2019.05.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.177.2019.1.AM
z 7 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 5 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki przeznaczonej pod zabudowę po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z majątku prywatnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki przeznaczonej pod zabudowę po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z majątku prywatnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem zabudowanej działki rolnej nr 1 o powierzchni 1,1688 ha. Działkę otrzymała żona Wnioskodawcy w 1989 roku od swoich rodziców na mocy przekazania posiadania gospodarstwa rolnego. Działka jest w posiadaniu rodziny żony od dziesiątek lat.

W dniu 9 sierpnia 1999 roku Sąd wydał postanowienie stwierdzające, że od dnia 2 października 1990 roku z mocy prawa żona Wnioskodawcy nabyła przez zasiedzenie własność tej nieruchomości. W 2013 roku na podstawie wspólności ustawowej małżeńskiej Wnioskodawca został wpisany do księgi wieczystej jako II współwłaściciel.

Działka zawsze była użytkowana jako działka rolna (zarówno przez rodziców żony Wnioskodawcy, jak i przez Małżonków).

W wypisie z rejestru gruntów działka figuruje jako działka rolna (oznaczona symbolem R o powierzchni 1,0444 ha), a jedynie część działki o powierzchni 0,1244 ha oznaczona jest jako użytki rolne zabudowane (oznaczone symbolem B/R). Płacony jest podatek rolny i podatek od nieruchomości.

Przez te wszystkie lata Małżonkowie nie angażowali żadnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości rynkowej działki. Działka nie jest podzielona, od kilkudziesięciu lat ogrodzona jest tylko część działki (0,1244 ha), zabudowana domem jednorodzinnym i zabudowaniami gospodarczymi, do posesji doprowadzona jest woda i energia elektryczna.

Działka nie była i nie jest przedmiotem najmu ani dzierżawy. Małżonkowie nie występowali nigdy o wydzielenie dróg, ani o zmianę przeznaczenia gruntu. Nie podejmowali nigdy aktywnego działania marketingowego zmierzającego do zbycia tej działki.

Małżonkowie nie prowadzili żadnej działalności gospodarczej, a tym bardziej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, nie są rolnikami ryczałtowymi. Nie są również podatnikami VAT. Oboje są już na emeryturze.

W najbliższym czasie uprawomocni się miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, według którego teren ich działki przeznaczony jest pod budownictwo mieszkaniowe. W trakcie przygotowywania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego składali do niego uwagi dotyczące usytuowania dróg i planowanych terenów zieleni.

Już teraz zgłaszają się potencjalni chętni do kupna działki po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Po uprawomocnieniu się miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Małżonkowie mają zamiar sprzedać nieruchomość. Część uzyskanego przychodu mają zamiar wydać na własne cele mieszkaniowe - kupno mieszkania dla siebie i mieszkania dla córki, która mieszka z nimi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż tej nieruchomości dokonana po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będzie stanowić czynność opodatkowaną podatkiem VAT a tym samym spowoduje obowiązek zapłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Małżonków transakcja sprzedaży tej nieruchomości nie powoduje uznania ich za podatników podatku od towarów i usług, a co za tym idzie obowiązku zapłaty podatku VAT od tej sprzedaży.

Według Małżonków zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy, w tym działki nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego i nie ma znamion działalności gospodarczej jako, że jedynym przychodem z takiej transakcji może być jedynie jednorazowy zysk ze sprzedaży tej działki. Jest to zdarzenie incydentalne.

Art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT określa, że działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego spowoduje, co prawda przekształcenie gruntu rolnego w grunt przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową ale jest to niezależne od woli Małżonków.

W świetle art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT nie można podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności ze względu na to, że czynność tę wykonał jednorazowo a okoliczności nie wskazują na zamiar wykonywania jej w sposób ciągły.

Małżonkowie nie podejmowali żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nie angażowali żadnych środków podobnych do wykorzystywanych przez np. producenta, handlowca, usługodawcę czy wykonywania czynności polegających na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, co mogłoby skutkować koniecznością uznania ich w rozumieniu art. 15 ust. 2 za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od towarów usług.

Nie prowadzili także żadnych działań marketingowych.

Sprzedaż działki to zdarzenie incydentalne, nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, sprzedaż następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Dokonując sprzedaży nieruchomości Małżonkowie korzystają z przysługującego im prawa do rozporządzania majątkiem własnym a ta czynność nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność) (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 ww. Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny).

Zgodnie zaś z art. 199 ustawy Kodeks cywilny, do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.

Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 cytowanego Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli, na podstawie art. 199 ww. Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza, to że dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach: C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy sprzedaż nieruchomości tj. działki nr 1 dokonana po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będzie stanowić czynność opodatkowaną podatkiem VAT, a tym samym spowoduje obowiązek zapłaty podatku VAT.

Biorąc pod uwagę przytoczone regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo i odnosząc je do opisu sprawy, należy stwierdzić, że dostawa w ramach planowanej transakcji sprzedaży przez Wnioskodawcę działki gruntowej nr 1 (w ramach posiadanych udziałów w myśl współwłasności ustawowej małżeńskiej), która stanowi jego majątek własny nie będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT oraz Sprzedającego nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że jest on współwłaścicielem zabudowanej działki rolnej nr 1 o powierzchni 1,1688,ha. Działkę otrzymała żona Wnioskodawcy w 1989 roku od swoich rodziców na mocy przekazania posiadania gospodarstwa rolnego. Działka jest w posiadaniu rodziny żony od dziesiątek lat.

W 2013 roku na podstawie wspólności ustawowej małżeńskiej Wnioskodawca został wpisany do księgi wieczystej jako II współwłaściciel.

Działka zawsze była użytkowana jako działka rolna (zarówno przez rodziców żony Wnioskodawcy, jak i przez Małżonków).

W wypisie z rejestru gruntów działka figuruje jako działka rolna o powierzchni 1,0444 ha, a jedynie część działki o powierzchni 0,1244 ha oznaczona jest jako użytki rolne zabudowane.

Już teraz zgłaszają się potencjalni chętni do kupna działki po zatwierdzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki, które wskazywałyby na działalność Wnioskodawcy zbliżoną do działalności podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, nie prowadzi również działań o charakterze marketingowym lub innych działań prowadzących do podniesienia atrakcyjności nieruchomości dla potencjalnych nabywców, nigdy nie występował także o zmianę przeznaczenia działki przeznaczonej do sprzedaży.

Grunty te nie były wykorzystywane przez Sprzedającego do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca w trakcie przygotowywania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego składał uwagi dotyczące usytuowania dróg i planowanych terenów zieleni. Jednak zgłaszanie uwag do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez osobę, która nie zajmuje się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, nie inwestowała własnych środków finansowych w celu podniesienia wartości nieruchomości oraz nie prowadziła działań marketingowych związanych z nieruchomością oraz nie występowała o zmianę przeznaczenia gruntu nie może przesądzać o uznaniu tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy. Ponadto jak wskazano środki uzyskane ze sprzedaży działek zostaną m.in. przeznaczone na cele mieszkaniowe tj. zakup mieszkań dla Wnioskodawcy wraz z Małżonką oraz ich Córki.

Należy zatem uznać, że Wnioskodawca w zakresie przedmiotowej działki nie prowadził działań, które mogą powodować konieczność opodatkowania planowanej dostawy podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, Wnioskodawca dokonując sprzedaży posiadanych udziałów w działce nr 1 z majątku prywatnego, nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, a czynności tej nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). Sprzedaż przedmiotowej działki gruntowej z majątku prywatnego nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę w związku z planowaną sprzedażą działki nr 1 należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca dokonując sprzedaży posiadanych udziałów w działce nr 1 korzystać będzie z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej oraz nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji dla Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku VAT w związku z wykonaniem tej czynności.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, wydana interpretacja stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla jego Małżonki. W związku z powyższym w celu uzyskania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez Małżonkę Wnioskodawcy, powinna Ona złożyć odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej i uiścić stosowną opłatę.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin