Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.76.2019.2.DS
z 26 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2019 r. (data wpływu 27 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stanie prawnym:

• za 2016 r. – jest nieprawidłowe,
• za 2017 r. – jest nieprawidłowe,
• rozpoczynającym się od 2018 r. – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w stanie prawnym za 2016 r., 2017 r. oraz rozpoczynającym się od 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Od 2 listopada 2015 r. Wnioskodawca pracuje dla firmy xxx Sp. z o. o. na pozycji Starszego Projektanta. Praca wykonywana jest na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

W rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. 2018 r., poz. 1191 ze zm.) Wnioskodawca jest twórcą, uzyskiwane przychody wynikają z korzystania z tychże praw.

Wynikiem prac wykonywanych na podstawie posiadanych uprawnień do wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie w specjalności inżynieryjnej mostowej, obejmującej projektowanie bez ograniczeń, wydanych przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego dnia 14.01.2016 r. w Warszawie (numer uprawnień …) jest tworzenie konkretnego utworu/utworów w postaci dokumentacji projektowej – technicznej.

Przeniesienie praw autorskich na pracodawcę wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4 (tekst poniżej) i następuje w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej, składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – technicznej wykonawczej. Utwory w świetle ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych Art. 1.1 pkt 1 wyrażone zostały słowem, symbolami matematycznymi oraz znakami graficznymi. W świetle art. 61 powyższej ustawy nabyte w toku prac projektowych utwory zastosowane być mogą tylko dla jednego obiektu budowlanego.

Codziennie na zakończenie dnia pracy Wnioskodawca jest zobowiązany wypełnić, w postaci elektronicznej, wykaz godzin pracy i przypisać godziny do konkretnego projektu/czynności twórczej, jak i pozostałych nietwórczych obowiązków pracowniczych. Na podstawie wykazu godzinowego na koniec roku finansowego tworzone jest zestawienie tylko i wyłącznie prac twórczych podlegającym prawom autorskim z pominięciem czasu spędzonego na wykonywanie pozostałych obowiązków pracowniczych. Na podstawie zestawienia pracodawca wystawia stosowne zaświadczenie, w którym wypunktowane są prace twórcze oraz kwota stanowiąca podstawę do naliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów.

W 2016 r. w rozliczeniu PIT-37 Wnioskodawca uwzględnił ulgę podatkową od praw autorskich (na podstawie rocznego zestawienia godzin twórczych i zaświadczenia firmowego) i takowa ulga została mu przyznana. W 2017 r. w rozliczeniu PIT-37 Wnioskodawca uwzględnił ulgę podatkową od praw autorskich (na podstawie rocznego zestawienia godzin twórczych i zaświadczenia firmowego) i takowa ulga została przez Urząd Skarbowy zakwestionowana i został on poproszony o jej wycofanie z deklaracji podatkowej i złożenie formularza ORD-IN (Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej). Za 2017 r. Wnioskodawca zamierza starać się o zwrot nadpłaconego podatku, a w kolejnych latach rozliczeniowych zamierza on korzystać z ulgi podatkowej dla twórców w ramach obowiązującego prawa.

Ulga od praw autorskich w wysokości 50% kosztów uzyskania przychodów została wyliczona na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.).

Tekst § 2 pkt 2 ust. 4 – Prawa Autorskie, Umowy o pracę z firmą xxx Sp. z o. o. „Wszelkie prawa autorskie i prawa pokrewne do utworów stworzonych lub współtworzonych przez Pracownika w trakcie jego zatrudnienia lub wynikające z tegoż zatrudnienia są własnością Pracodawcy. Jednocześnie prawa majątkowe do wszelkich przejawów działalności twórczej Pracownika niestanowiących samoistnie przedmiotu prawa autorskiego, stworzonych przez Pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa Pracodawca.

Strony zgodnie ustalają, iż prawa, o których mowa powyżej przysługują Pracodawcy na wszystkich polach eksploatacji danego utworu, w tym nieznanych w chwili zawarcia umowy, o ile stały się one znane w czasie jej trwania. Pracownik jest zobowiązany podjąć wszelkie stosowne kroki w celu umożliwienia Pracodawcy czerpania korzyści z tegoż utworu.

