Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPTPB1/4511-466/15-13/RK
z 11 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16 (data wpływu prawomocnego wyroku 23 stycznia 2019 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2018 r., sygn. akt II FSK 3082/16 (data wpływu 17 grudnia 2018 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2015 r. (data wpływu 6 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 27 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 października 2015 r., Nr IPTPB1/4511-466/15-2/SJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 października 2015 r. (data doręczenia 16 października 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 27 października 2015 r.), nadanym dnia 23 października 2015 r.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku w dniu 17 listopada 2015 r., Organ podatkowy wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr IPTPB1/4511-466/15-4/SJ, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika.

W powyższej interpretacji indywidualnej Organ stwierdził, że wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę osobom świadczącym pracę na podstawie umów o pracę do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodano, że przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Wnioskodawcy będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach. W przepisach podatkowych ustawodawca zapisał, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu „wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł. Zatem mając powyższe na uwadze, ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. W sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika, np. na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić podlegający opodatkowaniu przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 17 listopada 2015 r., Nr IPTPB1/4511-466/15-4/SJ, wniósł pismem z dnia 4 grudnia 2015 r. (data wpływu 10 grudnia 2015 r.), wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Organ podatkowy pismem z dnia 29 grudnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-1-62/15-2/SJ, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 listopada 2015 r., Nr IPTPB1/4511-466/15-4/SJ, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika za pośrednictwem tutejszego Organu wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 28 stycznia 2016 r. (data wpływu 2 lutego 2016 r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 29 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-466/15-5/SJ, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z dnia 17 listopada 2015 r., Nr IPTPB1/4511-466/15-4/SJ, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16 (data wpływu 23 czerwca 2016 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 13 lipca 2016 r., Nr 1061 IPTRP-46.57.2016.2, wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

W dniu 17 grudnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2018 r., sygn. akt II FSK 3082/16, oddalający skargę kasacyjną Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16.

Następnie w dniu 23 stycznia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W związku z powyższym, wniosek Wnioskodawcy z dnia 31 lipca 2015 r. (data wpływu 6 sierpnia 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 27 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, podlega ponownemu rozpatrzeniu przez tut. Organ.

Zgodnie z treścią art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), postępowania dotyczące wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przejmuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją słodyczy, wyrobów czekoladowych, płatków śniadaniowych oraz słonych przekąsek. Jest pracodawcą w rozumieniu przepisów art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94; dalej: Kodeks pracy) oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.; dalej Ordynacja podatkowa). Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca użytkuje służbowe pojazdy samochodowe (dalej: pojazdy służbowe, samochody służbowe), z których część przydzielona została zatrudnionym pracownikom Spółki w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych.

Pojazdy służbowe są używane na podstawie umowy leasingu operacyjnego lub umowy najmu. Zgodnie z zapisami art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka odlicza podatek VAT w odniesieniu do wydatków związanych z tymi samochodami w wysokości 50% kwoty podatku.

Siedziba Spółki znajduje się w ….. Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie m.in. gminy ... Do zadań kadry zarządzającej/kierowniczej zatrudnionej w Spółce należy prowadzenie w imieniu pracodawcy interesów Spółki oraz zarządzanie i zajmowanie się sprawami majątkowymi Spółki, co wymaga od tych pracowników częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy, określone w umowie o pracę. Miejsce świadczenia pracy kadry zarządzającej/kierowniczej lub miejsce, do którego należy się udać w celu prowadzenia spraw Wnioskodawcy często znajduje się w oddaleniu od miejsca parkowania pojazdu służbowego na terenie siedziby Spółki lub w poszczególnych miejscach prowadzenia działalności gospodarczej.

Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczność wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Spółki) i dyspozycyjności. Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe, należą do kadry zarządzającej/kierowniczej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy.

W Spółce obowiązuje regulamin używania pojazdów służbowych, który określa szczegółowe stanowiska pracy, na których umożliwia się użytkowanie samochodów służbowych, zasady eksploatacji samochodu służbowego oraz rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania. Użytkownik samochodu służbowego otrzymuje od Spółki kartę flotową (kartę paliwową) i jest zobowiązany do pokrywania przy jej użyciu wydatków związanych z zakupem paliwa i materiałów eksploatacyjnych do użytkowanego przez niego samochodu.

Warunki i zasady indywidualnego użytkowania przez pracownika samochodu służbowego są określone w Umowie o użytkowanie samochodu służbowego, zawartej przez Spółkę z danym pracownikiem. Na podstawie Umowy pracownicy zobowiązani są do:

• używania samochodu służbowego w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwości,
  

• wydania pojazdu służbowego Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu Umowy,
  

• przestrzegani a terminów przeglądów i badań technicznych.
  
  

W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników, związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem/kradzieżą, Spółka wyraża zgodę na korzystanie przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych w ramach:

• przejazdów w obie strony na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania (miejscem pobytu) pracownika, a miejscem świadczenia przez tego pracownika pracy na rzecz Spółki,
  

• pozostałych przejazdów w celach prywatnych,
  

co będzie stanowiło część wynagrodzenia (przychodu) za pracę świadczoną przez pracownika.

Przychód pracownika - o którym jest mowa powyżej - z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celu prywatnego, będzie ustalany jako wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³,
2. 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jedynie przez część miesiąca wartość nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 wskazanych powyżej kwot.

