2019.04.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.42.2019.1.WM
z 3 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegający obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy), prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (dalej: „Spółka”), która działa w branży urządzeń i usług antykorozyjnych, produkując i dostarczając komory śrutownicze oraz urządzenia do czyszczenia strumieniowo-ściernego. Spółka świadczy również kompleksowe usługi zabezpieczeń antykorozyjnych.

Niezależnie od działalności gospodarczej prowadzonej w ramach Spółki, każdy z jej wspólników, w tym Wnioskodawca, prowadzi również działalność związaną z dzierżawą własności intelektualnej, za którą pobierane są opłaty licencyjne.

Wspólnicy Spółki są współwłaścicielami nabytego wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w dniu 15 listopada 2017 r. (dalej: „Wzór Wspólnotowy"). W ramach prowadzonych indywidualnie działalności gospodarczych Wspólnicy udzielają na rzecz Spółki licencji na Wzór Wspólnotowy, uzyskując od Spółki wynagrodzenie za korzystanie z tego Wzoru Wspólnotowego. Każdy ze wspólników Spółki, w tym Wnioskodawca, wprowadził przysługujące mu prawo do Wzoru Wspólnotowego do własnej ewidencji jako wartość niematerialną i prawną, a w konsekwencji dokonuje od niego odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. Z tytułu dokonanej rejestracji w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej: „EUIPO”) wspólnikom Spółki przysługuje wspólnie prawo do Wzoru Wspólnotowego.

Jednocześnie spółka z siedzibą w Hiszpanii (dalej: „Spółka Hiszpańska"), jest właścicielem znaków towarowych zarejestrowanych zarówno jako hiszpański znak towarowy (zgłoszenie w dniu 9 lutego 2016 r., a rejestracja w dniu 15 czerwca 2016 r.), jak i europejski znak towarowy (zgłoszenie w dniu 23 kwietnia 2014 r., zarejestrowany w dniu 19 września 2014 r.), których elementy graficzne są podobne do wzoru wspólnotowego przysługującego wspólnikom Spółki (dalej łącznie określane jako: „Znaki Towarowe”).

W związku ze stwierdzonym podobieństwem Wzoru Wspólnotowego i Znaków Towarowych w dniu 1 lutego 2018 r. Spółka Hiszpańska skierowała do EUIPO wniosek o unieważnienie rejestracji Wzoru Wspólnotowego (dalej. „Wniosek”).

Na mocy porozumienia zawartego ze Spółką Hiszpańską (dalej: „Porozumienie”) wspólnicy Spółki w ramach swej działalności gospodarczej zobowiązali się nie produkować i nie dystrybuować swych produktów i usług przy oznaczeniu Wzorem Wspólnotowym, które mogłyby być konkurencyjne względem produktów i usług oferowanych przez Spółkę Hiszpańską lub produktów i usług, dla których zostały zarejestrowane Znaki Towarowe.

W tym samym Porozumieniu wspólnicy Spółki zobowiązali się nie używać Wzoru Wspólnotowego w formie niezależnego i samodzielnego elementu graficznego (znaku) i zobowiązali się używać go wyłącznie wraz z odpowiednią inskrypcją, na co Spółka Hiszpańska wyraziła zgodę, uwzględniając również prawo do rejestracji takiego znaku jako znaku towarowego, w odniesieniu do produktów i usług, które nie są konkurencyjne w stosunku do tych oferowanych przez Spółkę Hiszpańską lub produktów i usług, dla których zostały zarejestrowane Znaki Towarowe.

Wspólnicy zobowiązali się zrezygnować z prawa nabytego w drodze rejestracji Wzoru Wspólnotowego w ciągu siedmiu dniu od daty zawarcia Porozumienia poprzez złożenie odpowiedniego wniosku w EUIPO.

Jednocześnie - w ciągu 7 dni po otrzymaniu zawiadomienia EUIPO, oficjalnie uznającego rezygnację z prawa do Wzoru Wspólnotowego - Spółka Hiszpańska zobowiązała się wycofać Wniosek i poinformować Wydział Unieważnień EUIPO, że wspólnicy Spółki i Spółka Hiszpańska zawarli Porozumienie obejmujące koszty postępowania o unieważnienie.

W konsekwencji zawartego Porozumienia oraz zaprzestania wykorzystywania Wzoru

Wspólnotowego, wspólnicy Spółki dokonali jego wycofania z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla celów księgowych oraz podatkowych, a prawa ochronne do niego wygasną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy niezamortyzowana część wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do Wzoru Wspólnotowego po zaprzestaniu jego wykorzystywania w działalności gospodarczej, będzie kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana część wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do Wzoru Wspólnotowego po zaprzestaniu jego wykorzystywania w działalności gospodarczej, będzie kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 Ustawy o PIT.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

W konsekwencji warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT.

Co do zasady wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie wartości niematerialnych i prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b Ustawy o PIT). Wydatki te mogą być natomiast zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z powyższego wynika, iż w przypadku wystąpienia straty z tytułu likwidacji wartości niematerialnych i prawnych, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie tę część jej wartości początkowej, która nie została już zaliczona do tychże kosztów poprzez dokonane odpisy amortyzacyjne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pojęcie straty, jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o PIT zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności wskazując, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 9 ust. 2 Ustawy o PIT). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem.

Znaczenia straty, jako kosztu poszukiwać, zatem należy w drodze wykładni językowej. Oczywiście można pomocniczo posłużyć się w tej materii definicją tego pojęcia zawartą w opracowaniach słownikowych, ale nie można zapominać o zobiektywizowanych kryteriach mających wpływ na powstanie i wielkość obowiązku podatkowego. Stratę, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 5 Ustawy o PIT należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł. Pojęcie straty rozumieć należy, jako ubytek czegoś, co się posiadało. Strata powstaje, jeżeli coś pierwotnie przedstawiało wartość dla podatnika, a następnie ją utraciło.

W tym kontekście należy podkreślić, że wartości niematerialne i prawne stanowią aktywa - majątek trwały podatnika, które wykorzystuje on w działalności gospodarczej w długim okresie. Dlatego przepisy podatkowe przewidują, iż wydatki na ich nabycie lub wytworzenie należy rozliczać w czasie. W konsekwencji, w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na wartości niematerialne i prawne w formie odpisów amortyzacyjnych (a zatem nadal wykazuje określone aktywa), a aktywa te tracą swą przydatność dla działalności gospodarczej, to powstaje ubytek w jego majątku. Utrata możliwości korzystania z wartości niematerialnej i prawnej powoduje, że poniesiony historycznie wydatek - w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych - przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a więc stanowi stratę.

Nie mogą stanowić jednak kosztów uzyskania przychodów straty w wartościach niematerialnych i prawnych powstałe wyłącznie z winy podatnika, wynikające z zaniedbań, których nie popełniłby racjonalnie działający podmiot gospodarczy.

Z przedstawionego opisu wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki. Wspólnicy Spółki nabyli Wzór Wspólnotowy, który został zarejestrowany w EUIPO w dniu 15 listopada 2017 r., był wykorzystywany w działalności gospodarczej w ramach Spółki, która korzystała z niego na podstawie umów licencyjnych zawartych z jej wspólnikami. Wspólnicy wprowadzili udział we Wzorze Wspólnotowym do ewidencji prowadzonych indywidualnie działalności gospodarczych jako wartość niematerialną i prawną, a w konsekwencji dokonywali, zgodnie z przepisami, jego amortyzacji.

Ze względu na zawarcie Porozumienia Spółka zaprzestanie wykorzystywania Wzoru Wspólnotowego w swojej działalności, która będzie kontynuowana w takim samym zakresie jak obecnie.

W konsekwencji zaprzestania wykorzystywania Wzoru Wspólnotowego, wspólnicy Spółki - w tym Wnioskodawca - nie będą już udostępniali go Spółce, a w związku z utratą przydatności gospodarczej, dokonają jego wycofania z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych dla celów księgowych oraz podatkowych.

Po zaprzestaniu wykorzystywania Wzoru Wspólnotowego w ramach działalności gospodarczej i w związku z utratą jego przydatności gospodarczej, prawa ochronne do niego wygasną.

Odnosząc się do wcześniej powołanego art. 23 ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT, należy zauważyć, że ograniczenie związane z utratą przydatności gospodarczej dotyczy tylko środków trwałych i nie ma zastosowania do wartości niematerialnych i prawnych. Podatnik podejmując działania w zakresie racjonalnej gospodarki wartościami niematerialnymi, polegające na zastosowaniu lepszych rozwiązań, bardziej dostosowanych do indywidualnych potrzeb jednostki, może odnieść w ciężar kosztów podatkowych niezamortyzowaną wartość wartości niematerialnej i prawnej, którą zaprzestał wykorzystywać w prowadzonej działalności.

Z zastosowania w tym zakresie wykładni przepisu art. 23 ust. 1 pkt 5 i art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT należy przyjąć, iż strata w wartościach niematerialnych i prawnych będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w części, w jakiej nie została zamortyzowana, jednocześnie wydatki w tym zakresie powinny mieć na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W kontekście określenia momentu rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w związku z zaprzestaniem korzystania z wartości niematerialnej i prawnej o podobnym, nie-fizycznym charakterze, należy odwołać się do stanowiska przedstawionego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 maja 2011 r„ sygn. IPPB3/423-156/11-3/JG, wskazując, że „(...) należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), określających terminy przechowywania dokumentacji (art 74). Systemowa wykładnia daje podstawę do oceny, że w ramach likwidacji wartości niematerialnych i prawnych, wystarczające do uznania niezamortyzowanej części wartości początkowej Praw ochronnych, jako kosztów uzyskania przychodów, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego wykorzystywania tych Praw w prowadzonej działalności gospodarczej”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z likwidacją wartości niematerialnej i prawnej, będzie on uprawniony do zaliczenia, przypadającej na niego proporcjonalnie - jako współuprawnionego z tytułu Wzoru Wspólnotowego - straty, stanowiącej różnicę między wydatkami poniesionymi na nabycie odpowiedniej części Wzoru Wspólnotowego a wartością dokonanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów w dniu podjęcia decyzji o odstąpieniu od wykorzystywania znaku towarowego w działalności gospodarczej. Innymi słowy, kosztem uzyskania przychodu w dniu likwidacji, stanie się, przypadająca na niego proporcjonalnie, część aktualnej (w chwili zaistnienia straty) wartości księgowej tego składnika majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów chyba, że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 23 ust. 8 wskazanej ustawy).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności;

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pojęcie straty, jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 9 ust. 2). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem.

Znaczenia straty jako kosztu, poszukiwać zatem należy w drodze wykładni językowej. Oczywiście można pomocniczo posłużyć się w tej materii definicją tego pojęcia zawartą w opracowaniach słownikowych, ale nie można zapominać o zobiektywizowanych kryteriach mających wpływ na powstanie i wielkość obowiązku podatkowego. Stratę o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł. Pojęcie straty rozumieć należy, jako ubytek czegoś, co się posiadało. Strata powstaje, jeżeli coś pierwotnie przedstawiało wartość dla podatnika, a następnie ją utraciło.

W konsekwencji, w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na wartości niematerialne i prawne w formie odpisów amortyzacyjnych (a zatem nadal wykazuje określone aktywa), a aktywa te tracą swą przydatność dla działalności gospodarczej, to powstaje ubytek w jego majątku. Utrata możliwości korzystania z wartości niematerialnej i prawnej powoduje, że poniesiony historycznie wydatek - w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych - przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a więc stanowi stratę.

Nie mogą jednak stanowić kosztów uzyskania przychodów straty w wartościach niematerialnych i prawnych powstałe wyłącznie z winy podatnika, wynikające z zaniedbań, których nie popełniłby racjonalnie działający podmiot gospodarczy.

Odnosząc się do wcześniej powołanego art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy zauważyć, że ograniczenie związane z utratą przydatności gospodarczej dotyczy tylko środków trwałych i nie ma zastosowania do wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność indywidualną nabył Wzór Wspólnotowy, który został zarejestrowany w EUIPO w dniu 15 listopada 2017 r. Wzór ten był wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej w ramach spółki cywilnej. Spółka ta która korzystała z niego na podstawie umów licencyjnych zawartych z jej wspólnikami, prowadzącymi jednocześnie indywidualne działalności gospodarcze. Wspólnicy spółki cywilnej wprowadzili udział we Wzorze Wspólnotowym do ewidencji prowadzonej przez siebie w ramach indywidualnej działalności gospodarczej jako wartość niematerialną i prawną, a w konsekwencji dokonywali, zgodnie z przepisami, jego amortyzacji. Ze względu na zawarcie Porozumienia Spółka zaprzestanie wykorzystywania Wzoru Wspólnotowego w swojej działalności, która będzie kontynuowana w takim samym zakresie jak obecnie.

Przenosząc opisane wcześniej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy oraz mając na względzie ujęty we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż zaprzestanie wykorzystywania wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do wzoru wspólnotowego nastąpiło bez winy Wnioskodawcy oraz bez jego zaniedbań, bowiem przyczyną zaprzestania wykorzystywanie tego prawa było zawarcie porozumienia ze Spółką Hiszpańską, w związku z rozpoczęciem przez tę Spółkę procedury unieważnienia rejestracji przedmiotowego wzoru wspólnotowego. Wnioskodawca w związku z zaprzestaniem wykorzystywania wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa ochronnego do wzoru wspólnotowego będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej straty stanowiącej różnicę między wydatkami poniesionymi na nabycie tego wzoru wspólnotowego, a wartością dokonanych odpisów amortyzacyjnych (w proporcji do udziału jaki posiada we współwłasności tego prawa). Momentem zaliczenia do kosztów nieumorzonej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej jest moment zaprzestania wykorzystywania tego wzoru i wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 95-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin