Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.165.2019.1.DM
z 10 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2019 r. (data wpływu 13 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania i obowiązku udokumentowania fakturą otrzymanego od kontrahenta zwrotu kosztów utylizacji odpadów medycznych wraz ze zwrotem części kosztu zakupu substancji czynnej leku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie i obowiązku udokumentowania fakturą otrzymanego od kontrahenta zwrotu kosztów utylizacji odpadów medycznych wraz ze zwrotem części kosztu zakupu substancji czynnej leku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

C … (dalej C lub Wnioskodawca) działa jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej i jest wpisane do Rejestru Stowarzyszeń, Innych Organizacji Społecznych i Zawodowych, Fundacji oraz Samodzielnych Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej.

Działalność Wnioskodawcy finansowana jest w ramach kontraktu zawartego z NFZ. Wnioskodawca ponosi między innymi koszty zakupu leków niezbędnych do wykonywania działalności leczniczej. NFZ nie pokrywa kosztu pełnej ilości substancji czynnej i dokonuje zwrotu kosztu zakupu jedynie tej czynnej substancji leku, która zostanie wykorzystana i podana pacjentowi.

W przypadku np. gdy lek nie zostanie wykorzystany w całości to ta niewykorzystana część kosztu zakupu czynnej substancji leku nie zostanie sfinansowana w ramach kontraktu z NFZ. Ponadto C ponosi koszty utylizacji odpadów medycznych. Wnioskodawca dokonuje utylizacji odpadów medycznych we własnej spalarni, która spełnia wymogi narzucone przepisami prawa w tym zakresie.

Z uwagi na fakt, że koszty zakupu niewykorzystanej substancji czynnej leku oraz koszty utylizacji leków sięgają kilku procent wartości ceny zakupu to jeden z dostawców – X sp. z o.o. (dalej X), mając na uwadze kosztochłonność utylizacji odpadów medycznych powstałych po podaniu leków X w formie podskórnej oraz wlewów dożylnych definiowaną jako ekonomiczne konsekwencje związane z niepełnym wykorzystaniem leków, utylizacją fiolek, strzykawek, rękawiczek i innych materiałów, zamierza wprowadzić program pokrywania kosztów utylizacji odpadów powstałych w wyniku podania produktów leczniczych X oraz kosztów substancji czynnej zawartej w tych produktach w zakresie nie pokrytym przez NFZ. Celem tego Programu jest zwrot kosztów, które podmioty lecznicze przeznaczają na ten cel, w zakresie określonych leków zakupionych od X.

W ramach Programu R zapewnia świadczeniodawcom zwrot kosztów poniesionych w związku z utylizacją odpadów powstałych w wyniku podania jednego ze wskazanych poniżej produktów leczniczych X oraz kosztów substancji czynnej zawartej w tych produktach w zakresie nie pokrytym przez NFZ. Ze względu na to, że największe koszty utylizacji odpadów generuje używanie leków podawanych w formie wlewu dożylnego oraz podskórnie, to właśnie te formy podania zostały objęte programem. Produkty lecznicze zostały wybrane w ten sposób, że w ramach każdego obszaru terapeutycznego zostały wybrane produkty najbardziej kosztochłonne dla świadczeniodawców ze względu na wielkość sprzedaży.

Program obejmuje następujące produkty lecznicze:

1. Leczenie nowotworów piersi – A;
2. Leczenie nowotworów układu chłonnego – B;
3. Leczenie nowotworów płuc – C;
4. Leczenie nowotworów układu pokarmowego – D.

Z wyliczeń przeprowadzonych przez X wynika, że koszt utylizacji odpadów medycznych powstałych w wyniku podania leków X objętych programem wynosi około 5% ceny leku. W celu uproszczenia Programu, X będzie wypłacał podmiotom leczniczym kwotę stanowiącą 5% ceny, którą zapłacił za nie szpital.