Indywidualne użytkowanie samochodu służbowego - zarówno dla celów służbowych, jak i prywatnych - w zakresie przebiegu kilometrów w poszczególnych dniach miesiąca - jest rejestrowane w prowadzonej przez pracownika karcie drogowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która jest ujmowana przez Wnioskodawcę zobowiązanego na podstawie art. 31 ww. ustawy do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy zatrudnionych przez Niego pracowników - jako jeden z elementów dochodu danego pracownika, zgodnie z art. 32 ust. 2 ww. ustawy, obejmuje również koszty użytkowania samochodu w postaci zużywanego paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: ustawa o PIT), która jest ujmowana przez Wnioskodawcę - zobowiązanego na podstawie art. 31 ustawy o PIT do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych przez Niego pracowników - jako jeden z elementów dochodu danego pracownika, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o PIT, obejmuje koszty użytkowania samochodu w postaci zużywanego paliwa.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. la, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Art. 32 ust. 2 stanowi zaś, że za dochód, o którym mowa w ust. l i la uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Z powyżej przytoczonych przepisów wynika, że Spółka występująca jako płatnik jest zobowiązana do obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób, które są u Niej zatrudnione. Podstawą do obliczenia zaliczek jest dochód, za który uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT, pomniejszone o stosowne koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 12 ust. 2a ustawy o PIT stanowi, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

Art. 12 ust. 2b ustawy o PIT mówi, że w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Natomiast art. 12 ust. 2c ustawy o PIT stanowi, że jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Z powyższego przepisu wynika jasno, że skoro pracownik korzysta nieodpłatnie z samochodu służbowego dla celów prywatnych, to z tego tytułu należy naliczyć miesięcznie pracownikowi zryczałtowaną wartość świadczenia określoną w kwocie wynikającej z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem użytkowania samochodów służbowych część pracowników otrzymuje do dyspozycji samochód służbowy wraz z kartą flotową i zobowiązana jest do pokrywania przy jej użyciu:

• zakupu olejów silnikowych i innych płynów eksploatacyjnych,
  

• opłat za myjnię i czyszczenie wnętrza samochodu,
  

• zakupu części zamiennych i podstawowych kosmetyków samochodowych.
  
  

Oznacza to, że pracodawca przekazuje samochód służbowy gotowy do jazdy z zapewnionym paliwem i wszelkimi materiałami eksploatacyjnymi. Jedynie wówczas możliwe jest jego wykorzystywanie.

Zapis art. 12 ustawy o PIT nie zawiera ograniczeń dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów, używania samochodu w jazdach lokalnych, czy pozamiejscowych, ani nie określa, co obejmuje pojęcie „wartość pieniężna (...) z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych”.

Spółka zauważa, że w przepisach dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych mamy do czynienia również z sytuacją, w której samochód prywatny jest wykorzystywany przez pracownika na potrzeby pracodawcy.

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., poz. 27, Nr 271, z późn. zm.) w § 1 określa zwrot kosztów na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Zgodnie § 4 powyższego rozporządzenia, zwrot kosztów może zostać ustalony bądź jako miesięczny ryczałt pieniężny, bądź w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, czyli na podstawie tzw. kilometrówki.

Jeżeli zwrot kosztów następuje w postaci miesięcznego ryczałtu, wypłata może być dokonana dopiero po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie takie nie musi być sporządzane w postaci ewidencji przebiegu (nie zawiera informacji o ilości przejechanych kilometrów itp.). Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Z całości przepisów ww. rozporządzenia wynika, że kwota wypłacana przez pracodawcę pracownikowi z tytułu korzystania przez pracownika z prywatnego pojazdu w celach służbowych powinna zrekompensować całość wydatków na przejechanie określonego dystansu. Wlicza się w to nie tylko koszty paliwa, ale również inne koszty - eksploatacyjne. Stawka została skalkulowana w taki sposób, aby zapewnić pracownikowi wykorzystującemu własny pojazd na rzecz pracodawcy zwrot całości wydatków. Wlicza się w to nie tylko koszty paliwa, ale również inne koszty eksploatacyjne.

Zdaniem Spółki, powyżej przedstawione zasady zwrotu kosztów przy wykorzystywaniu pojazdów prywatnych dla celów służbowych powinny zostać w sposób analogiczny zastosowane także do zasad regulujących wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych. Pracownicy Spółki, którym udostępniono samochody służbowe, prowadzą ewidencję przebiegu pojazdu, w której rejestrowane są dni, w których korzystają z samochodu służbowego do celów prywatnych. Prowadzona ewidencja zawiera również ilość kilometrów przejechanych w celach prywatnych i służbowych. Uwzględniając zasadę równości stron do porównania ryczałtów za korzystanie z samochodu służbowego przez pracownika do celów prywatnych i wykorzystywania samochodu prywatnego pracownika do celów służbowych, Spółka uważa, że w obydwu wypadkach ustalone stawki obejmują koszty paliwa.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, która jest ujmowana przez Wnioskodawcę - zobowiązanego na podstawie art. 31 ustawy o PIT do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych przez Niego pracowników - jako jeden z elementów dochodu danego pracownika, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o PIT, obejmuje koszty użytkowania samochodu w postaci zużywanego paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2015 r., Nr IPTPB1/4511-466/15-4/SJ, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16 (data wpływu prawomocnego wyroku 23 stycznia 2019 r.), w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2018 r., sygn. akt II FSK 3082/16.

Podkreślenia wymaga, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.