Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.54.2019.2.AGR
z 29 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 lutego 2019 r.), uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych

• w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraniem zaliczki od wynagrodzenia delegowanego pracownika do Kolumbii – jest nieprawidłowe,
• w zakresie opodatkowania opłaconych przez Wnioskodawcę kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, kosztów biletów pomiędzy Kolumbią a Polską oraz kosztów zakwaterowania w Kolumbii – jest nieprawidłowe,
• w zakresie obowiązków płatnika związanych z zastosowaniem zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych

• w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraniem zaliczki od wynagrodzenia delegowanego pracownika do Kolumbii,
• w zakresie opodatkowania opłaconych przez Wnioskodawcę kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, kosztów biletów pomiędzy Kolumbią a Polską oraz kosztów zakwaterowania w Kolumbii,
• w zakresie obowiązków płatnika związanych z zastosowaniem zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 11 kwietnia 2019 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.54.2019.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wniosek uzupełniono w dniu 24 kwietnia 2019 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 kwietnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: Spółka) jest podmiotem gospodarczym z siedzibą w Polsce. Spółka zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę, w których jako miejsce pracy wskazano lokalizacje w Polsce. W konsekwencji występuje w roli płatnika.

Spółka zamierza delegować do pracy w Kolumbii jednego z pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę. Okres delegacji ma wynieść 6 miesięcy. Spółka nie posiada zakładów pracy ani oddziałów w Kolumbii. Pracownika będzie nadal obowiązywać umowa o pracę zawarta w Polsce, pracownik ten będzie świadczyć pracę na rzecz Spółki w Polsce i nie będzie delegowany w celu zastępstwa innego pracownika. Wynagrodzenie i inne świadczenia będą wypłacane przez polską Spółkę.

Oprócz wynagrodzenia podstawowego, pracownik otrzyma inne świadczenia:

1. Specjalny dodatek, wypłacany miesięcznie, za każdy miesiąc pracy w Kolumbii
2. Świadczenie pieniężne na pokrycie kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania
3. Świadczenie pieniężne na pokrycie kosztów biletów na podróż pomiędzy Kolumbią a Polską
4. Pracownik będzie miał zapewnione zakwaterowanie w kraju delegowania, opłacone przez pracodawcę
5. Pracownik otrzyma inne świadczenia pozapłacowe, obowiązujące u Pracodawcy w Polsce.
   
   

Liczba dni, w których pracownik przebywał będzie w Kolumbii będzie podlegała ewidencjonowaniu.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że dochody oddelegowanego pracownika zgodnie z prawem kolumbijskim podlegają opodatkowaniu w Kolumbii. Obowiązek zapłaty odpowiedniego podatku zgodnie z lokalnymi przepisami ciąży na pracowniku.

Pracownik posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych. Dochody delegowanego pracownika będą podlegały opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Kolumbii, jednak to w Polsce pracownik posiada centrum interesów życiowych.

Spółka pokrywa delegowanemu pracownikowi koszty przewozu bagażu prywatnego oraz bagażu służbowego.

Pracownik na czas oddelegowania nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym pracodawca jest zobowiązany do pobierania w Polsce zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: PIT) od wypłaty wynagrodzenia na rzecz delegowanego pracownika?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym wskazane świadczenia na pokrycie kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, na pokrycie kosztów biletów uprawniających do podróżowania pomiędzy Kolumbią a Polską oraz wydatki na zakwaterowanie w kraju delegowania, opłacone przez pracodawcę stanowią podstawę opodatkowania PIT w Polsce i powinny być uwzględnione w kalkulacji zaliczki na podatek dochodowy?
3. Czy w opisanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym Spółka, kalkulując wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów osiąganych przez delegowanego pracownika może uwzględnić zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W opinii Spółki będzie ona zobowiązana do pobierania zaliczki na PIT od wypłaty wynagrodzenia na rzecz delegowanego pracownika.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast na mocy art. 3 ust. 2 ustawy o PIT za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
  
  

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponieważ Polska nie ma podpisanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Kolumbią oraz biorąc pod uwagę fakt, iż pomimo, że pracownik zostanie oddelegowany do pracy w innym kraju, nadal będzie pozostawał w stosunku pracy ze Spółką, zgodnie z brzmieniem powyższego przepisu podatnik będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przez cały okres delegowania do pracy za granicą pracownika nadal będzie obowiązywał polski Kodeks Pracy oraz wynagrodzenie podstawowe będzie wypłacane w związku z umową o pracę łączącą pracownika ze Spółką.

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że Spółka będzie zobowiązana do pobierania zaliczek na PIT od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz oddelegowanego do pracy za granicą pracownika, zgodnie z przepisami polskiej ustawy o PIT.

Ad. 2

W opinii Spółki podstawę opodatkowania będą stanowiły tylko niektóre przychody osiągnięte w ramach podpisanej umowy ze Spółką, czyli wynagrodzenie podstawowe, świadczenia pozapłacowe obowiązującego w Spółce w Polsce oraz stały dodatek miesięczny wypłacany z tytułu delegowania. Natomiast podstawy opodatkowania nie będą stanowiły świadczenia pieniężne na pokrycie kosztów przewozu bagażu do kraju z kraju delegowania, na pokrycie kosztów biletów uprawniających do podróżowania pomiędzy Kolumbią a Polską oraz wydatki na zakwaterowanie w kraju delegowania, opłacone przez pracodawcę.

Zdaniem Spółki, nie jest ona obowiązana jako płatnik do obliczania i pobierania zaliczki na PIT, od wartości wskazanych w stanie faktycznym świadczeń finansowanych na rzecz pracownika, ponieważ świadczenia te związane są z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika i nie stanowią przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (art. 9 ust. 1 ustawy o PIT). Wśród źródeł przychodów Ustawodawca wymienił w art. 10 ust. 1 ustawy o PIT m.in. przychody ze stosunku pracy. Za przychody ze stosunku pracy, zgodnie z brzmieniem art. 12 ust 1 ustawy o PIT, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zwrot „w szczególności” użyty w tym przepisie oznaczą że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo.

W konsekwencji należy przyjąć, że przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są co do zasady wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u pracownika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Podstawowe znaczenie dla prawidłowej wykładni analizowanych przepisów w kontekście przedstawionego stanu faktycznego ma prawidłowe ustalenie znaczenia przychodu z innych nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych przez pracownika w ramach stosunku pracy.

Według stanowiska prezentowanego w orzecznictwie, w zakres pojęcia „nieodpłatne świadczenie” wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Potwierdzenie powyższego rozumienia przepisów można znaleźć przykładowo w uchwałach NSA w z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 oraz z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13 uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o PIT są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny sprecyzował m.in., że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który pracownik musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W opinii Spółki, biorąc pod uwagę powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, przy analizie przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że skorzystanie przez pracownika ze świadczeń pieniężnych na pokrycie: kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, na pokrycie kosztów biletów uprawniających do podróżowania pomiędzy Kolumbią a Polską oraz wydatków na zakwaterowanie w kraju delegowania, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia, gdyż nie są to świadczenia spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynoszą one pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby on samodzielnie ponieść. Zapewnienie pracownikom wskazanych powyżej świadczeń leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby np. mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. Ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi – przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny – jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, ponieważ to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo efektywnie wykonanej przez pracownika pracy.

Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, a wszystkie wynikające stąd koszty winien pokrywać zatrudniający.

Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek organizowania pracy w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy; organizowania pracy w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie oraz zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy oraz prowadzenia systematycznych szkoleń pracowników w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Zapewnienie zatem miejsca zakwaterowania w miejscu wykonywania pracy, czy też dojazdu do miejsca pracy znajdującego się w znacznej odległości od miejsca siedziby pracodawcy, jak również miejsca zamieszkania pracownika, jest obowiązkiem pracodawcy, który zobligowany jest do zapewnienia pełnego wykorzystania efektywnego czasu pracy, a tym samym Spółka jako pracodawca odnosi korzyść ekonomiczną z tego tytułu.

Zdaniem Spółki, pracę łączącą się z rozłąką z rodziną uznać należy za uciążliwą i łagodzenie tych niedogodności jest obowiązkiem pracodawcy, a nie przywilejem czy jakąkolwiek korzyścią pracownika. Tym samym, zagwarantowanie przez pracodawcę noclegów dla pracowników oddelegowanych do pracy za granicę w miejscu znajdującym się poza siedzibą firmy oraz miejscem zamieszkania pracowników jest świadczeniem przyjętym jako warunek niezbędny do wykonywania pracy.

Zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi oraz transportu do odległego miejsca wykonywania pracy służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego. Pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem, a wykorzystuje je tylko w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12).

Koszty zakwaterowania, transportu i dojazdów wskazane przez Spółkę w stanie faktycznym wniosku wynikają z obowiązku pracodawcy do stworzenia odpowiedniego do warunków pracy zaplecza socjalnego, są kosztami pracodawcy i to ponoszonymi w jego interesie wynikającym z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie zaś w interesie pracownika.

Wobec tego, zdaniem Spółki, świadczenia pieniężne na pokrycie kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, na pokrycie kosztów biletów uprawniających do podróżowania pomiędzy Kolumbią a Polską oraz wydatki na zakwaterowanie w kraju delegowania, nie stanowią przychodu określanego jako wartość innych nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT.

W efekcie wydatki poniesione przez pracodawcę na wymienione powyżej świadczenia nie stanowią przychodu dla pracownika.

Ad .3

W opinii Spółki kalkulując wysokość zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dochodów osiąganych przez delegowanego pracownika może ona uwzględnić zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT.

Zgodnie z powyższym przepisem przychody uzyskane przez pracownika oddelegowanego do pracy za granicą należy pomniejszyć – za każdy dzień pobytu za granicą, w którym pracownik pozostawał w stosunku pracy – o kwotę stanowiącą równowartość 30% diety przysługującej pracownikom sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, określonej dla danego państwa w przepisach powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.

Liczba dni przebywania delegowanego pracownika za granicą podlegała będzie ewidencjonowaniu celem prawidłowego naliczenia kwoty pomniejszanej od przychodu.

Ponieważ pracownik zostanie oddelegowany za granicę oraz będzie pozostawał w stosunku pracy ze Spółką, powyższe zwolnienie do części osiąganych przychodów znajdzie zastosowanie w opisanym stanie faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego:

• w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraniem zaliczki od wynagrodzenia delegowanego pracownika do Kolumbii – jest nieprawidłowe,
• w zakresie opodatkowania opłaconych przez Wnioskodawcę kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, kosztów biletów pomiędzy Kolumbią a Polską oraz kosztów zakwaterowania w Kolumbii – jest nieprawidłowe,
• w zakresie obowiązków płatnika związanych z zastosowaniem zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 4a wymienionej ustawy stanowi przy tym, że przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca ma lub nie ma obowiązku – oraz w jakiej wysokości i od jakich świadczeń – naliczania i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium, konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca deleguje swoich pracowników do pracy w Kolumbii, z którą Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oprócz wynagrodzenia podstawowego, pracownik otrzyma inne świadczenia związane z pracą w Kolumbii: specjalny miesięczny dodatek, świadczenia pieniężne na pokrycie kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania oraz na pokrycie kosztów biletów na podróż pomiędzy Kolumbią a Polską, pracownik będzie miał zapewnione zakwaterowanie w kraju delegowania, opłacone przez pracodawcę, otrzyma również inne świadczenia pozapłacowe, obowiązujące u Pracodawcy w Polsce.

Jak wskazano we wniosku dochody oddelegowanego pracownika zgodnie z prawem kolumbijskim podlegają opodatkowaniu w Kolumbii. Obowiązek zapłaty odpowiedniego podatku zgodnie z lokalnymi przepisami ciąży na pracowniku. Z opisu sprawy nie wynika, aby pracownicy wystąpili do Wnioskodawcy z wnioskiem o pobieranie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z tym – mając na względzie treść art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na Spółce nie ciąży obowiązek naliczania i poboru w Polsce zaliczki na podatek dochodowy. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika związanych z pobraniem zaliczki od wynagrodzenia delegowanego pracownika do Kolumbii uznano za nieprawidłowe.

Tut. Organ zgadza się natomiast z Wnioskodawcą, że Spółka nie jest obowiązana jako płatnik do obliczania i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości wskazanych w opisie stanie faktycznym świadczeń finansowanych na rzecz pracownika, jednakże wynika to z przyczyn innych niż wskazane przez Zainteresowanego we własnym stanowisku.

Jak bowiem wcześniej wskazano, od świadczeń stawianych do dyspozycji oddelegowanym pracownikom, podlegających opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zakład pracy nie nalicza i nie pobiera zaliczki na podatek dochodowy. Nie ma zatem w tym przypadku znaczenia fakt, czy świadczenie to uznane zostanie w świetle przepisów polskiego prawa podatkowego za przychód, czy też definicji przychodu nie spełni.

Dlatego więc na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika nie z tej przyczyny, że wskazane we wniosku świadczenia nie są przychodem podatkowym, lecz z uwagi na istnienie przepisu wskazującego wprost na brak obowiązku naliczania i poboru zaliczki na podatek w analizowanej sprawie.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Stąd zatem stanowisko w zakresie opodatkowania opłaconych przez Wnioskodawcę kosztów przewozu bagażu do kraju i z kraju delegowania, kosztów biletów pomiędzy Kolumbią a Polską oraz kosztów zakwaterowania w Kolumbii uznano za nieprawidłowe.

Organ interpretacyjny nie zgadza się również ze stanowiskiem Spółki odnośnie stosowania w analizowanej sprawie zwolnienia z opodatkowania, opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z jego treścią wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Skoro więc we wcześniejszej części interpretacji uznano, że na Spółce (jako płatniku) nie ciążą obowiązki naliczania i poboru w Polsce zaliczki na podatek dochodowy, to w analizowanej sprawie przepis art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy – w procesie ustalania przez płatnika podstawy naliczania zaliczki na podatek dochodowy – nie znajdzie zastosowania.

Przepis ten bowiem – w kontekście obowiązków płatnika – może być zastosowany tylko wtedy, gdy na zakładzie pracy w związku z delegowaniem pracownika ciążą obowiązki naliczania i pobrania zaliczki na podatek, który w przedmiotowej sprawie nie występuje. Stąd zatem kwestia ewentualnego zastosowania ww. przepisu nie jest decydująca dla wyjaśnienia indywidualnej sprawy Wnioskodawcy jako płatnika.

W związku z powyższym stanowisko Spółki w zakresie obowiązków płatnika związanych z zastosowaniem zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznano za nieprawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, że interpretacja została wydana w oparciu o opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe różni się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym stanu rzeczywiście zaistniałego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.