2019.04.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-1.4012.105.2019.1.MMA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.105.2019.1.MMA
z 29 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14 r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 26 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podatnika z tytułu sprzedaży działki niezabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podatnika z tytułu sprzedaży działki niezabudowanej.

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pana B.
Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania:
Panią J.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
P. Sp. z o.o.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pan oraz Pani (dalej: „Sprzedający”) są małżeństwem, obywatelami polskimi posiadającymi miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Sprzedający nie prowadzą działalności gospodarczej (w szczególności nie są wpisani do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej) - wykonują działalność rolniczą (z wyłączeniem działów specjalnych produkcji rolnej) i posiadają status rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj.: Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm., dalej: „Ustawa VAT”).

Ponadto Pan jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z uwagi na świadczenie przez niego usług wynajmu nieruchomości innej niż opisana niżej Nieruchomość – tj. najmu „prywatnego” (dochody z którego na potrzeby podatku dochodowego kwalifikowane są do źródła innego niż „pozarolnicza działalność gospodarcza”).

Sprzedający byli na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej właścicielami niezabudowanej nieruchomości gruntowej na którą składa się działka oznaczona numerem ewidencyjnym 198/2.

Zgodnie z dotyczącym Nieruchomości wypisem z rejestru gruntów wydanym w dniu 26 listopada 2018 r. na Nieruchomość składają się użytki stanowiące w całości grunty orne (oznaczone symbolami „RIIIa”, „RIIIb”, i „RIVa”).

Sprzedający nabyli na własność Nieruchomości w czasie trwania ich związku małżeńskiego do majątku objętego wspólnością ustawową na podstawie umowy darowizny zawartej w 1995 r. Sprzedający w dniu 21 grudnia 2018 r. sprzedali Nieruchomość na P. Sp. z o.o. (dalej: „Kupującymi”).

Kupujący pozostaje obecnie i na dzień zawarcia umowy sprzedaży był zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieruchomość do dnia sprzedaży wykorzystywana była wyłącznie do działalności rolniczej. Na Nieruchomość nie były ponoszone żadne nakłady, nie była ona przedmiotem ulepszeń lub inwestycji, nie została ogrodzona, uzbrojona w dostęp do mediów. Sprzedający nie wnioskowali o objęcie Nieruchomości miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie wnioskowali o wydanie warunków zabudowy w odniesieniu do Nieruchomości, nie była ona również przedmiotem podziału. Sprzedający nie podejmowali także żadnych działań mających na celu reklamę Nieruchomości w celu jej sprzedaży.

Sprzedający w ostatnich latach nie zbywali innych nieruchomości niż Nieruchomość, chociaż w przeszłości dokonywali sprzedaży nieruchomości gruntowych, przy czym ostatnia taka transakcja miała miejsce w roku 2008. Dokonywane w przeszłości transakcje nie były opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z aktualnego na dzień sprzedaży miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Nieruchomość zgodnie z tym planem położona jest:

Na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usługowej („5MN/U”).
Na terenie zabudowy usługowej, obiektów produkcyjnych, składów i magazynów („15U/P”).
Na terenie dróg dojazdowych („6KDD”).
Na terenie dróg lokalnych („2KDL”).

Na potrzeby niniejszego wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego Pan jest zainteresowanym będącym stroną postępowania, natomiast Pani oraz Kupujący są zainteresowanymi niebędącymi stronami postępowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opisana w niniejszym wniosku sprzedaż Nieruchomości dokonana przez Sprzedających na rzecz Kupującego była czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Czy w przypadku udokumentowania przez Sprzedających sprzedaży Nieruchomości fakturą, faktura ta będzie fakturą, o której mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy VAT, to jest fakturą dokumentującą transakcję, która nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona z podatku?

Stanowisko Zainteresowanych:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Opodatkowanie wspomnianych czynności może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy w odniesieniu do nich można wskazać podmiot posiadający status podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 ww. artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z wspomnianym ust. 2 art. 15 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla opodatkowania danej czynności nie wystarczy jednak sam fakt dokonania jej przez podmiot posiadający status podatnika – musi to być bowiem podatnik działający w kontekście dokonywania danej dostawy czy świadczenia usługi w takim właśnie charakterze – wynika to z ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku od towarów i usług (zgodnie z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, opodatkowaniu VAT podlega m. in. odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze).

W kontekście powyższych zasad opisana w niniejszych wniosku transakcja sprzedaży Nieruchomości nie może zostać uznana za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wynika to z faktu, że Sprzedający nie działali przy dokonywaniu sprzedaży w charakterze podatników. Aby można było mówić o takiej sytuacji, przedmiotowa sprzedaż musiałaby spełnić przesłanki uznania jej za przejaw samodzielnego wykonywania przez Sprzedających działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy VAT. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca w przedstawionym stanie faktycznym.

Jak wynika z opisu tegoż stanu faktycznego, Sprzedający nie prowadzą działalności gospodarczej, w szczególności nie są wpisani do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wykonują oni działalność rolniczą (z wyłączeniem działów specjalnych produkcji rolnej) i posiadają status rolnika ryczałtowego w rozumieniu przepisów Ustawy VAT.

Zgodnie z dotyczącym Nieruchomości wypisem z rejestru gruntów wydanym w dniu 26 listopada 2018 r., na Nieruchomość składają się użytki stanowiące w całości grunty orne (oznaczone symbolami „RIIIa”, „RIIIb” i „RIVa”).

Nieruchomość do dnia sprzedaży wykorzystywana była wyłącznie do działalności rolniczej. Na Nieruchomość nie były ponoszone żadne nakłady, nie była ona przedmiotem ulepszeń lub inwestycji, nie została ogrodzona, uzbrojona w dostęp do mediów. Sprzedający nie wnioskowali o objęcie Nieruchomości miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie wnioskowali o wydanie warunków zabudowy w odniesieniu do Nieruchomości, nie była ona również przedmiotem podziału Sprzedający nie podejmowali także żadnych działań mających na celu reklamę Nieruchomości w celu jej sprzedaży.

Nie sposób zatem wskazać jakichkolwiek okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem wspomnianej transakcji za przejaw wykonywania przez Sprzedających działalności gospodarczej. W szczególności brak jakichkolwiek działań podejmowanych w odniesieniu do Nieruchomości oprócz wykorzystania jej na cele rolnicze świadczy o braku możliwości uznania transakcji sprzedaży za przejaw prowadzenia takiej działalności.

Jak wynika z ugruntowanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dla oceny, czy dany przedmiot sprzedając działki działa w charakterze podatnika VAT istotne jest odróżnienie obszarów aktywności polegających na prowadzeniu działalności gospodarczej od czynności wynikających ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym ostatnim wypadku o działalności gospodarczej nie może być mowy. Można o niej mówić dopiero w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE. Taka aktywność świadczy bowiem o prowadzeniu przez dany podmiot działalności gospodarczej w tym zakresie (tak TSUE np. w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10).

W kontekście stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku wartym przywołania jest również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 2018 r. (sygn. akt. I FSK 1986/16), w którym Sąd podsumowuje dorobek unijnego i polskiego orzecznictwa związanego z rozpatrywanym zagadnieniem: „Przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględnić czynności podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładanymi inwestycjami wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. To, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przebiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielanie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze).

Przy czym na tego rodzaju aktywność ,,handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności”.

Za kwalifikacją transakcji sprzedaży Nieruchomości jako przejawu działalności gospodarczej nie przemawia również fakt posiadania przez Pana statusu zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku od towarów i usług - status ten wynika bowiem wyłącznie ze świadczenia usług „prywatnego” najmu (dochody z którego na potrzeby podatku dochodowego kwalifikowane są do źródła innego niż „pozarolnicza działalność gospodarcza”), przedmiotem którego jest nieruchomość inna niż Nieruchomość.

W ocenie Kupującego w przypadku udokumentowania przez Sprzedających sprzedaży Nieruchomości fakturą, faktura ta będzie dokumentować transakcję, która nie podlega opodatkowaniu, a zatem będzie fakturą, o której mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy VAT.

Powyższa ocena wynika bezpośrednio ze stanowiska Sprzedających wyrażonego w odniesieniu do pytania nr 1 - skoro transakcja sprzedaży Nieruchomości opisana w niniejszym wniosku nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, udokumentowanie jej fakturą będzie skutkowało koniecznością zakwalifikowania tej faktury do kategorii opisanej w art, 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy VAT, co z kolei będzie wiązało się dla Kupującego z brakiem prawa pomniejszenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z tej faktury.

Z uwagi na tę okoliczność pytanie nr 2 zadane w niniejszym wniosku w kontekście przedstawionego stanu faktycznego będzie dotyczyło praw Kupującego wynikających z przepisów prawa podatkowego, a konkretnie przepisów Ustawy VAT dotyczących prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), zwanej dalej K.R.O., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 K.R.O., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 K.R.O., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 K.R.O., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu (w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy) nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby w ramach określonych transakcji podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza to, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynności podlegającej opodatkowaniu dokonuje podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Poza tym działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Zatem jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonywania takiej czynności.

Wskazać należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że Sprzedający nabyli na własność Nieruchomość w czasie trwania ich związku małżeńskiego do majątku objętego wspólnością ustawową na podstawie umowy darowizny zawartej w 1995 r. Sprzedający w dniu 21 grudnia 2018 r. sprzedali Nieruchomość na rzecz Kupującego. Nieruchomość do dnia sprzedaży wykorzystywana była wyłącznie do działalności rolniczej. Na Nieruchomość nie były ponoszone żadne nakłady, nie była ona przedmiotem ulepszeń lub inwestycji, nie została ogrodzona, uzbrojona w dostęp do mediów. Sprzedający nie wnioskowali o objęcie Nieruchomości miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie wnioskowali o wydanie warunków zabudowy w odniesieniu do Nieruchomości, nie była ona również przedmiotem podziału. Sprzedający nie podejmowali także żadnych działań mających na celu reklamę Nieruchomości w celu jej sprzedaży. Sprzedający w ostatnich latach nie zbywali innych nieruchomości niż Nieruchomość, chociaż w przeszłości dokonywali sprzedaży nieruchomości gruntowych, przy czym ostatnia taka transakcja miała miejsce w roku 2008. Dokonywane w przeszłości transakcje nie były opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży Nieruchomości dokonanej przez Sprzedających na rzecz Kupującego.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż Nieruchomości, której Sprzedający są właścicielami nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie wystąpiły przesłanki do uznania Sprzedających w związku z tą transakcją za podatników, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Okoliczności sprawy nie wskazują na taką aktywność Sprzedających, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Sprzedający nie podejmowali bowiem jakichkolwiek działań (takich jak nabycie z zamiarem odsprzedaży, zmiana przeznaczenia działki) w zakresie obrotu nieruchomościami. Sprzedający sprzedaną Nieruchomość nabyli do majątku objętego wspólnością ustawową na podstawie umowy darowizny zawartej w 1995 r. Na Nieruchomość nie były ponoszone żadne nakłady, nie była ona przedmiotem ulepszeń i inwestycji, nie została ogrodzona, uzbrojona w dostęp do mediów. Sprzedający nie wnioskowali o objęcie Nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego, nie była ona również przedmiotem podziału. Nieruchomość do dnia sprzedaży wykorzystywana była wyłącznie do działalności celów działalności rolniczej.

Mając na uwadze treści powołanych uregulowań prawnych na tle przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości gruntowej na którą składa się działka oznaczona numerem ewidencyjnym 198/2 należącej do Sprzedających, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż stanowi ona majątek prywatny, a Sprzedający nie wykorzystywali ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W opisanej sytuacji Sprzedający nie występują dla tej czynności w charakterze podatników, tym samym sprzedaż Nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Tym samym Sprzedający dokonując sprzedaży Nieruchomości na rzecz Kupującego nie działali w charakterze podatników podatku VAT. Wobec tego transakcja sprzedaży Nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawców dotyczą również kwestii, czy w przypadku udokumentowania przez Sprzedających sprzedaży Nieruchomości fakturą, faktura ta będzie fakturą, o której mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy VAT, to jest fakturą dokumentującą transakcję, która nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona z podatku.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jednym z podstawowych warunków, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest związek zakupu z czynnością opodatkowaną. Powołany przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, pozbawiających podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy – nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wskazano powyżej Sprzedający dokonując sprzedaży Nieruchomości na rzecz Kupującego nie działali w charakterze podatników podatku VAT.

Wskazać należy, że w myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Reasumując, skoro jak wskazano powyżej Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży Nieruchomości nie działali w charakterze podatników podatku VAT a także transakcja sprzedaży Nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym Sprzedający w myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, nie mieli obowiązku dokumentowania sprzedaży ww. Nieruchomości fakturą. W przypadku jednak udokumentowania tej transakcji fakturą Kupującemu nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z takiej faktury, gdyż w odniesieniu do tej faktury zaistnieją okoliczności wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Zatem stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin