Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.84.2019.2.AW
z 9 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2019 r. (data wpływu – 21 lutego 2019 r.) – uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2019 r. (data wpływu 19 marca 2019 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 7 marca 2019 r., znak 0115-KDIT2-3.4011.84.2019.1.AW wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniu 19 marca 2019 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie postanowienia sądu o podział majątku wspólnego małżeńskiego po rozwodzie na mocy ugody sądowej postanowiono, że były mąż Wnioskodawczyni zobowiązuje się do przeniesienia na jej własność nieruchomości – działki będącej jego majątkiem odrębnym lub świadczenia pieniężnego w kwocie 357 000 zł w określonym terminie, w zamian za zrzeczenie się przez Wnioskodawczynię ½ własności istniejącego domu wspólnego.

Jako, że działka będąca zaspokojeniem udziału Wnioskodawczyni wymagała podziału, sąd nie przeniósł jej własności na mocy postanowienia, lecz dopiero po zrobieniu jej podziału, notariusz spisał akt notarialny – umowę przeniesienia prawa własności nieruchomości w miejsce świadczenia pieniężnego. Powyższy akt notarialny zawierał informację, że zobowiązanie do spłaty na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie ugody sądowej nie zostało wykonane w wyznaczonym terminie i w związku z powyższym, tym aktem, w miejsce spłaty pieniężnej były małżonek Wnioskodawczyni spełni inne świadczenie (art. 453 Kodeksu cywilnego) w postaci przeniesienia prawa własności działki na rzecz Wnioskodawczyni.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wyjaśniła, że w niniejszej sprawie wnioskuje o interpretację w zakresie wyłączenia przychodu ze zbycia nieruchomości otrzymanej od byłego męża, tytułem spłaty, spod stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 3 czerwca 2013 r. w wyniku wyroku sądu Wnioskodawczyni uzyskała rozwód z mężem, z którym byli w małżeńskiej wspólności majątkowej przez cały czas trwania małżeństwa, tj. od 22 września 1990 r.

Na podstawie postanowienia sądu z dnia 17 maja 2017 r. – stwierdzenie prawomocności orzeczenia dnia 25 maja 2017 r. – o podziale majątku wspólnego, sąd postanowił, że na podstawie zawartej ugody sądowej w zamian za zrzeczenie się udziału w domu objętego wspólnością majątkową, były mąż przeniesie na Wnioskodawczynię własność nieruchomości w postaci części działki gruntowej będącej jego majątkiem odrębnym w terminie do dnia 6 czerwca 2017 r., której był właścicielem od dnia 14 stycznia 2005 r., lub w przypadku niezawarcia w terminie umowy o przeniesieniu własności, Wnioskodawczyni otrzyma od niego świadczenie pieniężne w wysokości 357 500 zł do dnia 1 lipca 2017 r.

Były mąż w tym terminie nie wywiązał się z zawartej ugody. Jako przyczynę podawał brak środków finansowych, trudność w zbyciu działki oraz problemy z jej podziałem na części mniejsze. Po długich negocjacjach, a wręcz walki o uzyskanie realizacji postanowienia sądu z byłym mężem, po podziale działki na części mniejsze, Wnioskodawczyni zgodziła się na zaspokojenie swoich roszczeń w postaci przeniesienia na nią praw własności działki. Akt notarialny został sporządzony w dniu 28 marca 2018 r. Akt ten przenosił na Wnioskodawczynię własność nieruchomości jako wykonanie postanowienia sądu o podziale majątku wspólnego (Umowa przeniesienia prawa własności nieruchomości w miejsce świadczenia pieniężnego na podstawie art. 453 Kodeksu cywilnego).

