Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB2/4511-308/15/19/3/MG
z 8 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 1925/15 (data wpływu orzeczenia 11 marca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2015 r. (data wpływu 4 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 24 kwietnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak IPPB2/4511-308/15-2/MK1, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych za prawidłowe w części dotyczącej uwzględnienia w kwocie ryczałtu pozostałych kosztów eksploatacji samochodu i za nieprawidłowe w części dotyczącej uwzględnienia w kwocie ryczałtu kosztów paliwa.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 kwietnia 2015 r. znak IPPB2/4511-308/15-2/MK1 w części uznającej stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe wniósł pismem z dnia 7 maja 2015 r. r. (data wpływu 11 maja 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 16 czerwca 2015 r. znak IPPB2/4511-1-40/15-2/MK1 stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części w jakiej uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 24 kwietnia 2015 r. znak IPPB2/4511-308/15-2/MK1 złożył skargę z dnia 26 czerwca 2015 r. (data wpływu 29 czerwca 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1925/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 24 kwietnia 2015 r. znak IPPB2/4511-308/15-2/MK1.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1925/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną w dniu 8 lipca 2016 r., do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 28 września 2018 r., sygn. akt II FSK 2654/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną organu.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny przesłał prawomocny wyrok w sprawie z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1925/15 oraz zwrócił akta sprawy (data wpływu 11 marca 2019 r.).

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca („Wnioskodawca”) jest m.in. płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych („podatek PIT”) z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników Wnioskodawcy („Pracownicy”) w ramach stosunku pracy, łączącego Wnioskodawcę z Pracownikami.

Wnioskodawca umożliwia Pracownikom korzystanie do celów prywatnych z samochodów będących własnością Wnioskodawcy oraz używanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy najmu lub leasingu oraz wykorzystywanych przez Wnioskodawcę, co do zasady, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej („Samochody Służbowe”).

W związku z wykorzystywaniem Samochodów Służbowych do celów prywatnych przez Pracowników, Wnioskodawca ponosi m.in. koszty paliwa oraz pozostałe koszty eksploatacji Samochodów Służbowych, w tym np. drobne koszty naprawy, koszty zmiany opon itd. („Koszty Eksploatacji”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, iż Wnioskodawca jest zobowiązany, jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez Pracowników ze stosunku pracy, pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystywania przez Pracowników Samochodów Służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też Koszty Eksploatacji Samochodów Służbowych?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, iż stanowią zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy wszystkie koszty Samochodów Służbowych (w tym Koszty Eksploatacji) wykorzystywanych przez Pracowników dla celów prywatnych?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie Nr 1). W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (pytanie Nr 2) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, iż Wnioskodawca jest zobowiązany, jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez Pracowników ze stosunku pracy, pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystywania przez Pracowników Samochodów Służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też Koszty Eksploatacji Samochodów Służbowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie natomiast do art. 12 ust. 3 ustawy o PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PIT.

Artykuł 11 ust. 2 ustawy o PIT stanowi, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c ustawy o PIT, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się: (i) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców; (ii) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu; (iii) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku; (iv) w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wyjątek od ww. zasad ustalania przychodu w podatku PIT dotyczy m.in. nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT (dodanym od 1 stycznia 2015 r.), wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustała się w wysokości: (i) 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ oraz (ii) 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o PIT (dodanym od 1 stycznia 2015 r.) w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez cześć miesiąca wartość nieodpłatnego świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Natomiast jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika w podatku PIT jest różnica pomiędzy wartością określoną w art. 12 ust. 2a albo ust. 2b ustawy o PIT i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy o PIT dodany od 1 stycznia 2015 r.).

Natomiast stosownie do art. 31 ustawy o PIT „osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze (...) stosunku pracy (...).” Spółka jawna (tj. Wnioskodawca) jest więc płatnikiem podatku PIT z tytułu przychodów ze stosunku pracy, uzyskiwanych przez pracowników.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż z wykładni literalnej ustawy o PIT wynika, że określony w ustawie o PIT ryczał z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje też wartość Kosztów Eksploatacji. Zdaniem Wnioskodawcy, z literalnego (jasnego i jednoznacznego) brzmienia art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT jasno wynika, iż ryczałt związany z użytkowaniem przez Pracowników Samochodów Służbowych do celów prywatnych nie jest powiązany z wartością samochodu używanego dla celów prywatnych, ale z pojemnością silnika tego samochodu.

W takiej sytuacji nie istnieje więc konieczność odejścia od wykładni językowej analizowanych przepisów ustawy o PIT. Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 stycznia 2015 r. (sygn. akt II FSK 2903/12) „w procesie ustalania znaczenia treści przepisu pamiętać trzeba o zasadzie pierwszeństwa wykładni językowej i subsydiarności wykładni systemowej i funkcjonalnej (zob. L. Morawski: Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 67; M. Zieliński: Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2.002, s. 226). W judykaturze przyjmuje się nawet, że zastosowanie wykładni, w której interpretator odchodzi od sensu językowego przepisu, może być uzasadnione tylko w wyjątkowych okolicznościach, ponieważ adresaci norm prawnych mają prawo polegać na tym, co ustawodawca w przepisie rzeczywiście wyraził, a nie na tym, co chciał uczynić lub co uczyniłby, gdyby znał nowe lub inne okoliczności. Reguły odstępstwa od jasnego i oczywistego sensu językowego wynikającego z brzmienia przepisu wymagają szczególnej ostrożności przy ich stosowaniu i zobowiązują do wskazania ważnych racji mających uzasadniać odstępstwo od wyniku poprawnie przeprowadzonej wykładni językowej. W konsekwencji, odejście od jasnego, jednoznacznego sensu przepisu z naruszeniem wskazanych reguł powoduje dokonanie wykładni prawotwórczej, będącej przykładem wykładni contra legem (por. uchwała SN z 1 marca 2007 r. sygn. akt III CZP 94/06).”

Nadto Wnioskodawca zauważa, iż z uzasadnienia („Uzasadnienie”) do rządowego projektu ustawy z 7 listopada 2014 r. („Ustawa z 7 listopada 2014 r.”) o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. Poz. 1662), zmieniającej też ustawę o PIT m.in. poprzez wprowadzenie do ustawy o PIT art. 12a-12c ustawy o PIT wynika, iż celem wprowadzonych zmian było „zastąpienie obecnego systemu rozliczania podatku dochodowego z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych systemem ryczałtowym. (...) Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych. Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustała się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ (...), natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ (...)”.

Zdaniem Wnioskodawcy, normalnym sposobem wykorzystania / użytkowania samochodu jest jeżdżenie tym samochodem, skutkujące zmniejszaniem się ilości paliwa, koniecznością dokonania pewnych napraw, tj. poniesienia Kosztów Eksploatacyjnych - związanych z normalnym, co należy podkreślić, użytkowaniem samochodu. Należy przyjąć, iż racjonalny ustawodawca tworząc system ryczałtu, który miał pozwolić uniknąć dodatkowych obowiązków m.in. w postaci ewidencji przebiegu samochodu, ryczałtem objął wszystkie koszty związane z wykorzystaniem / użytkowaniem samochodu - co wynika właśnie z przytoczonego powyżej fragmentu Uzasadnienia.

Odmienne stanowisko przeczyłoby więc celowi, jaki chciał osiągnąć ustawodawca, wprowadzając ryczałt za korzystanie przez pracowników z samochodu służbowego do celów prywatnych, o którym mowa w art. 12 ust. 2a - 2c ustawy o PIT. Gdyby bowiem zająć stanowisko odmienne od stanowiska Wnioskodawcy, należałoby uznać, iż Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu Samochodów Służbowych wykorzystywanych dla celów prywatnych oraz ustalania wartości Kosztów Eksploatacji dla każdego samochodu. Jeżeli bowiem przyjąć, iż wartość Kosztów Eksploatacji (jeżeli koszty te są pokrywane przez pracodawcę, tj. Wnioskodawcę) stanowi dla Pracownika nieodpłatne świadczenie, z którego należy określić przychód w podatku PIT, to wartość ta musiałaby być ustalona w sposób ścisły oraz zgodny z ustawą o PIT. Wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz Pracowników w postaci pokrywania Kosztów Eksploatacji Samochodów Służbowych używanych do celów prywatnych (m.in. koszty paliwa, napraw itp.) należałoby obliczyć na podstawie cen rynkowych odnoszących się do tych kosztów. Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 2b ustawy o PIT, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem w podatku PIT podatnika (tj. Pracownika) jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2 lub ust. 2a ustawy o PIT, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (tj. Pracownika).

W takim wypadku, Wnioskodawca byłby zobowiązany do zawarcia z Pracownikami umowy co do ustalenia kosztu eksploatacji jednego kilometra samochodu, wprowadzenia np. określonej płatności za miesięczny limit kilometrów i nałożenia obowiązku raportowania przez Pracownika przekroczenia takiego limitu. Oznaczałoby to de facto powrót do systemu, który obowiązywał przed dniem 1 stycznia 2015 r., a więc cel ustawodawcy, który miał być osiągnięty w związku z uchwaleniem Ustawy z 7 listopada 2014 r. oraz wynikający z ww. fragmentu Uzasadnienia - nie zostałby osiągnięty.

Zatem Wnioskodawca uważa, iż prawidłowe jest jego stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca jest zobowiązany, jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez Pracowników ze stosunku pracy, pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystywania Samochodów Służbowych do celów prywatnych przez Pracowników, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota obejmuje również Koszty Eksploatacji Samochodów Służbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz obowiązujących w dniu wydania interpretacji, tj. 24 kwietnia 2015 r. w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1925/15 w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt II FSK 2654/16.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art . 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662) z dniem 1 stycznia 2015 r. w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zaczęły obowiązywać nowe przepisy ust. 2a 2c w art. 12, których celem jest zastąpienie obecnego sposobu ustalania przychodu z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych metodą uproszczoną, polegającą na ustaleniu przychodu pracownika w sposób ryczałtowy.

Zasady ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych zostały określone w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ww. ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników Wnioskodawcy w ramach stosunku pracy, łączącego Wnioskodawcę z Pracownikami. Wnioskodawca umożliwia Pracownikom korzystanie do celów prywatnych z samochodów służbowych będących własnością Wnioskodawcy oraz używanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy najmu lub leasingu oraz wykorzystywanych przez Wnioskodawcę, co do zasady, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z wykorzystywaniem Samochodów Służbowych do celów prywatnych przez Pracowników, Wnioskodawca ponosi m.in. koszty paliwa oraz pozostałe koszty eksploatacji Samochodów Służbowych, w tym np. drobne koszty naprawy, koszty zmiany opon itd. („Koszty Eksploatacji”).

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy Wnioskodawca jest zobowiązany, jako płatnik z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy, pobierać zaliczki na podatek dochodowy od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która obejmuje koszty eksploatacji samochodów służbowych.

Należy stwierdzić, że niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

W przepisach podatkowych ustawodawca ustanowił, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu „wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł.

W odniesieniu do powyższej kwestii, mając na uwadze wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który stwierdził, że wykładnia celowościowa wskazuje na objęcie ryczałtem wszystkich wydatków ponoszonych w związku z wykorzystaniem samochodu, należy uznać, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, o której mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje także koszty paliwa. Sąd bowiem stwierdził, że w orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty - w tym koszty paliwa.

W konsekwencji, wysokość ryczałtu ustalona w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wszelkie świadczenia wynikające z tego tytułu, czyli również inne koszty eksploatacyjne, w tym koszty paliwa.

Reasumując, Wnioskodawca jest zobowiązany, jako płatnik z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy, pobierać zaliczki na podatek dochodowy od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która to kwota ryczałtu obejmuje też koszty eksploatacji samochodów służbowych, w tym koszty paliwa.

Odnośnie powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika, osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, natomiast w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. 24 kwietnia 2015 r.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.