Po zakończonym miesiącu podmiot leczniczy biorący udział w Programie, będzie przesyłał do X zestawienie zawierające informację o liczbie zużytych opakowań poszczególnych leków X oraz notę księgową na kwotę stanowiącą iloczyn liczby zużytych opakowań, ich ceny brutto oraz mnożnika 5%.

W przypadku, gdy Wnioskodawca przystąpi do Programu oferowanego przez X sp. z o.o. Strony ustalą, że:

1. Refundacja kosztów utylizacji oraz koszty substancji czynnej niepokrytej przez NFZ nie zostanie przeznaczona na żaden inny cel, niż pokrycie kosztów utylizacji przez C odpadów medycznych powstałych po podaniu leków X;
2. Refundacja kosztów nie będzie stanowiła zachęty lub wynagrodzenia za przeszłą, obecną lub przyszłą gotowość do przepisywania, podawania, zalecania, zakupu, opłacania, refundacji, dopuszczenia, zatwierdzania lub dostarczania produktów lub usług oferowanych przez X sp. z o.o.
3. Wnioskodawca zobowiąże się, że nie przedstawi kosztów, które będą pokrywane przez X do rozliczenia przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

Powstała jednak po stronie Wnioskodawcy wątpliwość, czy otrzymywany przez Wnioskodawcę zwrot, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego stanowi zapłatę za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i tym samym czy czynność ta powinna być udokumentowana notą czy też fakturą VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymywany przez C w związku z udziałem w programie organizowanym przez X zwrot kosztów utylizacji odpadów medycznych wraz ze zwrotem kosztu zakupu substancji czynnej niepokrytej przez NFZ stanowi zapłatę za wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT i tym samym winien być dokumentowany fakturą VAT czy też należy uznać, że jest to zapłata za czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i powinna być udokumentowana notą księgową?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywany zwrot kosztów utylizacji odpadów medycznych wraz ze zwrotem kosztu zakupu substancji czynnej niepokrytej przez NFZ nie stanowi zapłaty za dostawę towarów ani za świadczenie usług czyli nie stanowi wynagrodzenia za wykonywanie czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Z uwagi na powyższe, czynności tej nie należy dokumentować fakturą VAT w rozumieniu ustawy o VAT tylko notą księgową.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a usługobiorcą, przy czym w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Zatem powinien wystąpić związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym wynagrodzeniem. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Tym samym muszą być spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że obydwa ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2018 r., poz. 992 ze zm. - dalej ustawa o odpadach) wytwórca odpadów jest obowiązany do gospodarowania wytworzonymi przez siebie odpadami.

Stosownie natomiast do art. 3 ust. 1 pkt ustawy o odpadach ilekroć w ustawie jest mowa o gospodarowaniu odpadami - rozumie się przez to zbieranie, transport, przetwarzanie odpadów, łącznie z nadzorem nad tego rodzaju działaniami, jak również późniejsze postępowanie z miejscami unieszkodliwiania odpadów oraz działania wykonywane w charakterze sprzedawcy odpadów lub pośrednika w obrocie odpadami.

Wskazać należy ponadto, że na gruncie przepisów regulujących gospodarowanie odpadami nie jest możliwe na podstawie umowy cywilnej przeniesienie obowiązków związanych z utylizacją odpadów wytworzonych przez Wnioskodawcę na rzecz X.

Nie można tym samym przyjąć, że X zobowiązała się do dostarczenia wyrobów medycznych wraz z obowiązkiem utylizacji odpadów medycznych powstałych w związku z ich stosowaniem. Tym samym skoro nie można na X przenieść obowiązku gospodarowania odpadami, który to obowiązek został ustawowo nałożony na wytwórcę odpadów to obowiązek ten nie może być przedmiotem stosunku zobowiązaniowego. W sytuacji kiedy X nie może na siebie przejąć obowiązku tego unieszkodliwiania nie można przyjąć, że nabywa usługę utylizacji tych odpadów. Nie bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, że wolą stron jest wyłącznie pokrycie kosztu utylizacji odpadów medycznych rozumiane jako zwrócenie wydatków poniesionych na tą czynność, a nie jako zapłata za nabycie usługi. Zwrot kosztów jest świadczeniem majątkowych dokonanym przez X kosztem swojego majątku na rzecz Wnioskodawcy z nałożeniem na C obowiązku określonego działania - tj. wykorzystania przekazanych środków pieniężnych na pokrycie kosztów utylizacji określonych leków nabytych od X. Ponadto strony uzgodniły, że refundacja kosztów, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie stanowiła zachęty lub wynagrodzenia za przeszłą, obecną lub przyszłą gotowość do przepisywania, podawania, zalecania, zakupu, opłacania, refundacji, dopuszczenia, zatwierdzania lub dostarczania produktów lub usług oferowanych przez X sp. z o.o.

Wnioskodawca otrzymuje określona sumę pieniędzy z tytułu uczestnictwa w programie, w ramach którego X zobowiązała się do pewnych świadczeń pieniężnych na rzecz uczestników tego programu bez obowiązku dokonywania przez Wnioskodawcę na rzecz X jakikolwiek dostaw czy też świadczenia usług. Należy zatem uznać, że w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie.

Innymi słowy C nie wykonuje żadnych czynności, których beneficjentem byłaby X, a przekazywane przez X środki pieniężne, w ramach zwrotu kosztów utylizacji oraz niewykorzystanej substancji czynnej leku, nie są związane (ani pośrednio, ani bezpośrednio) z jakimikolwiek czynnościami Wnioskodawcy i nie mogą zostać zdefiniowane jako zapłata „ceny” za jakiekolwiek świadczenia. Zapłata przez X na rzecz C określonej sumy pieniędzy nie jest też związana również ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Z uwagi na powyższe, skoro płatności nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych płatności nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Jak stwierdził WSA w Białymstoku w orzeczeniu z dnia 28 sierpnia 2008 r. (sygn. akt I SA/Bk 254/07, LEX nr 295685), że w przypadku usługi świadczeniobiorca (konsument) musi odnosić z niego, choćby nawet potencjalną, korzyść, musi wystąpić więc “konsumpcja świadczenia.” - A. Bartosiewicz, Komentarz do art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, LEX. W analizowanym przypadku nie dochodzi ani do dostawy towarów ani do świadczenia usług.

