynię (przechowawcę) należności na rzecz podmiotów, z którymi Zlecający jest związany stosunkiem zobowiązaniowym z tytułu zawartych umów (kredyt hipoteczny, usługi telekomunikacyjne) jest w opisanych okolicznościach realizacją uprawnienia do rozporządzania pieniędzmi oddanymi na przechowanie wyłącznie w zakresie instytucji depozytu prawidłowego.

Nie zmienia również tego fakt, iż ze środków zgromadzonych na przedmiotowym koncie Wnioskodawcy pobierana jest np. opłata za prowadzenie rachunku, bowiem w świetle powyższego uszczupla to środki oddane na przechowanie w ramach instytucji depozytu prawidłowego.

Dla wykazania depozytu nieprawidłowego należałoby wykazać zgodny zamiar stron, co do takiego przeznaczenia, lub wnioskowanie na zasadzie domniemania faktycznego opartego przede wszystkim na takich okolicznościach, jak rzeczywiste w sensie formalnym i ekonomicznym, nieograniczone dysponowanie tymi środkami przez właściciela rachunku w celu dokonywania wydatków na swoją rzecz i rachunek.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, opisana we wniosku czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Tym samym na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek podatkowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r., poz. 644, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 cyt. ustawy).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie na podstawie tytułów ściśle w ustawie określonych. Jednym z takich tytułów jest darowizna.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.).

Jak stanowi art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Stosownie do treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego, oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Daną czynność można zatem uznać za darowiznę, jeśli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest właścicielem rachunku bankowego, do którego osobą upoważnioną jest syn Wnioskodawczyni. Syn Wnioskodawczyni jest zatrudniony w trybie umowy o pracę na terenie Królestwa Norwegii. Z uwagi na konieczność ponoszenia na terytorium Polski opłat związanych m.in. z lokalem mieszkalnym, którego jest właścicielem, w tym wydatków eksploatacyjnych oraz spłaty kredytu hipotecznego, upoważnił on przed wyjazdem z Polski do realizowania powyższych wydatków swoją matkę. W celu zapewnienia realizacji czynności zleconych Zlecający przesyła w cyklach miesięcznych środki pieniężne na rachunek Wnioskodawczyni prowadzony w walucie norweskiej (NOK). Przelewom nie towarzyszą żadne opisy oraz tytuły. Na przedmiotowy rachunek wpływają wyłącznie środki od Zlecającego. Wnioskodawczyni dokonuje z opisywanego rachunku wypłat, a następnie działając w swoim imieniu lecz na rzecz Zlecającego dokonuje uregulowania zobowiązań ciążących na Zlecającym, np. spłata kredytu hipotecznego, zapłata czynszu, zapłata za media. Ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym pobierana jest również opłata za prowadzenie rachunku bankowego, naliczane są odsetki od środków zgromadzonych na rachunku. Pobrane z rachunku bankowego środki pieniężne Wnioskodawczyni wpłaca również na konto osobiste syna prowadzone w walucie PLN w innym banku. Otrzymywane środki pieniężne są następstwem umówionego ustnego zlecenia i w jego ramach powierzenia środków pieniężnych (umowa powiernicza). Z chwilą każdorazowego uznania rachunku Wnioskodawczyni, nabywa ona uprawnienie do rozporządzania tymi środkami, lecz nie swobodnego, a wyłącznie w granicach zlecenia, tj. wykonania zobowiązań Zlecającego. Wnioskodawczyni zatem powierzone zostają środki pieniężne z niemożliwością ich „używania” przez Wnioskodawczynię w związku z zawartą umową powierzenia. Wnioskodawczyni nie może rozporządzać środkami pieniężnymi przelanymi na jej konto bankowe w sposób swobodny, w szczególności na własne cele.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegają wyłącznie czynności, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. czynności prawne, których skutkiem jest nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw majątkowych przez osoby fizyczne. Nabycie środków pieniężnych tytułem darowizny jest jedną z tych czynności, które ustawodawca objął zakresem przedmiotowym ustawy.

W rozpatrywanej sprawie, z opisu stanu faktycznego nie wynika, aby możliwość dysponowania środkami pieniężnymi wpłacanymi przez syna na konto Wnioskodawczyni, do którego to konta syn jest osobą upoważnioną, wynikała z darowizny dokonanej przez syna na rzecz Wnioskodawczyni. Co więcej, Wnioskodawczyni wskazuje, iż nie ma prawa dysponowania środkami w sposób swobodny, a jedynie w granicach zlecenia ustalonego z synem, tj. na zaspokojenie jego potrzeb w kraju (opłatę kredytu, rachunków, itp.) oraz w celu wpłaty na jego konto prowadzone w walucie PLN.

Zatem w świetle powołanych przepisów, brak jest podstaw do stwierdzenia, że w przedstawionym stanie faktycznym na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn powstaną dla Wnioskodawczyni jakiekolwiek obowiązki podatkowe.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.