W związku z bardzo trudną sytuacją osobistą Wnioskodawczyni zamierza w roku 2019 zbyć opisaną wyżej nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy zbycie, w zdarzeniu przyszłym, nieruchomości opisanej we wniosku w cenie nie wyższej niż 357 500 zł stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna ona płacić podatku dochodowego, gdyż pieniądze ze sprzedaży działki nie są jej przychodem, lecz konsekwencją podziału majątku wspólnego małżonków w zamian za niewykonanie spłaty kwoty wyznaczonej przez postanowienie sądu w zamian za to, że Wnioskodawczyni zrzekła się na rzecz byłego małżonka. Jest to zwrot dorobku małżeńskiego Wnioskodawczyni z okresu 22 lat trwania małżeństwa w zamian za spłatę pieniężną, która się należała Wnioskodawczyni jako podział majątku.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że biorąc pod uwagę art. 10 ust. 2 pkt 1 i pkt 6 uważa, że przychód ze zbycia działki, nie przekraczający wysokości zobowiązania pieniężnego (której na podstawie postanowienia sądu o podziale majątku wspólnego i aktu notarialnego jako dokumentu potwierdzającego wykonanie postanowienia sądu, została właścicielem) nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego problemu prawnego Wnioskodawczyni podnosi zasadę sprawiedliwości społecznej o której mówi Konstytucja RP, Rozdział 1, art. 2: Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Dochód uzyskany ze zbycia działki jest ekwiwalentem całego dorobku życiowego Wnioskodawczyni uzyskanego w ciągu 22 lat trwania małżeństwa. Wnioskodawczyni pyta: Czy zapłata podatku od zbycia otrzymanej działki nie kłóciłaby się z tą zasadą? I odpowiada: W sposób oczywisty tak. Były mąż Wnioskodawczyni dysponuje całym majątkiem który wspólnie wypracowali przez lata trwania małżeństwa i nie jest obciążany daniną podatkową.

Sytuacja osobista Wnioskodawczyni jest zdecydowanie gorsza, nie posiada żadnego majątku z wyjątkiem powyższej nieruchomości, mieszka w wynajmowanym mieszkaniu ma na utrzymaniu córkę, a jej dochody uzyskiwane z pracy nie pokrywają jej wydatków. Zbycie działki ma na celu poprawienie jej sytuacji osobistej, zaś zapłacenie podatku od całego przychodu uzyskanego ze sprzedaży w sposób rażący naruszałoby konstytucyjną zasadę sprawiedliwości społecznej

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady – wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy – opodatkowaniu podatkiem dochodowym, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże, zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania lub ograniczenia małżeńskiej wspólności majątkowej oraz przychodów z tytułu wyrównania dorobków po ustaniu rozdzielności majątkowej małżonków lub śmierci jednego z nich.

Z przywołanego przepisu wynika zatem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają przychody z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej. Przychodem z podziału majątku wspólnego jest wartość otrzymanego przez każdego z małżonków majątku, a także wartość spłat (dopłat) otrzymywanych przez jednego z małżonków z tytułu podziału majątku. Wartość majątku oraz wartość spłat uzyskanych z tego tytułu przez małżonków nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

W myśl art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa).

W świetle art. 35 ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Co do zasady, z chwilą ustania wspólności ustawowej, wspólność dotychczas bezudziałowa zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych. Od tej chwili małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, niezależnie od tego, w jakim stopniu każdy z nich przyczynił się do jego powstania. W myśl art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Z reguły jest to stan przejściowy, który prowadzi do podziału majątku, choć – jak wynika z dyspozycji przepisu art. 211 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – podział ten nie jest obowiązkowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, każdy ze współwłaścicieli może żądać, żeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Zgodnie z orzecznictwem sądów, strony mogą dokonać umownego podziału majątku nie zachowując reguły równych udziałów, co może być wynikiem wzajemnego obrachunku obejmującego splot interesów osobistych, majątkowych, rodzinnych, biznesowych i innych wykraczających poza ramy majątku dorobkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni po rozwodzie na mocy ugody sądowej otrzymała (została przeniesiona na jej własność) od byłego męża nieruchomość – działkę będącą jego majątkiem odrębnym. Prawo własności działki zostało przeniesione na Wnioskodawczynię aktem notarialnym w dniu 28 marca 2018 r. (akt notarialny zawierał informację, że zobowiązanie do spłaty na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie ugody sądowej nie zostało wykonane w wyznaczonym terminie i w związku z powyższym, tym aktem, w miejsce spłaty pieniężnej były małżonek Wnioskodawczyni spełni inne świadczenie (art. 453 Kodeksu cywilnego).

Biorąc pod uwagę powołane uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, że stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają przychody z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej. Innymi słowy, przychód z podziału wspólnego majątku nie będzie podlegał przepisom o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na wyłączenie, o którym mowa w omawianym powyżej art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ze zbycia nieruchomości nabytej w wyniku podziału majątku wspólnego nie ma już natomiast charakteru czynności generującej po stronie Wnioskodawczyni przychodów z tytułu podziału majątku wspólnego. Tym samym nie jest objęty zakresem zastosowania art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mieści się natomiast w zakresie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Stosownie bowiem do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Zatem, przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

• odpłatne zbycie nieruchomości nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz
• zostało dokonane po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W świetle powyższego dla opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data ich nabycia, data zbycia oraz dokonanie zbycia w ramach wykonywania działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum) jest umową, na mocy której obie strony (dłużnik i wierzyciel) wyrażają zgodę na umorzenie istniejącego dotąd zobowiązania, jeśli dłużnik zamiast pierwotnie ustalonego, spełni inne świadczenie. Przyjmuje się, że umowa, o której mowa w ww. przepisie ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej, gdyż wierzyciel w miejsce dotychczasowego roszczenia uzyskuje inne. Płatność za świadczenie (wynagrodzenie) nie musi mieć bowiem charakteru pieniężnego, może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty w naturze (otrzymanie w zamian innych rzeczy lub praw), działania, zaniechania lub znoszenia. I tak, przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w zamian za zwolnienie z długu, jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, nie następuje bowiem pod tytułem darmym.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że w opisanej przez Wnioskodawczynię sytuacji, nabyciem jest również przeniesienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa własności nieruchomości w ramach uregulowania wierzytelności powstałej w wyniku zasądzonej wyrokiem sądu spłaty na rzecz Wnioskodawczyni.

Tym samym, skoro nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w dniu 28 marca 2018 r. natomiast zbycie ma nastąpić w 2019 r. będzie ono stanowiło źródło przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

• dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
• dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy tym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, o ile odpowiada wartości rynkowej, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja zbycia mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w zbyciu nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem zbycia nieruchomości). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że przychód Wnioskodawczyni ze zbycia nieruchomości, może być pomniejszony o koszty uzyskania, które Wnioskodawczyni poniosła w związku z jej nabyciem.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Reasumując, należy wyjaśnić, że Wnioskodawczyni błędnie interpretuje treść art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika bowiem, że wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają przychody z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej. Zatem w przypadku Wnioskodawczyni wskazanym wyłączeniem nie będzie objęty przychód ze zbycia uzyskanej przez nią na wyłączną własność nieruchomości, należącej wcześniej do majątku odrębnego męża. Niniejsze nie mieści się bowiem w dyspozycji ww. art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że odpłatne zbycie nieruchomości przed upływem pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego Wnioskodawczyni planuje dokonać, stanowić będzie źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30e ustawy. Przy czym – co ważne na tle analizowanej sprawy – celem ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, przychód ten może zostać pomniejszony o koszty uzyskania, które Wnioskodawczyni poniosła w związku z nabyciem przedmiotowej nieruchomości.

W kontekście stanowiska Wnioskodawczyni wskazać również należy, że stosownie do art. 2 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 486, z późn. zm.), który stanowi, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, należy stwierdzić, że w przepisie tym została wyrażona wola, aby państwo było rządzone prawem, by prawo stało ponad państwem, było wytyczną działania dla niego i dla społeczeństwa.

Stosownie do art. 84 ustawy zasadniczej natomiast, każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie.

W art. 217 tego aktu, w którym ustanowiono, że nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

Przepis ten ogranicza więc swobodę organów administracji publicznej w zakresie nie tylko związanym z finansami państwa, ekonomicznymi podstawami jego działalności, ale także sfery wolności i praw człowieka i obywatela. Artykuł 217 kładzie kres możliwościom nakładania podatków i danin publicznych, ustalania stawek podatkowych, zasad przyznawania ulg i umorzeń, jak również zwolnień od podatku w innej formie niż w drodze ustawy. Nakłada obowiązek poddania się wyłącznie regulacjom ustawowym.

Podkreślić także trzeba że tutejszy organ w interpretacji indywidualnej wskazuje zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Ocenia stanowisko Wnioskodawczyni pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Przepisy te nie uprawniają do zajęcia (rozstrzygania) co do ekonomicznych aspektów działania zainteresowanych w planowanych zdarzeniach przyszłych bądź stanach faktycznych.

Końcowo wskazać należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 Ordynacji, organ nie dokonuje wyliczenia kwot przychodów i kosztów. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Tym samym, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena danych liczbowych zawartych w przedmiotowym wniosku. Rozstrzygnięcie w zakresie konkretnych kwot stanowiących podstawę opodatkowania – zgodnie z treścią art. 21 ustawy – Ordynacja podatkowa – może być zawarte jedynie w decyzji podatkowej, która jest wydawana po przeprowadzeniu postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej przez właściwy w tej sprawie organ podatkowy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.