Przechodząc do kwestii tego w jaki sposób udokumentować otrzymywane przez C świadczenia pieniężne od X wskazać należy, że zgodnie art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Tym samym w przypadku kiedy nie mamy do czynienia ani ze świadczeniem usług ani z dostawą towarów przyjąć należy czynność ta nie może być dokumentowana fakturą w rozumieniu ustawy o VAT i powinna zostać udokumentowana notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Reasumując wskazać należy, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że działalność Wnioskodawcy finansowana jest w ramach kontraktu zawartego z NFZ. Wnioskodawca ponosi między innymi koszty zakupu leków niezbędnych do wykonywania działalności leczniczej. NFZ nie pokrywa kosztu pełnej ilości substancji czynnej i dokonuje zwrotu kosztu zakupu jedynie tej czynnej substancji leku, która zostanie wykorzystana i podana pacjentowi. W przypadku, gdy lek nie zostanie wykorzystany w całości, to niewykorzystana część kosztu zakupu czynnej substancji leku nie zostanie sfinansowana w ramach kontraktu. Ponadto Wnioskodawca ponosi koszty utylizacji odpadów medycznych we własnej spalarni. Kontrahent Wnioskodawcy – dostawca leków, zamierza wprowadzić program pokrywania kosztów utylizacji odpadów powstałych w wyniku podania jego produktów leczniczych oraz kosztów zakupu substancji czynnej zawartej w tych produktach w zakresie nie pokrytym przez NFZ. Programem zostały objęte podawane w formie wlewu dożylnego oraz podskórnie leki najbardziej kosztochłonne ze względu na wielkość sprzedaży. Po dokonaniu wyliczeń ustalono, że kontrahent będzie wypłacał kwotę stanowiącą 5% ceny leku. Po zakończonym miesiącu Wnioskodawca, będzie przesyłał do kontrahenta zestawienie zawierające informację o liczbie zużytych opakowań poszczególnych leków oraz notę księgową na kwotę stanowiącą iloczyn liczby zużytych opakowań, ich ceny brutto oraz mnożnika 5%. W przypadku, gdy Wnioskodawca przystąpi do programu strony ustalą, że refundacja kosztów utylizacji oraz koszty substancji czynnej niepokrytej przez NFZ nie zostanie przeznaczona na żaden inny cel, niż pokrycie kosztów utylizacji przez Wnioskodawcę odpadów medycznych powstałych po podaniu leków X, ponadto refundacja kosztów nie będzie stanowiła zachęty lub wynagrodzenia za przeszłą, obecną lub przyszłą gotowość do przepisywania, podawania, zalecania, zakupu, opłacania, refundacji, dopuszczenia, zatwierdzania lub dostarczania produktów lub usług oferowanych przez kontrahenta, jak również Wnioskodawca zobowiąże się, że nie przedstawi kosztów, które będą pokrywane przez X do rozliczenia przez NFZ.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest uznanie, czy otrzymywany zwrot, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego stanowi zapłatę za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i tym samym czy czynność ta powinna być udokumentowana notą czy fakturą.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że z powołanych przepisów wynika, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest, aby między usługodawcą a usługobiorcą istniał stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Poza istnieniem świadczeń wzajemnych, a więc świadczeniem usługi przez jedną ze stron i zapłatą wynagrodzenia przez drugą ze stron, koniecznym jest aby pomiędzy usługą, a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej świadczenia istniał bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. Podkreślić należy, że wynagrodzenie musi być należne za wykonanie konkretnego świadczenia, tzn. otrzymana kwota pieniężna musi być konsekwencją wykonania świadczenia.

W analizowanej sprawie, na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, uznać należy, że otrzymany przez Wnioskodawcę od kontrahenta zwrot kosztów utylizacji odpadów medycznych wraz ze zwrotem określonej części kosztu zakupu substancji czynnej, nie stanowi – po stronie Wnioskodawcy – wynagrodzenia za dostawę towarów, ani też za świadczenie usług. Wnioskodawca nie wykonuje bowiem czynności na rzecz kontrahenta. Zatem kwota otrzymana przez Wnioskodawcę nie jest uwarunkowana wykonaniem jakichkolwiek czynności ze strony Wnioskodawcy. Nie sposób ustalić bezpośredniego związku między odpłatnością a świadczeniem, które miałoby podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, skoro otrzymane płatności nie będą miały związku z czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Wnioskodawcy, nie będą stanowiły wynagrodzenia za realizację czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług wyznaczonych przez przepis art. 5 ust. 1 ustawy.

A zatem otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów utylizacji odpadów medycznych wraz ze zwrotem kosztu zakupu substancji czynnej niepokrytej przez NFZ, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się z kolei do dokumentacji powyższych czynności, należy zauważyć, że zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Przez sprzedaż należy rozumieć – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W konsekwencji wskazać należy, że skoro otrzymanie przez Wnioskodawcę kwoty pieniężnej nie stanowi wynagrodzenia za realizację odpłatnych czynności podlegających opodatkowaniu po stronie Wnioskodawcy, czynność ta nie powinna być dokumentowana przez Wnioskodawcę fakturą.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy regulujące opodatkowanie podatkiem od towarów i usług, i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów. Należy jednak wskazać, że brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania opisanej czynności notą księgową.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że mając na uwadze, że Wnioskodawca jest stroną wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zaznacza się, że interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów leczniczych, które zostaną objęte programem, jak również dla kontrahenta Wnioskodawcy, którzy chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tych podmiotów.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.