Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.84.2019.2.WH
z 18 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2019 r. (data wpływu 11 lutego 2019 r.) uzupełnionym w dniu 1 kwietnia 2019 r. (data wpływu 5 kwietnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 25 marca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawczyni za podatnika w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został w dniu 1 kwietnia 2019 r. (data wpływu 5 kwietnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 25 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni była współwłaścicielem w 1/3 nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr 4, dla której prowadzona jest KW.

Przedmiotowa działka ma powierzchnię 2406 m² i jest zabudowana pawilonem o powierzchni użytkowej 48m² (pawilon nie został wykazany w księdze wieczystej). Teren działki jest ogrodzony oraz utwardzony. Działka nie jest gruntem rolnym i jest przeznaczona pod zabudowę. Właścicielami działki były trzy osoby, które odziedziczyły ją w częściach równych (przedmiotem dziedziczenia była działka wraz z posadowionym na niej pawilonem) po zmarłym J. B.: M. J., B. B., M. B.

Przedmiotowa działka został odziedziczona przez wskazane osoby do ich majątku osobistego. Przedmiotem dziedziczenia była działka wraz z wzniesionym na niej pawilonem, ogrodzeniem i utwardzeniem terenu. Nabycie spadku nastąpiło 3 lutego 2010 r. Współwłaściciele otrzymali zaświadczenia wydane przez Urząd Skarbowy, że z tytułu dziedziczenia przedmiotowej działki zostało zastosowane zwolnienie od podatku od spadków i darowizn. Współwłaściciele nie podejmowali czynności mających na celu przystosowanie nieruchomości do sprzedaży, nie dzielili działki, nie dokonywali jej uzbrojenia oraz nie podejmowali działań reklamowych w celu sprzedaży działki. Właściciele oświadczają, że sprzedali działkę ze z swojego majątku osobistego. Sprzedaż nie nastąpiła w drodze pierwszego zasiedlenia, majątku osobistego.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku będącym odpowiedzią na wezwanie Organu Wnioskodawczyni wskazała, że nie korzystała z nieruchomości będącej przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej od dnia jej odziedziczenia do dnia sprzedaży. Wnioskodawczyni posiada udział w wysokości 1/3 nieruchomości jednak przez cały okres, w którym była współwłaścicielem nieruchomości nie korzystała z niej w żaden sposób. Nieruchomość faktycznie była wykorzystywana tylko przez pozostałych współwłaścicieli tj. Panów M.B. i B.B. Przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie zawierała w związku z tą nieruchomością żadnych umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Nieruchomość nie była udostępniania przez Wnioskodawczynię odpłatnie osobom trzecim.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze sprzedażą udziału we własności przedmiotowej nieruchomości będzie ona podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż udziału w przedmiotowej nieruchomości nie będzie stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zarówno krajowe, jak i unijne orzecznictwo wypracowało pewne kryteria pomagające ocenić, kiedy zbywca nieruchomości występuje w roli podatnika VAT, a kiedy jedynie zarządza własnym majątkiem. Wskazano je m.in. w wyroku TSUE z 15 września 2011 r. (C-180/10 i C-181/10) oraz w wyrokach NSA z 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10) i z 1 czerwca 2017 r. (I FSK 451/17).

Składy orzekające uznały, że decydujące znaczenie ma stopień aktywności zbywcy w zakresie obrotu nieruchomościami, który dowodzi, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Działania na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego należy przy tym uwzględnić w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno. Istotne są przede wszystkim te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. Na pewno nie można za nie uznać liczby i zakresu dokonywanych transakcji sprzedaży ani okoliczności, że przed zbyciem sprzedawca podzielił grunt na działki w celu osiągnięcia wyższej łącznej ceny. Podobnie nie ma charakteru decydującego długość okresu, w którym następowały transakcje, ani wysokość uzyskanych z nich przychodów. Wszystkie powyższe okoliczności mogą równie dobrze odnosić się do zarządzania majątkiem osobistym zbywcy.

Dla ustalenia zawodowego charakteru działalności istotne zaś będą takie czynniki jak ewentualne uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych lub działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. Mogą one bowiem wskazywać na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową (profesjonalną), a zatem zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać może również uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy terenu czy wystąpienie o opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zbywanego gruntu, zwłaszcza gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, deweloperskich lub innych o podobnym charakterze.

Dla wskazanej transakcji współwłaścicielka nie występuje jako podatnik podatku VAT. Udział w przedmiotowej nieruchomości nabyła w drodze dziedziczenia w częściach równych. Z tego tytułu nie odliczała podatku VAT. Współwłaściciele nieruchomości nie podejmowali działań w celu doprowadzenia do przedmiotowej transakcji sprzedaży. Dla tej transakcji nie działali jako podmioty profesjonalne.

Wnioskodawczyni uważa, że w tym nie można przyjąć, że sprzedając nieruchomość będzie działała w charakterze podatników prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ jej działalność w tym zakresie nie przybiera formy zawodowej (profesjonalnej). Czynności Wnioskodawczyni nie mają zorganizowanego charakteru i nie są wykonywane w sposób ciągły. Aktywność Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami nie wskazuje, że czynności przybierają formę zorganizowaną. Na przykład, Wnioskodawczyni nie dokonywała uzbrojenia terenu, nie dokonywała podziału działek, nie wydzielała na ich terenie dróg wewnętrznych, nie podejmowała działań marketingowych w celu sprzedaży działek (wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia), nie uzyskiwała decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), nie występowała o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. A zatem, jeżeli nie podjęła takich działań, to sprzedaż powinna nastąpić w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Co więcej, tym samym z całą pewnością nie ma mowy o ciągu powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a jedynie taki ciąg mógłby wskazywać na tego rodzaju aktywność „handlową”.

Na profesjonalny charakter działań nie wskazuje również skala podejmowanych działań, która ogranicza się do sprzedaży udziału w gruncie co świadczy o jedynie okazjonalnej a nie zorganizowanej na stałe działalności w tym zakresie.

Podsumowując, działania Wnioskodawczyni w stosunku do składników majątkowych stanowiących własność nie wykazują cechy zorganizowania i ciągłości, ponieważ podejmowane czynności nie odbiegają od normalnego wykonywania prawa własności, a Wnioskodawczyni nie uczyniła z takich operacji stałego źródła zarobkowania.

Co do zarobkowego charakteru czynności, należy nadmienić, że decyzji o sprzedaży, co do zasady, towarzyszy chęć uzyskania jak najwyższej ceny.

Ponadto, zgodnie z wyrokiem TSUE, sama liczba i zakres transakcji nie mają decydującego znaczenia dla oceny, czy sprzedaż gruntu stanowi działalność gospodarczą i, co za tym idzie, czy jest opodatkowana podatkiem VAT. Nie ma też takiego znaczenia długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. W każdym razie - co wydaje się bardzo istotne - TSUE podkreślił wyraźnie, że w żadnej mierze rozstrzygającego znaczenia nie ma tutaj liczba dokonywanych transakcji.

Zgodnie z orzecznictwem sądów, nie ma znaczenia cel nabycia działek. Sądy podkreślają, że istota sprowadza się do tego, czy podatnik działa podobnie jak handlowiec, a Wnioskodawczyni niniejszym dowodzi, że nie podejmuje czynności takich jak handlowcy. Nie ma więc podstaw, aby uznać Wnioskodawczynię za podatnika VAT. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Bazując na orzecznictwie sądów administracyjnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak również interpretacji Ministra Finansów, decydującym czynnikiem, który nie pozwala zakwalifikować przedmiotowej sprzedaży do działalności gospodarczej z art. 15 ust. 2 ustawy VAT, jest brak zaangażowania Wnioskodawczyni w proces sprzedaży, który byłby porównywalny do stopnia zaangażowania właściwego dla profesjonalistów, którzy zawodowo zajmują się sprzedażą danego typu dóbr bądź usług.

Podsumowując w przypadku przedstawionej transakcji Wnioskodawczyni nie będzie występowała jako podatnik podatku od towarów i usług, a sama sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowania tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów.

Na podstawie art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

W myśl art. 196 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Na mocy art. 198 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarcza, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym nieruchomości, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży nieruchomości, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a wiec za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni była współwłaścicielem w 1/3 nieruchomości. Działka jest zabudowana pawilonem. Teren działki jest ogrodzony oraz utwardzony. Działka nie jest gruntem rolnym i jest przeznaczona pod zabudowę. Właścicielami działki były trzy osoby, które odziedziczyły ją w częściach równych. Działka został odziedziczona przez wskazane osoby do ich majątku osobistego. Przedmiotem dziedziczenia była działka wraz z wzniesionym na niej pawilonem, ogrodzeniem i utwardzeniem terenu. Nabycie spadku nastąpiło 3 lutego 2010 r. Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności mających na celu przystosowanie nieruchomości do sprzedaży, nie dzieliła działki, nie dokonywała jej uzbrojenia oraz nie podejmowała działań reklamowych w celu sprzedaży działki. Wnioskodawczyni nie korzystała z nieruchomości od dnia jej odziedziczenia do dnia sprzedaży w żaden sposób. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie zawierała w związku z tą nieruchomością żadnych umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Nieruchomość nie była udostępniania przez Wnioskodawczynię odpłatnie osobom trzecim.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii czy sprzedaż udziału we własności nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię udziału we własności przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawczynię za podatnika tego podatku.

Pomimo, że nieruchomość spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży udziału we własności przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Należy stwierdzić, że w przedstawionych we wniosku okolicznościach, Wnioskodawczyni nie podejmowała aktywnych działań w celu sprzedaży nieruchomości, które to wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nabyła udział we własności nieruchomości w drodze dziedziczenia. Wnioskodawczyni nie podjęła ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponadto nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie zawierała w związku z tą nieruchomością żadnych umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Nieruchomość nie była udostępniania przez Wnioskodawczynię odpłatnie osobom trzecim.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię w związku z przedmiotową transakcją sprzedaży udziału we własności nieruchomości za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży udziału we własności nieruchomości, nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, a korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż przez Wnioskodawczynię udziału we własności nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.