2019.04.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.92.2019.1.AS
z 19 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2019 r. (data wpływu 22 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu dokonania korekty przychodu z tytułu wypłaconej gwarancji tytułem bezpodstawnego wzbogacenia − jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu dokonania korekty przychodu z tytułu wypłaconej gwarancji tytułem bezpodstawnego wzbogacenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W wyniku przeprowadzonego przez Wnioskodawcę (X Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zwaną dalej „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego na wykonanie robót projektowych i budowlanych inwestycji dofinansowanej ze środków Unii Europejskiej pod nazwą „(…)” jako generalny wykonawca został wyłoniony Y Spółka akcyjna (zwanym dalej „Y”). W dniu 18.07.2012 r. pomiędzy Spółką a Y został zawarty kontrakt, zgodnie z którym Y na własny koszt miał uzyskać zabezpieczenie wykonania w wysokości i walutach ustalonych w załączniku do oferty oraz dostarczyć Spółce dowód jego ustanowienia przed podpisaniem aktu umowy zgodnie z prawem krajowym. Zabezpieczenie wykonania, o którym mowa miało mieć formę zgodną z prawem krajowym oraz zapisami w części I SIWZ. Stosownie do zapisów umowy Y miał zadbać, aby zabezpieczenie wykonania było w 100% ważne i mogło być wykorzystane do dnia, kiedy Y wykona i ukończy roboty, usunie wszelkie wady i uzyska świadectwo wykonania. Ponadto Y miał zadbać, aby po uzyskaniu świadectwa wykonania 30% zabezpieczenia wykonania pozostało ważne do upływu ostatniego dnia terminu rękojmi za wady. W przypadku nieprzedłużenia zabezpieczenia Spółka miała zaś zatrzymać na poczet zabezpieczenia wykonania kwotę pozostałego zabezpieczenia z ostatniej płatności.

16.07.2012 r. bank udzielił na zlecenie Y na rzecz Spółki gwarancji należytego wykonania kontraktu na „(…)”. Zgodnie z treścią gwarancji Bank oświadczył, że udziela Spółce jako główny dłużnik gwarancji zapłaty kwoty stanowiącej zabezpieczenie wykonania, bezspornie po otrzymaniu pierwszego wezwania na piśmie od Spółki.

Y wykonywał zadanie z udziałem zgłoszonego podwykonawcy. W dniu 15.03.2015 r. Y odstąpił od kontraktu podwykonawczego. Podwykonawca również złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Po odstąpieniu od umowy Y i Podwykonawca przystąpiły do inwentaryzacji robót wykonanych do dnia odstąpienia.

Spółka wraz z Podwykonawcą zawarły porozumienie, w której Spółka przyznała, że ponosi solidarną odpowiedzialność na podstawie art. 6471 § 5 kodeksu cywilnego. W porozumieniu wskazano, że Podwykonawca wezwał Spółkę jako solidarnie odpowiedzialną do zapłaty wynagrodzenia za roboty wykonane przez Podwykonawcę w ramach kontraktu podwykonawczego.

Podwykonawca zobowiązał się do dostarczenia gwarancji bankowej zabezpieczającej ewentualną przyszłą wierzytelność Spółki wobec Podwykonawcy o zwrot kwoty zapłaconego przez Spółkę wynagrodzenia.

Spółka po dokonaniu zapłaty na rzecz Podwykonawcy uznała, że po jej stronie powstała wobec Y wierzytelność z tytułu regresu związana z dokonaną na rzecz Podwykonawcy zapłatą.

Spółka postanowiła wierzytelność tę przedstawić do potrącenia z wierzytelnościami przysługującymi Y wobec Spółki.

Y pismem z dnia 14.06.2016 r. oświadczył, że jako Wykonawca odstępuje z winy Spółki od kontraktu. Odstąpienie miało nastąpić w zakresie prac niewykonanych przez Y na dzień odstąpienia.

Spółka pismem z dnia 16.06.2016 r. skierowanym do Y oświadczyła, że wypowiada Wykonawcy − Y kontrakt. W tym samym dniu Spółka zwróciła się do Banku w sprawie gwarancji należytego wykonania Kontraktu i jako beneficjent gwarancji oświadczyła, że Y nie wykonał zobowiązań wynikających z realizacji Kontraktu na „(…)”, w związku z czym Spółka wezwała Bank jako gwaranta do wypłaty określonej kwoty niezwłocznie po otrzymaniu wezwania.

Spółka otrzymaną od gwaranta wypłatę wykazała jako przychód w miesiącu jej otrzymania.

Po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy przez obie spółki, strony zaprzestały współpracy. Y opuścił plac budowy, natomiast Spółka zaczęła poszukiwać nowego generalnego wykonawcy, który dokończyłby rozpoczęte przez Y prace budowlane.