Przejście praw autorskich i pokrewnych na Pracodawcę następuje z chwilą ustalenia utworu przez Pracownika w jakiejkolwiek postaci. Z tą chwilą Pracodawca nabywa na własność przedmiot, na którym utwór utrwalono”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczyła kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, prawidłowo w 2016 r. Wnioskodawca uwzględnił w zeznaniu PIT-37 zwrot 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.)?
2. Czy na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczyła kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, Wnioskodawcy należy się zwrot nadpłaconego podatku za 2017 r. z racji zwrotu 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.)?
3. Czy na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczy kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, Wnioskodawca ma prawo w kolejnych latach podatkowych (rozpoczynając od 2018 r.) uwzględniać w zeznaniu PIT-37 zwrot 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.01.2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1314/09, gdzie skarżonym organem był Minister Finansów, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, dla której odrzucone zostało prawo do zastosowania odliczenia 50% kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) bazujące na rozgraniczeniu kwoty wynagrodzenia wypłacanego za wykonanie utworu (w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.) od wynagrodzenia za prace o charakterze nietwórczym na podstawie elektronicznej ewidencji czasu pracy. Zaistniała sytuacja jest analogiczna do sytuacji Wnioskodawcy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie podzielił stanowiska organów podatkowych co do potrzeby zróżnicowania pracownikowi wynagrodzenia na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Wskazał, że taki wymóg skorzystania z prawa do podwyższonych kosztów uzyskania przychodów nie znajduje oparcia w treści ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, innych ustaw podatkowych ani nawet ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Sąd odniósł się również do kwestii prowadzenia ewidencji czasu pracy twórczej W jego ocenie jej prowadzenie ma znaczenie dowodowe. Fakt uzyskania przychodów z pracy twórczej wymaga udokumentowania. Nie ma przy tym znaczenia, jaki system jest w tym celu wykorzystywany. Ważne jest, aby zapewniał możliwość realnego, odzwierciedlającego rzeczywistość określenia wynagrodzenia z tytułu pracy twórczej.

W ocenie Wnioskodawcy, odnosząc się do wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.01.2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1314/09), który jest reprezentatywny do sytuacji Wnioskodawcy, w 2018 r. prawidłowo uwzględnił on w zeznaniu PIT-37 zwrot 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskimi i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.).

W ocenie Wnioskodawcy, odnosząc się do wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.01.2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1314/09), który jest reprezentatywny do sytuacji Wnioskodawcy, za rozliczenie podatkowe z 2017 roku należy mu się zwrot nadpłaconego podatku z racji zwrotu 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskimi i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.).

W ocenie Wnioskodawcy, odnosząc się do wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.01.2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 1314/09), który jest reprezentatywny do sytuacji Wnioskodawcy, w kolejnych latach podatkowych (rozpoczynając od 2018 r.) ma on prawo uwzględniać w zeznaniu PIT 37 zwrot 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskimi i prawach pokrewnych (Dz..U. z 2018 r., poz. 1191 ze zm.), na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), bazując na prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczy kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów:

• jest nieprawidłowe – w stanie prawnym za 2016 r.,
• jest nieprawidłowe – w stanie prawnym za 2017 r.,
• jest nieprawidłowe – w stanie prawnym rozpoczynającym się od 2018 r.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 9 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 9 ust. 2 omawianej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. stanowił, że: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.: w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.: w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291 ze zm.) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które weszły w życie 19 lipca 2018 r. i mają zastosowanie od 1 stycznia 2018 r.

Następnie, ustawą z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1669 ze zm.) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które weszły w życie 1 października 2018 r.

Zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

1. działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
3. produkcji audialnej i audiowizualnej;
4. działalności publicystycznej;
5. działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
6. działalności konserwatorskiej;
7. prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 i 1293), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
8. działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.
   
   

Z powyższego przepisu wynika zatem, że tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a tej ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zarówno w brzmieniu do 31 grudnia 2017 r., jak i po tej dacie, wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami), i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą, należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2018 r,, poz. 1191 ze zm.).

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub rozporządzania tymi prawami decyduje zatem wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

I tak – w celu określenia zakresu praw autorskich należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, który stwierdza, że: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ustęp drugi tego przepisu zawiera wyliczenie przykładowe utworów, które są przedmiotem prawa autorskiego i tak w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Nie ulega wątpliwości, że art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Zatem twórca – pracownik nabywa prawa autorskie majątkowe i osobiste, z tym że prawa osobiste są niezbywalne. Podstawową zasadą prawa autorskiego jest, że prawo to powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Tak więc z chwilą powstania utworu twórca nabywa do niego prawa majątkowe i osobiste.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu: jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Powyższe oznacza, że od chwili powstania utworu do jego przyjęcia przez pracodawcę autorskie prawa pozostają przy twórcy. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o jego nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin (art. 13 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej, a wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) powinno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z korzystaniem lub rozporządzaniem przez pracownika z przysługujących mu praw autorskich.

Innymi słowy warunkiem zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest uzyskanie przychodu przez twórcę lub artystę wykonawcę, źródłem tego przychodu muszą być prawa autorskie lub prawa pokrewne i uzyskanie przychodu przez twórcę musi wynikać z korzystania przez twórcę lub artystę wykonawcę z tychże praw lub z rozporządzenia tymi prawami.

Stąd dla zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów, określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczne jest rozróżnienie wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem obowiązków pracowniczych i część określającą honorarium, związane z korzystaniem z praw autorskich za eksploatację dzieła w określony sposób i na określonym polu.

Istotne jest, aby utwór faktycznie powstał, co powinno być udowodnione oraz że za przejęcie utworu pracodawca zapłacił konkretną określoną kwotowo wartość. Honorarium ma stanowić zapłatę (wynagrodzenie wyrażone kwotowo) za korzystanie przez pracodawcę z praw autorskich przysługujących pracownikowi. Dodatkowo należy zaznaczyć, że istotne jest to, w jaki sposób kwota tego honorarium została ustalona, a więc czy jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, czy też jest ustalona w inny sposób.

Zatem np. wyliczenie czasu poświęconego przez pracownika na pracę twórczą nie odpowiada wymogowi określenia wynagrodzenia pracownika za korzystanie z praw autorskich. Praca twórcza cechuje się bowiem tym, że jej rezultat jest niepewny i poświęcenie na nią określonego czasu nie świadczy o uzyskaniu zamierzonych efektów w postaci stworzenia utworu.

Nie jest przy tym wystarczające wyróżnienie w umowie o pracę części czasu pracy przeznaczonej na pracę twórczą, gdyż z takiego wyróżnienia nie wynika, czy jakikolwiek utwór rzeczywiście powstał i czy w związku z jego eksploatacją wypłacono honorarium.

Należy bowiem wskazać, że przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do przychodu – czyli w tym przypadku do wynagrodzenia z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do stworzonego utworu na rzecz pracodawcy, a to oznacza, że ten przychód musi być wyraźnie „związany” z uzyskaniem praw autorskich i rozporządzeniem nimi.

Należy także podkreślić, że norma art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter wyjątku od zasady. Przewidziana w nim preferencja zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodu nie może być zatem interpretowana w sposób rozszerzający.

Uzasadnieniem zastosowania tej preferencji jest szczególny rodzaj dochodu uzyskanego za stworzenie i przeniesienie praw do utworu. Istotą unormowania art. 22 ust. 9 pkt 3 omawianej ustawy nie jest preferowanie wynagrodzenia za rodzaj podejmowanych w danym czasie czynności, lecz preferowanie wynagrodzenia za efekt działań twórczych, a więc stworzenie utworu. Tylko w przypadku jego określenia przez strony umowy o pracę możliwe jest zastosowanie do tego wynagrodzenia 50% stawki kosztów uzyskania przychodu.

Dla zastosowania preferencyjnych kosztów uzyskania przychodów konieczne jest zatem określenie honorarium za rozporządzenie prawami autorskimi, a więc wynagrodzenia za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu.

Podsumowując – aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,
• stosunek prawny łączący pracownika i pracodawcę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi za część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję przekazanych utworów, oraz
• od 1 stycznia 2018 r. przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym z działalności twórczej w zakresie inżynierii budowlanej.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia pojęcia „inżynierii budowlanej”. Dlatego pojęcie to należy interpretować z uwzględnieniem podstawowej regulacji dla tego rodzaju dziedziny, którą jest ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów oraz inżynierów budownictwa (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1725 ze zm.).

W myśl art. 2 ust. 2 ustawy tej ustawy: wykonywanie zawodu inżyniera budownictwa polega na projektowaniu obiektów budowlanych, ich realizacji, nadzorze nad procesem ich powstawania, utrzymaniu tych obiektów oraz na edukacji w tym zakresie.

Jednocześnie w myśl art. 5 ust. 2 pkt 1 tej ustawy: izba inżynierów budownictwa zrzesza osoby, które posiadają uprawnienia budowlane w specjalnościach, o których mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2-4 ustawy – Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 ze zm.): uprawnienia budowlane są udzielane w specjalnościach:

1. architektonicznej;
2. konstrukcyjno-budowlanej;
3. inżynieryjnej:
   1. mostowej,
   2. drogowej,
   3. kolejowej,
   4. hydrotechnicznej,
   5. wyburzeniowej;
4. instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń:
   1. telekomunikacyjnych,
   2. cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych,
   3. elektrycznych i elektroenergetycznych.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że od 2 listopada 2015 r. Wnioskodawca jest zatrudniony w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych Wnioskodawca jest twórcą, a uzyskiwane przychody wynikają z korzystania z tych praw. Wynikiem prac wykonywanych na podstawie posiadanych uprawnień do wykonywania samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie w specjalności inżynieryjnej mostowej, obejmującej projektowanie bez ograniczeń jest tworzenie konkretnego utworu/utworów w postaci dokumentacji projektowej – technicznej. Przeniesienie praw autorskich na pracodawcę wynika bezpośrednio z umowy o pracę (§ 2 pkt 2 ust. 4) i następuje w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej, składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – technicznej wykonawczej. Codziennie na zakończenie dnia pracy Wnioskodawca jest zobowiązany wypełnić, w postaci elektronicznej, wykaz godzin pracy i przypisać godziny do konkretnego projektu/czynności twórczej, jak i pozostałych nietwórczych obowiązków pracowniczych. Na podstawie wykazu godzinowego na koniec roku finansowego tworzone jest zestawienie tylko i wyłącznie prac twórczych podlegających prawom autorskim z pominięciem czasu spędzonego na wykonywanie pozostałych obowiązków pracowniczych. Na podstawie zestawienia pracodawca wystawia stosowne zaświadczenie, w którym wypunktowane są prace twórcze oraz kwota stanowiąca podstawę do naliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis sprawy na grunt powołanych wcześniej regulacji prawnych, należy podkreślić, że samo posiadanie statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest, by twórca osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami, co wymaga z kolei stosownego udokumentowania.

Ponadto należy mieć na uwadze, że przez wyodrębnienie honorarium autorskiego z wartości wynagrodzenia zasadniczego nie można uznać sytuacji, w której pracodawca ustali wynagrodzenie odpowiadające kwocie ustalonej na podstawie elektronicznie prowadzonej ewidencji czasu pracy. Metoda ta nie prowadzi bowiem do ustalenia honorarium autorskiego w wartości adekwatnej, odpowiadającej rzeczywistej wartości każdego z utworów, w stosunku do których prawa autorskie przejdą na pracodawcę.

Tylko jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium autorskiego za korzystanie i rozporządzanie prawami autorskimi pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia ustalonego na podstawie wynagrodzenia odpowiadającego kwocie ustalonej na podstawie elektronicznie prowadzonej ewidencji czasu pracy.

Zatem podwyższone koszty uzyskania przychodów można stosować, jeżeli wypłacone zostało wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu obowiązującego u danego pracodawcy) powinno przy tym wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest zatem dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z korzystaniem lub rozporządzaniem przez pracownika z przysługujących mu praw autorskich i musi odzwierciedlać jego faktyczną wartość.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do przychodu – czyli w tym przypadku do wynagrodzenia z tytułu rozporządzania prawami autorskimi do utworów na rzecz pracodawcy, a to oznacza, że określenie wynagrodzenia z tytułu przeniesienia praw autorskich wyliczonego na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgranicza kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, jako że w danym okresie rozliczeniowym może powstać kilka utworów, a ich wartość może się różnić, nie można uznać za przychód pracownika związany z rozporządzeniem przez niego prawami autorskimi do stworzonych w ramach stosunku pracy konkretnych utworów.

Tym samym – w przedstawionym we wniosku opisie sprawy nie ma możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu. Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, przyjmując za Wnioskodawcą, że utwór faktycznie został/zostanie stworzony i stało się/stanie się to w wyniku wykonywania obowiązków pracowniczych, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie otrzymał/nie otrzyma wynagrodzenia za rozporządzenie prawem autorskim. Jak wskazuje Wnioskodawca, wynagrodzenie za pracę twórczą odnosi się do czasu pracy poświęconego na tą pracę, a nie do konkretnego dzieła stworzonego w wyniku tej pracy. Jak już wyżej podkreślono, czas pracy twórczej nie jest wyznacznikiem kwoty honorarium. Kwota ta powinna być określona za korzystanie lub rozporządzanie prawem autorskim (zgodnie z treścią przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w jednoznacznie sprecyzowanej wysokości, odpowiadającej rzeczywistej wartości utworu/utworów.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

Reasumując – na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczyła kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do uwzględnienia w 2016 r. 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

Reasumując – na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczyła kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do uwzględnienia w 2017 r. 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 3.

Reasumując – na podstawie prowadzonej elektronicznie ewidencji czasu pracy, która rozgraniczy kwoty wynagrodzenia za wykonanie utworów [przeniesienie praw autorskich na pracodawcę za wykonane utwory wynika bezpośrednio z umowy o pracę § 2 pkt 2 ust. 4, a nastąpiła w chwili ustalenia utworów w postaci dokumentacji technicznej składającej się z raportu technicznego oraz dokumentacji rysunkowej – wykonawczej] od wynagrodzenia za pracę o charakterze nietwórczym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo w kolejnych latach podatkowych (rozpoczynając od 2018 r.) do 50% kosztów uzyskania przychodów od prac twórczych w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy również podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której: ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy efektem pracy danej osoby jest powstanie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W sprawach interpretowania wskazanych przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.