Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.156.2019.1.AW
z 7 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu – 4 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodu ze zbycia części nieruchomości niewykorzystywanej w działalności gospodarczej do właściwego źródła – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodu ze zbycia części nieruchomości niewykorzystywanej w działalności gospodarczej do właściwego źródła.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonał w dniu 14 lutego 2019 r. zbycia nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem, wykorzystywanym w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (hotel wraz z restauracją). Sprzedaż nastąpiła z majątku wspólnego podatnika oraz jego małżonki, z którą pozostaje on w ustroju ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.

Budynek został wzniesiony i dopuszczony do użytkowania w 1993 r.

Dla budynku Burmistrz Miasta wydał decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego, tj. budynku mieszkalno-handlowego ze zmianą sposobu użytkowania części I piętra, II piętra oraz poddasza na pokoje gościnne pod najem o danych technicznych całego budynku: powierzchnia zabudowy 294 m², powierzchnia użytkowa handlowa 417 m², powierzchnia użytkowa mieszkalna 632,1 m² (w tym mieszkanie – 94 m²), izb 19 (w tym 16 pod najem), lokal mieszkalny –1.

Podatnik dysponuje również zaświadczeniem Starosty, stwierdzającym, że wzmiankowany powyżej lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 94 m² (dalej jako: „lokal”), wchodzący w skład budynku mieszkalno-handlowego, stanowi samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Ponadto podatnik wskazuje, że lokal, przez cały okres prowadzenia w budynku działalności gospodarczej, nie był wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej, a wydatki ponoszone na wzniesienie oraz eksploatację lokalu nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, ani bezpośrednio ani w formie odpisów amortyzacyjnych. W lokalu przez cały czas jego istnienia, od momentu dopuszczenia go do użytkowania, do chwili jego zbycia, zamieszkiwał podatnik wraz z małżonką – lokal służył wyłącznie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych podatnika i małżonki.

Lokal nie posiada odrębnej księgi wieczystej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do zbycia lokalu mieszkalnego o pow. 94 m², o którym mowa w opisie stanu faktycznego, ma zastosowanie przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie jest źródłem przychodu zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli nie następuje ono w ramach działalności gospodarczej oraz następuje ono po upływie pięciu lat, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie?

Zdaniem Wnioskodawcy, do zbycia lokalu mieszkalnego o pow. 94 m², o którym mowa w opisie stanu faktycznego, ma zastosowanie przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie jest źródłem przychodu zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli nie następuje ono w ramach działalności gospodarczej oraz następuje ono po upływie pięciu lat, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, lokal przez cały czas swojego istnienia pełnił wyłącznie funkcję mieszkaniową, a wydatki związane z jego wzniesieniem i eksploatacją nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w działalności gospodarczej podatnika. W związku z tym brak jest podstaw do przyjęcia, że zbycie lokalu następuje w ramach działalności gospodarczej.

Zdaniem podatnika, zbycie lokalu należy traktować jako zbycie części nieruchomości w rozumieniu powołanego powyżej przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ani ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani akty pokrewne, jak również Kodeks cywilny, nie zawierają definicji pojęcia „część nieruchomości”, zatem terminowi temu nadać należy znaczenie, jakie posiada on w języku potocznym. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN), część to jeden z elementów, na które dzieli się jakaś całość lub przedmiot stanowiący jakiś dający się samodzielnie wyodrębnić element większej całości. Mając powyższe na względzie – zdaniem Wnioskodawcy – dla możliwości zastosowania przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma znaczenia fakt, że lokal nie jest wydzielony w sensie prawnym (nie ma urządzonej odrębnej księgi wieczystej). Lokal, jako element większej całości (nieruchomości) daje się wyodrębnić w sensie fizycznym, administracyjnoprawnym (dla lokalu wydano zaświadczenie, że stanowi on samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali) oraz w sensie funkcjonalnym (służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych podatnika). Lokal spełnia zatem przesłanki do potraktowania go jako dający się wyodrębnić element większej całości, tj. jako część nieruchomości, o której mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia się pojęcia „część nieruchomości” (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz „lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość” (art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Fakt ten – zdaniem podatnika – wskazuje na odrębne traktowanie sprzedaży lokalu wykorzystywanego w działalności gospodarczej i lokalu, który w działalności wykorzystywany nie był. Wskazuje na to użycie przez ustawodawcę odmiennych sformułowań: „część nieruchomości” w odniesieniu do sprzedaży lokalu poza działalnością gospodarczą i „lokal stanowiący odrębną nieruchomość” w odniesieniu do lokalu wykorzystywanego w działalności. Gdyby intencją ustawodawcy było, aby tylko sprzedaż lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość (posiadającego odrębną księgę wieczystą) korzystała ze zwolnienia z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to użyłby on w tym przepisie sformułowania jak w art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tymczasem, jak wskazano powyżej, w odniesieniu do lokali niewykorzystywanych w działalności gospodarczej, stosuje się sformułowanie „część nieruchomości”, nie wskazując jednocześnie kryteriów ani stopnia jej wyodrębnienia. W ocenie podatnika, takie sformułowanie przepisów pozwala przyjąć, że sprzedaż lokalu mieszkalnego dającego wydzielić się z większej całości (budynku użytkowego) w sensie fizycznym, funkcjonalnym i administracyjnoprawnym pozwala zastosować do jego sprzedaży zwolnienie z opodatkowania przewidziane w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie tytułów powstawania źródeł przychodów ma na celu ich pogrupowanie według odpowiedniego charakteru, co w konsekwencji prowadzi do odmiennego traktowania tychże źródeł.

Klasyfikacja przychodu do danego źródła przychodów powoduje określone konsekwencje podatkowe.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są:

1. pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3);
2. odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy).

Norma art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że – dokonane poza działalnością gospodarczą – odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

• wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, do których odnosi się art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c tej ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2019 r. sprzedał nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem, wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej (hotel wraz z restauracją). Nieruchomość ta należała do majątku wspólnego podatnika oraz jego małżonki (ustawowa wspólność majątkowa małżeńska). Budynek został wzniesiony i dopuszczony do użytkowania w 1993 r. W nieruchomości tej został wydzielony samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. Lokal ten nie posiada odrębnej księgi wieczystej. Lokal, przez cały okres prowadzenia w budynku działalności gospodarczej, nie był wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej, a wydatki ponoszone na wzniesienie oraz eksploatację lokalu nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, ani bezpośrednio ani w formie odpisów amortyzacyjnych. W lokalu przez cały czas jego istnienia, od momentu dopuszczenia go do użytkowania, do chwili jego zbycia, zamieszkiwał Wnioskodawca wraz z małżonką (lokal służył wyłącznie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych podatnika i małżonki).

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że sprzedaż nieruchomości w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej nie zostanie objęta normą art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, do odpłatnego zbycia opisanej we wniosku nieruchomości w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej (części mieszkalnej) zastosowanie znajdzie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym zbycie nieruchomości w tej części nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu tego unormowania, z uwagi na upływ 5 letniego okresu od dnia jej wybudowania.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43300 BielskoBiała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.