2019.05.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.139.2019.3.PP
z 10 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2019 r. (data wpływu 15 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r., nr 0113-KDIPT3.4011.139.2019.1.PP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 kwietnia 2019 r. (data doręczenia 16 kwietnia 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 21 kwietnia 2019 r. (data wpływu 25 kwietnia 2019 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 23 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego … z dnia 31 maja 2016 r., sygn. akt …., Wnioskodawczyni jest osobą rozwiedzioną i sama sprawuje władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi – .. (ur. w dniu … 2007 r.) oraz … (ur. w dniu … 2011 r.). W wyroku Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi obojgu rodzicom, przy czym zaznaczył, że miejscem pobytu dzieci jest adres zamieszkania ich matki, czyli Wnioskodawczyni. Od czerwca 2015 r. dzieci przebywają i mieszkają razem z Wnioskodawczynią …, tu też znajduje się ich centrum życiowe.

Były mąż od rozwodu, tj. od 2016 r., każdego rok odlicza w swoim zeznaniu podatkowym całą ulgę na jedno dziecko. Argumentuje to tym, że posiada pełnię władz rodzicielskich i płaci alimenty.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w …, były mąż nie ma wyznaczonych terminów spotkań z dziećmi ze względu na swoje miejsce zamieszkania, odległe o 400 km od miejsca zamieszkania dzieci, oraz ze względu na rodzaj wykonywanej pracy (praca zmianowa). W związku z tym, Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem sami ustalają termin spotkań ojca z dziećmi, a raczej ojciec ustala, a one się dostosowują. Wnioskodawczyni nie utrudnia kontaktów ojca z dziećmi, wręcz przeciwnie, stara się, aby dzieci mogły jak najczęściej widywać się z ojcem. Zdarzało się, że Wnioskodawczyni jechała po nie do …., dokładała do paliwa byłemu mężowi, czy kupowała bilety autobusowe, byle tylko dzieci miały szanse pobyć z ojcem. Ojciec dzieci nie korzysta jednak w pełni z możliwości widzenia się z dziećmi, zabiera je do siebie maksymalnie 4-5 razy w roku na kilka dni (ferie, wakacje, święta). Wtedy też nie sprawuje faktycznej władzy rodzicielskiej nad małoletnimi, bo z informacji od dzieci Wnioskodawczyni wie, że opiekę nad nimi sprawuje ich babcia, matka ojca. Ojciec w tym czasie pracuje, odpoczywa po pracy, ewentualnie przebywa u swojej partnerki. Rzadko się zdarza, aby podczas pobytu dzieci miał urlop czy wolne. Z tego też względu starszy syn coraz rzadziej odwiedza ojca, ostatni pobyt feryjny trwał tylko 3 dni. W 2016 r. zdarzało się, że ojciec przyjeżdżał do nich na kilka godzin, tak aby kontakty były częstsze. Jednak odkąd zlikwidowano tanie bilety lotnicze, kontakty te bardzo się ograniczyły, i oprócz dłuższego wolnego (ferie, wakacje), dzieci nie spotykają się z ojcem. W związku z tym, ojciec dzieci nie bierze udziału w faktycznym sprawowaniu władzy rodzicielskiej, a jedynie spełnia obowiązek alimentacyjny, narzucony mu przez Sąd.

Faktyczną opiekę fizyczną nad dziećmi samodzielnie wykonuje matka, czyli Wnioskodawczyni, i tym samym sprawuje nad nimi władzę rodzicielską i ją realizuje. To Wnioskodawczyni podejmuje wszelkie decyzje dotyczące dzieci w każdej sferze ich życia. Ojciec pytany o stanowisko wymiguje się od odpowiedzialności i nie chce podejmować decyzji. To Wnioskodawczyni wykonuje nad dziećmi samodzielna pieczę, jest z nimi na co dzień, jeździ do lekarza, pilnuje terminów wizyt lekarskich, robi dla nich zakupy, gotuje, pierze, chodzi na wywiadówki, organizuje urodziny, opiekuje się nimi, gdy są chore, odrabia z nimi lekcje, dba o ich wykształcenie (zajęcia dodatkowe), uczy zachowania w różnych sytuacjach, organizuje dzieciom czas wolny (wakacje, ferie, weekendy), wspiera, kiedy tego potrzebują. To do Wnioskodawczyni dzieci przychodzą czymś się pochwalić, opowiedzieć jak było w szkole, pożalić się, gdy są smutne. Robienie przelewów co miesiąc to nie wychowywanie dzieci, to nie to samo co życie razem, zmaganie się ze sprawami życia codziennego.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 kwietnia 2019 r. Wnioskodawczyni wskazała, że we wniosku z dnia 9 marca 2019 r. został opisany stan faktyczny Jej sytuacji, Wnioskodawczyni jest po rozwodzie. Pod opieką Wnioskodawczyni jest dwoje małoletnich dzieci, na które ojciec (wyrokiem sądu) płaci alimenty. Ojciec widuje dzieci 4 razy w roku i na tym kończy się jego sprawowanie władzy rodzicielskiej.