W dniu 26.11.2016 r. Y skierował do Spółki wezwanie do zapłaty w związku z wypłatą dokonaną przez gwaranta na rzecz Spółki.

Spółka pismem z dnia 02.12.2016 r. odmówiła zapłaty na rzecz Y podając, że zgodnie z dokumentem gwarancji Spółka nie była zobowiązana podawać podstawy do dokonania wypłaty z gwarancji, poza wskazaniem, że wykonawca dopuścił się niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

Y wystąpił na drogę postępowania sądowego celem dochodzenia zapłaty kwoty odpowiadającej wypłaconej przez gwaranta kwocie. Sąd Okręgowy, a za nim Sąd Apelacyjny stwierdziły zasadność dochodzonego przez Y roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w związku z pobraną przez Spółkę gwarancją.

Tym samym Sądy obu instancji uznały, że wypłacona Spółce gwarancja była nienależna i podlega zwrotowi na rzecz Y. Sąd zasądził jednocześnie od Spółki na rzecz Y odsetki w wysokości określonej w art. 481 § 2 kodeksu cywilnego naliczane zgodnie z art. 455 kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zwrotem gwarancji tytułem bezpodstawnego wzbogacenia Spółka uprawniona jest do dokonania korekty przychodu w okresie rozliczeniowym, w którym wykazała przychód z tytułu wypłaconej przez gwaranta gwarancji?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 updop w ww. brzmieniu, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop w powyższym brzmieniu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3j powołanej ustawy jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Powołany przepis przewiduje rozwiązania polegające na tym, że fakty mające wpływ na korektę podstawy opodatkowania, które nastąpiły w późniejszym okresie rozliczeniowym, nie powinny być rozpoznawane ze skutkiem „wstecz” (ex tunc), lecz powinny być rozliczane w bieżącym okresie rozliczeniowym.

W przypadku wystąpienia okoliczności skutkującej zmianą wartości sprzedaży, a tym samym uprawniającej do zmniejszenia lub zwiększenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, korekta po stronie przychodów powinna odbywać się w bieżącym okresie rozliczeniowym, tj. w dacie jej wystawienia.

Moment ujęcia faktury korygującej po stronie przychodów powinien być zatem uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura.

Mianowicie, jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (zawierała pomyłki np. w ilości, cenie lub kwocie VAT), to wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy (daty wystąpienia przychodu należnego, wynikającego z faktury pierwotnej).

Natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia, a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu czy zwrotu towaru − fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, tj. z datą jej wystawienia.

Powyższe znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz. U. z 2015r., poz. 1595), w którym wskazano, że jeżeli korekta jest wynikiem błędu, wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego wynikającego z faktury pierwotnej.

Natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia, a faktura korygująca została wystawiona z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu, czy zwrotu towaru, fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia (zob. druk sejmowy nr 3432, Sejm RP VII kadencji, www.sejm.gov.pl).

W okolicznościach zaistniałego stanu faktycznego przyjęta przez Spółkę wypłata gwarancji była jej nienależna już na moment jej przyjęcia, a wyroki sądów powszechnych mają w sprawie charakter deklaratoryjny, tj. potwierdziły brak podstawy prawnej świadczenia. Podstawa prawna świadczenia wynika z przepisów prawa materialnego, a nie procesowego, co tym samym oznacza że wydanie wyroku stwierdzającego, że Spółce nie należała się wypłata gwarancji, nie może być traktowane jako zdarzenie, które ma wpływ na zmianę przychodu.

Do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe.

W myśl art. 405 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93), kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Mając na uwadze powyższe po stronie Spółki przychód nie powstał w ogóle, a co za tym idzie w ocenie Spółki jest ona uprawniona do korekty przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym wykazała przychód z tytułu wypłaconej na jej rzecz gwarancji. W niniejszej sprawie korekta jest wynikiem błędu, a w konsekwencji powinna być odniesiona wstecz do okresu rozliczeniowego, w którym przychód został pierwotnie rozpoznany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o trwałym charakterze, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Zatem przychodem jest tylko przysporzenie charakteryzujące się pewną stałością pozwalającą uznać, że po stronie podatnika doszło do faktycznej i trwałej zmiany w stanie majątkowym.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym w toku wykonywanych robót budowlanych zmierzających do zrealizowania inwestycji „(…)” Spółka – wypowiedziała głównemu wykonawcy kontrakt. W tym samym dniu Spółka zwróciła się do Banku w sprawie gwarancji należytego wykonania Kontraktu i jako beneficjent gwarancji oświadczyła, że generalny wykonawca nie wykonał zobowiązań wynikających z realizacji kontraktu na „(…)”, w związku z czym Spółka wezwała Bank jako gwaranta do wypłaty określonej kwoty niezwłocznie po otrzymaniu wezwania.

Spółka otrzymaną od gwaranta wypłatę wykazała jako przychód w miesiącu jej otrzymania.

Główny wykonawca kontraktu wystąpił na drogę postępowania sądowego celem dochodzenia zapłaty kwoty odpowiadającej wypłaconej przez gwaranta kwoty. Sąd okręgowy i sąd apelacyjny stwierdziły zasadność dochodzonego przez głównego wykonawcę roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w związku z pobraną przez Spółkę gwarancją. Jak wskazał Wnioskodawca, tym samym Sądy obu instancji uznały, że wypłacona Spółce gwarancja była nienależna i podlega zwrotowi na rzecz generalnego wykonawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu dokonania korekty przychodu z tytułu wypłaconej gwarancji tytułem bezpodstawnego wzbogacenia.

Odnosząc się do opisu rozpatrywanej sprawy zauważyć należy, że instytucja gwarancji bankowej została unormowana w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2187, z późn. zm.; dalej: „u.p.b.”)

Zgodnie z art. 81 ust. 1 u.p.b., gwarancją bankową jest jednostronne zobowiązanie banku − gwaranta, że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu dokumentami, jakie beneficjent załączy do sporządzonego we wskazanej formie żądania zapłaty, bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji − bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku.

Do gwarancji bankowych i poręczeń udzielanych przez bank stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, z tym że zobowiązanie banku jest zawsze zobowiązaniem pieniężnym (art. 84 u.p.b.).

Gwarancja bankowa stanowi zatem samodzielne zobowiązanie banku, podejmowane na zlecenie klienta. Bank oświadcza, że − zgodnie z jej treścią − zaspokoi przyjmującego gwarancję beneficjenta, jeżeli zleceniodawca nie wywiąże się wobec niego z umownych zobowiązań. Celem gwarancji jest więc dodatkowe zapewnienie jej beneficjentowi wykonania umowy przez kontrahenta. Jeżeli umowa nie zostanie wykonana, to bank wypłaca beneficjentowi określoną kwotę pieniężną.

W niniejszej sprawie, sądy obu instancji uznały, że wypłacona Spółce gwarancja była nienależna i podlega zwrotowi na rzecz generalnego wykonawcy.

Nie należy jednak twierdzić, jak czyni to Wnioskodawca, że na moment otrzymania gwarancji było to świadczenie nienależne. Sama Spółka, składając Bankowi oświadczenie musiała być przecież przekonana o słuszności swoich praw z tytułu gwarancji. Ponadto, jak wskazano w opisie sprawy, Spółka otrzymaną od gwaranta wypłatę wykazała jako przychód w miesiącu jej otrzymania.

W przedmiotowej sprawie nie mamy jednak do czynienia ani z „błędem rachunkowym”, ani z „inną oczywistą omyłką”.

Korekta „wstecz” może być dokonana jedynie wtedy, gdy przyczyną korekty jest błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka.

Ustawodawca nie wskazuje, co należy rozumieć poprzez pojęcia „błąd rachunkowy” oraz „inna oczywista omyłka”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym.

Zatem, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości kosztu na złote, etc.).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl) przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowną korektę). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu winna być uwzględniana „wstecznie”, tj. w okresie, w którym koszt taki został pierwotnie ujęty przez podatnika.

W obliczu powyższego nieuprawnionym jest twierdzenie, jakoby kwota przyznana Spółce tytułem gwarancji stanowiła „błąd” uzasadniający korektę wsteczną do okresu rozliczeniowego, w którym przychód został pierwotnie rozpoznany.

W rozpatrywanej sprawie istotnym jest, że dopiero na podstawie wyroku sądowego stwierdzającego ostatecznie, że wypłacona Spółce gwarancja była nienależna i podlega zwrotowi na rzecz generalnego wykonawcy.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Stosownie zaś do art. 12 ust. 3k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 3j, podatnik nie osiągnął przychodów lub osiągnięte przychody są niższe od kwoty zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody.

W świetle powyższego, zaznaczyć należy, że na mocy prawomocnego wyroku sądowego Wnioskodawca uprawniony był do dokonania korekty przychodu z tytułu otrzymanej gwarancji bankowej. Wyrok stanowi zatem „inny dokument potwierdzający przyczyny korekty”, o którym mowa w analizowanym art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, na gruncie niniejszej sprawy korekty przychodu należy dokonać zgodnie z przywołanym powyżej art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie uprawomocnienia się wyroku sądowego w sprawie, gdyż korekta ta nie była spowodowana błędem rachunkowym, ani inną oczywistą omyłką.

Nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że Spółka jest uprawniona do korekty przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym wykazała przychód z tytułu wypłaconej na jej rzecz gwarancji. Co zostało wykazane powyżej, w niniejszej sprawie korekta nie jest wynikiem błędu, który uzasadniałby dokonanie korekty przychodu wstecz do okresu rozliczeniowego, w którym przychód został pierwotnie rozpoznany.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin