Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.87.2019.2.MS
z 25 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2019 r. (data wpływu 7 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia straty w Spółce komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia straty w Spółce komandytowej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 3 kwietnia 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.87.2019.1.MS (doręczonym w dniu 9 kwietnia 2019 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 23 kwietnia 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 16 kwietnia 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest jednym z dwóch komandytariuszy (będących osobami fizycznymi) spółki komandytowej, utworzonej i zarejestrowanej w 2018 r. Pierwszy rok obrotowy przypada na dzień 31 grudnia 2019 r. Według umowy spółki udział w zyskach komplementariusza, tj. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wynosi 1% zysku, jednego komandytariusza, tj. Wnioskodawcy wynosi 94% zysku, a drugiego komandytariusza 5% zysku. Natomiast według umowy spółki komandytariusze uczestniczą w stracie do wartości umówionego wkładu, który na dzień dzisiejszy wynosi dla obydwu komandytariuszy po 1 000 PLN. Wnioskodawca zastanawia się czy w przypadku wykazania straty przez spółkę komandytową, jako jej komandytariusz zobligowany będzie do jej rozliczenia na zasadach wynikających z zapisów umowy spółki czy też w brew jej zapisom oraz czy wbrew zapisom umowy spółki będzie mógł wykazać stratę proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zyskach spółki.

W piśmie z dnia 15 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że ma nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Jako formę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodów z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowej wybrał podatek liniowy. Wnioskodawca przewiduje stratę w roku 2019, być może 2020.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Jak powinna być rozliczona i wskazana strata Wnioskodawcy z tytułu udziału jako komandytariusza spółki komandytowej gdyby w przyszłym roku podatkowym spółka wykazała stratę?
2. Czy w przypadku wykazania przez spółkę straty, Wnioskodawca jako komandytariusz, będzie mógł wykazać stratę proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zyskach, pomimo innych zapisów w umowie spółki, dotyczących udziału w stratach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowa jest interpretacja, że ewentualną stratę w spółce komandytowej powinien rozliczyć w takiej samej proporcji w jakiej uczestniczy jako komandytariusz w zyskach, tj. w wysokości 94% niezależnie od dokonanych w umowie spółki zapisów, dotyczących Jego udziału w stratach spółki. W tej sytuacji, rozliczenie podatkowe będzie inne niż na podstawie umowy spółki, ale będzie zgodne z obowiązującymi przepisami.

Na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania m.in. kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Zatem zarówno przychody, jak i koszty uzyskania przychodu z udziału w spółce osobowej przyporządkowane są wspólnikowi na podstawie jego udziału w zysku spółki. Zawarta pomiędzy wspólnikami spółki komandytowej umowa nie może mieć wpływu na wynikające z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego obowiązki. Według Wnioskodawcy zawarta umowa nie ma znaczenia dla rozliczeń podatkowych, istotnym jest wyłącznie udział wspólnika w zysku spółki. W konsekwencji, niezależnie od ustalonych w umowie spółki zasad rozliczania straty jako komandytariusz, w przedstawionej sytuacji Wnioskodawca powinien wykazać w zeznaniu podatkowym 94% przychodów i kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej, natomiast drugi komandytariusz wykaże w zeznaniu podatkowym 5% przychodów i kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że powyższa interpretacja przepisów znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. W tym miejscu przywołać należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 czerwca 2015 r. (sygn. akt II FSK 1182/13), w którym Sąd orzekł, że: ,,jeżeli zatem ustawa podatkowa przewiduje określone konsekwencje prawnopodatkowe, odnoszące się do zasad określania przychodów i kosztów uzyskania przychodów spółki komandytowej, podatnik nie może uchylać się bądź modyfikować tych konsekwencji tylko dlatego, że inaczej stanowi zawarta przez niego umowa spółki. Występuje zależność odwrotna: to umowa spółki powinna uwzględniać bezwzględnie obowiązujące normy prawa podatkowego, również w odniesieniu do zasad przypisywania wspólnikom przychodów i kosztów, a także odniesienie okresów rozliczeniowych, w których do przypisania tych wartości powinno dochodzić. Trzeba także zauważyć, że w wypadku niemożności odczytania wielkości prawa wspólnika do udziału w zysku z umowy spółki ze względu na swoistą jej treść, czyniącą wielkość tego prawa zmienną w czasie i płynną, pozostaje możliwość wynikająca ze zdania drugiego art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p., a mianowicie przyjęcie, że prawa wspólników do udziału w zysku są równe, a w konsekwencji także po równo należy dzielić pomiędzy nich przychody i koszty ich uzyskania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2011 r. sygn. akt II FSK 704/10 – dostępny CBOS). Za koszty uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze u.p.d.o.p. należy uznać wszystkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartych w art. 16 ust. 1”.

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 11 lutego 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1380/10) stwierdził, że ,,w świetle powyższych unormowań podatkowych, wspólnicy Spółki komandytowej mogą określić prawo do udziału w zysku w spółce, w dowolnej (dopuszczalnej przepisami k.s.h.) proporcji, według której będą rozliczane przychody z udziału w spółce, jednakże konsekwentnie w takiej samej proporcji winny być rozliczane koszty uzyskania przychodów. Jak trafnie zwraca uwagę w podsumowaniu swojego stanowiska Minister Finansów, innego podziału kosztów ustawa podatkowa nie zna. Odnosząc to do rozpoznawanej sprawy należy w konkluzji stwierdzić, iż przepisy u.p.d.o.f. (podobnie zresztą jak przepisy u.p.d.o.p.) nie dopuszczają możliwości stosowania innej proporcji do rozliczania przychodów, a innej do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, w zależności od tego, czy udział jako komandytariusza w spółce przyniósł dochód, czy też odnotowała stratę”.

Podsumowując, należy stwierdzić, że mimo różnych udziałów dotyczących zysku i straty zawartych w umowie spółki, ewentualną stratę w przyszłym i następnych latach podatkowych, Wnioskodawca zgodnie z przepisami podatkowymi, powinien rozliczyć proporcjonalnie do udziału w zyskach spółki komandytowej, tj. w wysokości 94%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.) spółka osobowa to – spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową, mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 ww. Kodeksu).

Stosownie do treści art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Zgodnie z art. 51 § 1 w związku z art. 89 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Udział ten może być jednak określony inaczej w umowie spółki. Zgodnie z § 2 art. 51 ustawy – określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach (art. 51 § 3).

Spółka komandytowa jako osobowa spółka prawa handlowego nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Jednocześnie pamiętać należy, że spółka komandytowa nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki komandytowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce komandytowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 5a pkt 28 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
   
   

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W związku z powyższym, przychody związane z działalnością spółki komandytowej wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki. W konsekwencji każdy ze wspólników oblicza odrębnie dochód z udziału w spółce i każdy samodzielnie od tego dochodu oblicza podatek dochodowy.

Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodów i strat przypadających na wspólnika.

Należy przy tym zaznaczyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posługują się pojęciem straty w ujęciu podatkowym, odmiennym od pojęcia straty, którym posługują się przepisy Kodeksu spółek handlowych.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1. obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo
2. obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.
   
   

Zgodnie z art. 123 § 1 Kodeksu spółek handlowych, komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. W razie wątpliwości komandytariusz uczestniczy w stracie jedynie do wartości umówionego wkładu (art. 123 § 3). Ponadto, jak wskazano powyżej, umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach (art. 51 § 3 w zw. z art. 89 Kodeksu spółek handlowych).

Analizując powyższe stwierdzić należy, że przepisy art. 51 Kodeksu spółek handlowych oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiące, że wspólnicy mają równe prawa do udziału w zysku spółki mają charakter dyspozytywny w tym znaczeniu, że wspólnicy mogą w umowie spółki wprowadzić rozwiązania odbiegające od wskazanego wzorca normatywnego, tj. określić prawo w udziale w zysku w dowolnej proporcji, według której będą rozliczone przychody, koszty uzyskania przychodów, wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz straty. Na gruncie Kodeksu spółek handlowych dopuszczalne jest również ustalenie innego udziału wspólnika w zysku, a innego w stratach.

Jednakże dla określenia wysokości obciążeń podatkowych, bierze się pod uwagę jedynie udział wspólnika w zysku. Treść art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, tj. odesłanie do odpowiedniego stosowania zasad wyrażonych w ust. 1 należy bowiem rozumieć jako nakaz stosowania proporcji określonej udziałem w zysku spółki również w odniesieniu do poniesionej straty. Należy zatem stwierdzić, że prawo do udziału w zysku spółki, decyduje także o wysokości straty, jaką poszczególni wspólnicy spółki mogą uwzględnić przy określaniu wysokości swoich zobowiązań podatkowych.

A zatem, niezależnie od sposobu, w jaki w umowie spółki komandytowej określono zasady uczestnictwa każdego ze wspólników w stracie spółki komandytowej, dla potrzeb określenia wysokości straty podatkowej decydujące znaczenie ma proporcja wynikająca z prawa do udziału w zysku, przysługująca danemu wspólnikowi zgodnie z tą umową.

Podkreślenia wymaga, że umowy między wspólnikami spółek osobowych nie mogą mieć wpływu na obowiązki podatnika, wynikające z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego, w tym przypadku dotyczących zasad ustalania udziału w stratach przypadających na wspólnika spółki komandytowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednym z dwóch komandytariuszy (będących osobami fizycznymi) spółki komandytowej. Według umowy spółki udział w zysku komandytariusza, tj. Wnioskodawcy wynosi 94% zysku, a drugiego komandytariusza 5% zysku. Natomiast według umowy spółki komandytariusze uczestniczą w stracie do wartości umówionego wkładu. Wnioskodawca zastanawia się czy w przypadku wykazania straty przez spółkę komandytową, jako jej komandytariusz zobligowany będzie do jej rozliczenia na zasadach wynikających z zapisów umowy spółki czy też w brew jej zapisom oraz czy wbrew zapisom umowy spółki będzie mógł wykazać stratę proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zyskach spółki.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że wspólnicy spółki komandytowej mogą w umowie spółki wprowadzić rozwiązania odbiegające od wskazanego wzorca normatywnego, tj. określić prawo w udziale w zysku w dowolnej proporcji, według której będą rozliczane przychody, koszty uzyskania przychodów i wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz straty z udziału w spółce. Podkreślić jednak należy, że umowy między wspólnikami spółek osobowych nie mogą mieć wpływu na wynikające z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego obowiązki podatkowe. Zatem, zawarta umowa pomiędzy wspólnikami spółki komandytowej nie ma znaczenia dla rozliczeń podatkowych.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku wystąpienia straty w spółce komandytowej, Wnioskodawca jako komandytariusz, będzie dokonywał podziału straty wygenerowanej przez spółkę komandytową proporcjonalnie do Jego udziału w zysku spółki, pomimo innych zapisów zawartych w umowie spółki. Podkreślić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych innego podziału straty nie przewiduje.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Ponadto organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki komandytowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 dnia października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.