W okresie, którego dotyczy wniosek, tj. w 2016, 2017 i 2018 r. Wnioskodawczyni nie osiągnęła dochodów opodatkowanych wg skali podatkowej (art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przychód, jaki Wnioskodawczyni osiągnęła w:

2016 r. wyniósł …, koszty uzyskania przychodu – …;

2017 r. wyniósł …., koszty uzyskania przychodu – ….;

2018 r. wyniósł …., koszty uzyskania przychodu – …..

W stosunku do Wnioskodawczyni i Jej dzieci nie miały zastosowania przepisy: art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a małoletnie dzieci nie otrzymywały zasiłku (dodatku) pielęgnacyjnego ani renty socjalnej. Pobierane jest tylko świadczenie „500+” na drugie dziecko.

W latach:

2016 – ulga prorodzinna została odliczona za dwoje dzieci tylko za pół roku, za miesiące: VII, VIII, IX, X, XI, XII,

2017 – tak samo jak w 2016 r., tylko za pół roku, za miesiące: VII, VIII, IX, X, XI, XII,

2018 – rozliczenie przez system elektroniczny e-PIT, zaznaczono 50% odliczenia ulgi prorodzinnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy prawidłowo została odliczona ulga prorodzinna w latach 2016, 2017 i 2018, skoro Wnioskodawczyni wykonuje całkowitą władzę rodzicielską?
Na jakiej podstawie i w jaki sposób Wnioskodawczyni powinna rozliczać ulgę prorodzinną, skoro ojciec dzieci nie wykonuje władzy rodzicielskiej i nie sprawuje opieki nad małoletnimi?
Czy ulga należy się Wnioskodawczyni w całości, skoro to Ona sprawuje ciągłą pieczę nad małoletnimi?
Jak Wnioskodawczyni ma odliczać ulgę w kolejnych latach, jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, były mąż bezpodstawnie odliczał ulgę na dzieci w poprzednich latach. Nigdy nie uczestniczył w wychowywaniu dzieci i to nie zmieniło się po rozwodzie. Nigdy nie interesował się sprawami dzieci i tak jest do dziś, tylko obecnie ma wymówkę w postaci odległości jaka go od nich dzieli. Sam wielokrotnie powtarzał podczas spraw o alimenty, że nie jest w stanie wywiązywać się ze swojej roli ze względu na odległość. Nie angażuje się w wychowywanie, edukację (twierdzi, że dzieci nie potrzebują zajęć dodatkowych, korepetycji, w przypadku złych ocen nie motywuje dzieci do poprawy, wręcz utwierdza ich w tym, że wszystko jest dobrze), nie zna ich zainteresowań, problemów, potrzeb. Nie dowozi do szkoły, nie chodzi na wywiadówki, nie chodzi z nimi do lekarzy (ortopeda, laryngolog, dentysta, ortodonta, alergolog, neurolog, okulista), na zajęcia dodatkowe, nie pomaga w procesie edukacji, nie wspiera w trudnych sytuacjach (starszy syn w 2016/2017 r. korzystał z zajęć z psychologiem, cierpi na zaburzenia lękowe, więc Wnioskodawczyni jeździła raz w tygodniu na zajęcia prywatne poświęcając swój i dziecka czas, aby pomóc synowi), były mąż nie robi dla dzieci zakupów (nigdy nie kupił im nic do szkoły, butów czy kurtki) twierdząc, że płaci na to alimenty. Nie przyrządza dzieciom posiłków, nawet jak są u niego. Władza rodzicielska, którą posiada były mąż jest jedynie formalna, gdyż faktycznie jej nie wykonuje. Nawet w wakacje nie jest w stanie samodzielnie wyjechać z dziećmi na kilka dni, angażuje we wszystko matkę, babcię dzieci. Warto zaznaczyć, że dochód ojca za 2018 r. jest prawie dwa razy większy niż Wnioskodawczyni (ponad 100 tys. zł). Dzieci, oprócz alimentów nie otrzymują żadnej innej pomocy materialnej od ojca, który zaznacza, że płaci alimenty.

Według Wnioskodawczyni, wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, zaspokojenie jego potrzeb materialnych i emocjonalnych. W przekonaniu Wnioskodawczyni, takiego wykonywania władzy rodzicielskiej u ojca nie ma i nie można jej wykazać spotykając się z dziećmi kilkanaście dni w roku, jak jest w przypadku ojca dzieci.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie, jak w przypadku ojca dzieci). Wnioskodawczyni uważa zatem, że w latach 2016, 2017 i 2018 ulga ta nie została prawidłowo odliczona, a całość ulgi należy się Jej, gdyż to Ona sprawuje całkowitą władzę rodzicielską i piecze na małoletnimi. W latach następnych zastosowanie ulgi powinno być przyznane Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. poz. 1509, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

wykonywał władzę rodzicielską;
pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Natomiast, zgodnie z art. 27f ust. 2 ww. ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);

dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 2c ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

W myśl art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

odpis aktu urodzenia dziecka;
zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Podkreślenia wymaga, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obojgu rodzicom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Z wniosku wynika, że na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 31 maja 2016 r., Wnioskodawczyni jest osobą rozwiedzioną i sama sprawuje władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi. W wyroku Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi obojgu rodzicom, przy czym zaznaczył, że miejscem pobytu dzieci jest adres zamieszkania ich matki. Od czerwca 2015 r. dzieci przebywają i mieszkają razem z Wnioskodawczynią, tu też znajduje się ich centrum życiowe. Były mąż od rozwodu, tj. od 2016 r., każdego rok odlicza w swoim zeznaniu podatkowym całą ulgę na jedno dziecko. Argumentuje to tym, że posiada pełnię władz rodzicielskich i płaci alimenty. Zgodnie z wyrokiem Sądu, były mąż nie ma wyznaczonych terminów spotkań z dziećmi ze względu na swoje miejsce zamieszkania oraz wykonywanej pracy (praca zmianowa). Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem sami ustalają termin spotkań ojca z dziećmi, a raczej ojciec ustala, a one się dostosowują. Wnioskodawczyni nie utrudnia kontaktów ojca z dziećmi, wręcz przeciwnie, stara się, aby dzieci mogły jak najczęściej widywać się z ojcem. Ojciec dzieci nie korzysta jednak w pełni z możliwości widzenia się z dziećmi, zabiera je do siebie maksymalnie 4-5 razy w roku na kilka dni (ferie, wakacje, święta). Wtedy też nie sprawuje faktycznej władzy rodzicielskiej nad małoletnimi, bo z informacji od dzieci Wnioskodawczyni wie, że opiekę nad nimi sprawuje ich babcia, matka ojca. W związku z tym, ojciec dzieci nie bierze udziału w faktycznym sprawowaniu władzy rodzicielskiej, a jedynie spełnia obowiązek alimentacyjny, narzucony mu przez Sąd.

W okresie, którego dotyczy wniosek, tj. w 2016, 2017 i 2018 r. Wnioskodawczyni osiągnęła dochody opodatkowane wg skali podatkowej. W stosunku do Wnioskodawczyni i Jej dzieci nie miały zastosowania przepisy: art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a małoletnie dzieci nie otrzymywały zasiłku (dodatku) pielęgnacyjnego ani renty socjalnej. W latach 2016-2018 ulga prorodzinna została odliczona za dwoje dzieci tylko za pół roku.

Stosownie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, w braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”. Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wysokość odliczenia z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi.

Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych przez obojga rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, tj. po wyrazach kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych, należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców – z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi – jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców. Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności fakt, że w latach 2016-2018 oraz w kolejnych latach podatkowych małoletnie dzieci mieszkały i będą mieszkać z Wnioskodawczynią i to Ona sprawowała i będzie sprawować nad nimi faktyczną pieczę, zapewniać opiekę, uznać należy, że w okresie tym, to wyłącznie Wnioskodawczyni wykonywała i będzie wykonywać władzę rodzicielską w stosunku do swoich małoletnich dzieci w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast, samo płacenie alimentów, czy też sporadyczne kontakty ojca z dziećmi nie jest wystarczające dla uznania, że faktycznie wykonywał on władzę rodzicielską.

Reasumując, stwierdzić należy, że skoro w latach 2016-2018 oraz w kolejnych latach podatkowych władzę rodzicielską w stosunku do małoletnich dzieci wykonywała i będzie wykonywać tylko Wnioskodawczyni bez udziału drugiego rodzica, to za te lata przysługiwało Jej i będzie przysługiwać wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) do odliczenia ulgi prorodzinnej na każde z Jej małoletnich dzieci w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tutejszy Organ wskazuje, że przedstawiając w uzupełnieniu wniosku - opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni podała, że nie osiągnęła dochodów opodatkowanych wg skali podatkowej, jednocześnie wskazując, że osiągnęła koszty uzyskania przychodów za lata 2016-2018 w wysokości 1335 zł rocznie, co jednoznacznie wskazuje, że zostały one osiągnięte ze stosunku pracy. Mając na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawczyni osiągnęła dochody opodatkowane wg skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin